ก็อกๆๆๆๆ
ผมเคาะประตูห้องข้างๆ
“มีอะไรรึเปล่า..นีน่า”
“สวัสดีคะ หนูนีน่าเองคะ อะแหะ★~”
“…….”
ผมพูดพร้อมชู2นิ้วแนบหน้าไว้และทำหน้าแอ๊บแบ๊ว เมื่อฮาลเปิดประตูออกมา…. อย่าเงียบดิใจคอไม่ดีเลยนะ..
“แกรนนายยังไม่ตาย!!!”
ฮาลพุ่งมากอดผมด้วยความคิดถึง.. ผมกลับมาแล้วละสหายรักของผมคงคิดถึงกันมากสินะ
“ฮาลเด็กคนนั้นใครเหรอ?”
ผู้หญิงแปลกหน้าอีกคนหนึ่งโผล่มาจากด้านหลังของฮาล… ใครหว่า? ไม่ใช่เนียร์นี้น่า
“นี้แกรนที่ฉันเคยเล่าไง”
“อ๋อ คนที่มาก่อนฉันนี้เอง สวัสดีฉันชื่อเมล ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อะ…อือ”
ผมจับมือผู้หญิงคนนั้นที่ยื่นมา ใครวะ? เนียร์สุดซึนของผมไปไหน? อย่าบอกนะว่านอกใจ?
“ฮาล..เนียร์ไปไหน…”
“หืม? เนียร์นะเหรอ ก็อยู่ในห้องนะแหละตอนนี้กำลังนอนอยู่ นายอย่าพึ่งไปกวนเธอดีกว่า…”
ฮาเร็มสินะ….ไอ้หมอนี้มีฮาเร็มสินะ จะว่าไปไอ้หมอนี้มันก็เป็นไอ้หน้าหล่อนิสัยดีคนหนึ่งเลยสินะ
“อืม..งั้นเหรอ…เอาเป็นว่าฉันพักอยู่ห้องข้างๆ อยากจะให้นายหยิบของๆฉันมาคืนหน่อยนะ”
“งั้นเหรอ… นายไม่ได้คิดจะกลับมาพักกับพวกเราสินะ”
ฮ่าๆ… ไอ้หมอนี้แม่ง… เอ็งพักกับฮาเร็มของเอ็งให้สบายเถอะ อย่ามาทำให้ตูกลายเป็นหมาหัวเน่าอีกเลย แค่ตอนเอ็งอยู่กับเนียร์ตูก็เป็นหมาหัวเน่ามากพอละ
“ฉันไป5เดือนแปปเดียวนายก็เปิดฮาเร็มแล้วสินะ เป็นผู้ชายที่สเน่ห์แรงจังเลยนะนายเนี้ย”
อุส่ามีเพื่อนสมัยเด็กสุดน่ารักแถมซึน?…. ไอ้พวกหน้าหล่อนิสัยดีอย่างเอ็งไปตายซะให้หมดเถอะ
“ฮาเร็ม? นายพูดบ้าอะไรของนายนะ นี้มันน้องสาวฉันต่างหาก”
“นายเป็นคนหล่อฉันรู้ว่ามันต้องมีวันนี้สักวัน ฉันเข้าใจ..ยังไงฉันก็เป็นผู้ชาย ถ้าเนียร์ยอมรับแล้วฉันก็ว่าอะไรไม่ได้หรอก”
“ฉันไม่ใช่นายนะแกรน.. อย่าเอารสนิยมบ้าๆของนายมายัดเยียดให้ฉันสิ…”
“บ้าเหรอ!!! นี้แก!!! คิดจะดูถูกความฝันของฉันรึไง!!!”
ผมกระโดดกระชากคอของฮาลมันลงมาเพราะส่วนสูงที่ต่างกัน
“ก็แหงสิ ถึงนายจะไม่รู้เพราะหายไป5เดือนก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันคบกับเนียร์อย่างเป็นทางการแล้วนะ”
“เออ!!! รู้แล้วโว้ย!! ไอ้ตอนที่แกเอากันครั้งแรกฉันก็แอบอยู่ใต้เตียงแกนั้นแหละ!!”
“นี้แก!! ไหนตอนนั้นบอกจะไม่กลับมายันเช้าไงวะ!!”
“ก็ช่วยไม่ได้นี้หว่า!! พอตื่นมาก็โผล่มาที่ห้องเห็นพวกแกเอากันเสร็จแล้วก็เลยจะหนีออกไป แต่พวกแกดันตื่นก่อนและเอากันต่อเฉย!! แถมยังเล่นตั้ง5รอบนะเว้ย!! 5รอบ!! แกคิดว่าตัวเองเป็นอ็อครึไงวะ!! ไอ้บ้ากาม!!”
“พูดงี้ไปเครียร์กันหน้าโรงแรมกันเลยดีกว่า ไอ้ถ้ำมอง!!”
“เออ!! ต้องการแบบนี้พอดีคิดว่าสูงกว่าแล้วกลัวรึไงวะ!!”
“เอะอะอะไรกัน…คนกำลังสบายเลยนะ..”
ขณะที่ผมกำลังทะเลาะกับฮาลอยู่ก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งออกมา เธอคนนั้นมีหน้าตาที่คุ้นเคยที่ต่างไปคือตอนนี้จากปกติผูกทวิลเทลเอาไว้ที่หัวแต่ตอนนี้ปล่อยผมยาวตามปกติ เธอใส่ชุดหลวมๆสีดำที่ท้องเองก็ดูป่องๆเป็นพิเศษ
“เนียร์…อย่าบอกนะว่า..เธอ..”
“แกรน!! นายยังไม่ตายจริงๆด้วย!!”
เนียร์เข้ามากอดผมอีกคน หน้าอกดูบวมๆขึ้นจากตอนแรกที่แบนยิ่งกว่าไม้กระดานซักผ้า ที่ท้องเองก็แข็งๆ มันไม่ใช่พุงแหงๆ
“นายหายไปไหนมายะ พวกเราเป็นห่วงนายแทบแย่”
“นะ..เนียร์..นะ..นี้เธอท้องแล้วเหรอ!!”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ…ตอนนี้นายปลอคภัคก็ดีแล้ว”
“ไม่ๆ ช่างมันได้ที่ไหน!! นี้มันเรื่องใหญ่เลยนะ!!”
ตอนที่อยู่ที่หมู่บ้านผมก็คิดเล่นๆว่าตอนนี้เนียร์อาจจะท้องแล้วก็ได้ แต่ไม่คิดว่าจะท้องจริงๆนี้หว่า!!
“ฉันท้องได้5เดือนตั้งแต่วันที่นายหายไปแล้วละ ตอนนี้นายจะกลายเป็นคุณลุงแล้วนะ”
“ระ..เหรอ..”
ถ้าจะให้ถูกน่าจะเรียกว่าคุณป้ามากกว่านะ แต่ช่างมันเถอะคุณลุงละดีแล้ว
“ตอนนี้พวกเธอวางมือกันแล้วสินะ ตอนนี้ทำอะไรกันละ”
คงไม่มีคนท้องอุ้มลูกคนไหนออกไปล่ามอนสเตอร์หรอก หวังว่างั้นนะ
“ถ้าฉันตอนนี้ละก็วางมือแล้วละ ก็ท้องโตขนาดแล้วนี้นะ ส่วนฮาลเองพอกลายเป็นแร๊งDแล้วก็ผันตัวไปเป็นทหารเฝ้าประตูแล้วละ”
ตอนนี้ทั้ง2คนมีชีวิตที่เริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างแล้วสินะ น่ายินดีๆ แม้จะเหงานึดหน่อยก็เถอะ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันนี้นะ
“สรุปนายหายไปไหนมาถึงมาโผล่เอาป่านนี้ละ ลองเล่ามาหน่อยได้ไหม”
“เรื่องมันอาจจะฟังดูงี่เง่าไปหน่อยนะ….”
.
.
.
“สมกับเป็นนายจริงๆแหะ แกรน”
ฮาลยิ้มแหยงๆมาทางผม มีปัญหาอะไรก็พูดมาเถอะ ตูไม่ว่าอะไรเอ็งหรอก ตูเองก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน
“เนียร์เธอเองก็ดูโตขึ้นนะ ทั้งๆที่อายุน้อยกว่าฉันและฮาลแท้ๆ”
“แน่นอน ก็ตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นคุณแม่นี้น่า”
“นั้นสินะ จากเมื่อก่อนคัพAตอนนี้ก็เป็นBแล้วสินะ สมแล้วจริงที่ท้องมา–“
พลั้ก!!!
ผมยังพูดไม่ทันจบฮาลที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ ก็ถีบผมจนล้มไปนอนกับพื้น
“แกนี้มันเหลือเกินจริงๆนะ แกรน!!!”
“อะไรวะ!! จะหวงอะไรนักหนา!! แค่หน้าอกแบนๆของยัยนี้มันบวมขึ้นมานึดหน่อยเท่านัันเอง ฉันไม่สนใจหรอกน่า!! ของนีน่ายังดูมีอนาคตกว่าตั้งเยอะ!!”
“งั้นก็อย่ามาลวนลามเมียชาวบ้านสิวะ!!”
ฮาลพูดพร้อทเดินมากระชากคอผมจนลอยขึ้น ฮาลมันเอาจริงนี้หว่า!!
“จะ..ใจเย็นๆดิ รู้แล้วน่า!! ฉันขอโทษ!!! ฉันขอโทษ!!!”
“คิดว่าจะให้อภัครึไงวะ!! ขอสักหมัดหน่อยเถอะเอ็ง!!”
หมับ!!
ในขณะที่หมัดของฮาลกำลังจะปะทะกับตั่งของผม ก็มีคนมาจับหมัดนั้นไว้ก่อน
“อย่า ทะเลาะ กัน”
ก้าก้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร และก็ปล่อยมือของฮาล
“เธอเป็นใคร!!!”
ฮาลตกใจกับก้าก้าที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมา ท่าแกมีเมียฉันเองก็มีภรรยาไงละ!!
“นี้คือภรรยาของฉันเองไงละ ฮาล…”
“กะ..โกหกน่า..เป็นไปไม่ได้หรอก!! ที่แกจะมีคนมาชอบนะ!!”
“เฮ้ย!! อยากพูดอะไรก็พูดมาดิ!! คนอย่างฉันมันเลวร้ายตรงไหนกัน!!”
“ก็แก ทั้งขี้เมา สิ้นเปลืองสิ้นเปลืองนี้ ไหนจะเรื่องนิสัยลามกนั้นอีก”
“ฉันอาจจะมีดีที่หน้าตาก็ได้ นายไม่รู้รึไง”
“ไม่อะ ถึงนายจะหน้าหวานก็จริงแต่ไอ้แผลอุบาดนั้นทำเสียหมด”
“อย่ามาว่าแผลคนอื่นอุบาดสิวะ!! ไม่สิ!! รูปร่างไง!! ถึงจะเห็นแบบนี้แต่กล้ามเนื้อฉันก็แน่นนะ”
ถึงตอนนี้มันจะฟ่อจนเกือบหมดเพราะไม่ได้ออกกำลังกายเลยก็เถอะ
“ก็จริงอยู่ที่นายมีกล้ามเนื้อแต่ไอ้นั้นของนายมันเล็กจนนายไม่กล้าโชวเ์ลยไม่ใช่รึไง”
“ฉันไม่อยากโชว์เพราะกลัวนายจะตะลึงในความใหญ่ต่างหาก….”
ถึงตอนนี้จริงๆ มันจะไม่มีแล้วก็เถอะนะ… อืมไม่เป็นไรหรอก น้องสาวเองก็มีข้อดีของมันอยู่ แม้จะต้องมานั้งฉี่ทุกครั้งก็เถอะ..
“พวกนายเลิกทะเลาะกันซักทางเดินซะทีเถอะ!! มันน่าอายนะยะ!!”
เนียร์ร้องตะโกนออกมา ตอนนี้ดูเหมือนจะมีแขกคนอื่นๆ ออกมาดูด้วยแหะ น่าอายชิบ”
“เอาเป็นว่าเราเข้าไปคุยกับกันแบบผู้เจริญกันเถอะ ฮาล..”
“อะ..อืม”
.
.
.
“นี้สรุปเธอเป็นภรรยาของแกรนมันจริงๆเหรอ”
“อืม ก้าก้า เป็นภรรยา”
ฮาลเหมือนจะยังไม่เชื่อแหะ เอาเถอะ เรื่องนี้มันจะยังไงก็ได้นี้นะ
“แล้วคุณน้องสาวนายมาทำอะไรที่นี้ละนั้น”
ผมหันไปถามน้องสาวของฮาลที่ตอนนี้กำลังนั้งอยู่ตรงข้ามผม
“แหม~ ถามแบบนี้ก็เขินแย่สิ ฉันหนีออกจากบ้านมานะ”
“เอาจริงดิ?”
“จริงสิ ก็พ่อจะจับฉันแต่งงานกับคนในหมู่บ้านนี้น่า แต่ฉันอยากออกมาผจญภัคมากกว่า ก็เลยหนีมาอยู่กับฮาลนั้นแหละ”
เรื่องนี้ผมก็พอเข้าใจอะนะ เพราะขนาดผมยังหนีจากเจ้าชายขี้เก๊กนั้นมาเลยนี้นะ
“ก็เพราะอย่างงี้ไงพ่อกับฉันถึงได้ปวดหัวอยู่นี้ไงละ”
“พูดอาราย~ ฮาลเป็นพี่ฉันนะ หัดเข้าข้างน้องสาวหน่อยสิ จริงมะ พี่แกรน”
“ใช่ๆ เรื่องนั้นฉันเห็นด้วยนะ แม้มันจะทำให้พ่อกับนายลำบากใจ แต่ถ้าน้องสาวนายเลือกแบบนั้นก็ตามใจน้องสาวนายเถอะ”
“แม้แต่นายก็ยังเข้าข้างน้องสาวฉันเลยเหรอเนี้ย.. คิดว่านายจะเข้าใจฉันซะอีก”
ฮาลจับหัวของเขาพร้อมร้องโอดโอยออกมา
“น่าๆ ฮาลเองก็ใจเย็นๆหน่อยเถอะ แกรนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกเรื่องการแต่งงานสำหรับผู้หญิงนะ”
“รู้สิ ผู้หญิงส่วนใหญ่มันมีอาชีพรองรับน้อยใช่มั้ยละ? ท่าไม่ได้มีพลังเวทย์หรือมีความสามารถอะไรเด่นๆเป็นพิเศษ ก็เลยเลือกจะเป็นแม่บ้านเพราะเป็นค่านิยมกันใช่มั้ยละ?”
อย่างน้อยความรู้เรื่องนี้ก็เป็นที่แพร่หลายมานานละนะ ก็ที่นี้มันยุคกลางนี้น่า ขนาดแค่ขึ้นเรือท่าไม่ใช่ผู้หญิงชนชั้นสูงหรือรวยพอพอก็ไม่ให้ขึ้นเพราะมันมีความเชื่อแปลกๆ อย่างผู้หญิงขึ้นเรือ=ล่ม ทั้งที่มันเป็นเรื่องไร้สาระแท้ๆ แค่ผู้หญิงขึ้นเรือ เรือมันรัวทันทีเลยรึไง
“ก็ตามที่นายพูดนะแหละ แต่ฉันยังโชคดีที่มีพลังเวทย์มนต์โดยบังเอิญ แต่สำหรับเมลไม่ใช่หรอกนะ เธอเป็นคนธรรมดาที่พึ่งพาสกิลเหมือนทุกคนนั้นแหละ”
“ไม่ใช่ว่าเธอก็โดนบับคับแต่งงานจนหนีตามกันมาไม่ใช่รึไง?”
“ฉันเคยบอกนายด้วยเหรอ? จำไม่เห็นได้เลยนะ”
“ก็เดาได้ง่ายๆอยู่แล้ว ก็เวทมนต์มันสืบทอดทางสายเลือดได้นี้น่า ยิ่งเธอมีความสามารถถึงขนาดใช้เวทมนต์เป็นรูปร่างได้ใครบ้างจะไม่อยากได้ละ”
คนที่ใช้เวทมนต์เป็นรูปร่างได้มันหายาก ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนอยากได้เท่านั้นแหละ ส่วนคนที่มีพลังเวทมนต์ที่น้อยซะจนแค่ใช้[Kindle]ไม่ได้ก็มี แต่อย่างผมนี้พลังเวทเยอะแต่ใช้เวทมนต์ไม่ได้เรื่อง ยังแย่งตัวกันขนาดนั้นเลยนี้นะ
“ก็อย่างที่นายบอกนั้นแหละ ตอนแรกพ่อจะให้ฉันแต่งงานกับลูกพ่อค้า แต่ฉันไม่ได้อยากแต่งเพราะชอบฮาลมานานแล้วละ จู่ๆวันหนึ่งฮาลก็มาชวนฉันไปเป็นนักผจญภัคและหนีออกมาจากหมู่บ้านกันนี้แหละ จะว่าไปตอนนั้นฉันเองก็บอกไม่ตรงกับใจน่าดูทั้งที่ความรู้สึกของพวกเราก็ชัดเจนขนาดนี้แท้ๆ..”
“นั้นสินะ..ทั้งๆที่ชอบกันขนาดนั้น จนบางเวลาฉันก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเลยละ”
ตอนที่ผมตอนโดนโคบอลรุมกัดจนแผลพรุนเต็มตัวเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ พอฮาลมันโดนกิ่งไม้เกี่ยวเป็นแผลนี้ร้อนลนจนแทบจะป้อนโพชั่นแบบปากต่อปากเลย ถ้าใช้เวทรักษาได้เธอคงรักษาฮาลมันไปแล้วละ
“จะว่าไปนายไปทำอะไรถึงได้คนสวยอย่างคุณก้าก้ามาเป็นภรรยายังได้ไงละ”
“ก็เพราะฉันหล่อและเท่ยังไงละ!!”
“…….”
เนียร์เงียบไม่ตอบอะไรกับแกรน
“มีปัญหาอะไรก็พูดมาสิ เงียบแบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเท่าไหร่เลยนะ ยัยคัพBเริ่มต้น..”
“……ไม่มีอะไรหรอก ไอ้เตี้ย”
“พูดงี้มาบวกกันเลยดีกว่าไหม? ตอนนี้ฉันหมั้นใจว่าชนะเธอได้สบายๆชัวๆ”
“นี้นายไร้ศักศรีถึงขนาดท้าสู้กับคนท้องแล้วเหรอ? ไอ้หน้าตัวเมียแกรน”
“แค่ท้องก็ทำให้เธอกลัวแล้วรึไง? ยัยคัพBเริ่มต้น”
“ก็มาสิยะ!!! คิดว่าฉันกลัวรึไง!!! ห๊า!!!”
“เดี๋ยวสิเนียร์!! เธอท้องอยู่นะ อย่าไปหลงกลเขาสิ!!”
เนียร์ถึงขั้นยืนขึ้นแต่เมลก็มาห้ามเธอเสียก่อน
“ก็ดูไอ้เตี้ยนี้สิยะ!!! พอฉันไม่มีหน้าอกมันก็ว่าฉันกระดาน!! พอฉันเริ่มมีหน้าอกมันก็ว่าฉันยัยคัพBเริ่มต้น!!! มันไม่รู้เลยสักนึดว่าฉันกังวลเรื่องขนาดของมันมากแค่ไหนนะ!!!”
เนียร์พูดทั้งน้ำตา… จะว่าไปเคยได้ยินว่าคนท้องมันจะอารมหวั่นไหวง่ายกว่าเดิมนี้หว่า เราเผลอปล่อยทำตามความเคยชินได้
“เอ่อ.. เนียร์ ฉันขอโทษฉันไม่คิดว่าเธอ–“
“ไม่ต้องมายุ่ง!!! ออกไปไกลๆเลยนะ!!!”
เนียร์ผลักผมออกด้วยความโกรธ.. อีแบบนี้คุยกันไม่รู้เรื่องแหงๆ ตอนมีประจำเดือนเธอยังไม่งี่เง่าขนาดนี้เลย ถ้างั้นก็คงช่วยไม่ได้ละมั้ง กลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า
“ฮาลเดี๋ยววันหลังฉันจะกลับมาเอาของนะ วันนี้ขอกลับก่อนละ”
“แกรนเรื่องของๆนาย…มันไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วละ”
“แล้วเอ็งเอาไว้ไหนละ?”
“ฉันนึกว่านายตายไปแล้วเลยยกให้เด็กแถวนี้ไปแล้วนะ”
“เอาเถอะ..ก็ยังดีเอาไว้ซื้อใหม่ละกัน กลับกันเถอะก้าก้า”
“อืม..”
ก้าก้าเดินตามผมมาอย่างว่าง่าย เฟลชะมัดยาด เอาเถอะยังดีที่ของมีค่าไม่ได้เก็บไว้ที่นี้ อย่างน้อยที่มีราคาสุดก็คงเป็นชุดคลุมของสถาบันเวทมนต์นั้นละมั้ง ช่างมันเถอะก็ไม่ได้ใช้แล้วนี้นะ ถือโอกาสนี้ซื้อใหม่เลยละกัน แต่คงอีกนานละมั้งยังดีที่มีสำรองอีกตัวคงใส่สลับกันได้อยู่มั้ง
