จิวโมไป๋เดินผ่านเข้าไปในตลาดสมุนไพรเทียนไห่ ด้วยท่าทางปลอดโปร่ง เหมือนมาเดินหาซื้อสิ่งของตามปกติ
เมื่อเข้าไปด้านในของตลาด เขาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาด ผู้บ่มเพาะระดับสูงต่างก็ เดินไปมาขวักไขว่ ส่ายตาสาดส่องไปทั่วอย่างน่ากลัว เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นจิวโมไป๋ ด้วงตาพลันลุกวาว เหมือนเสือร้ายกำลังจ้องจับเหยื่อ
เหมือนไม่รู้ว่ามีคนกำลังจับตามองอยู่ จิวโมไป๋เดินไปตามร้านต่างๆ เขาสังเกตเห็นว่าร้านขายยาจำนวนมากปิดตัวลง ซึ่งเกือบทุกร้านจะเป็นร้านขายยาขนาดเล็ก ส่วนร้านขายยาที่กำลังเปิดอยู่ต่างก็ลดราคาโอสถถึง 50-60%
จิวโมไป๋เดินเล่นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะสอบถามเรื่องโอสถ 12 ชนิด ด้วยท่าทางเหมือนคนธรรมดาที่มาหาซื้อสิ่งของ
“ถ้าพ่อหนุ่มอยากซื้อโอสถพวกนั้นคงต้องรออีก 1 หรือ 2 วัน เพราะตอนนี้บริษัทยากำลังผลิตกันอยู่เลยยังไม่วางขาย”เจ้าของร้านสมุนไพรคนหนึ่งตอบ
“ขอบคุณครับ”จิวโมไป๋กล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะเดินออกจากร้านด้วยใบหน้าเสียใจ เขาเดินไปถามอีก 2-3 ร้านแถวๆนั้น คำตอบก็เหมือนเดิม
เขาเดินมาถึงเขตร้านกลั่นโอสถที่ตอนนี้มีแถวยาวเหยียด จนต้องออกมารอนอกร้าน
จิวโมไป๋แกล้งทำเป็นตกใจ ก่อนที่จะเดินไปสะกิดชายหนุ่มที่กำลังยืนรอแถวอยู่
“พี่ชายกำลังรอเช่าห้องกลั่นโอสถอยู่เหรอ”
ชายหนุ่มคนนั้นหันมามอง ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ใช่ เฮ้อออ ฉันรอมา 3 ชั่วโมงแล้วแถวยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย”
“ทำไมร้านกลั่นโอสถถึงเปิดกันน้อยก็ไม่รู้ ถ้าฉันมีเงินนะ ฉันจะเปิดร้านกลั่นโอสถซักสิบร้าน คงได้กำไรเยอะน่าดู”ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ หันมาพูดอย่างหงุดหงิด
“เหอะๆ อย่าโง่น่าน้องชาย ที่มีคนมารอใช้ห้องกลั่นกันเยอะ ก็เพราะว่าพวกร้านขายยายังไม่ปล่อยโอสถออกมาขาย ทำให้มีคนมาใช้บริการห้องกลั่นโอสถกันเยอะขนาดนี้ ถ้าร้านขายยาปล่อยโอสถออกมาเมื่อไหร่ ก็ไม่มีคนอยากมาเสียเวลารอใช้ห้องกลั่นโอสถอีกแล้ว”ชายวัยกลางคน คนหนึ่งพูดขึ้น อาจเพราะเขารอเข้าแถวมานาน น้ำเสียงของเขาจึงแข็งเล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนกำลังพูดหาเรื่อง
“เมื่อกี้ ลุงว่าใครโง่ห่ะ!”ชายหนุ่มก็กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่เหมือนกัน เมื่อได้ยินคำไม่รื่นหู โทสะก็ถูกจุดขึ้นมา
“แกพูดแบบนั้นกับพ่อของฉันได้ยังไง ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ!”เด็กชายอายุประมาณ 17ปี ที่ยืนข้างชายวัยกลางคนหันควับมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดมายืนประจันหน้ากับชายหนุ่มด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“หลบไปไอ้เปี๊ยก ตัวแค่นี้มาทำซ่า กลับไปกินนมแม่ซะไป!”ชายหนุ่มทำท่าโบกมือไล่
“ตาย!”เด็กชายไม่รอช้าชกหมัดใส่อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มไม่ทันระวังหมัดก็ซัดเข้าเต็มใบหน้า จนล้มลงไปกับพื้น
“อ๊ากก บัดซบ! แกตาย!”ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นมา ก่อนเข้าไปแลกหมัด ชายวัยกลางคนเป็นห่วงลูกชายของตัวเอง จึงพุ่งเข้าไปช่วย
แต่เพื่อนของชายหนุ่มที่มาด้วยกัน ก็เข้ามากันเอาไว้และผลักกร่างของชายวัยกลางคนกระเด็น ออกไปโดนคนแถวนั้น ซึ่งมันก็เหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟ ผู้คนรอบข้างเริ่มจากป้องกันตัวเองไปๆมาๆก็เริ่มเข้าร่วมวง
จนเกิดการต่อสู้ตะลุมบอนกันเละตุ้มเปะ
จิวโมไป๋รีบหลบออกมาด้านนอก
“ตีกันอีกแล้ว วันนี้ก็ 3 ครั้งได้แล้วมั้ง”พนักงานร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเดินออกมาดู
“เหอะๆ จะอารมณ์ขึ้นง่ายก็ไม่แปลกหรอก ตั้งแต่โอสถระดับ 3 ดาว ความสำเร็จ 100% ทั้ง 12 สูตรถูกวางขาย ก็มีคนใช้ห้องกลั่นกันเต็มทุกวัน ถึงจะมีกฏระบุว่า 1 คนกลั่นได้แค่ 5 ขวดเท่านั้นแต่อย่าลืมว่า มันมี 12 สูตร กลั่นโอสถ 60 ขวดมันไม่ใช้เวลาแค่ 1 ชั่วโมงแน่ๆ คนรอก็รอกันจนตายแบบนี้แหละ”พนักงานร้านข้างๆก็เขามาดูความวุ่นวาย ท่าทางของพวกเขาขณะพูดคุยกัน ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ
จิวโมไป๋ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนเดินแยกออกมา ไปทางถนนทิศตะวันตกหรือถนนโบราณ
เขาเดินไปจนเกือบสุดถนน ในระหว่างทางจิตสัมผัสระยะ 23 เมตรของเขา ก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังแอบสะกดรอยตามมาจากทางด้านหลัง เขาก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เมื่อมาถึง ร้านศาลาหยก เขาก็เดินเข้าไปทันที
“อ่าวพ่อหนุ่ม คงไม่ได้เอาแร่มาคืนหรอกนะ”เถ้าแก่ร้านเคราขาว ร้องทักทายจากหน้าเคาน์เตอร์ ในมือของเขากำลังถือ ชิ้นหยกสีเขียวอ่อนลายเมฆสีขาว ที่แกะสลักเป็นรูปปลาคู่ รูปร่างของมันงดงามและสมบูรณ์แบบไม่มีรอยตำหนิแม้แต่น้อย
“สวัดดีครับเถ้าแก่จ้าว ผมจะมาหาซื้อแร่เพิ่ม เถ้าแก่พบแร่เหมือนกับที่ผมซื้อไปเมื่อครั้งที่แล้วบ้างไหมครับ”จิวโมไป๋พูดอย่างสุภาพ
“ไม่มีแร่พวกนั้นเข้ามาในร้านเลย ถ้ามีมาเดี๋ยวฉันจะติดต่อไป”เถ้าแก่จ้าวลูบเครายาวของตัวเองไปมาขณะพูด
“ขอบคุณครับ ผมขอเดินดูแร่พวกนี้ก่อนนะครับเถ้าแก่”จิวโมไป๋พูด
“ฮ่าๆ ไม่ต้องสุภาพก็ได้ เธอเดินดูได้ตามสบายเลย หรือจะขึ้นไปชั้นสองก็ได้นะ”เถ้าแก่จ้าวยิ้มใจดี ก่อนที่จะกลับมาสนใจหยกแกะสลักในมือต่อ
“ครับ”จิวโมไป๋เดินดูแร่ที่กองบนพื้น มีแร่จำนวนมากที่เขาสามารถใช้ประโยชน์ได้ในเวลานี้ เมื่อเขาพบแร่ที่ต้องการเขาก็หันไปบอกเถ้าแก่จ้าว
เถ้าแก่จ้าวก็กดปุ่มข้างโต๊ะ ไม่นานก็มีพนักงานชายร่างกายแข็งแรงสองคนเดินเข้ามา พวกเขาช่วยกันยกแร่พวกนี้ไปให้ เถ้าแก่จ้าวคำนวนราคา
จิวโมไป๋เดินไปทั่วชั้นที่ 1 ได้แร่ที่สนใจรวมกันทั้งหมดเกือบ 1 ตัน
เขาไม่กลัวว่าจะขนแร่พวกนี้กลับไปไม่ได้ เพราะที่ตลาดสมุนไพรเทียนไห่ มีบริการรับส่งสิ่งของ ทำให้เขาสามารถซื้อแร่มากเท่าไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
“ผมขอขึ้นไปดูที่ชั้น 2 นะครับ”จิวโมไป๋หันมาบอกเถาแก่จ้าว
“เชิญเลย ถ้าเธอพบแร่ที่ต้องการแล้วตะโกนลงมา เดียวฉันให้พวกเขาตามไปช่วย”
“ครับ”จิวโมไป๋ร้องตอบรับ
แต่ก่อนที่เขาจะได้ขึ้นไปชั้น 2 ก็มีคนๆหนึ่ง เดินลงมาเสียก่อน เป็นหญิงสาวใบหน้างดงามราวรูปสลักน้ำแข็ง เสื้อโค๊ทสีน้ำตาลตัวยาว ทำให้ร่างของเธอดูสูงโปร่งสง่างาม
จิวโมไป๋ชะงักร่างหยุดอยู่กับที่ สายตาของพวกเขาประสานเข้ากันโดยบังเอิญ
หญิงสาวหยุดอยู่กลางขั้นบันได คิ้วคู่งามเลิกขึ้นเล็กน้อย
“นาย…”
