“ทำไมยัยปีศาจนั้นถึงมองมาที่นี่ เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเรามาแล้ว?”อิวะ โซตะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารที่เด็กสาวส่งมา เขาถามขึ้น เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
นาคามูระ เคนชิดะสายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเลือบมองมายังจิวโมไป๋ เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร นาคามูระ เคนชิดะก็ไม่ได้ถาม
พวกเขาเงียบไม่พูดอะไรกัน จนประตูอีกด้านเปิด เด็กสาวเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ เธอมองไปยังอิวะ โซตะด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะหันมามองนาคามูระ เคนชิดะ แววตาของเธออ่อนลงเล็กน้อย
“ท่านพี่”เด็กสาวกล่าวทักทายเสียงหวาน
“วันนี้ไม่ต้องต่อสู้แล้ว”นาคามูระ เคนชิดะกล่าวด้วยเสียงอบอุ่นเล็กน้อย
เด็กสาวพยักหน้า ก่อนจะหันมามองจิวโมไป๋ด้วยแววตาดำมืดไร้ความรู้สึก แตกต่างจากที่มองทั้งสองอย่างชัดเจน
จิวโมไป๋จ้องมองตอบไม่พูดอะไร
เด็กสาวถอนสายตาออกก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆนาคามูระ เคนชิดะที่โซฟาอีกด้าน พวกเขาทั้งสองแยกไปนั่งโดยไม่สนใจพวกเขาเลย
อิวะ โซตะมองซ้ายมองขวา เห็นว่าเด็กสาวไม่สนใจตัวเอง เขาก็เขยิบมาข้างๆจิวโมไป๋และกระซิบเสียงเบา
“ฉันลืมแนะนำ… ช่างมันเถอะ นายรู้แค่ว่าเธอชื่อ นาคามูระ คิยูมิ เป็นน้องสาวของเคนชิดะ และเธอพึ่งจะอายุ 18 ปี เมื่อ 2 เดือนก่อน ระดับการบ่มเพาะพลังขั้นที่ 5 กระดูกปลาย ฉันแนะนำว่าอย่าถูกใบหน้าโลลิแบบนั้นหลอก การต่อสู้ของเธอโหดเหี้ยม ไร้มนุษย์ธรรม ในอัจฉริยะ 10 อันดับแรก เธอเป็นคนที่รับมือได้ยากที่สุดและไม่มีใครอยากต่อสู้ด้วยมากที่สุด ฉันแนะนำอีกครั้งอย่าอยู่ใกล้เธอมากเกินไปไม่อย่างนั้นนายอาจมีอันตรายได้ ฉันเตือนแล้วนะ อย่าหาว่าไม่เตือน”อิวะ โซตะลืมไปแล้วว่าเขาพาจิวโมไป๋มาสืบหาความแข็งแกร่ง เขาอยากหาคนพูดด้วยมากกว่า เพราะนาคามูระ เคนชิดะ กลายเป็นพี่ชายแสนดีลืมเพื่อนไปแล้ว
ในระหว่างที่อิวะ โซตะกำลังพูด ประตูอีกด้านก็เปิดออก พร้อมกับชายและหญิงสาวสองคนเดินเข้ามา ทั้งสองอายุพอๆกับอิวะ โซตะและนาคามูระ เคนชิดะ
ทั้งสองกวาดตามองคนในห้อง เมื่อพอกับ นาคามูระ คิยูมิ ใบหน้าของทั้งสองก็สั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นเย่อหยิ่งอย่างรวดเร็ว พวกเขาหันสายตาหนีไม่มองไปยังเด็กสาวอีก จนสายตาของพวกเขามาสบเข้ากับจิวโมไป๋ มุมปากของชายหนุ่มก็ยิ้มเหยียด เขาเหลือบตามอง อิวะ โซตะและกล่าว
“ฉันได้ยินมาว่าลูกน้องของนายโดนอัดซะยับ นายยังใจดีพาผู้ร้ายมาที่นี่ หึหึ ฉันไม่คิดเลยว่าคนตระกูลอิวะจะอ่อนโยนขนาดนี้”น้ำเสียงของซากายะ คิบาตะแฝงไปด้วยความเหน็บแนม
“พวกปากเหม็น”อิวะ โซตะกล่าวลอยๆ ทำเป็นไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายถาม
“แกว่าใครปากเหม็น”ซากายะ คิบาตะตะโกน
“ใครร้อนตัวก็เป็นคนๆนั้นแหละ”อิวะ โซตะหันมามองซากายะ คิบาตะด้วยรอยยิ้มลึก
“แก!”ซากายะ คิบาตะสติเริ่มหลุดพลังกดดันแผ่กระจายออกจากร่าง สิ่งของในห้องพิเศษสั่นไหวอย่างรุนแรง
จิวโมไป๋ที่ยืนอยู่ดวงตาเป็นประกาย อีกฝ่ายอยู่ขั้นที่ 6 โลหิตต้น!
จิวโมไป๋ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่แปลกใจนัก เพราะอัจฉริยะของประเทศมังกรก็อยู่ที่ขั้นที่ 6 โลหิตต้นเหมือนกัน
แต่ที่เขาสงสัยคือนาคามูระ คิยูมิอยู่ระดับที่ 4 ของอัจฉริยะ แต่เธอมีระดับการบ่มเพาะพลังแค่ขั้นที่ 5 กระดูกปลาย ความแข็งแกร่งของร่างกายเล็กๆนั้นคงไม่ธรรมดา เขาเหลือบมองไปยังเด็กสาวเล็กน้อย และเหมือนเด็กสาวจะรู้สึกถึงการจ้องมอง เธอหันมาสบตากับจิวโมไป๋
เขายิ้มในใจหันสายตาหนี กับมาดูทั้งสองที่กำลังยืนเฉียงกันอยู่
ซากุราอิ อาคาเนะที่เดินเข้ามาพร้อมกับซากายะ คิบาตะเดินไปนั่งมุมหนึ่ง เธอทำราวกับว่าทุกคนเป็นอากาศไม่มีตัวตน
จิวโมไป๋หันหน้าไปยังสนามประลอง พอดีกับที่เขาพบว่าบนสนามประลองกำลังมีการต่อสู้ของชายวัยกลางคนสองคนที่มีระดับการบ่มเพาะพลังขั้นที่ 6 โลหิตต้นกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด สายตาของเขามองไปยังชายวัยกลางคนชุดเก่าสีน้ำตาล แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป
จิตสังหารแล่นผ่านดวงตาในเสี่ยววินาที แต่ในเสี่ยววินาทีนั้น คนทั้ง 6 ในห้องต่างก็สัมผัสได้ทัน พวกเขาหยุดการกระทำมองตรงไปยังจิวโมไป๋ที่กำลังมองไปยังสนามประลอง
ใบหน้าของพวกเขาต่างก็ซีดเผือก
จิตสังหารเมื่อครู่นี้ เหมือนดาบที่เต็มไปด้วยวิญญาณแค้นนับหมื่นฟันผ่านร่างของพวกเขาไป
ซากายะ คิบาตะตัวสั่นระริก เขาเป็นอัจฉริยะระดับ 6 ของประเทศ วิชาบ่มเพาะพลังของเขาคือคมดาบโลหิต ทำให้เขามีความรู้สึกของกลิ่นอายสังหารมากกว่าใคร
จิตสังหารเมื่อครู่แม้แต่อาจารย์ของเขาก็ไม่สามารถมีได้
คนๆนี้คือใคร!?
จิวโมไป๋ไม่สนใจผู้คนในห้อง สายตาของเขาจ้องมองไปยังชายวัยกลางคนซอมซ่อบนสนามประลอง
จิวโมไป๋ยิ้มเยาะ ใครจะคิดว่าจอมมารที่ร่วมมือกับผู้บุกรุกต่างมิติ เปิดประตูมิติชั้นกลางขึ้น ทำให้โลกเกือบเขาสู่กลียุคจะอยู่ในสภาพแบบนี้
ถ้าในตอนนั้นไม่มีจี้หยางเฟยที่เป็นบุตรแห่งโชค ใช้วิธีบางอย่างปิดผนึกประตูมิติได้ทัน โลกคงถูกทำลาย
ในการต่อสู้ครั้งนั้น จี้อยางเฟย ได้กลายเป็นผู้กอบกู้มิติโลก และได้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลก
มีผู้กอบกู้ก็ต้องมีจอมมาร
ชายวัยกลางคน ได้รับฉายาจอมมารที่ผู้คนต่างสาปแช่ง
ความชั่วร้ายที่ชายชราทำ ไม่สามารถให้อภัยได้
แววตาของจิวโมไป๋เย็นเฉียบ
—
