นอกปราสาทดำ
ทาคาฮิโระยืนอยู่บนซากของปราสาทดำที่พังทลาย เขาฟันดาบคาตานะไปที่กลางทำตัวของภูติสายฟ้าที่กำลังโจมตีเข้ามา คลื่นพลังอันแหลมคมทำลายร่างของภูติสายฟ้าตัวนั้นเป็นชิ้นๆ แม้ว่าแกนหลักจะซ่อนอยู่ก็ต้องถูกทำลาย ไม่สามารถซ่อนได้ มันถูกกำจัดในทันที
ทาคาฮิโระหอบหายใจเล็กน้อย พร้อมกับดูดซับร่องรอยกฎแห่งธาตุสายฟ้า
ภูติสายฟ้าที่อยู่ใกล้ปราสาทดำจะมีความแข็งแกร่งขั้นที่ 6 โลหิตปลาย แม้แต่เขาก็ยากที่จะเอาชนะได้ง่ายๆ ยังดีที่ภูติสายฟ้าไร้สติปัญญา เขาศึกษาการเคลื่อนไหวของมันมาก่อน ทำให้เขาสามารถฆ่ามันได้อย่างรวดเร็ว และยังดีที่ภูติสายฟ้าจะอยู่นอกอาณาเขตปราสาทดำ พวกมันจะไม่เข้าใกล้ปราสาทมากนัก ทำให้ระยะสัมผัสของพวกมันมาไม่ถึงบริเวณที่เขาอยู่ ถ้าเขาไม่ใช้พลัง ภูติสายฟ้าก็แทบจะไม่สามารถสัมผัสถึงเขาได้
หลังจากดูดซับร่องรอยกฎแห่งธาตุสายฟ้า เขาก็ไม่เสียเวลา หยิบแผ่นยันต์ออกมาปายันต์ออกไปลงพื้น เขาวางยันต์มากกว่า 50 แผ่นกระจายออกไปบนซากปราสาทดำแล้ว
แม้เขาจะไม่คิดว่าทุกคนจะสามารถรอดชีวิตจากการถูกปราสาทดำทับจนตายได้ แต่เขาไม่ประมาทพลังแห่งโชคของแมวปีศาจ แม้ว่าร่างแมวดำจะมีพลังแห่งโชคน้อยกว่าร่างครึ่งแมวปีศาจมากก็ตาม
เพื่อความไม่ประมาท เขาตั้งใจจะใช้ยันต์ระเบิดซากปราสาทอีกครั้ง เพื่อปิดทางรอดอย่างแท้จริง เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครสามารถเอาชีวิตรอดได้อีก
ทาคาฮิโระปายันย์กระจายไปทั่วซากปราสาทดำ ในระหว่างนั้นก็มีภูติสายฟ้าสัมผัสถึงตัวตนของเขา และเข้าโจมตี เขาหันไปจัดการภูติสายฟ้าตัวนั้น ก่อนจะกลับมาปายันต์ต่อ
เพราะภูติสายฟ้า ทำให้เขาเสียเวลาไม่สามารถติดยันต์ได้จนหมด
เขาสลับระหว่างกำจัดภูติสายฟ้าและติดตั้งยันต์จนเกือบครบร้อยแผ่น เขาเริ่มหอบหายใจหนักขึ้น แม้จะมีช่วงเวลาพักบาง แต่การต่อสู้กับภูติสายฟ้ามันก็กินแรงไม่น้อย
ทาคาฮิโระกำจัดภูติสายฟ้าที่เข้ามา ก่อนจะกลับมาปายันต์อีกครั้ง ในชั่วเวลาที่เขากำลังจะหันตัว
ฉึก! ความรู้สึกเจ็บแปลบตรงที่หัวใจ เขาก้มลงก็เห็นคมกระบี่อาบเลือดสีแดงสด แทงทะลุออกมาจากอกซ้าย ตำแหน่งหัวใจพอดี
ดวงตาของทาคาฮิโระเบิกกว้าง เขาหันหน้ากลับไปมองอย่างช้าๆ ก็เห็นจิวโมไป๋ในชุดสีดำสนิท มือขวาของเขาถือกระบี่สีเทาที่แทงเขาจากด้านหลัง
“แก…”ทาคาฮิโระอ้าปากกำลังจะพูด
จิวโมไป๋ไม่ปล่อยให้ทาคาฮิโระได้พูดจบ พลังกดดันก็ระเบิดออกอย่างรุนแรง คลื่นกระบี่ระเบิดออกทำลายหัวใจของทาคาฮิโระเป็นชิ้นๆ เกิดหลุมลึกตรงอก จิวโมไป๋ดึงกระบี่กลับ
ร่างทาคาฮิโระสั่นระริก เลือดไหลทะลักออกจากอก ก่อนที่เขาจะโซเซไปด้านหลัง
จิวโมไป๋มองทาคาฮิโระด้วยความประหลาดใจ ที่ทาคาฮิโระไม่ล้มลงไป เขายกกระบี่ขึ้นจะฟันหมายจะปิดชีวิตอย่างเด็ดขาด
แต่ก่อนที่คมกระบี่จะโจมตีถึง ใบหน้าที่ตกตะลึงของทาคาฮิโระก็เปลี่ยนไป ผิวขาวมีชีวิตชีวาแปรเปลี่ยนเป็นแห้งเหี่ยวยวขาวซีดในพริบตา เลือดที่ไหลทะลักราวเปิดก๊อกน้ำก็หยุดลงอย่างรวดเร็ว ต่อมาเขาก็ชักดาบฟันออกไปอย่างฉับพลัน เกิดเงาสีเงินสาดประกายวูบหนึ่ง ฟันที่ทีคอของจิวโมไป๋อย่างโหดเหี้ยม
เขาแลกการโจมตี โดยไม่สนใจว่ากระบี่ของจิวโมไป๋จะแทงถูกตัวเองหรือไม่
ดวงตาของจิวโมไป๋ไหววูบ ตอบสนองช้าไปเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่าทาคาฮิโระจะสามารถดึงพลังโจมตีสวนกลับได้ทั้งๆที่หัวใจถูกทำลาย เขาก็สลับเท้าบิดร่างเป็นวงกลมสลายพลังกระบี่ คมดาบฟันผ่านใบหน้าของเขาไปเพียงหนึ่งคืบ ก่อนที่เขาจะหันกลับมาแทงกระบี่ออกไป
ทาคาฮิโระไม่ได้แสดงสีหน้าผิดหวังที่โจมตีพลาด เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าไม่สนใจกระบี่ที่แทงมา
ฉึก! กระบี่แทงเข้าที่กลางตัว ทาคาฮิโระดันร่างเข้าไปเรื่อยๆ ทำให้จิวโมไป๋ดึงดาบกลับไม่ทัน ทาคาฮิโระก็กวัดแกว่งดาบโจมตี เงาดาบฟาดฟันออกไปถี่ยิบ
จิวโมไป๋มองคมดาบที่ฟาดฟันเข้ามา เขายกมือซ้ายและตบฝามือออกไปปะทะ พลังกดดันระเบิดออกอย่างรุนแรง เงาเตาหลอมทองแดงเข้าปะทะคมดาบอย่างดุเดือด คลื่นพลังปะทะกันอย่างรุนแรง จิวโมไป๋ถือโอกาสดึงกระบี่ออก เขาถอยมาหลายก้าวมองทาคาฮิโระที่ยืนนิ่ง บาดแผลตรงกลางลำตัวดูเหมือนกลวง เลือดจากรอยกระบี่แทงไม่ไหลออกมาอย่างผิดธรรมชาติ
“ผู้ต้องสาป”จิวโมไป๋นึกบางอย่างขึ้นมาได้ หญิงสาวที่ร่วมมือกับทาคาฮิโระเป็นปีศาจงู มันไม่แปลกเลยที่ทาคาฮิโระจะเป็นผู้ต้องสาปเช่นกัน
ทาคาฮิโระยิ้มเย็นชา ดวงตาฉายแววดุร้ายยิ่งกว่าเดิม กลิ่นอายแห่งความตายแผ่ขยายออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ใช้ฉันเป็นผู้ต้องสาป”ทาคาฮิโระกล่าวอย่างช้าๆ ดวงตาฉายแววโกรธแค้น มันไม่ได้โกรธแค้นจิวโมไป๋ แต่โกรธแค้นอะไรบางอย่าง พลังกดดันยิ่งรุนแรงขึ้น
ภูติสายฟ้าสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของทาคาฮิโระพวกมันพุ่งเข้าอย่างรวดเร็ว
ทาคาฮิโระพุ่งเข้าโจมตีจิวโมไป๋โดยไม่หลบการโจมตี
จิวโมไป๋โจมตีทาคาฮิโระสร้างบาดแผลบนร่างมากมาย แต่น่าแปลกที่ไม่มีเลือดไหลออกจากบาดแผล
ใบหน้าของทาคาฮิโระซีดขึ้นเรื่อยๆราวกับใบหน้าของศพ การโจมตีดุร้ายกระหายเลือดมากขึ้นเรื่อยๆ
ในตอนนี้ทาคาฮิโระเหมือนเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน จากคนที่เย่อหยิ่ง กลายเป็นคนบ้าคลั่งที่พุ่งโจมตีตรงๆอย่างบ้าบิ่น เขาไม่กลัวถูกโจมตี ทำให้ไม่นานร่างของเขาก็ปรากฏบาดแผลมากมาย แต่ทุกบาดแผลไร้เลือดไหลออกมา
จิวโมไป๋ถอยล้นไปหลายก้าว หรี่ตามองบาดแผลที่เขาพึ่งสร้างขึ้น มันไม่มีเลือดไหลออกมาเหมือนกับบาดแผลอื่น สมองวิเคราะห์ความสามารถของทาคาฮิโระว่ามันคืออะไรกันแน่ มันดูไม่เหมือนความสามารถในการฟื้นฟู
ทาคาฮิโระหยุดการโจมตี เขามองจิวโมไป๋ก่อนจะพูด
“ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา แกไม่สามารถฆ่าฉันได้ ฉันมีร่างอมตะ ที่ไม่สามารถตายได้ ไม่ว่าจะทำลายหัวใจ ตัดหัว หรือเผา ฉันก็จะสามารถฝืนกลับมาได้!”
