พวกเขากระตุ้นให้เซียวหนานจิ้นเสนอราคาอีก แต่เซียวหนานจิ้นหลับตา ไม่สนใจสิ่งรอบด้าน
พิธีกรชายวัยกลางหลั่งเหงื่อเต็มแผนหลัง เขาสังเกตเห็นความผิดปกติได้อย่างชัดเจน รอเกือบนาทีไม่มีใครเสนอราคาต่อ นักพนันหยกด้านล่างเริ่มร้องเร่งให้เขาจบการประมูล
เขามองไปยังจิงมู่ไท่ เพื่อถามว่าจะทำยังไง จิงมู่ไท่กัดฟันแน่นข่มความโกรธพยักหน้าให้จบการประมูล
พิธีกรชายวัยกลางคนก็จำใจจบการเสนอราคา
“นับ 3 2 1 ปิดการประมูลหินพนันหยกหมายเลข 8 ที่ราคา 1.5 พันล้านเครดิต!”
จากนั้นหินพนันหยก ก็ถูกเข็นไปยังเครื่องผ่าหิน
หยางผิงมองหินพนันหยก เหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง เขามองไปยังปรมาจารย์จิงส่งสายตาถามว่าจะทำยังไง
ในตอนนั้นเอง จิวโมไป๋ก็กล่าวขึ้น
“ผ่าแค่เปิดเนื้อหิน ให้เห็นเนื้อหยกภายในก็พอ ที่เหลือผมจะกลับไปผ่าที่อื่น”
ได้ยินที่จิวโมไป๋พูด หยางผิงก็ได้แต่บรรจงเลือกมุมผ่า ตามที่เขาได้สแกนมาก่อนหน้า เขาไม่กล้าเล่นตุกติก ถ้าเขาผ่าพลาดทำให้หยกมงคลทองเสียหาย ชื่อเสียงที่สั่งสมมาหลายสิบปีจะสูญหายไปหมด
วงล้อใบมีดหมุนด้วยความเร็วสูง ก่อนจะถูกกดลง เพียงฉับเดียว เนื้อหินพนันหยกก็ถูกตัดออกราวกับผ่าเนย แต่ไม่เห็นหยกภายใน ใบหน้าจองหยางผิงซีดลงเล็กน้อย เพราะกลัวพลาดเขาจึงเบี่ยงองศาของวงล้อใบมีดเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว ทำให้เขาผ่าห่างจากผิวหยกเล็กน้อย
ผู้คนที่รอดูอยู่ต่างผิดหวัง บางคนกระซิบกัน
หยางผิงเงยหน้ามองทุกคน ก่อนจะหันไปทางจิวโมไป๋
จิวโมไป๋พยักหน้า
หยางผิงจึงกัดฟัน ขยับวงล้อใบมีดเล็กน้อย ก่อนจะตัดลงอย่างช้าๆ
เมื่อเนื้อหินพนันหยกถูกตัดออก ก็เห็นประกายแสงสีทองส่องประกายออกมา ทุกคนที่เห็นต่างตกตะลึง ก่อนจะกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น
“หยกมงคลทอง! ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นการผ่าหยกมงคลทองที่นี่!”
“เด็กหนุ่มคนนั้น โชคดีจริงๆที่ได้เลือกหยกมงคลทอง ไม่รู้ว่ามีผู้เชี่ยวชาญหยกกี่คนที่ตามหาหยกมงคลทอง เมื่อพวกเขารู้จะต้องเสียใจขนาดไหน”
“ได้รับหยกมงคลทองแล้ว ถ้าไม่ละทิ้งวงการหยกไป เขาจะต้องเป็นปรมาจารย์หยกอย่างแน่นอน”
เหล่าปรมาจารย์ต่างเงียบไม่พูดไม่จา ก่อนที่ปรมาจารย์หยุนจะลุกขึ้น ทำให้ทุกสายตาหันไปมองเขาพร้อมกัน
ปรมาจารย์หยุนกวาดตามองทุกคนก่อนจะยิ้มเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยบรรยากาศอันน่าเกรงขาม แม้ร่างกายจะแก่ชราก็ตาม เขาเหลือบตามองลูกชายของเขาที่ยืนหน้าซีดด้านข้าง
หยุนมู่ไครู้ว่าพ่อของเขากำลังโกรธจริงๆ เขาจึงไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนหรือทำอะไรอีก
ปรมาจารย์หยุนออกจากที่นั่ง เดินมาหาทางกลุ่มของลู่หว่าน เขามองลู่ห่านด้วยความละอาย เขารู้ตัวว่าถูกหลอกให้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องไร้สาระนี้ เขาจึงได้แต่ก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษ
ลู่หว่านก้มหัวคำนับกลับ โดยไม่พูดอะไรเช่นกัน
ปรมาจารย์หยุนหันไปมองจิวโมไป๋ ดวงตาของเขาฉายความรู้สึกหลากหลาย ไม่รู้ว่าคิดอะไร ก่อนที่จะกลับมาสงบผสมความอ่อนโยน ราวกับมองลูกหลาน
“หนุ่มน้อย วันที่ 5 มกราคม ปีหน้า เมืองหลวงจะมีการประชุมหยกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ เธอควรมารวมงานด้วยนะ มันจะมีประโยชน์กับเธอมาก”
จิวโมไป๋นิ่งไปเล็กน้อย ความทรงจำบางอย่างก็แล่นขึ้นมาจากส่วนลึกในความทรงจำ เขาซ่อนสีหน้าก่อนจะก้มหัวทำความเคารพ
“ขอบคุณผู้อาวุโส วันนั้นผมจะไปรวมงานด้วย”
“ฮ่าๆดีๆ”ปรมาจารย์หยุนหัวเราะพอใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากการประมูล โดยไม่แม้แต่จะบอกลาปรมาจารย์จิง ที่เป็นเจ้าของงานเลยแม้แต่น้อย
แต่ก็ไม่มีใครกล้าห้าม
จิงมู่ไท่กำหมัดแน่น ดวงตามืดมน
“ฉันขอตัวไปก่อน ฉันมีธุระต้องจัดการ”ปรมาจารย์เตี่ยวลุกขึ้นช้าๆ
“แม่ งานประมูลยังไม่จบ”เตี่ยวชิงฉิงจับแขนแม่ของเธอ
ปรมาจารย์เตี่ยวก้มลงมองลูกสาวของเธอด้วยความผิดหวัง ลูกสาวของเธอมีดีทุกอย่างเสียอย่างเดียว เมื่ออยู่กับคงหนานหาน สติปัญญาเหมือนถูกลดทอนลงจนกลายเป็นคนโง่
เรื่องที่ลูกสาวของเธอกับคงหนานหานคบกัน เธอรู้ตั้งแต่ทั้งสองเริ่มคบกัน เธอเป็นถึงปรมาจารย์หยกและเป็นผู้อาวุโสของตระกูลเตี่ยว ตระกูลระดับสูง เธอมีเส้นสาย หน่วยข่าวกรองมากมาย เธอจะไม่รู้การกระทำของลูกสาวตัวเองได้ยังไง
ที่เธอไม่ห้ามในตอนนั้น เพราะต้องการให้ลูกสาวของเธอได้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่น ให้ได้มีความสุข ก่อนที่จะต้องเข้ามายังตระกูล เพื่อช่วยเหลือตระกูล
หลังจากที่ลูกสาวของเธอเรียนจบและเข้าช่วยเหลือตระกูล เธอก็แนะนำชายหนุ่มที่ดีให้กับลูกสาวของเธอ
ที่เธอไม่อยากให้ลูกสาวของเธอแต่งงานกับคงหมานหาน ก็เพราะเธอได้สอบสวนคงหมานหานมาหลายปี เธอจึงรู้ถึงความทะเยอทะยานของคงหมานหาน เขาไม่ต่างจากปรมาจารย์คงผู้เป็นพ่อ พวกเขาต่างโลภและทะเยอทะยาน ที่เขาคบกับลูกสาวของเธอ มีเจตนาร้ายที่จะลอบเรียนวิชาระบุหยกตระกูลเตี่ยว
ขนาดที่เขาแต่งงานแล้ว ลูกสาวผู้โง่เขลาของเธอยังหลงเชื่อคำหวาน อย่างมีความหวัง โดยที่ไม่รู้เลยว่าถูกหลอก
เธอได้แต่บังคับให้ลูกสาวของเธอ รีบแต่งงานก่อนที่จะตกหลุมของคงหมานหานลึกขึ้น
แต่น่าเสียดายที่เธอประมาทความโง่เขลาของลูกสาวของเธอน้อยเกินไป ลูกสาวของเธอ ดึงเธอเข้ารวมการกระทำของตระกูลจิง ทำให้ชื่อเสียงของเธอเสียหาย เธอไม่สามารถต่อว่าลูกสาวของเธอ ทำได้เพียงข่มความโกรธและจากไปเท่านั้น
“ลุกขึ้น!”ปรมาจารย์เตี่ยวกล่าวเสียงเข้มงวด
เตี่ยวชิงฉิงรู้ว่าแม่ของเธอโกรธจริงๆ เธอจึงลุกขึ้นและเดินตามหลังแม่ของเธอไปอย่างเชื่องช้า เธอหันมามองคงหนานหาน แต่เขาไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย หญิงสาวเม้มปากแน่นก่อนจะจากไป
