ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ – ตอนที่ 9 ดรุณียั่วรัก

หมัดเมื่อสักครู่นั้น เกือบต่อยคอเขาทะลุ ตอนนี้อวัยวะภายในโคลงเคลงไปพักหนึ่ง

เขารู้ว่าเจอปัญหายากเข้าแล้ว แม้แต่พูดจารุนแรงยังไม่กล้า หมุนตัวสาวเท้าวิ่งหนีไปข้างนอก

ลูกน้องอีกไม่กี่คนเห็นลูกพี่หนีไปแล้ว รวมถึงสาวนักต้มตุ๋นคนนั้นไม่มีใครกล้าอยู่ในนี้นาน ต่างทิ้งมีดหัวตัดลง วิ่งสุดชีวิตจนไม่เห็นเงา

เรื่องวุ่นวายมาไว ไปไวยิ่งกว่า!

ชั่วพริบตาเดียวถูกเย่เทียนแก้ไขอย่างง่ายดาย

“พ่อหนุ่ม ทำได้ดี!”

“เชี้ย พวกมันวิ่งเร็วมาก ไม่อย่างนั้นฉันเอาพวกมันตาย!”

“พ่อหนุ่ม ขอบใจนายที่ช่วยพวกเรา……”

ทุกคนมึนงงกันพักหนึ่ง ไม่นานก็ตอบสนองเข้ามา แต่ละคนรู้สึกซาบซึ้งใจต่อเย่เทียนจนน้ำตาไหลพราก

ภายใต้เสียงไชโยของทุกคน เย่เทียนสีหน้าปกติ หันหน้ากลับมา ชนเข้ากับดวงตาที่งดงามพิเศษคู่นั้นของเหลียงเยว่หรูพอดี

“เรียบร้อย เธอปลอดภัยแล้ว”

เย่เทียนหัวเราะอย่างสดใส รีบเก็บสายตากลับทันที ไม่อยากอยู่ต่อไปอีก หมุนตัวจะไป

เหลียงเยว่หรูกำลังอยู่ในสถานะฮึกเหิม

ทั้งที่เป็นเพียงชายหนุ่มที่อายุพอกันกับเธอคนหนึ่ง หน้าตาขาวนวล กลับสามารถเปิดโปงแผนหลอกลวงได้อย่างถูกต้องน่าเกรงขาม

ยังเป็นยอดฝีมือวงการต่อสู้คนหนึ่ง สองสามทีก็จัดการโจรหลายคนลงได้ ยังยอดเยี่ยมกว่าดูภาพยนตร์เสียอีก

กำลังอยากกล่าวขอบคุณ กลับเห็นเย่เทียนหมุนตัวเดินไป แอบร้อนใจ รีบตามเข้าไปโดยเร็ว

“คือว่า ฉันยังอยากขอบคุณนายด้วยล่ะ นายเดินเร็วขนาดนี้ทำไม?”

เหลียงเยว่หรูวิ่งเหยาะๆ ก่อนจะเดินเคียงไหล่กับเย่เทียน

ใช้หางตาจ้องมองพินิจพิเคราะห์หน้าด้านข้างของเย่เทียน เวลานี้เธอสงสัยต่อหนุ่มหล่อคนนี้ถึงขั้นสุด

“คำขอบคุณไม่ต้องหรอก เพียงแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้นเอง”

เย่เทียนหัวเราะแบบเรียบเฉย ท่าทางไม่สนใจ

“งั้นก็ได้ คืนนี้ฉันแล้วแต่เธอเลย!”

เหลียงเยว่หรูได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าอดแดงระเรื่อไม่ได้ คิดในใจคำพูดนี้ทำไมแปลกอยู่หน่อย

มองการแสดงออกที่ทำหน้ายิ้มเหมือนไม่ยิ้มของเย่เทียนอีกที ไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองถูกเขาหยอกล้อแล้ว

“นายน่ารำคาญชะมัด!”

เหลียงเยว่หรูบ่นประโยคหนึ่ง ยื่นมือตีบนไหล่แข็งแรงนั้นของเย่เทียนสักหน่อย

ปากบอกว่ารำคาญ ความจริงในใจกลับไม่มีอารมณ์ไม่พอใจสักนิด แต่ยังเกิดอารมณ์แปลกประหลาดอยู่บ้าง

จากนั้น ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ต่อนาน เดินอ้อมไปยังสถานที่อื่น

แต่พอมาถึงจุดมุ่งหมายแล้ว เย่เทียนอดหัวเราะอย่างขมขื่นไม่ได้ บอกว่าที่ดีแห่งหนึ่ง ความจริงคือมาที่ผับ!

ผับที่ชื่อว่า“ดรุณียั่วรัก” เป็นสถานบันเทิงที่ค่อนข้างมีระดับในเมืองเจียงหนัน กลุ่มผู้ใช้บริการเป็นบุคคลมีอำนาจของเมืองเจียงหนัน

ถึงแม้ว่าเย่เทียนในชาติก่อนจะเป็นลูกคนรวย แต่ที่นี่อย่างน้อยต้องใช้หลายหมื่น เดิมทีไม่เคยมาสักกี่ครั้ง

เหลียงเยว่หรูกลับคุ้นชินต่อที่นี่เป็นพิเศษ พอเข้าประตูมาก็มีคนต้อนรับเข้ามาทักทาย

“คุณเหลียง ขอโทษนะครับ วันนี้แขกค่อนข้างเยอะ ไม่มีห้องว่างเลย ไม่อย่างนั้นท่านขึ้นไปหาพี่ซูข้างบน?”

“ไม่ต้องหรอก พวกฉันสนุกอยู่ในโถงใหญ่ก็ได้”

เหลียงเยว่หรูตอนนี้ไม่ค่อยอยากโดนคนรบกวน ปัดมือแล้วมองทางเย่เทียน ถามว่า “เย่เทียน ต้อนรับนายในโถงใหญ่ นายคงไม่เสียใจหรอกมั้ง?”

“ที่ไหนก็เหมือนกัน”

เย่เทียนหัวเราะแบบไม่เป็นไร

เหลียงเยว่หรูถึงวางใจลงมา ควงแขนของเย่เทียนอย่างยิ้มกริ่ม เดินเข้าข้างใน

คนต้อนรับเห็นแบบนี้ ในดวงตามีแววตาแปลกไปแวบผ่าน พินิจพิเคราะห์เย่เทียนโดยจิตใต้สำนึกครู่หนึ่ง

เจ้าหมอนี่ใครกัน? ทำไมถึงใกล้ชิดคุณเหลียงขนาดนี้ หรือว่าเป็นเด็กเลี้ยงเหรอ?

เย่เทียนไม่รู้ความคิดของเขา ไม่นานก็นั่งลงไปโต๊ะหนึ่งภายในผับ

จากนั้น เหลียงเยว่หรูสั่งเครื่องดื่มมา และสั่งอาหารระดับสูงอย่างเป๋าฮื้อ หูฉลาม ปูอลาสก้ามาไม่น้อย มาต้อนรับเย่เทียน

เย่เทียนไม่เกรงใจสักนิด เริ่มกินทันที!

ทั้งรักษาโรคทั้งชกต่อยมา เขาที่ยุ่งวุ่นวายมาทั้งวันหิวตั้งนานแล้ว

“เยว่หรู เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

ในเวลานี้เอง เสียงพูดที่ไม่เข้าพวกประโยคหนึ่งค่อยๆ ลอยมา