ทุกคนต่างได้รับความสามารถพิเศษที่แข็งแกร่ง เมื่อรู้ว่าไมนอกซ์ต้องการคุยเป็นการส่วนตัวกับเย่ฉาง เย่เทียนจึงส่งสัญญาณให้ทุกคนเดินออกไป
“อาเฉียง มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องเปลี่ยนอาวุธแล้ว นายมีวัสดุอะไรบ้าง?” SpyingBlade ถาม
“มากกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ คุณต้องการวัสดุประเภทใด? มา! ฉันจะทำให้คุณเอง!” จางเจิ้งเฉียงกล่าว
“เทียนน้อย เธอจะทำอะไรต่อไป?” อูนาถาม
“หนูจะเช่าห้องแล็บ … หนูมีความคิดมากมายที่จะอยากลองทดสอบ” เย่เทียนตอบเธอ
“ถ้างั้น เราจะเดินไปรอบๆและดูว่าจะพบเควสบางอย่างบ้างไหม” FrozenCloud พูดขึ้นมา
ทุกคนแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคน
ไมนอกซ์เชิญเย่ฉางมาที่ห้องของเธอ และยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ท่านเอิร์ล PaleSnow กรุณานั่งลงก่อน”
“นายกเทศมนตรี มีธุระอะไรกับ…” เย่ฉางนั่งลงและถามขึ้นมา ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบประโยค ไมนอกซ์ถอดเสื้อคลุมออกทันที เผยให้เห็นชุดที่แนบเนื้อของเธอ ด้วยร่างกายที่สง่างามของเธออยู่ตรงหน้าเขา แต่เย่ฉางกลับเอามือถูคางและยิ้มเล็กน้อย “เต้นให้ดูก่อน”
“…… ” ไมนอกซ์พูดอะไรไม่ออก เมื่อเธอเห็นว่าเย่ฉางไม่มีปฏิกิริยามากนัก เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดและวิตกกังวล เพราะเขาสงบเกินไปเมื่อเห็นผู้หญิงเซ็กซี่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย! ในไม่ช้าเธอก็ขยับตัวเข้ามาใกล้เย่ฉางมากขึ้น จากนั้นเย่ฉางก็ยื่นมือออกมากดที่ไหล่ของเธอ แล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา “มันไม่จำเป็น ฉันช่วยคุณก็เพื่อผลประโยชน์ของเมืองแบล็คร็อคและตัวของฉันเอง ยิ่งกว่านั้นฉันไม่ได้ช่วยเหลือคุณ เพื่อแลกกับสิ่งที่สกปรกเช่นนี้ สิ่งเหล่านี้สามารถทำได้กับคนที่คุณรักเท่านั้น … ”
ไมนอกซ์ตกตะลึงและสับสนในเวลาเดียวกัน “แต่ทำไมมือของคุณวางบนก้นฉัน?”
เย่ฉางหยิบเสื้อคลุมที่กองอยู่กับพื้นมาคลุมตัวเธอ แล้วเอามือแตะที่หัวของไมนอกซ์ “ดังนั้นโปรดอย่าทำตัวเองให้ไร้ค่าแบบนี้ เข้าใจไหม?”
ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาหันกลับแล้วเดินจากไปทันที แต่ไมนอกซ์กลับดึงแขนของเย่ฉางเอาไว้ และถามขณะที่หน้าแดง “คุณอยู่กับฉันก่อนได้ไหม?”
ทั้งคู่นั่งที่ระเบียงและกำลังจ้องมองที่ท่าเรืออันเงียบสงบ แต่ละคนมีความคิดที่แตกต่างกันออกไป เย่ฉางนึกถึงค่ำคืนแรกของเขากับซินหยู่ ความสุขนั้นไม่สามารถเกิดขึ้นได้จากการมีเพศสัมพันธ์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ความรู้สึกของการเป็นหนึ่งกับคนรัก รู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน โอบกอดกันอย่างอบอุ่น และกอดกันพร้อมกับหลับไปด้วยกัน ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อดูแสงอาทิตย์ที่ส่องแสงแวววับบนใบหน้าที่หลับไหล และผมอันยุ่งเหยิงของเธอ อีกทั้งยังคอยฟังเธอบ่นโน้นบ่นนี่ ทั้งหมดนี้ต่างหากคือความสุขที่แท้จริงของเขา แต่ที่น่าเศร้าก็คือมันเป็นอดีตไปแล้ว!
เมื่อเห็นความเศร้าโศกในดวงตาของเย่ฉาง ไมนอกซ์ก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน เธอนึกถึงช่วงเวลาที่เย่ฉางปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ ขณะที่แสงจันทร์สาดส่องบนใบหน้าของเขา และรอยยิ้มจางๆของเขา เธอไม่สามารถลืมมันได้เลย เธอยกแก้วไวน์ขึ้นและดื่มอย่างช้าๆ “ในสายตาของคุณ ผู้หญิงคืออะไร?”
“มนุษย์ที่ไม่มีช้างน้อย!” เย่ฉางตอบ
ไมนอกซ์หัวเราะ “คุณล้อเล่นใช่ไหม?”
หลังจากนั้นสักพักเย่ฉางก็พูดพึมพำ ขณะที่เขาดื่มไวน์ “แข็งแกร่ง แต่อ่อนโยน” ยายของเขาสอนเขาตั้งหลายอย่าง เธอต้องผ่านความยากลำบากมากมาย เพียงเพื่อให้เขารู้ถึงการเสียสละและการช่วยเหลือผู้อื่น เขาเป็นมนุษย์เทียมที่ถูกลอยแพซึ่งเธอหยิบขึ้นมาจากแม่น้ำ แม้ว่าเขาจะสร้างปัญหาให้กับยายอยู่เสมอ แต่เธอก็ยังดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี และไม่เคยบ่น ‘ฉันหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าที่เหี่ยวย่นของยาย และอยากให้ยายลูบหัวของฉันอีกครั้ง’
“แข็งแกร่ง แต่อ่อนโยน…” ไมนอกซ์พึมพำ “ผู้หญิงทุกคนไม่สามารถทำเช่นนั้นได้…”
“ใช่…” ภาพของ ThornyRose พุ่งทะลุจิตใจของเย่ฉางทันที ทำให้เขาต้องพยักหน้า “แต่ในฐานะนายกเทศมนตรี คุณไม่มีทางเลือก”
ไมนอกซ์ยิ้มเบาๆ “ฉันขอโทษสำหรับการกระทำที่หยาบคายของฉันด้วย”
เย่ฉางกุมมือตัวเอง แล้วพูดอย่างถ่อมตนว่า “คุณไม่ได้ผิดอะไรเลย มันเป็นเรื่องปกติที่คุณจะไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้ หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของฉัน”
ไมนอกซ์รู้สึกแปลกๆ ‘น้ำเสียงของเขาฟังดูนอบน้อม แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ตั้งใจทำ’ จากนั้นเธอกลอกตา ในขณะที่ยิ้มและเอาหัวซบลงบนไหล่ของเย่ฉาง โดยไม่ให้โอกาสเขาออกไป “ขอยืมไหล่คุณหน่อยได้ไหม?”
เย่ฉางพยักหน้าอย่างช้าๆ ‘ฉันพนันได้เลยว่า เมื่อตอนที่เธอเผชิญหน้ากับใบหน้าที่หื่นกระหายของมนุษย์สัตว์ตัวนั้น เธอคงจะกลัวมาก’
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ลมหายใจที่แผ่วเบาของไมนอกซ์ทำให้เย่ฉางถอนหายใจ ‘เธอคงหลับไปแล้ว’ เย่ฉางเอาเสื้อคลุมหมาป่ามาคลุมตัวเธอ และดื่มไวน์ของเขาต่อไป พร้อมกับจ้องมองไปที่ทะเลอันห่างไกล ‘ผู้หญิง? พวกเธอเห็นแก่ตัวและอ่อนแอ’
ไม่กี่วันต่อมา ไมนอกซ์ได้ทำการสอบสวนเกี่ยวกับการก่อกบฏอย่างละเอียด และทำให้สถานการณ์มีเสถียรภาพขึ้น
เย่ฉางและคนอื่นๆวิเคราะห์แผนที่ และตัดสินใจมุ่งหน้าลงใต้ไปยังบึงไร้สิ้นสุด เนื่องจากมีวัตถุโบราณและซากปรักหักพังจำนวนมาก ดังนั้นมันจึงคุ้มค่าที่จะสำรวจ หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จแล้ว พวกเขาก็พร้อมออกเดินทาง โดยมีไมนอกซ์ไปส่งพวกเขาที่ประตูเมือง
“เฮ้ เพื่อน! ฉันรู้สึกว่านายและนายกเทศมนตรีไมนอกซ์ค่อนข้างสนิทกัน พวกนายทำอะไรกันในคืนนั้น” จางเจิ้งเฉียงหันไปมองไมนอกซ์ที่ยังยืนมองดูพวกเขาอยู่ เธอดูเหมือนจะไม่มีความตั้งใจที่จะกลับไป
“เราพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตของเรา…” เย่ฉางพูดเบาๆ
“พี่ใหญ่ขาว! อย่าบอกผมนะว่าพี่จัดการกับเธอแล้ว” หลินหลี่หัวเราะ จากนั้นมือซ้ายของเขาก็ทำนิ้วเป็นวงกลม และใช้นิ้วจากมือขวาจิ้มเข้าจิ้มออก การกระทำของเขาดูน่าขนลุก แต่ก็ดูไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน ทุกคนจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ เย่ฉางรีบตบหัวของเขาทันที “ อย่าพูดไปเรื่อยเปื่อย!”
หลินหลี่เอามือกุมหัว ในอีกด้านหนึ่งเย่เทียนก็มีความสุขที่เห็นหลินหลี่ถูกเย่ฉางดุ หลินหลี่จึงหันมามองเธอ และคิดหาทางจะเอาคืนเธออย่างไรดี!
FrozenCloud ไม่พูดอะไร เพราะหัวหน้าทีมมักจะทำลายความหวังของผู้หญิงหลายๆคน อูนาและพี่สาวโรสเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เห็นได้ชัดว่าในเกม หัวหน้าทีมมักจะทำสิ่งแปลกๆและในทางที่ผิด และเขามักจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่า เขาพยายามทำตัวให้ห่างจากคนอื่นๆ
อย่างไรก็ตามอูนาหวังว่าเย่ฉางจะทำอย่างที่หลินหลี่พูดจริงๆ อย่างน้อยนี่ก็หมายความว่าเย่ฉางยังสามารถรับคนอื่นได้ นี่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าถึงแม้เย่ฉางจะมีท่าทางไม่สนใจอะไร แต่ลึกๆลงไปนั้นเขาเป็นคนที่ยึดติดอยู่กับอดีตอย่างมาก เธอรู้ว่าคนตายนั้นดีกว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่มาโดยตลอด เพราะพวกเขาใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่วิเศษสุดด้วยกัน ซึ่งไม่สามารถย้อนกลับไปได้ เธอหวังว่าเธอจะเป็นคนที่เย่ฉางโอบกอด และปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนรักจริงๆ แต่ไม่ใช่เพื่อนหรือคนในครอบครัว
เมื่อเห็นว่าอูนากำลังจ้องมองที่ด้านหลังของเย่ฉาง จางเจิ้งเฉียงก็สังเกตเห็นความเศร้าโศกที่ออกมาจากแววตาของเธอ ‘เพื่อน นายจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหน? พี่สาวฉันเสียชีวิตไปตั้งหลายปีแล้ว การที่นายเป็นแบบนี้ ไม่เพียงแต่จะทำร้ายตัวเอง แต่มันยังทำร้ายนานา และแม้แต่พี่สาวโรสด้วย ควรได้เวลาปล่อยวางเสียที!’
จางเจิ้งเฉียงมีความต้องการที่จะพูดความคิดของเขาออกมา แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ จากนั้นเขาก็นึกถึงวันที่เย่ฉางกลับมา หลังจากที่เขาหายตัวไป เย่ฉางร้องไห้เหมือนเด็กๆหลังจากทำสิ่งที่ผิดมา “อาเฉียง ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งต่างๆจะเป็นเช่นนี้ ฉันแค่อยากจะชุบชีวิตเธอขึ้นมา ฉันขอโทษด้วย…”
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ได้เห็นเย่ฉางมีท่าทางเช่นนั้น แต่หัวใจของเขาก็เหมือนถูกทุบ เขาสูญเสียพี่สาวของเขาไปแล้ว เขาไม่สามารถที่จะสูญเสียเพื่อนคนนี้ไปได้อีก โดยไม่ถามเหตุผลใดๆจากเย่ฉาง เขาจึงพาเย่ฉางไปฝังศพพี่สาวอย่างเงียบๆ เขารู้ดีว่าเย่ฉางรักพี่สาวของเขามากแค่ไหน ‘ถ้าวันนี้มีเธออยู่ด้วย … มันจะดีที่สุด! เราสามารถเล่นเกมด้วยกัน ไปผจญภัยด้วยกัน และทำสิ่งต่างๆมากมายด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่สิ่งเหล่านี้ไม่ม่ทางเกิดขึ้น’
