แมนดาล่าบิดตัวอย่างเกียจคร้านและลุกขึ้นยืน จากนั้นเธอก้าวเข้ามิติตรงหน้า และเธอก็โผล่มาที่สวนสาธารณะเทียนซีทันที เธอเห็นเย่ฉางทรมานลูกสมุนของหมายเลข 10 ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียงกรีดร้องเหล่านั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ “ตามจริงแล้วนายไม่ได้เป็นคนที่อาฆาตแค้นคนอื่นขนาดนั้นนี่ และในเมื่อนายได้แก้แค้นไปบ้างแล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมปล่อยคนอื่นๆไปอีก” (ตอนที่ 644 ที่จริงสู้กับลูกสมุนของหมายเลข 10 นะครับ)
“ฉัน? อาฆาตแค้น? จะเป็นไปได้อย่างไรกัน” เย่ฉางบ่นและหักนิ้วผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นเขาก็รักษานิ้วเธอ และหักลงไปอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตาสีบลอนด์ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาถอนหายใจ “หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันจะปล่อยพวกเธอไปก็ได้ แล้วบอก Thunder ด้วยว่ามันจะเป็นการดีกว่าที่เขาจะมารับด้วยตัวเอง การส่งพวกกระจอกๆมานั้นช่างไร้ประโยชน์จริงๆ เข้าใจไหม?”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอได้ยินว่าเขาจะปล่อยพวกเธอไป ‘นี่คือ Silver Demon สินะ?’ เธอจ้องมองผมสีขาว, คิ้วสีขาว และดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเขา เธอรู้สึกหวาดกลัวมาก
“ว่าแต่คุณชื่ออะไร?” เย่ฉางค่อยๆปล่อยมือออกอย่างช้าๆ หญิงสาวผมบลอนด์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เอลโลว์…”
“เอ่อ … เอลโลว์” เย่ฉางหยุดคิดชั่วครู่แล้วยิ้มขอโทษ “เอาล่ะ! โปรดทนอีกหน่อยนะ ให้ฉันทำลายพวกมันอีก 10 ครั้ง แล้วฉันจะปล่อยพวกเธอไป หากเธอต้องการที่จะตำหนิใครสักคนคนๆนั้นก็คือหัวหน้าของเธอนั่นแหละ เฮ้อ!”
“……”
“อ่า! ไม่นะ!” เสียงกรีดร้องอันสิ้นหวังดังก้องไปทั่ว แมนดาล่าเงยหน้าขึ้นมองเย่ฉางขณะที่เธอพูดอะไรไม่ออก เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็เดินมาหา Hunting Flame และ ColdMoon และนั่งลงอย่างสง่างาม “บุคลิกของกระต่ายสีขาวนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน พวกคุณทนได้อย่างไรกัน?”
“ฉันไม่อนุญาตให้คุณพูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขา…” ColdMoon พูดอย่างเย็นชาและไร้อารมณ์ พร้อมกระชับดาบยาวในมือ
เมื่อรู้ว่า ColdMoon ไม่ได้ล้อเล่น แมนดาล่าเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “ตกลง ตกลง ฉันจะไม่พูดก็ได้”
จากนั้น ColdMoon ก็กินซี่โครงเสียบไม้ต่อไป
“เฮ้ ฉันอยากรู้เกี่ยวกับบางสิ่ง คุณรู้จักหัวหน้าของเราได้อย่างไร?” Hunting Flame เอนกายลงบนเก้าอี้หินพร้อมกับกอดอก
“เขาไม่ได้บอกพวกคุณมาก่อนเหรอ?” แมนดาล่าคว้าซี่โครงไม้เสียบขึ้นมาดมแล้วจึงวางลงที่เดิม หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หยิบเบียร์กระป๋องราคาถูกขึ้นมาเปิดและดมกลิ่น “นี่ก็ยังคงเหม็นอยู่ดี”
อย่างไรก็ตามเธอก็ดื่มมัน “ถ้าคุณอยากรู้ ทำไมคุณไม่ลองถามเขาด้วยตัวเองดูล่ะ? มันไม่ดีสำหรับหญิงสาวอย่างฉันที่จะพูดออกมา เพราะสิ่งที่เขาทำกับฉันนั้นน่าอายเกินไป”
“ …… ” Hunting Flame พูดไม่ออก ‘ผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่คนนี้กลับแทนตัวเองว่าหญิงสาว …’ เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ และยังคงนิ่งเงียบ เพราะเธอเป็นถึงหนึ่งในเจ็ดผู้อาวุโสของแพนโดล่า นักมายากลเงาลวงตา – แมนดาล่า ในอีกด้านหนึ่ง ColdMoon ไม่สนใจเรื่องของเธอเลยแม้แต่น้อย
ไม่นานนักเย่ฉางกลับมาด้วยความพึงพอใจอย่างมาก จากนั้นแมนดาล่าก็เอาน้ำยาที่ไม่รู้จักออกมาหนึ่งขวด “นี่คือสิ่งที่นายต้องการ”
“ขอบคุณ ~” เย่ฉางหยิบแล้วยิ้ม
“แค่นั้นเหรอ?” แมนดาล่าโกรธเล็กน้อย
“หรือเธอต้องการให้ฉันจับเธอเปลือย แล้วแขวนไว้ที่อนุสาวรีย์พันปีในสวนสาธารณะ?” เย่ฉางตอบโดยไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าของเขา
เมื่อเห็นว่าแมนดาล่าเขินอาย และดูเหมือนจะอยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ Hunting Hunting นั้นก็ตะลึงงัน เหงื่อที่เย็นเยียบไหลลงมาที่แก้มของเขา ‘เฮ้ เฮ้ เฮ้! ความเขินอายนี้คืออะไร! คุณรู้หรือไม่ว่าคุณผิดปกติ?’
ColdMoon ส่งเสียง ‘ฮึ่ม’ ออกมา และแมนดาล่ากลับมารู้สึกตัว “ฉันต้องไปแล้ว ตอนนี้ฉันยังต้องไปจัดการบางอย่างอีก อย่าลืมเก็บน้ำยาไว้ให้ฉันด้วย”
“แน่นอน” เย่ฉางพยักหน้า และแมนดาล่าก็หายตัวไปทันที
จากนั้นเย่ฉางก็แขวนน้ำยาไว้ที่อีกด้านหนึ่งของเข็มขัด “เกี่ยวกับบัญญัติ 10 ประการ ฉันได้พูดคุยกับหมายเลข 1 แล้ว แจ้งให้ฉันทราบทันทีเมื่อมีบางอย่างผิดปกติ เข้าใจไหม? หากฉันไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้ ฉันเชื่อว่า Thunder, Annihilation และ DarkSoul น่าจะมาด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่าพวกเธอจะไม่แพ้ แต่ถ้าองค์กรนิพพานใช้ประโยชน์จากมัน … มันจะเกิดปัญหายุ่งยากตามมา”
“ฉันเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้ Hunting Flame ก็แนะนำฉันแล้ว แต่ในครั้งนี้มันเป็นการตัดสินใจของฉันเองคนเดียว” เย่ฉางถอนหายใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ ColdMoon พูด จากนั้นเขาก็ลูบผมของเธอแล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจว่าเธอไม่ต้องการรบกวนฉัน แต่ฉันก็ไม่ต้องการให้พวกเธอตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน พวกเธอคือคนในครอบครัวและเพื่อนของฉัน หากพวกเธอเต็มใจที่จะ…เธอสามารถ…”
ColdMoon ส่ายหัวของเธอทันที “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานั้น…”
ถึงแม้ว่า ColdMoon จะดูไร้อารมณ์ แต่เย่ฉางก็รู้สึกถึงเปลวไฟแห่งการแก้แค้นที่ลุกโชนอย่างรุนแรงภายในตัวเธอ
“ฉันก็เหมือนกัน” Hunting Flame ยิ้ม
พวกเขาทั้งคู่ได้รับการช่วยเหลือและสั่งสอนจากเย่ฉาง ด้วยเหตุนี้เย่ฉางจึงรู้สึกขมขื่นเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ‘ถ้าฉันไม่ปล่อยให้พวกเขาเข้าร่วมสมาคมในตอนแรก บางทีตอนนี้คง …’ เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เย่ฉางก็ส่ายหัว ‘แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ความแค้นจะทำให้พวกเขา …’
เย่ฉางหยุดคิดและไม่พูดอะไรต่อ “ฉันเข้าใจแล้ว”
เมื่อพูดจบเขาก็จากไปทันที
“ในเมื่อเธอรักเขามาก ทำไมเธอถึงไม่ติดตามเขาไปล่ะ?” เมื่อมองไปที่ทิศทางที่เย่ฉางจากไป Hunting Flame ก็ถามออกมา
“สีหน้าของฉันบ่งบอกว่าฉันรักเขางั้นหรอ?” ColdMoon จ้องมองเงาสะท้อนตัวเองผ่านบ่อน้ำ ใบหน้าที่ไร้อารมณ์และเสียงที่น่าเบื่อหน่าย
Hunting Flame ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ถอนหายใจ ‘หากมีใครซักคนถามฉันว่าใครที่รักหัวหน้าที่สุด มันก็เป็น ColdMoon อย่างแน่นอน เธอแค่ไม่มั่นใจ และเธอเกลียดที่ใจของเธอเต็มไปด้วยการแก้แค้น เธอเก็บการแสดงออกและความรู้สึกส่วนใหญ่ของเธอเอาไว้’
ตอนเที่ยงคืนในถนนแห่งหนึ่งของเมืองจักรพรรดิ
เมื่อเย่ฉางมายังหอพักของ OldWang เขากลับพบว่า OldWang ได้กลับไปที่บ้านเกิดของเขาในเมือง C เพราะเหตุฉุกเฉินบางอย่าง เย่ฉางจึงออกจากหอพักไปอย่างไม่พอใจ จากนั้นเขาก็โทรหาเซี่ยหยู่เอ๋อร์ ในอีกด้านหนึ่งเซี่ยหยู่เอ๋อร์กำลังแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เมื่อเธอหลับตาลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอจึงยื่นมือออกไปรับ สาย “สวัสดี…”
“เซี่ยเซี่ยน้อย นี่ฉันเองนะ” เสียงของเย่ฉางทำให้เซี่ยหยู่เอ๋อร์สั่นสะท้าน “หัว…หัวหน้าทีม!”
“ใช่แล้ว ฉันเอง! ว่าแต่บ้านของเธออยู่ที่ไหน? ฉันอยากจะไปพักค้างคืนที่บ้านของเธอสักหน่อย พอดี OldWang กลับไปที่บ้านเกิดเพื่อเยี่ยมญาติของเขาน่ะ”
เซี่ยหยู่เอ๋อร์ตะลึงและทำอะไรไม่ถูกในเวลาเดียวกัน ‘ฉันขอปฏิเสธได้ไหม! แต่ด้วยบุคลิกของเขา เขาคงบ้าคลั่งและต้องลงโทษฉันอย่างแน่นอน …’ จากนั้นเธอก็ยอมบอกที่อยู่ให้แก่เขา
สักพักต่อมาเสียงกริ่งก็ดังขึ้น เซี่ยหยู่เอ๋อร์ลังเลใจ ในขณะที่เธอวางมือลงบนลูกบิดประตู เธอไม่รู้ว่าควรจะเปิดดีหรือไม่ ทันใดนั้นบานประตูก็ถูกดึงออกไป เย่ฉางจับบานประตูด้วยมือเดียวแล้วจ้องมองเซี่ยหยู่เอ๋อร์ที่ยืนนิ่งค้างอยู่ เขาบ่น “ทำไมเธอถึงไม่รีบเปิดไวๆ? ฉันเห็นว่าเธอไม่เปิดสักที ฉันก็นึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย”
จากนั้นเย่ฉางก็วางบานประตูกลับเข้าไปในกรอบประตู เขากระแทกน๊อตให้ฝั่งแน่นลงไป จากนั้นเขาก็หยิบลูกบิดใส่เข้าไปแล้วขันน๊อตแน่นอีกครั้ง ในไม่ช้ามันก็ดูเหมือนใหม่ทั้งหมด เขาตบไหล่เซี่ยหยู่เอ๋อร์แล้วพูดว่า “คืนนี้ฉันจะนอนบนเตียง ส่วนเธอนอนบนพื้นไป ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
เซี่ยหยู่เอ๋อร์กลับมารู้สึกตัว และยิ้มอย่างขมขื่น ‘คุณไม่เคยคิดจะเป็นสุภาพบุรุษบ้างหรือ? คนปกติที่ไหนจะปล่อยให้ผู้หญิงนอนบนพื้น เมื่อเขาไปที่บ้านของผู้หญิงกัน?’
จากนั้นเย่ฉางก็เดินเข้าไปแล้วกดรีโมตเปิดทีวีทันที เขามองไปทางซ้ายและขวา “แล้วอาบน้ำที่ไหน?”
เซี่ยหยู่เอ๋อร์ชี้ไปทางด้านขวา
“เธอต้องการอาบน้ำด้วยกันไหม?” เย่ฉางถามอย่างสุภาพ
“ …… ” เซี่ยหยู่เอ๋อร์ส่ายหัวแล้วหันไปมองที่ประตู เธอพึมพำ “ฉันควรจะเปลี่ยนเป็นประตูเหล็กที่ป้องกันการโจรกรรมที่แพงที่สุดดีไหม?”
