หลิวไห่กระโดดจากโต๊ะอาหารของตัวเองมาหยุดอยู่หน้ากู้เมิ่ง แต่ถูกลูกล้อของกู้เมิ่งเข้ามาขวางเสียก่อน
กู้เมิ่งผลักคนพวกนั้นออก แล้วเงยหน้ายกมุมปากท้าทายเขา
“ไอ้ลูกหมาตัวนี้อยากหาเรื่องตายก็ปล่อยมัน”
หลิวไห่ยิ้มเย็น
“ฉันไม่อยากมีเรื่อง นายปล่อยครูไปเถอะ”
หลิวไห่ยังคงใจเย็นในขณะที่กู้เมิ่งหัวเราะอย่างชั่วร้าย นักเรียนเริ่มเข้ามามุงดูพวกเขา ใครจะกล้าคิดว่านักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาในวันแรกจะกล้าหาเรื่องอันธพาลอันดับหนึ่งในโรงเรียนที่แม้กระทั่งพวกครูยังกลัวเกรง
“โอ้อวดเก่งซะด้วย เอาสิหากว่าเก่ง กูจะทำอะไรอีครูร่านลูกเมียน้อยนี่ก็ได้ มันกล้ามายุ่งเรื่องของกูมันก็ต้องได้รับโทษ เหมือนมึงยังไงล่ะ อยากลองกินตีนเหรอถึงได้เสือกแบบนี้ โถ่ ไอ้กระจอก”
สิ้นคำว่าไอ้กระจอก กู้เมิ่งก็ลงไปนอนนับดาวที่พื้นแล้ว เพราะความฝันที่จะเป็นตำรวจหลายปีมานี้เขาจึงเฝ้าฝึกฝนร่างกายอย่างเต็มที่แรงที่เขาซัดกู้เมิ่งไปเมื่อสักครู่ไม่นับว่าเต็มส่วน แต่กลับทำให้ลูกคุณหนูที่วัน ๆ มีแต่คนคอยปกป้องล้มคว่ำไม่เป็นท่าในหมัดเดียว
ลูกน้องของกู้เมิ่งเห็นลูกพี่ลงไปทักทายพื้นก็ตัวสั่น ไอ้หมอนี่มันเป็นใครมาจากไหน หรือมีใครหนุนหลังกันแน่พวกเขาจึงได้แต่ยืนซื่อบื้ออยู่แบบนั้น
ครูหลินกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอลุกขึ้นยืนได้แล้วและตอนนี้ก็กำลังเป็นห่วงหลิวไห่เป็นอย่างยิ่ง
ช่างโชคร้ายเหลือเกินที่วันนี้ประธานกู้มีนัดกับผอ. เพื่อฟังผลประกอบการและเล่นหมากกันในรอบหลายเดือน เรื่องของกู้เมิ่งและหลิวไห่จึงถูกส่งตรงไปยังประธานกู้ทันที
ทันทีที่รถของประธานกู้พร้อมด้วยรถขององครักษ์อีกหลายคันเลี้ยวเข้ามาในโรงเรียน ครูหลายคนถึงกับใบหน้าถอดสีไม่รู้จะรายงานเรื่องนี้ยังไงดี
ที่ผ่านมาเคยมีนักเรียนหลายคนมีเรื่องกับกู้เมิ่งสุดท้าย ทนายของประธานกู้ที่รับหน้าที่ดูแลก็สั่งให้ทุกคนถูกไล่ออก แต่นั่นเป็นเพียงโทษทะเลาะวิวาทที่กู้เมิ่งไม่เคยถูกทำร้าย แต่วันนี้เด็กเกเรคนนั้นถึงกลับถูกหามเข้าโรงพยาบาลเพราะฟันกรามหัก
เรียกว่าร้ายแรงที่สุดก็ว่าได้ ต่างคนต่างคาดการณ์กันไปต่าง ๆ นานาว่าหลิวไห่จะถูกลงโทษยังไง แน่นอนว่าอันดับแรกถูกไล่ออก รองลงมาอาจถูกแจ้งความจับไปนอนในคุกสักปีสองปีโทษฐานทำร้ายร่างกายและพยายามฆ่า
หลายคนอาจมองว่าเป็นเรื่องชกต่อยของเด็กผู้ชายทั่วไป ไม่น่าถึงขั้นติดคุก แต่ใครจะรู้ว่าประธานกู้ที่รักลูกยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจคนนี้จะโกรธแค่ไหน
รถเก๋งสีดำคันหนึ่งเลี้ยวตามขบวนรถของประธานกู้เข้ามา เขาจอดรถอย่างเงียบเชียบไม่ได้รับการต้อนรับจากใคร ผู้ชายคนนั้นเป็นคนตัวสูงใบหน้าถึงจะมีอายุแล้วก็ดูดีเป็นอย่างยิ่ง
ครูหลินที่ยังอยู่ในสภาพย่ำแย่ที่ถูกทำร้ายกำลังยืนอยู่ข้างหลิวไห่ที่ก้มหน้าอยู่ในห้องรับแขก
เมื่อประธานกู้เข้ามาถึง ทั้งครูทั้ง ผอ.ต่างยืนขึ้นโค้งให้เขาอย่างให้เกียรติ
หลิวไห่เห็นผู้ชายทรงอิทธิพลคนนั้นก้าวเข้ามา รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของโรงเรียนในใจของเขายังหวังว่าประธานกู้จะมีเมตตาอยู่บ้างไม่เช่นนั้นคงยุ่งเกี่ยวกับงานเรื่องด้านการศึกษาที่ต้องดูแลเด็กไม่ได้
เขาใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม ท่าทางองอาจและเหมือนมีรัศมีบางประการอยู่รอบ ๆ ตัว เป็นรัศมีที่ข่มคนอื่นให้ดูเล็กจนตัวลีบ เขาไม่ได้มองหลิวไห่เพียงแต่นั่งตัวตรง ฟัง ผอ.รายงานเรื่องที่เกิดขึ้น
“กู้เมิ่งทำไมถูกทำร้ายได้ ไม่เห็น ผอ.จะรายงานเรื่องนี้นี่ สาเหตุที่เด็กคนนั้นทำร้ายลูกผม”
เสียงของประธานกู้ฟังดูเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง หลิวไห่รู้สึกใจชื้น เขาได้ยินครูโทรเรียกพ่อของเขาแล้ว ไม่นานพ่อก็คงมาถึง
ครูกำลังจะอธิบาย พ่อของกู้เมิ่งก็มาถึงพอดี
“พ่อ”
คุณหลิวยิ้มให้หลิวไห่อย่างให้กำลังใจ เด็กชายเพียงเห็นพ่อของตัวเองก็รู้สึกว่าน้ำตากำลังไหลเอ่อ ยิ่งเห็นท่าทางนอบน้อมต่อท่านประธานกู้ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ว่ากันว่าที่ประธานกู้สร้างโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมาก็เพราะต้องการสร้างให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด
เพราะเป็นแบบนี้พ่อแม่ผู้ปกครองจึงแห่กันให้ลูกมาเรียนที่นี่ อีกทั้งถ้าใครได้ขึ้นชื่อว่าเคยอยู่โรงเรียนนี้ยังได้รับการพิจารณาพิเศษให้เข้าทำงานในบริษัทในเครือของประธานกู้ที่มีมากมายแทบจะทั้งฮ่องกง และลามไปถึงแผ่นดินใหญ่ด้วย
กู้เมิ่งจึงกลายเป็นคนที่อยู่ในฐานะพิเศษที่ใครก็กลัว และไม่อยากมีเรื่องด้วย
คุณหลิวค้อมตัวให้ประธานกู้ ผู้ชายคนนั้นมองคุณหลิวด้วยความสนใจ
“นี่ลูกของผู้จัดการหลิวเหรอ ทำไมบังเอิญแบบนี้”
“ครับ ขอโทษด้วยครับที่ลูกชายผมสร้างความเดือดร้อนใจให้ท่านประธาน”
ประธานกู้โบกมือ
“เรื่องเล็กน้อย เป็นเรื่องทะเลาะกันของเด็กผู้ชายวัยรุ่น อย่าใส่ใจเลยที่มานี่เพราะต้องการมาเล่นหมากกับผอ.เป็นปกติเท่านั้น”
“ยังไงผมก็ต้องขอโทษที่สั่งสอนลูกไม่ดีครับ”
คุณหลิวค้อมตัวอีกครั้ง ประธานกู้หัวเราะเสียงดัง ภายในห้องแห่งนี้นอกจากพ่อของหลิวไห่และประธานกู้แล้วก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก
“เอาล่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ผมก็เป็นคนยุติธรรมจะให้โอกาสลูกชายผู้จัดการอธิบายว่าทำไมถึงต่อยลูกชายผมจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนั้น”
คุณหลิวมองหลิวไห่ พร้อมกับบอกให้เขาอธิบาย
“ท่านประธานเป็นคนยุติธรรมไม่ต้องกลัว มีอะไรก็เล่าไปตามความจริง”
“ครับ”
