หลิวไห่เล่าเหตุการณ์ตามความจริง พร้อมทั้งมีครูหลินเป็นพยาน ประธานกู้รับฟังด้วยสีหน้าราบเรียบจนกระทั่งหลิวไห่เล่าจบ
“ถ้าแบบนี้นายก็หมายความว่าลูกฉันเป็นอันธพาลสิ ผอ.คุณว่ายังไงที่ผ่านมาคุณล้วนเป็นคนรายงานความประพฤติเขานี่ บอกเขาเป็นเด็กดีครูต่างรักใคร่ไม่ใช่เหรอ จะไปทำแบบนั้นกับครูผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ยังไง”
ผอ.ปาดเหงื่อ เขามองครูหลินและหลิวไห่อย่างไม่เต็มตานัก ยังหลบสายตาประธานกู้พร้อมกับบอกว่า
“ที่ผมรายงานเป็นความจริงครับ จะให้เพื่อน ๆ คนอื่นมาเป็นพยานก็ได้ ส่วนเรื่องทำร้ายครูหลินก่อนนั้นผมไม่เห็นจริง ๆ ครับ ไม่แน่ครูหลินอาจจะเข้าใจผิด”
ครูหลินและหลิวไห่ อ้าปากค้างกับคำพูดบิดเบือนของ ผอ. หลิวไห่พยายามอธิบาย
“ผมพูดความจริงครับ กู้เมิ่งเป็นฝ่ายแกล้งนักเรียนคนหนึ่ง ครูหลินไปห้ามเลยถูกดูถูกและทำร้าย ผมทนไม่ไหวเลยเข้าไปห้าม ผมยอมรับว่าต่อยเขาเพราะถูกยั่วยุ แต่เพราะเขาทำร้ายครูนะครับ ผมทนไม่ไหว”
ประธานกู้หัวเราะเสียงดัง กระทั่ง ผอ.ยังยืนตัวสั่น หากเขาไม่บอกให้พูด ผอ.ยังไม่กล้าเอ่ยปาก แล้วเด็กนี่เป็นใครจึงได้ยืนพูดฉอด ๆ อยู่ตรงหน้าเขาโดยที่เขายังไม่ได้อนุญาต
“น่าสนุกจริง ๆ เป็นเด็กที่ไม่กลัวใคร สายตาแข็งกร้าวและค่อนข้างจะไม่มีสัมมาคารวะไปสักหน่อย”
คุณหลิวค้อมตัวลงอีกครั้ง
“ขอโทษครับท่านประธาน ลูกชายผมเพียงแต่พยายามอธิบายความจริง”
ประธานกู้มองพ่อของหลิวไห่
“อืม เลี้ยงลูกได้ไม่เลวแต่เลือดร้อนไปหน่อย”
จากนั้นสายตาของประธานกู้ก็จับจ้องที่หลิวไห่
“ลุงจะบอกอะไรให้นะเจ้าหนู การจะเป็นฝ่ายชนะต้องรู้จักแพ้ก่อนเธอถึงจะได้เปรียบ ดื้อด้านดันทุรังแบบนี้มีแต่จะทำให้ตัวเองและคนอื่นลำบาก เพราะฉะนั้นลุงว่านายทำผิด ไปก้มหัวขอโทษกู่เมิ่งที่โรงพยาบาลซะ จะคุกเข่าก็ได้ลุงจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ส่วนเรื่องกู้เมิ่งก่อเรื่องหากครูหลินไม่ว่าอะไรก็ให้เลิกแล้วต่อกันเถอะ ต่อไปก็ช่วยกันสั่งสอนเขาให้ดีแล้วกัน”
ผอ. ดีใจเป็นอย่างยิ่ง อย่างน้อยก็ไม่มีคำว่าไล่ออกหลุดออกมาจากปากของประธานกู้ ยังไงหลิวไห่ก็เพิ่งย้ายเข้ามาและผลการเรียนของเขาเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ เขาเองก็เสียดายเป็นอย่างมากถ้าต้องให้หลิวไห่ออกจากโรงเรียน
“ท่านประธานช่างเป็นคนใจกว้างจริง ๆ ครับ หลิวไห่รีบคุกเข่าขอโทษท่านประธานสิ เรื่องจะได้จบ ๆ ท่านช่างเป็นผู้ใหญ่ที่มีน้ำใจประเสริฐเป็นอย่างยิ่ง”
หลิวไห่มองพ่อของตัวเอง เขากำมือแน่นแล้วมองสภาพของครูหลินที่ถูกทำร้ายจนเนื้อตัวเลอะเทอะยังมีศักดิ์ศรีที่ถูกกู้ไห่จูบต่อหน้าคนอื่นอีก แต่ผู้ชายคนนี้กลับบอกให้เลิกแล้วต่อกัน และให้เขาคุกเข่าขอโทษ
แบบนี้มันช่างทำเหมือนเขาเป็นหมาตัวหนึ่งที่ไร้ศักดิ์ศรี คนเลวคนนี้เลวยิ่งกว่ากู้เมิ่งอีก เขาไม่แปลกใจเลยที่กู้เมิ่งเลวแบบนั้น
ดวงตาของหลิวไห่แข็งกร้าว มองพ่อของตัวเองเห็นใบหน้าของคนที่เลี้ยงตัวเองมาอย่างเต็มที่ซีดเซียวและไม่พอใจก็กัดฟัน เขาจึงตอบว่า
“ไม่ครับ ผมไม่ได้ผิด พ่อผมสอนมาว่าหากทำผิดต้องยอมรับแต่ครั้งนี้ผมไม่ได้คิดว่าการสั่งสอนคนเลวคนหนึ่งจะเป็นเรื่องผิด แต่ผู้ใหญ่ที่ปิดหูปิดตาเข้าข้างคนเลวนั่นต่างหากที่ผิด ผมไม่คุกเข่าขอโทษกู้เมิ่งโดยเต็ดขาด”
ประธานกู้มองหน้าเขา ทุกคนในห้องต่างตกตะลึงไม่คิดว่าหลิวไห่จะกล้าหาญพูดไปแบบนั้น
“ผู้จัดการหลิว คุณคิดว่ายังไง กับเด็กที่หัวรั้นหัวแข็งแบบนี้ คุณเป็นคนเลี้ยงเขามาแท้จริงแล้วนิสัยเหมือนกันหรือเปล่า ไหนคุณลองสั่งสอนเขาหน่อยสิให้เขารู้สึกผิดชอบชั่วดี ผมจะให้โอกาสคุณและลูกอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นทั้งลูกและพ่ออาจจะต้องกระเด็นออกจากที่ของผม”
“ท่านประธาน พ่อของผมไม่เกี่ยวนะครับ ท่านจะไล่คนออกแบบนี้ไม่ได้ ท่านประธาน”
หลิวไห่ร้องไห้ออกมา เขาทั้งเจ็บใจและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าความอยุติธรรมถึงขั้นนี้เลยเหรอ พ่อของเขาจับมือเขาเอาไว้พร้อมส่ายหน้า เป็นการห้ามไม่ให้เขาพูด
หลิวไห่ร้องไห้ นี่เขากำลังทำอะไรที่ผิดพลาดอยู่ใช่หรือเปล่า
“ว่ายังไงล่ะ ผู้จัดการหลิว คุณก็รู้ว่าคนในองค์กรของเรามีเยอะแยะพร้อมจะขึ้นมาแทนคุณได้ทุกเมื่อ ทุกคนล้วนเป็นคนของผมหากลูกหลานของเขาไม่เชื่อฟัง ก็ต้องสั่งสอนพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ หรือคุณคิดว่าผมพูดผิด”
ประธานกู้หัวเราะอย่างขบขัน คล้ายกับว่าเรื่องของคนพวกนั้นไม่เกี่ยวกับตัวเอง เขานั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายมี ผอ.โรงเรียน รินน้ำชาให้ด้วยความนอบน้อม
หลิวไห่ร่างกายสั่นระริก ตอนนี้อยากจะอาละวาดให้ทุกอย่างพังพินาศ ก่นด่าในความอยุติธรรมที่พ่อของเขาและตัวเขากำลังได้รับ
“แกคิดว่าแกทำผิดแล้วอยากก้มหัวคุกเข่าให้กู้เมิ่งหรือเปล่า”
พ่อของเขาถามออกมา ใบหน้ายังดูอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง
“พ่อครับผม…”
พ่อของหลิวไห่ยิ้มตบไหล่ของลูกชายเบา ๆ พร้อมพยักหน้า
“พ่อรู้จักแกดี”
ประธานกู้พูดแทรกขึ้น
“ว่ายังไงผู้จัดการหลิว ผมไม่มีเวลามากนะวันนี้คุณกับลูกทำผมเสียเวลาเล่นหมากล้อมกับ ผอ.แล้ว”
พ่อของหลิวไห่ค้อมตัวอีกครั้ง เขามองประธานกู้นิ่งแล้วยิ้มออกมา
“ผมคิดว่าลูกของผมไม่ผิดครับ เขาทำสิ่งที่ลูกผู้ชายสมควรทำปกป้องผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ถ้าท่านคิดว่าผมทำผิดพลาดผมก็ยินดีจะลาออกครับ”
“พ่อ”
หลิวไห่ตะโกนออกมาอย่างคาดไม่ถึง คนทั้งห้องต่างนิ่งงัน
