พวกเขาไปถึงไปรษณีย์เขตผู่ซี หลิวไห่เข้าไปแสดงตัวเป็นคนที่เช่าตู้ไปรษณีย์หมายเลขเจ็ดสิบแปดเขาบอกหลี่เจี่ยซินให้คอยอยู่ข้างนอก
หลี่เจี่ยซินคอยดูแลความปลอดภัยอย่างเงียบ ๆ
เธอไม่เห็นเฉินเฟยอวี๋แล้วเมื่อเขาเดินเข้าไปข้างใน หลี่เจี่ยซินคิดว่าเขาน่าจะปลอดภัย เห็นรถขายไอศครีมที่มีเด็ก ๆ รุมล้อม หลี่เจี่ยซินจึงคิดอยากจะกินบ้างเธอจึงเดินไปที่รถคันนั้น
คนขายไอศครีมเป็นผู้ชายแก่คนหนึ่ง หลี่เจี่ยซินเห็นน่าสงสารจึงพูดว่า
“เด็ก ๆ อยากกินอะไรหยิบเต็มที่เลยนะพี่สาวเลี้ยงเอง”
เด็ก ๆ มองเธอท่าทางกลัว ๆ อยู่เล็กน้อย
หลี่เจี่ยซินจึงยิ้มหวานให้พวกเขา ด้วยความที่เธอเป็นคนสวยอยู่แล้วจึงผูกมิตรกับเด็ก ๆ ได้ไม่ยาก
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า
“พี่สาวจะซื้อไอศครีมให้จริง ๆ นะคะ”
หลี่เจี่ยซินพยักหน้า
“แน่สิจ้ะ ใครอยากกินอะไรก็หยิบได้เต็มที่เลย”
จากนั้นเสียงเด็ก ๆ ก็ร้องขึ้นมาอย่างดีใจ หลี่เจี่ยซินเห็นแล้วว่าเด็ก ๆ แต่ละคนสภาพค่อนข้างมอมแมม คงเป็นลูกคนงานก่อสร้างแถวนี้
หญิงสาวเลือกไอศครีมมาแท่งหนึ่ง ให้คนขายคิดเงินแล้วจ่ายเงินโดยไม่รับเงินทอน
หลี่เจี่ยซินยืนกินไอศครีมรอหลิวไห่อยู่ข้างนอก ยังกินไม่หมดแท่งหลี่เจี่ยซินก็เห็นผู้ชายท่าทางแปลก ๆ สองคนป้วนเปี้ยนอยู่แถวรถของเธอ
แน่นอนว่าหลี่เจี่ยซินไม่รอช้า เธอเดินไปที่รถทันที
สองคนนั้นกำลังทำบางอย่างกับล้อรถ หลี่เจี่ยซินยัดไอศครีมที่เหลืออีกครึ่งแท่งเข้าปาก เธอเดินตรงไปกระโดดถีบคนทั้งสองที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ นั่นทันที
พวกเขาเห็นหลี่เจี่ยซินแล้ว แต่เพราะเธอคนนี้เป็นผู้หญิงบอบบางยังสวยมากคนหนึ่งผู้ชายคนนั้นจึงพูดว่า
“น้องสาวอย่ามายุ่งดีกว่า พี่ไม่อยากทำผู้หญิงสวย ๆ บาดเจ็บ”
คนทั้งสองลุกขึ้นเมื่อทำงานเสร็จ หลี่เจี่ยซินเข้าขวางพวกมันเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน พวกแกยังไปไม่ได้”
ผู้ชายคนนั้นกลับหัวเราะ แต่ใบหน้าเหี้ยมโหดเป็นอย่างยิ่ง
“ทำไมอยากเป็นเมียพี่ก่อนเหรอจ้ะ เอาสิตรงนี้เลยก็ได้ สวย ๆ แบบนี้ถูกใจพี่มาก”
คนสองคนขยับตัวเล็กน้อย หลี่เจี่ยซินจึงบอกว่า
“อย่าขยับมากกว่านี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“โอ้ เก่งซะด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
แน่นอนว่าหลี่เจี่ยซินไม่ได้พูดเล่น แค่คนสองคนขยับตัวเธอก็เหวี่ยงพวกมันไปอัดกำแพงแล้ว
สองคนนั่นรู้สึกเหมือนตัวเองบินได้ ก่อนจะกระแทกเข้ากับกำแพงปูนแล้วหล่น ตุ๊บ ลงพื้น
“อ๊อก อะไรวะ เกิดอะไรขึ้น”
สองคนยังมึนงง หลี่เจี่ยซินตามไปกระทืบโดยไม่รอช้า
“พวกแกมาทำอะไร ตอบฉันมา ตอบฉันมา”
“เดี๋ยวก่อน อ๊อก ดะเดี๋ยวก่อนครับคุณผู้หญิง อ๊อก”
หลี่เจี่ยซินถามไปเตะพวกมันไป จนพวกมันเลือดกลบปาก คนขายไอศครีมที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นเพิ่งได้สติ เขารีบยกโทรศัพท์มาถ่ายคลิปของหลี่เจี่ยซินเอาไว้
สาวน้อยพลังมหาศาลกำลังต่อยผู้ชายสองคนจนล้มคว่ำ
เด็ก ๆ ที่กินไอศครีมอยู่นั้นเห็นสาวสวยกำลังกระทืบผู้ชายตัวโตสองคนถึงกับอ้าปากค้าง
เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น
“พี่สาวแรงเยอะจังเลย สุดยอด”
หลิวไห่ออกมาเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี เขารีบเดินไปหาคนขายไอศครีมแล้วแย่งโทรศัพท์ของผู้ชายแก่คนนั้นมา แล้วลบรูปอย่างรวดเร็ว
“ถ้ายังอยากแก่ตายกรุณาอย่าถ่าย”
หลิวไห่บอกเขาเสียงเหี้ยม ผู้ชายคนนั้นเห็นหน้าเหี้ยมโหดของหลิวไห่แล้วเกิดขนลุก เขาดูลนลานหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง
“ครับ ไม่ถ่ายแล้วครับ ไม่กล้าแล้วครับ”
หลิวไห่จึงคืนโทรศัพท์ให้เขาแล้วตบเข้าที่ไหล่ของคนขายไอศครีมเบา ๆ ก่อนจะวิ่งไปหาหลี่เจี่ยซินที่อัดคนพวกนั้นจนสลบไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น”
หลี่เจี่ยซินถุยไม้ไอศครีมออกจากปาก หักนิ้วตัวเองเสียงดังกร๊อบแล้วทำท่าจะกระทืบพวกเขาต่อ จนหลิวไห่ต้องห้ามเอาไว้เพราะกลัวเธอฆ่าคนจริง ๆ
“พอแล้วพวกมันสลบไปแล้ว”
หลี่เจี่ยซินใช้เท้าเขี่ยทั้งสองคนแล้วพูดว่า
“พวกมันมาป้วนเปี้ยนแถวล้อหลัง ไม่แน่ใจว่ากำลังทำอะไรกันแน่เลยอัดมันก่อน”
หลิวไห่เดินไปหาคนทั้งสองที่ยังนอนสลบอยู่ตรงนั้น เขาถอดเสื้อของพวกมันออกแล้วใช้เสื้อของทั้งสองคนมัดพวกมันอย่างแน่นหนา
หลี่เจี่ยซินมองเขาด้วยความประหลาดใจ ที่รักของเธอทำไมมัดคนได้คล่องแคล่วขนาดนั้น แต่เธอไม่มีเวลาคิดมากมายขนาดนั้นเมื่อหลิวไห่ตะโกนบอกเธอ
“ยัดพวกมันไว้ที่หลังรถ”
หลี่เจี่ยซินพยักหน้า
เธอหิ้วผู้ชายร่างโตสองคนเหมือนหิ้วถุงพลาสติกใส่ของแล้วยัดเข้าไปด้านหลังกระโปรงรถ
หลิวไห่สำรวจล้อหลังพบว่าพวกมันกำลังติดบางสิ่งบางอย่างเหมือนสัญญาณจีพีเอสเข้าที่ตัวรถ เขาจึงดึงออกแล้วทิ้งไว้ที่โคนต้นไม้ สำรวจรถโดยรอบอีกครั้งเมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติจึงบอกให้หลี่เจี่ยซินขึ้นรถ
“ไม่ใช่ระเบิดนะ”
“ไม่ใช่หรอก มันไม่ยอมให้ฉันตายหรอก”
ในตอนนี้หลิวไห่ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่า สกุลกู้ไม่เคยปล่อยเขาเลยสักครั้งเดียว พวกมันคงรู้ความเคลื่อนไหวทั้งหมดและคงกำลังตามเขาอยู่ และพวกมันเองก็ไม่รู้จักหลี่เจี่ยซิน ในระหว่างที่เขาเข้าไปด้านในมันจึงลอบให้คนมาติดจีพีเอสคอยติดตามเขา แสดงว่าคนสกุลกู้รู้ตัวตนของเขาและเฉินเฟยอวี๋แล้วแน่ ๆ
เขาหัวเราะในลำคอ อิทธิพลของสกุลกู้ ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะล้อเล่นได้เลย เอาล่ะในเมื่อไม่ยอมปล่อยเขา เขาก็จะลองฟัดกับพวกมันให้รู้ผลแพ้ชนะกันไปเลย
หลิวไห่ในตอนนี้ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย
“พวกมันเป็นใครกัน”
หลี่เจี่ยซินปิดฝากระโปรงรถถามเขาพลางปัดมือของตนเอง
หลิวไห่ดึงมือของเธอมาดู เห็นว่ามีคราบสกปรกจึงดึงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วค่อย ๆ เช็ดให้เธอจนสะอาด
“พวกสกุลกู้”
“พวกมันคงคิดข่มขู่จนถึงที่สุด”
“คงแบบนั้น เราไปกันเถอะ ก่อนที่จะมีคนแห่กันมาอีก”
หลี่เจี่ยซินแย่งกุญแจรถของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ฉันขับเอง เดี๋ยวไปที่โรงเรียนของฉันเอาพวกมันไปเค้นที่นั่นจะเหมาะกว่า”
หลิวไห่เห็นด้วย เขาเดินไปหาคนขายไอศครีมแล้วยัดเงินปึกหนึ่งให้ผู้ชายคนนั้น
“อย่าพูดเรื่องเธอกับใคร เข้าใจนะครับ”
ผู้ชายคนนั้นมองเงินจำนวนมากในมือถึงกับน้ำตาไหล
“ครับ ผมจะหุบปากให้สนิทเลยครับ วันนี้ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น”
หลิวไห่พยักหน้าเดินกลับมาหาหลี่เจี่ยซินแล้วบอกว่า
“ไปกันเถอะ”
เขาไม่รอให้หลี่เจี่ยซินเปิดประตูให้ ในมือของเขาตอนนี้มีแฟรชไดร์ที่เขาต้องการแล้ว ความลับของพ่ออันเป็นสาเหตุการตายที่แท้จริงนั้นคืออะไรกันแน่
