วัตถุดำเมี่ยมจ่อเข้าที่หัวของด็อกเตอร์เธอหันมามองทันใด นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ่อปืนเข้าที่หัวของเธอ เสียงเย็นของเขาสั่งพร้อมกับเสียงดังแกร็ก
“ปล่อยหลี่เจี่ยซิน”
ด็อกเตอร์ยิ้มเย็นทั้งยังท้าทาย
“ก็ลองแลกกันดู ถ้านายไม่ปล่อยฉันฉันก็ไม่ปล่อยเธอเป็นแน่”
หลิวไห่เห็นร่างของหลี่เจี่ยซินที่กำลังทรุดลงอย่างรวดเร็ว เลือดไหลออกจากร่างกายของเธออย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้างก่อนที่เขาจะขยับปืนแล้วยิงไปที่ขาของด็อกเตอร์
“ผมฆ่าคุณแน่ไม่ต้องกลัว ถ้าไม่ปล่อยเธอหรือหากเธอตาย”
ด็อกเตอร์ร้องออกมาคำหนึ่งรู้สึกชาที่ขาก่อนที่เลือดของเธอจะไหลออกมา เธอทรุดลงทันทีความเจ็บปวดวิ่งปะทะเข้าไปทั่วร่างกายของเธอ เธอมองเขาด้วยสาตาหวาดผวา
“ปล่อยเธอ”
หลิวไห่ยิงไปที่ขาของเธออีกนัด ด็อกเตอร์หัวเราะเมื่อน้ำเสียงของเขาทำให้เธอคิดถึงใครบางคน หลิวไห่เป็นห่วงหลี่เจี่ยซินมากจนใจสั่นไหวเขาแทบจะขาดสติฆ่าผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว
“ก็ได้ฉันปล่อยเธอ ก็ได้”
สุดท้ายแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ตะเกียกตะกายหยุดปุ่มแก๊สพิษ หลิวไห่เห็นร่างของหลี่เจี่ยซินนอนอยู่ที่พื้นที่เต็มไปด้วยศพด้านใน
“เปิดประตู”
ด็อกเตอร์หัวเราะ
“เปิดไม่ได้แล้ว ฉันปิดตายไปแล้วและห้องนั้นก็ไม่มีทางเข้าด้วย แล้วยังไงนายจะทำยังไง”
หลิวไห่ยิงเข้าไปที่ท้องของด็อกเตอร์
“รับเคราะห์จากการกระทำของคุณซะเถอะ”
เขาไม่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนี้ทันที เขาไม่ต้องการให้เธอสบายขนาดนั้น หลิวไห่พยายามมองหาปุ่มกดเพื่อเปิดประตู แต่แล้วเขาก็ไม่สามารถเปิดมันออกได้ สมองของเขาประมวลและคิดอย่างรวดเร็ว สุดท้ายแล้วหลิวไห่ก็ยิ้มเย็นออกมา
“คุณโกหกผมไม่ได้หรอก”
ว่าแล้วเขาก็ตัดมือของด็อกเตอร์ข้างหนึ่งแล้วใช้ลายนิ้วมือของเธอสัมผัสปุ่มเพื่อเปิดประตู ที่แท้หลิวไห่ในตอนนี้มีสายตาที่ดีมาก เขาสามารถมองเห็นลานนิ้วมือของด็อกเตอร์ที่สัมผัสปุ่มพวกนั้นได้อย่างชัดเจน และเพียงแต่เขาลองสุ่มดูว่าด็อกเตอร์ใช้นิ้วไหนในการเปิดประตูเขาก็สามารถเปิดมันออกไปสำเร็จ
ท่ามกลางเสียงร้องอย่างทรมานของด็อกเตอร์ที่ตอนนี้ถูกตัดมือทั้งยังถูกยิงเข้าที่ขาทั้งสองข้างจนไม่สามารถขยับได้แล้ว เธอจึงได้แต่นอนพังพาบอยู่ตรงนั้นในขณะที่หลิวไห่พุ่งตัวเข้าไปอุ้มหลี่เจี่ยซินที่กำลังมีเลือดออกจากทวารทั้งห้าอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวเจี่ยผมมาแล้ว ที่รักของผม ผมมาช่วยคุณแล้ว”
หลี่เจี่ยซินตาพร่าเธอได้ยินเสียงของหลิวไห่แต่เธอกลับมองไม่เห็นเขา ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดหน้าเธอทำให้หญิงสาวรับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้ฝันไปก่อนที่เธอจะหมดสติไป หลิวไห่ตกใจเป็นอย่างยิ่งในขณะที่เขากำลังอุ้มเธอออกมานั้น ลูกน้องของด็อกเตอร์ก็แห่กันมาขวางทางของเขาเอาไว้
แน่นอนว่าทุกคนล้วนเป็นเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปี อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงแต่เพราะพวกเขาเป็นเด็กทดลอง แม้ว่าร่างกายและสติปัญญาจะไม่พร้อมเท่าหลี่เจี่ยซินแต่หากเทียบกับคนธรรมดาแล้วความสามารถของพวกเขาก็ย่อมเหนือกว่า
คล่องแคล่ว ว่องไว พลังราวกับช้าง คนพวกนั้นขวางหน้าของเขาเอาไว้ ด็อกเตอร์ขยับตัวเปิดลิ้นชักออกมาเธอเข็มฉีดยาออกมาแล้วฉีดบางอย่างเข้าร่างกายของเธอเอง และหลังจากนั้นด็อกเตอร์ก็ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดแล้ว เธอลุกขึ้นยืนแม้มืออีกข้างจะถูกตัดและเลือดกำลังไหลออกมาจนร่างกายหนาวสั่นเพราะเสียเลือดมาก แต่เธอก็ยังสามารถยืนขึ้นมาได้
“ฉันจะคอยดูว่าคุณจะออกไปได้ยังไง การเข้ามาในนี้ได้ทำให้ฉันแปลกใจมากแต่การออกไปนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิด มนุษย์ธรรมดาอย่างพวกคุณไม่มีใครรอดออกไปได้”
หลิวไห่ยักไหล่
“ผมไม่สนว่าคุณจะคิดยังไง”
หลิวไห่กลับอุ้มหลี่เจี่ยซินพาดบ่า เขาหยิบปืนออกมาก่อนที่คนพวกนั้นจะเข้ามารุมเขา เขาก็ยิงปืนออกไป ปืนแต่ละนัดเป็นกระสุนเจาะพุ่งเข้าไปที่หัวของเด็กพวกนั้นอย่างแม่นยำ ด็อก
เตอร์ประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ความรวดเร็วของหลิวไห่ในตอนนี้เหนือกว่าเด็กทดลองพวกนั้น ไม่ถึงห้านาทีเขาก็สามารถจัดการเด็กพวกนั้นจนล้มลงด้วยปืนที่เตรียมมาหลายกระบอก
ด็อกเตอร์หวนคิดถึงสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ ในชีวิตนี้เธอและด็อกเตอร์หลิวเป็นหัวหน้าการทดลองที่ผ่านมาคนที่เธอทดลองสำเร็จล้วนเป็นเด็กผู้หญิงส่วนเด็กผู้ชายคล้ายร่างกายจะต่อต้านกับยาที่พวกเธอใช้จึงทำให้หลังจากฉีดยากระตุ้นเข้าไปไม่เคยมีใครรอดเกินเจ็ดวัน
แต่กระนั้นเธอก็ยังคงพยายามต่อไป จนกระทั่งเธอคิดค้นยาได้สำเร็จและเด็กผู้ชายที่เธอใช้ในตอนนั้นก็คือลูกแฝดของเธอ เด็กน้อยที่เธอตั้งท้องกับประธานกู้นั่นเอง แต่ในตอนนั้นพวกเขายังเด็กมากนักอายุไม่ถึงขวบดีทั้ง ๆ ที่พวกเขาผ่านมาได้แต่ในการทดลองฉีดยาเข้าไปครั้งล่าสุดด็อกเตอร์หลิวกลับบอกว่าลูกชายฝาแฝดของเธอทั้งสองสมองระเบิดตายไปแล้ว
ในตอนนั้นเพราะเธอกลับบ้านและเพิ่งกลับมาเข้าเวรได้เห็นศพลูกชายทั้งสองและทำพิธีฝังด้วยตัวเอง ทั้งยังปิดเรื่องนี้เป็นความลับจากประธานกู้ ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเด็กเป็นลูกของเขาเพราะเธอกลัวว่าเขาจะไม่ยินยอมทั้ง ๆ ที่เธอมั่นใจว่าเธอสามารถทำได้ จึงอยากให้เขาเห็นวันสำเร็จมากกว่าถูกเขาคัดค้าน
จนป่านนี้ประธานกู้ยังไม่รู้ว่าเธอและเขามีลูกแฝดด้วยกัน และยังไม่รู้ว่าเธอได้จับลูกทั้งสองมาเป็นหนูทดลองอีกด้วย เธอให้เขารู้ไม่ได้เธอกลัวว่าเขาจะรับไม่ได้และผลักไสเธอ
แต่ในตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ทำให้เธอหวนคิดถึงเรื่องนี้ จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าด็อกเตอร์หลิวโกหกเธอและได้แอบเลี้ยงเด็กผู้ชายเอาไว้ กระทั่งเขาโตเธอก็ยังไม่รู้ หรือว่าเขาแอบทดลองเด็กคนอื่นจนประสบความสำเร็จ
เมื่อหลิวไห่จัดการคนจนตายเรียบ เขาจึงหันกลับมามองด็อกเตอร์ประหลาดคนนี้ หญิงวัยกลางคนคนนี้นับว่ามีใบหน้าที่สวยเป็นอย่างมาก เธอถูกเขาตัดมือและยังยิงขาทั้งสองข้างแต่กลับลุกขึ้นมายืนได้ ทั้งยังมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด ทั้งหัวเราะออกมา
“เธอเป็นลูกชายของด็อกเตอร์หลิวใช่หรือเปล่า”
หลิวไห่หัวเราะ เขาไม่ตอบแต่ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าใช่ เขาไม่รู้ว่าด็อกเตอร์คนนี้จะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนหลังจากฉีดยาประหลาดนั่นเข้าไปแล้ว แต่ที่แน่ ๆ เธอคงมีชีวิตรอดได้อีกไม่กี่ชั่วโมงด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากตัวราวกับสายน้ำทั้งยังไม่มีใครพาเธอไปโรงพยาบาลในตอนนี้
“ใช่จริง ๆ ด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ด็อกเตอร์หลิวคนทรยศนั่นต้องแอบพวกเธอเอาไว้แน่ ๆ และเขาคงประสบความสำเร็จในการทดลองสินะเธอถึงได้เติบโตมาได้จนถึงตอนนี้”
หลิวไห่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ในตอนนี้เขาไม่สนใจรีบพาหลี่เจี่ยซินออกมาจากสถานที่นั้นอย่างรวดเร็ว ภายนอกคนของเขาคุมเชิงเอาไว้หมดแล้ว หลิวไห่ยกพวกมาแทบจะยกแก๊งหลังจากที่ดวงตาสรรค์สามารถระบุพิกัดของหลี่เจี่ยซินได้แล้ว และหลังจากเขาฉีดยาประหลาดเข้าไปนั้นจู่ ๆ ความทรงจำที่เขาไม่เคยคิดว่ามีอยู่ในชีวิตได้กลับเข้ามาอีกครั้ง
แท้ที่จริงแล้วเขารู้เรื่องมาตลอดจนกระทั่งพ่อของเขาฉีดยาเพื่อให้สมองลบเลือนเรื่องพวกนี้ให้ทั้งเขาและเฉินเฟยอวี๋อีกทั้งยังได้ระงับพลังในตัวของพวกเขาเอาไว้เพื่อให้ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา กระทั่งแอบพาเขามาที่บ้านเด็กกำพร้าและสุดท้ายก็กลับมารับเขา
โดยผู้ช่วยของเขาก็คือแม่ของเฉินเฟยอวี๋ที่หายตัวไปจากห้องวิจัยอย่างกระทันหัน แต่พ่อของเขายังทำงานอยู่ที่นี่จนกระทั่งสุดท้ายแล้วพ่อของเขาเกิดเรื่องและยังทำงานวิจัยพลาดด้วยความจงใจ ประธานกู้เห็นว่าเขาไร้ประโยชน์แล้วจึงยอมให้ออกมาแต่ยังส่งคนเฝ้าตามเขาอยู่ จนกระทั่งความลับที่เขาลักลอบนำสูตรยาออกมาถูกเปิดเผย สุดท้ายแล้วคนพวกนั้นจึงฆ่าพ่อเขาในที่สุด
ประธานกู้ไม่เคยรู้เรื่องว่าในห้องทดลองของเขามีเด็กชายสองคนที่รอดชีวิตและประสบความสำเร็จในการทดลอง อาจจะเป็นเพราะยีนส์หรืออะไรบางอย่างในตัวพวกเขาจึงสามารถตอบสนองยาทดลองได้เป็นอย่างดี
สิ่งที่หลิวไห่ไม่รู้ก็คือว่า ใครกันแน่ที่เป็นพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดเขา
ด็อกเตอร์ตามหลิวไห่ออกมายังตะโกนบอกเขาด้วยน้ำเสียงอันดัง
“นายคนนั้นน่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อหรือเปล่าแต่ฉันคือแม่ของเธอและเธอก็คือลูกของฉัน ถ้านายมีฝาแฝดและอยู่กับด็อกเตอร์กู้แปลว่าเขาได้ขโมยลูกของฉันไป พวกนายคือลูกของฉัน”
หลิวไห่ไม่สนใจเขารีบอุ้มหลี่เจี่ยซินขึ้นรถแล้วบึ่งรถไปที่โรงพยาบาล ด็อกเตอร์คนนั้นยังพูดต่อ
“นายคือลูกของฉันกับประธานกู้ นายมาอยู่กับฉันเถอะกู้เมิ่งคนนั้นน่ะ เรามาเขี่ยมันให้กระเด็นไปเลย เขาต้องเชื่อและยินดีแน่นอนนายเป็นคนเหนือคนเป็นอัจฉริยะ เขาต้องยินดีให้นายเป็นทายาทผู้สืบทอด”
รถของหลิวไห่และคนของเขาเคลื่อนออกไปแล้ว ก่อนที่ระเบิดจะดังตูม ด็อกเตอร์ถูกแรงระเบิดจนกระทั่งร่างท่อนล่างของเธอขาดกระเด็นแต่ผู้หญิงคนนี้ราวกับผีร้าย เธอไม่ยอมตายยังคงพูดต่อไปคล้ายคนเสียสติ ก่อนที่ด็อกเตอร์คนนั้นจะสิ้นใจสุดท้ายแล้วเธอตัดสินใจโทรไปบอกประธานกู้
“ท่านประธานคะ ฉันมีเรื่องจะสารภาพ”
ประธานกู้ในตอนนี้ไม่สามารถเปิดกล้องวงจรปิดเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องทดลองได้เพราะคนของหลิวไห่ทำลายอุปกรณ์จนพังยับ เขารู้สึกไม่ดีมากจนกระทั่งไม่สามารถติดต่อด็อกเตอร์ได้ทำให้เขากระวนกระวายใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
“ฉันจะเล่าให้คุณฟัง ฉันได้แอบทดลองเด็กผู้ชายสองคนซึ่งตอนนี้การทดลองสำเร็จแล้ว พวกเขาโตแล้วค่ะคุณดีใจหรือเปล่าคะ”
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ปัง”
ประธานกู้กำโทรศัพท์แน่น เสียงหายไปพร้อมกับเสียงปืนเกิดอะไรขึ้นที่นั่นกันแน่ เขาสั่งให้คนของเขาที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบไปดูสถานที่แล้วกลับมารายงาน เมื่อสักครู่ที่ด็อกเตอร์บอกว่าเธอทำการทดลองเด็กชายสำเร็จนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่
กู้เมิ่งก้าวออกมาจากมุมที่หลบระเบิด เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและได้ยินด็อกเตอร์คนนั้นพูด กู้เมิ่งกำมือแน่นเขาไม่มีทางที่จะให้พ่อของเขารู้เรื่องนี้เป็นอันขาด ในเมื่อหลิวไห่ผ่านพ้นการทดลองมาได้ เขาซึ่งเป็นสายเลือดของประธานกู้ก็ย่อมมีหนทาง ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัวแต่ความคิดบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในสมอง
ในเมื่อหลิวไห่กลายเป็นอัจฉริยะด้วยยาทดลองนั่นได้ เขาก็ย่อมเป็นได้เช่นกัน
ก่อนที่เขาจะเดินออกมาเสียงปืนได้ดังรัวขึ้นอีกหลายนัด ร่างด็อกเตอร์คนนั้นถูกปืนยิงจนพรุนกู้เมิ่งยิ้มเหี้ยมเกรียมไม่หันหลังไปมองอีกเลย
