แท้จริงแล้วระหว่างทางที่เข้ามาในนี้หลี่เจี่ยซินได้โยนระเบิดลูกจิ๋วทิ้งเอาไว้ตามทางเดินโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นเพราะระเบิดนั้นเป็นเพียงฝุ่นผงเล็ก ๆ แต่หากโปรยลงไปในปริมาณที่มากพอในยามที่หลี่เจี่ยซินกดรีโมทมันจะรวมตัวกันกลายเป็นระเบิดก้อนยักษ์ที่มีอนุภาพรุนแรงที่สุด
ดวงตาสรรค์พยายามเสาะหาที่นี่และติดต่อหลิวไห่แต่ทำยังไงก็ติดต่อไม่ได้ สถานที่แห่งนี้บนดาวเทียมจะมองเห็นเป็นป่ากว้างโล่งกลืนไปกับป่าอื่น ๆ ยากที่จะระบุตำแหน่ง แต่เมื่อเกิดแรงระเบิดขึ้นอุปกรณ์ป้องกันจีพีเอสถูกทำลาย ดวงตาสวรรค์ซึ่งจับจ้องอยู่แล้วก็สามารถมองเห็นได้ทันที
คนสองคนเดินออกมาจากห้องเคลื่อนไหวรวดเร็วจนคนที่คอยเล็งปืนมาจากที่แห่งหนึ่งมองไม่ทันพวกเขาแล้ว พลังในตัวของกู้เมิ่งดูเหมือนจะมากกว่าหลี่เจี่ยซินด้วยซ้ำ เขาย้อนนึกไปถึงเมื่อตอนที่พ่อของเขาพาเขามาอยู่ด้วยในห้าปีแรกหลิวไห่มักจะได้รับยาประหลาดอยู่เสมอเขาไม่ได้สงสัยเมื่อพ่อของเขาบอกว่ามันคือวิตามินที่เด็ก ๆ ทั่วไปก็กินกัน หากกินแล้วจะร่างกายแข็งแรงเพียงแต่ต้องได้รับบางสิ่งบางอย่างที่มากระตุ้น
ที่จริงแล้วเขาเองก็ได้รับยามาตลอดเพียงแต่ตัวยาที่ได้รับเป็นปริมาณน้อย จนกระทั่งร่างกายของเขาเคยชินและตอบรับอย่างดีไม่เหมือนกับหลี่เจี่ยซินที่ได้รับการกระตุ้นที่มากจนเกินไป เพราะคนในห้องทดลองต้องการผลที่รวดเร็วเพื่อส่งต่อให้ลูกค้า
หากร่างกายของหลี่เจี่ยซินไม่สามารถปรับตัวได้เป็นอย่างดีคงสมองระเบิดไปเหมือนคนอื่นแล้ว ความลับของพ่อเขานั้นมีมากมายแต่ทั้งหมดก็ได้อธิบายในเอกสารลับที่เขาได้มาในตอนไปเอาของที่บ้านเก่ากับหลี่เจี่ยซินในครั้งนั้น
หลิวไห่ที่สงสัยเรื่องของตัวเองและน้องชายได้ปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ไม่บอกใคร และพยายามที่จะค้นหาความจริงมาโดยตลอดในที่สุดวันนี้เขาก็สามารถประติดประต่อข้อความที่พ่อของเขาทิ้งเอาไว้ให้แล้ว
เสียงของระเบิดทำให้ประธานกู้และโจวอินตงที่เพิ่งออกไปถึงกับตกใจ
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ระเบิดที่นี่ เกิดขึ้นได้ยังไง”
เสียงของมือปืนคนหนึ่งพูดขึ้น
“นายครับนายต้องรีบไปแล้วครับ ดูเหมือนว่าด้านบนจะมีโดรนบินวนและทิ้งระเบิดลงมาเป็นระยะครับ”
“ยิงมันให้ร่วงสิวะ รออะไรที่นี่เป็นที่ของเรายิงมันให้ร่วง”
“กำลังจัดการอยู่ครับ แต่นายต้องรีบไปครับผมเพิ่งเห็นว่าในระหว่างที่เดินเข้ามาในนี้มือของหลี่เจี่ยซินท่าทางแปลก ๆ ผมคิดว่าเธอโปรยผงระเบิดไว้ตามทางเดินและในห้องนั้นของนายก็มีผงระเบิดด้วยครับ ตอนนี้หลี่เจี่ยซินกับหลิวไห่หลุดออกมาจากห้องแล้วครับ”
ประธานกู้หัวเราะ
“ให้มันได้ยังงี้สิ สองคนนี้ไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ ”
“นายครับทำยังไงดีครับ”
โจวอินตงถามเขาเตรียมปืนไว้พร้อม หากคนสองคนโผล่มาแม้จะเป็นลูกของนายเขาก็พร้อมจะเจาะกะโหลกผู้ชายคนนั้น
“จัดการได้เต็มที่ ฉันเองก็อยากรู้จักฝีมือของพวกเขาเหมือนกันว่าจะรอดออกไปได้หรือเปล่า”
ด้านกู้เมิ่งในมือของเขาถือปืนสั้นอันหนึ่งกระสุนเจาะเกราะ เขาตั้งใจจะฆ่าหลิวไห่ให้ตายด้วยมือของตนเอง เขาไม่มีทางปล่อยให้หลิวไห่มาแย่งของทุกสิ่งทุกอย่างจากเขาเป็นแน่
“ไอ้เลวเอ๊ย มึงไม่สมควรเกิดมาในสกุลกู้ อย่างมึงต้องตายเหมือนหมาข้างถนน”
เขาถือปืนไปทั่ว แรงระเบิดทำให้อาคารสั่นสะเทือนแต่ความเกลียดชังไม่ได้ทำให้กู้เมิ่งรู้สึกกลัว ในขณะที่หลิวไห่และหลี่เจี่ยซินฆ่าคนของประธานกู้ไปหลายศพแล้ว หลังจากฆ่าพวกเขาก็โยนศพพวกนั้นเข้าไปในเปลวไฟที่กำลังลุกไล่หลังมา
ถึงแม้ว่าสปริงเกอร์ปล่อยน้ำจะถูกปล่อยออกมาจากเพดาน แต่ระเบิดที่ถูกปล่อยออกมาจากโดรนด้านบนก็ทำให้เกิดเปลวไฟอย่างต่อเนื่อง ดวงตาสวรรค์บังคับโดรนอย่างคล่องแคล่ว หนึ่งในนั้นตบโต๊ะเสียงดังคล้ายกำลังเล่นเกมเมื่อโดรนของพวกเขาถูกสอยร่วงไปหลายลำ
“แม่งเอ๊ยเจ้าลมโชยไปซะแล้ว ตัวนี้ตัวโปรดด้วย”
และอีกเสียงก็ดังขึ้น “จัดการรอบ ๆ บริเวณด้วยอย่าให้มันหนีไปได้”
ระเบิดถูกทิ้งลงมาอีกหลายลูกเหมือนกำลังเกิดสงครามโลก คนที่อยู่ในอาคารในตอนแรกเหมือนว่าจะมีน้อยแต่ไม่น่าเชื่อว่าในตอนนี้จะวิ่งหนีกันคล้ายกับมดแตกรัง คนของประธานกู้ยิงกระหน่ำโดรนไม่ขาดสาย กระทั่งปล่อยระเบิดลงมาจนหมดโดรนพวกนั้นก็บินหนีอย่างรวดเร็ว
ประธานกู้ลงมาจนถึงห้องนิรภัยด้านล่าง ห้องนี้มีอุโมงลับต่อไปจนถึงทางขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ด้านหน้าเป็นกระจกใสเห็นสภาพอาคารที่เริ่มพังลงมาได้อย่างชัดเจน
“คนอองคนนนี้เข้ามาในนี้ไม่ถึงสองชั่วโมง กลับสามารถทำลายความภูมิใจของฉันที่สร้างมาถึงสี่สิบปีลงไปได้ แบบนี้แล้วยิ่งปล่อยเขาไปไม่ได้ โปรแกรมสมองที่จะบังคับหลี่เจี่ยซินจะใช้ได้ตอนไหน”
ประธานกู้หันมาถามหัวหน้านักวิทยาศาสตร์คนใหม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา
“คิดว่าไม่เกินหนึ่งสัปดาห์เธอต้องซมซานมาหาเราครับ ถ้าเราบังคับหลี่เจี่ยซินได้หลิวไห่ก็อยู่ในกำมือแล้ว”
“ดี ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ประธานกู้เหมือนคนสิ้นสติไปแล้ว เขาหัวเราะอย่างมีความสุขแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะถูกคนสองคนทำลายแต่เขากลับได้สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สำคัญที่สุดกลับคืนมา ในตัวยาที่รักษาหลี่เจี่ยซินมีบางสิ่งบางอย่างแปลกปลอมเข้าไป ที่เขาสามารถบีบบังคับเธอให้อยู่ในโอวาทได้
“เด็กทดลองที่ฉันสร้างขึ้นมาทำไมฉันจะบังคับไม่ได้กันเล่า หลี่เจี่ยซินเธอมันก็แค่หนูทดลองตัวหนึ่งจะมาเก่งไปกว่าผู้ที่ทดลองเธอได้ยังไงกัน”
คนพวกนี้กำลังจะหนีไปแล้ว กู้เมิ่งกลับวิ่งหาหลี่เจี่ยซินและหลิวไห่จนเจอ เขาหลบอยู่ที่มุมหนึ่งเมื่อได้โอกาสที่หลิวไห่และหลี่เจี่ยซินกำลังวุ่นวายฆ่าคนของเขาอยู่นั้นกู้เมิ่งก็เล็งปืนขึ้น เขาจ้องไปที่หัวของหลิวไห่ เมื่อล็อคเป้าหมายพร้อมยิงแล้วเขากลับตกตะลึงเมื่อพบว่าหลี่เจี่ยซินมาโผล่ที่หน้าของเขา
“สวัสดีกู้เมิ่ง นายจะยิงที่รักของฉันเหรอ คิดผิดแล้วล่ะตอนนี้นายควรคุกเข่ากราบไหว้เขาจะดีกว่า”
ว่าแล้วหลี่เจี่ยซินก็หักมือของกู้เมิ่ง ปืนหล่นลงในมือของเธอทันใด หลี่เจี่ยซินจ่อปืนเข้าที่กะโหลกของเขา กู้เมิ่งเจ็บปวดร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น หลี่เจี่ยซินลั่นไกลพร้อมกับพูดว่า
“เปรี้ยง”
กู้เมิ่งกุมหัว คิดว่าสมองของตัวเองคงไหลออกมาแล้ว ร้องโอดโอยทั้งร่ำไห้ เขาหวาดกลัวกระทั่งฉี่ราดกางเกงโดยไม่รู้ตัว แต่ในตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกเจ็บที่หัว เขาลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าสวยหวานของหลี่เจี่ยซินลอยอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้เป็นไร เขายังไม่ตาย
“อย่ากลัวแบบนี้สิ กู้เมิ่งคนเก่งกล้าหายไปไหนแล้ว ดูสิฉี่ราดเลย ปืนไม่มีลูกสักหน่อย ฉันหักแขนหักขาไม่ให้นายเดินไปไหนมาไหนได้จะดีกว่าฆ่านาย มันง่ายไป”
หลี่เจี่ยซินปาลูกปืนใส่หัวของเขาเล่น กู้เมิ่งทั้งโกรธทั้่งอับอาย ปืนนั้นไม่มีลูก หลี่เจี่ยซินปลดลูกกระสุนออกจากรังปืนอย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่เห็นด้วยซ้ำ กู้เมิ่งเห็นหลิวไห่ยืนอยู่ข้างหลังหลี่เจี่ยซิน เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วเป็นฝ่ายก้มลงถามกู้เมิ่งเอง
“พ่อของนายทิ้งนายหนีไปแล้ว เรามาตกลงกันดีกว่ามั๊ย”
“ตกลงเรื่องอะไร กูไม่ตกลงอะไรกับมึงไอ้ลูกเมียน้อย”
หลิวไห่ตบหน้าเขาอย่างแรง
“สภาพนี้ยังปากดีอีก”
แน่นอนว่าแรงของเขาทำให้กู้เมิ่งถึงกับขากรรไกรค้าง หลิวไห่จึงช่วยขยับขากรรไกรของเขาให้กลับที่เดิมท่ามกลางการร้องโหยหวนของกู้เมิ่ง เขาจับจนอยากจะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว แขนของเขาก็หัก ตอนนี้มีบางอย่างหลุดออกจากปาก เขาถ่มทิ้งเห็นว่าเป็นฟันสองซี่
“ว่าไง จะร่วมมือหรือจะตายแต่บอกไว้ก่อนว่าถ้าแกตุกติกธุรกิจของพ่อแกฉันฮุบทั้งหมดแน่ และตอนนี้แกจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่เสื้อผ้าที่จะใส่”
