ตำนานเทพยุทธ์ – ตอนที่ 42

ด้วยลักษณะที่สูงเด่นลำต้นที่กว้างกว่า 30 คนโอบ ยืนต้นท้าทายแดดลมฝนมานานนับหมื่นปี เป่าฮู่ยืนมองผืนดินเบื้องล่างต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาจนให้ร่มเงามากมายแก่บรรดาหมู่สัตว์อสูรเบื้องล่าง

“เจ้าหนูวันนี้คงถึงเวลาที่เราจะต้องเผชิญหน้ากับราชาแห่งพิษแล้ว เจ้าสามารถสร้างแก่นแท้แห่งพิษและมีพิษแฝงในกระแสลมปราณจนทำให้ศัตรูได้รับผลของมันอย่างเด่นชัด ดังนั้นเจ้าไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีกแล้ว”

คำกล่าวนั้นไม่ได้ทำให้เป่าฮู่รู้สึกอะไรแปลกไปเลย แต่กลับยิ่งทำให้ชายหนุ่มมีห้วงความคิดที่ลึกซึ้งมากกว่าเดิม

“เจ้าคิดอะไรของเจ้า เจ้าหนู ไม่ฟังสิ่งที่พูดข้าเลยหรือไร?”

เมื่อเป่าฮู่รับรู้ได้จากขอบเขตลมปราณที่กว้างขึ้น ตัวมันก็พบว่ายังทิศใต้ของตนเองอยู่มีบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่เข้ามา และมาด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดาด้วยเช่นกัน

“กำลังมาแล้ว”

เพียงเท่านี้เต่าอักขระกลับพูดออกมาว่า

เป่าฮู่รู้ว่าค่ายกลของเจ้าเต่าบ้าร้ายกาจแต่เป่าฮู่ก็อยากทดสอบว่า ตนเองเฝ้าทุ่มเทเวลาดูดซับพิษมานานนับเดือน หากคิดสู้กับราชาพิษจนสามารถกำราบมันลงได้และนำมันมาเป็นสัตว์ในวงแหวนลมปราณจะวิเศษขนาดไหนหากสยบมันลงได้ด้วยตนเองและทำให้มันยอมศิโรราบอย่างแท้จริง

“ข้าขอบคุณท่านมากแต่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นอสูรในวงแหวนของข้าจงใช้พลังของท่านสร้างอักขระป้องกันในขณะที่ข้าเข้าแลกชีวิตกับเจ้าอสรพิษฟ้าครามตัวนี้ทำให้มันเหนื่อยล้าและข้าจะสบมันลงเองด้วยสองมือของข้า”

การที่คิดจะสร้างอักขระที่หน่วงพลังทางกายนั้น เจ้าหนุ่มผู้นี้สามารถคิดได้เช่นไร แต่อักขระเหล่านี้ก็มีขอบเขตของมัน เพราะอย่างไรเสียเต่าอักขระก็ไม่อาจทำได้ในทุกๆอย่าง

“ข้าคงทำไม่ได้หากแต่สร้างอักขระป้องกันกับอาภรณ์ที่เจ้าสวมใส่นั้นย่อมสามารถทำได้ในทันที”

เป่าฮู่หลังจากที่ได้รู้ว่าเต่าบ้านี้ก็มีขีดจำกัดและเมื่อพิจารณากลับดูเหมือนว่าจะเป็นขีดจำกัดที่สำคัญเสียด้วย แต่หากคิดดูแล้วหากไม่มีเจาเต่าตัวนี้เป่าฮู่ก็ไม่สามารถใช้พลังลมปราณเทพเต่าดำได้เพราะไม่สามารถไขความลับของจุดชีพจรได้

“ช่างมันเถอะท่านทำได้แค่ไหนก็แค่นั้นที่เหลือ ข้าจะจัดการเอง”

การที่เป่าฮู่ไม่สนทนาเพิ่มไปมากกว่านี้เพราะบัดนี้ เจ้าของดวงตาที่แดงฉานกำลังจ้องมองมาทางผู้บุกรุกดินแดน และเป็นเพียงมนุษย์ที่ยโสโอหังเพียงคนเดียว

ราชาแห่งอสรพิษ เจ้าแห่งพงไพรได้ยกส่วนหัวของมันขึ้นมาพร้อมกล่าวออกไปอย่างดูแคลน

“เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ กล้า กล้าบุกรุกเขตแดนของข้า อสรพิษฟ้าครามผู้นี้ ไม่อยากมีชีวิตก็ไม่บอก ข้าจะสงเคราะห์ให้”