ตอนที่ 322 ฝากชีวิตไว้
ถังเฉียนถามตัวเองว่านางไม่มีอะไรที่เป็นความลับสำหรับฉู่จิ่งเหยา บางครั้งถ้าหากนางอยากมีความลับ คนอย่างเขาก็จะค่อยๆ มองทะลุเอง จากนั้นก็จะยืนอยู่ตรงหน้านางแล้วบอกว่านางเล่นละครแย่มาก ดังนั้นนางจึงคร้านที่จะโกหกเขา และกลับไว้ใจเขาเต็มที่
วิธีจัดการเรื่องต่างๆ ของนางนั้นง่ายมาก บอกทุกอย่างกับเขา แล้วฝากชีวิตไว้กับเขา
นางบอกเรื่องที่ตัวเสิ้งเล่าให้ฟังเมื่อคืนวันก่อน รวมทั้งเรื่องราวเกี่ยวกับเผ่ากุ้ยลี่ให้ฉู่จิ่งเหยาฟังทั้งหมด พอเขารู้แล้วจึงถามว่า
“เผ่าเจ้าทั้งหมดมีกี่คน”
ตัวเสิ้งกับผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆ ช่วยกันนับ แล้วบอกว่า
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบสี่คน ผู้ชายเก้าสิบสาม ผู้หญิงหกสิบเอ็ด”
การที่อัตราส่วนชายกับหญิงต่างกันเช่นนี้มีความพิเศษ ถังเฉียนเป็นคนอยากรู้อยากเห็น ในเมื่อผู้อาวุโสเตรียมจะร่วมมือด้วย ต้องไว้ใจกันและกัน
“เป็นความจริงที่หญิงเผ่าเราหน้าตาไม่ค่อยสวยนัก แต่ส่วนใหญ่เฉลียวฉลาด เดิมเรายึดถือแบบแผนผัวหนึ่งคนมีเมียหลายคน แต่คำนึงถึงการขยายเผ่าพันธุ์หัวหน้าเผ่าจึงนำการเปลี่ยนแบบแผนเป็นผัวเดียวเมียเดียว ต่อมาหัวหน้าเผ่าเรียกคนภายนอกมาไม่น้อย เรากำหนดว่าผู้หญิงที่แต่งงานออกไปไม่ถือว่าเป็นคนในเผ่า ดังนั้นจึงไม่ถือว่าเด็กสาวที่แต่งกับคนนอกเผ่าเป็นคนของเราอีกแล้ว”
ถังเฉียนฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจแล้ว หญิงสาวมากมายคงจะถูกพวกเขาโยนทิ้งแล้ว
“ถ้าพวกเขายินดีตามไป จะมีกี่คน?”
การพาคนไปด้วยยิ่งน้อยเท่าไรย่อมปลอดภัยยิ่งขึ้น โดยเฉพาะผู้หญิงซึ่งปกติจะค่อนข้างยุ่งยากกว่า ทั้งพวกเขาจะลอบหนีไป ดูแล้วผู้อาวุโสท่านนี้คงคิดอย่างรอบคอบแล้ว
“แต่งงานกับใครก็ต้องตามคนนั้นไป ในเมื่อออกเรือนไปแล้ว ย่อมไม่อาจมาอยู่กับพ่อแม่อีก ผู้ชายของพวกนางอยู่ที่นี่ พวกนางย่อมไม่อาจจากไป เดิมก็เป็นเรื่องที่พวกนางสมัครใจ ไม่อาจโทษใครได้”
ตัวเสิ้งเห็นสีหน้าผู้อาวุโสใหญ่เศร้าหมอง ที่ถังเฉียนกับพวกไม่รู้ก็คือจำนวนคนที่พวกเขานับนั้นล้วนเป็นคนหนุ่มสาวในเผ่า ไม่ได้นับคนที่อายุมากหน่อยเข้าไปด้วย เพราะพวกเขาต้องการรักษาเชื้อไฟไว้ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเสิ้งคาดหวังไว้แต่แรก
“ถ้านับหญิงที่แต่งงานออกไปและสามีพวกนาง ยังรวมถึงคนแก่ในเผ่า น่าจะยังมีสองร้อยกว่าคน คนพวกนี้คงไม่รบกวนท่านอ๋องแล้ว เราจะพาพวกเขาไปอาศัยในป่าลึกทางเหนือขึ้นไปอีก ถ้าพวกเขายินดีจะจากไป ข้าในฐานะลูกชายหัวหน้าเผ่าจะคุ้มครองพวกเขา”
ผู้อาวุโสคาดไม่ถึงว่าตัวเสิ้งจะพูดเช่นนี้
“คุณชายรอง ท่านจะทำสิ่งใด”
ตัวเสิ้งกลับยิ้มอย่างไม่ยี่หระ แล้วว่า
“ท่านพ่อห่วงใยเผ่ากุ้ยลี่มาชั่วชีวิต พี่ใหญ่เป็นบุตรชายคนโต เขาคือหัวหน้าเผ่าในอนาคต ดังนั้นเขาต้องพาคนในเผ่าที่เข้มแข็งที่สุดไปจากที่นี่ เพื่อรักษาเชื้อไขของเผ่าไว้ แต่ในเมื่อพวกเจ้าเรียกข้าว่าคุณชาย ข้าย่อมไม่ทอดทิ้งพวกเจ้าแม้แต่คนเดียว นี่เป็นความรับผิดชอบของข้า”
ถึงตอนนี้ถังเฉียนมองตัวเสิ้งสูงขึ้น ปกติเขาดูท่าทางดุร้าย ยังไม่เคารพและคอยตีหน้ายักษ์ใส่ถังเฉียน แต่ที่เขาสามารถพูดเช่นนี้ออกมา ควรแก่การเคารพ
“ท่านอ๋อง คนมากขนาดนี้ เราจะปลอมตัวเดินทางไปจากที่นี่ คงจะลำบากแล้ว”
เจิ้งจยาเฉิงกังวลเรื่องคนเหล่านี้มาก แต่เมื่อฉู่จิ่งเหยาเห็นสายตาที่ถังเฉียนมองดูพวกเขา นางถอดหน้ากากออกต่อหน้าคนเหล่านี้
“ท่านอ๋อง ท่านมีวิธีพาพวกเขาไปหรือไม่ หากทำได้พวกเขายินดีทำงานให้ท่าน พวกเขามีอาวุธที่ก้าวหน้า มีสติปัญญาล้ำเลิศ ความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขาเหนือชนเผ่าอื่น มีร้อยคนนี้ช่วยท่าน บวกกับความห้าวหาญของท่านอ๋อง ท่านจะเป็นราชันแห่งสงคราม ไม่มีใครจะต้านทานท่านได้”
ตอนที่ 323 ดินระเบิด
ฉู่จิ่งเหยาคิดไม่ถึงว่านางจะพูดโดยการเอาผลประโยชน์มาล่อใจ เหตุใดเขาจะไม่รู้ความสามารถของคนเหล่านี้ แต่เรื่องนี้ไม่ง่ายเช่นพูดหรอก
“พวกข้ารู้ความร้ายกาจของพวกเขา แต่หากพวกเขาร้ายกาจเช่นนี้จริง เพราะเหตุใดจึงถูกชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือสยบได้”
ตัวเสิ้งไม่อาจทนฟังคำพูดเช่นนี้ เขาหยิ่งผยองเกินกว่าที่จะให้ใครมาลบหลู่
“ในมือเรามีดินระเบิด เพียงแต่เราไม่อยากตายไปพร้อมกับชนเผ่าต่ำช้าพวกนี้ ที่นี่ ขอเพียงข้าออกคำสั่ง ทุกคนล้วนไม่อาจรอดชีวิตออกไปได้”
ถังเฉียนยื่นกระบอกไม้ไผ่บรรจุดินระเบิดให้เจิ้งจยาเฉิง แล้วพูดว่า
“เขาลูกนี้เต็มไปด้วยของสิ่งนี้ ใต้เท้าเจิ้งคงจะรู้จักดี”
เจิ้งจยาเฉิงใช้นิ้วบี้ดู มีกลิ่นเฉพาะตัว ทำให้เขาแสบจมูก
“นี่เจ้าถึงกับเอาของอย่างนี้ติดตัวไว้ บ้าแล้วไปหรือ”
เขางอยากโยนของสิ่งนี้ทิ้งเสีย อานุภาพของมันรุนแรงมาก ถ้าจุดแล้วทุกคนในห้องต้องจบชีวิตหมด เซวียนกั๋วพยายามค้นคว้าดินระเบิดตลอดมา แต่ก้าวหน้าช้ามาก
ถังเฉียนเหลือบมองตัวเสิ้ง จากนางก็วางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่ตัวเสิ้ง นางมีท่าทางกระหยิ่มใจ แล้วพูดว่า
“ใต้เท้าเจิ้งคงจะรู้ ดินระเบิดประกอบขึ้นจากดินประสิว กำมะถันและถ่านไม้ ผสมกันแล้ว เมื่อลุกไหม้ก็จะเกิดการระเบิดขึ้น ใช้สังหารข้าศึกได้ รู้หรือไม่ว่าบนเขาลูกนี้มีดินระเบิดเช่นนี้มากเท่าใด”
ถังเฉียนเหลือบมองตัวเสิ้ง เขาพูดด้วยความมั่นใจในตัวเองเป็นพิเศษ
“ใต้ฝ่าเท้าเรามีครึ่งภูเขา บรรพชนเรากลัวว่าทุกอย่างของพวกเขาจะถูกแย่งชิงไป จึงตั้งใจทิ้งดินระเบิดเหล่านี้ไว้ พอที่จะทำลายวังใต้ดินทั้งหมดให้พังพินาศ หากวังใต้ดินถูกทำลาย ทั้งเทือกเขาก็จะถูกตัดขาด ไม่เพียงเป็นการระเบิดที่รุนแรงเช่นนี้ ทั้งยังส่งผลให้เปลือกโลกเปลี่ยนแปลง ถึงตอนนั้นทั้งภาคเหนือจะได้รับผลสะเทือน แม้แต่เจาหยางก็ไม่อาจเลี่ยงพ้น”
ฉู่จิ่งเหยามองดูเจิ้งจยาเฉิงที่กำลังตะลึงงัน เขายิ้มแล้วหันมาทางถังเฉียน ถามว่า
“ฟังเข้าใจหรือไม่ว่าเขาพูดอะไร”
ถังเฉียนส่ายหัวอย่างซื่อตรง ตัวเสิ้งตอบอย่างไม่ยี่หระว่า
“หมายความว่าหลังการระเบิดจะก่อให้เกิดแผ่นดินไหวใหญ่ ขึ้นไปทางเหนือมีภูเขาไฟจู๋ลู่ซานที่ยังคุกรุ่น ลงมาทางใต้มีแม่น้ำตู้เหอ สองแห่งนี้ไม่ว่าภูเขาไฟระเบิด หรือเขื่อนแตก ล้วนเป็นหายนะระลอกสอง ถึงตอนนั้นอารยธรรมภาคเหนือจะล่มสลายไปครึ่งหนึ่ง”
ฉู่จิ่งเหยาพยักหน้าแล้วบอกว่า
“ดังนั้นพวกเจ้ากำลังขู่อ๋องอย่างข้า ถ้าข้าไม่ทำเรื่องเหล่านี้ พวกเจ้าก็จะระเบิดที่นี่”
ตัวเสิ้งมองดูเจิ้งจยาเฉิงด้วยสายตาแข็งกร้าว ฉู่จิ่งเหยาโบกมือให้เขาออกไป เหลือเพียงพวกเขาสี่คนในห้องเท่านั้น
“แบบนี้คงได้แล้วใช่หรือไม่”
ตัวเสิ้งมองดูถังเฉียนยื่นมือออกมา ทั้งสองตบมือกัน
“น้องตัวเสิ้ง ขอบใจเจ้ามาก”
พอเห็นเจิ้งจยาเฉิงถูกเขาพูดจนต้องออกไป นางจึงตบมือกับเขาด้วยความดีใจ ฉู่จิ่งเหยาอดถามไม่ได้
“จงใจหรือ”
นางเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดว่า “ไม่ แต่ตั้งใจทำ”
ตัวเสิ้งพลอยยิ้มไปด้วย ทำเช่นนี้เขาจึงสบายใจขึ้นบ้าง แต่ไม่อาจเลี่ยงความตื่นเต้นได้ นางเชื่อว่าต่อจากนี้จะดีขึ้นเอง แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าเอาความมั่นใจมาจากไหน ขอเพียงที่ที่มีฉู่จิ่งเหยาอยู่ สรุปแล้วก็จะปลอดภัยขึ้น
“หากใช้วิธีลับๆ ล่อๆ อ๋องอย่างข้าไม่มี แต่ถ้ารวบรวมกำลังตีฝ่าออกไป ข้ากลับมีความมั่นใจ”
ฉู่จิ่งเหยาหยิบแผนที่บริเวณรอบๆ ออกมา ถังเฉียนรู้สึกแปลกใจมาก เขาไม่ได้มาโจมตีที่นี่ แต่แผนที่นี้ยังละเอียดและถูกต้องกว่าแผนที่ที่ตัวเสิ้งกับพวกวาดขึ้น
“ท่านอ๋องทำอย่างนี้ง่ายที่คนอื่นจะเข้าใจว่าท่านเตรียมมาก่อนแล้ว คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าข้ากับท่านสมรู้ร่วมคิดกัน”
