ตอนที่ 344 อย่าหวังเลย
ชื่อตำบลหย่งหนิงตั้งได้ดี แต่กลับไม่สงบสุขตลอดไปอย่างชื่อ กลับมีโจรผู้ร้ายชุกชุม ถังเฉียนมาถึงที่ทำการอำเภอ นอกจากยามเฝ้าประตูแล้วก็ไม่เห็นเงาใครอีก
“พวกเจ้ามาหาหวังเจียว พวกเจ้าเป็นอะไรกับนาง”
ยามคนนั้นดูท่าทางเกียจคร้าน ท่าทางเหมือนไม่อยากใส่ใจกับพวกเขา หวังหลงเห็นยามเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกรำคาญ แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจว่า
“ข้าเป็นพี่ใหญ่ของหวังเจียว ข้ามารับนางกลับไป”
“พี่ใหญ่?”
ยามมองสำรวจถังเฉียนและหวังหลง เห็นว่าทั้งสองแต่งตัวแบบชาวบ้าน จึงมีท่าทีหยาบคาย
“พี่ใหญ่ที่ไหนกัน ไปไปไป ที่นี่เราไม่มีคนชื่อหวังเจียว ขอทานบ้า ไสหัวไปไกลๆ หน่อย”
ยามไล่ตะเพิดถังเฉียน ร่างกายนางอ่อนแอจึงถูกผลักออกมา แต่หวังหลงยืนอยู่ที่นั่นราวกับภูผา ไม่ว่ายามจะออกแรงผลักอย่างไร เขาก็ไม่ขยับเขยื้อน
“เหตุใดเจ้าจึงเป็นคนอย่างนี้ เขาไปสอบถามเจ้านายเจ้าดูก่อน ในเมื่อเรามารับนางกลับบ้าน ย่อมต้องมีเงินมาไถ่ตัว เหตุใดจึงหยาบคายไร้เหตุผลเช่นนี้ นี่หรือจวนที่ทำการขุนนางซื่อตรง เหมือนรังโจรเสียมากกว่า”
ถังเฉียนร้องโวยวาย ไม่เพียงคนข้างนอกได้ยินแล้วล้อมกันเข้ามา แม้แต่ในห้องก็มีคนออกมาจัดการ
“กลางวันแสกๆ ใครมาร้องเอะอะ”
หวังหลงกับถังเฉียนมองดูคนผู้นี้ เขาสวมชุดเจ้าหน้าที่ ก็แค่หัวหมู่ในที่ทำการอำเภอ ยามกระซิบคุยกับเขาสองสามคำ หัวหมู่สีหน้าแข็งกร้าวขึ้นทันที
“บอกแล้วว่าไม่มีคนชื่อหวังเจียวก็ไม่มีสิ พวกเจ้ามาก่อกวนอะไร ถ้ายังกล้าบุกเข้ามา ระวังจะถูกโบย”
ถังเฉียนได้ยินว่าจะโบย จึงพูดว่า
“พวกเจ้าที่นี่ช่างแปลกจริงๆ เรามาเพื่อพบน้องสาวเรา เหตุใดพวกเจ้าถึงอ้างโน่นอ้างนี่ไม่ยอมให้เราพบ หรือพวกเจ้าทำร้ายนางเสียชีวิตแล้ว ไม่กล้าให้คนอื่นรู้ นี่เป็นเรื่องชีวิตคนทั้งคน จะล้อเล่นได้หรือ วันนี้ถ้าพวกเจ้าไม่ยอมให้เราเข้าไปดูว่าน้องสาวยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เราจะฟ้องร้องพวกเจ้าว่าฆ่าคนเป็นผักปลา”
ท่าทางที่ถังเฉียนอาละวาดร้ายกาจกว่าหวังหลงมาก เขากำลังร้อนใจ รู้สึกว่าที่คนพวกนี้ท่าทางลับๆ ล่อๆ ต้องมีเรื่องปิดบังแน่นอน
พอเห็นหัวหมู่คนนั้นเข้าไปเรียกคน นางมองออกว่าคนพวกนี้ต้องทำความผิดแล้วกลัวคนรู้แน่ คิดแล้วย่อมไม่ยอมให้หวังหลงและนางถูกเล่นงาน จึงดึงหวังหลงแล้ววิ่งหนีไป
พอถังเฉียนเลี้ยวเข้ามาในตรอกเล็กก็หายใจหอบ แล้วได้ยินหวังหลงพูดว่า
“ท่านหมอ ที่ท่านพูดจริงหรือ พวกนั้นฆ่าน้องสาวข้าแล้วหรือ”
ถังเฉียนตบไหล่เขาแล้วพูดปลอบ
“อย่าคิดมากเกินไป ข้าแค่ลองแหย่พวกนั้นดู ยังมองไม่ออกอีกหรือ แต่ก็ทำให้พวกนั้นโกรธแล้ว เราไปหาร้านน้ำชาดื่มชาก่อน เจ้าคงรู้วิธีถามหาข่าวนะ”
ขอเพียงถังเฉียนสั่ง หวังหลงรู้ว่าควรจะทำอย่างไร เขาพาถังเฉียนไปหาที่กินข้าว ถังเฉียนขายเครื่องประดับส่วนหนึ่ง ยังเหลือเก็บไว้บ้าง พวกเขามีเงินค่าเดินทางไม่น้อย วันนี้ไม่จำเป็นต้องกลับไปหมู่บ้านสกุลหวัง หาโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดที่นี่พักคืนหนึ่ง
ถังเฉียนรอหวังหลงไปสืบหาข่าว คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้กลับมาคนเดียว เถิงเฟิงตามหวังหลงมาด้วย แม้จะดูออกว่าหวังหลงไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่เขาก็ไม่พูดอะไร
“เด็กสาวอย่างเจ้าทำอะไรวู่วาม ที่นี่ไม่ใช่เผ่าม้งและก็ไม่ใช่เมืองหลวง ที่ห่างไกลแบบนี้ย่อมมีคนชั่ว”
หวังหลงได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกเครียดทันที
“ที่คุณชายพูดแบบนี้ หมายความว่าพวกเขาทำไม่ดีต่อเสี่ยวเจียวหรือ”
เถิงเฟิงสั่นหัวแล้วพูดว่า
“ข้าส่งสายสืบไปเฝ้าดูอยู่ เราต้องการหาหวังเจียว เมื่อเข้าทางประตูใหญ่ไม่ได้ เหตุใดจึงไม่เข้าประตูเล็กเล่า”
ถังเฉียนรู้ว่าเขามีความคิดแผลงๆ มากมาย ส่วนหวังหลงเก่งในเรื่องใช้กำลัง ขณะนี้กังวลมากแต่ก็ไม่มีวิธี
ตอนที่ 345 ฮุ่ยเอ๋อร์
ยังไม่ทันถึงเที่ยง คนที่ไปสืบข่าวก็กลับมา พอคนชุดดำเข้ามาในห้อง ก็ตกใจเมื่อเห็นหลายคน
“คุณชาย ข้าสืบรู้แน่ชัดแล้ว ในที่ทำการอำเภอมีสาวใช้ที่เดิมชื่อหวังเจียวจริง ต่อมานายอำเภอทำความผิด นางจึงถูกลงโทษด้วย เกือบถูกขายให้หอคณิกา ต่อมาเสมียนหลี่สงสารนาง จึงเอาตัวไว้ใช้ แล้วเปลี่ยนชี่อเป็นฮุ่ยเอ๋อร์”
เปลี่ยนชื่อ เอาตัวไว้ใช้ ฟังที่พูดมาออกจะแปลกๆ
“เสมียนหลี่คนนี้เป็นคนดีอย่างหรือ”
ถังเฉียนไม่รอให้คนผู้นั้นพูดจบ ก็ถามด้วยความร้อนใจ เถิงเฟิงส่งสัญญาณให้เขาพูดต่อ
“เสมียนคนนั้นเป็นคนดี แต่คนดีมักอายุไม่ยืน เสมียนคนนี้ทำความผิดจึงถูกขังคุก เสมียนคนใหม่มาถึงไม่กี่วันก็หมายตาฮุ่ยเอ๋อร์ จะรับนางไว้เป็นเมีย เดิมได้ยินว่านางไม่มีญาติแล้ว ทั้งเสมียนคนนี้ยังเป็นคนตระหนี่ พอฮูหยินน้อยจะบุกเข้าไป ฝ่ายนั้นคิดว่าจะมาขอเงินสินสอด ย่อมไม่ยอมให้พบ”
ฮูหยินน้อย?
ถังเฉียนรู้สึกกระดากที่ถูกเรียกเช่นนี้ แล้วเหลือบมองเถิงเฟิง แวบหนึ่ง จากนั้นใช้มือปิดหน้าหันไปทางอื่น ไม่กล้ามองเขาอีก
“แล้วเจ้าสืบรู้หรือไม่ว่าหวังเจียวยอมแต่งกับเสมียนคนนั้นหรือไม่ ”
สายสืบบอกว่า
“เสมียนอำเภอที่มาใหม่แซ่เมิ่ง เป็นคนร่ำรวย ทางบ้านใช้เงินซื้อตำแหน่งเสมียนอำเภอ เขามีเมียแล้ว มีเมียน้อยอีกห้านาง เพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว มีทรัพย์สมบัติมาก ไม่มีใครกล้าผิดใจด้วย”
ถังเฉียนฟังอยู่นานก็รู้สึกอึดอัดใจ ดูเหมือนเศรษฐีคนนี้จะหมายตาหวังเจียวไว้ จะเอานางเป็นเมียให้ได้
“ทำอย่างนี้ไม่ได้ ตอนนี้หวังเจียวอยู่ไหน ข้าจะไปช่วยนาง”
หวังหลงได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งวิตก เขามีเพียงน้องชายกับน้องสาว จะยอมให้ถูกรังแกไม่ได้ เดิมคิดว่าน้องสาวคงตายไปแล้ว ตอนนี้หายไปแล้วได้คืนมา ยิ่งต้องดูแลนางให้ดี
“ย่อมต้องช่วยนาง แต่ต้องคิดถึงระยะยาวด้วย”
สายสืบบอกที่อยู่เวลานี้ของหวังเจียวแล้วจากไป เถิงเฟิงถูกถังเฉียนจ้องมองจนรู้สึกอึดอัด แล้วถามว่า
“เจ้ามองข้าทำไม ไม่ใช่ข้าอยากแต่งกับน้องสาวเขาสักหน่อย ตามกฎหมายของเซียนกั๋ว น้องสาวเจ้าขายตัวเองให้กับเสมียนคนก่อน ในเมื่อเสมียนหลี่ช่วยนางไว้ นางก็เป็นคนของเขาแล้ว แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาติดคุกอยู่ ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ดังนั้นตอนนี้เสมียนเมิ่งจึงกล้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้”
ถังเฉียนฟังที่เขาพูดก็พยักหน้า
“เวลานี้เรามีสองเรื่องต้องทำ เรื่องแรกคือไปหาเสมียนหลี่ ถามว่าสัญญาขายตัวของนางอยู่กับเขาหรือไม่ เรื่องที่สองคือไปพบกับน้องสาวเจ้า พี่น้องได้เจอกัน บอกนางว่าไม่ต้องกลัว เราจะต้องช่วยนางออกมาจากกองไฟแน่นอน แต่ว่า…”
ถังเฉียนจ้องมองเถิงเฟิงอีก เขาย่อมรู้ว่านางมีความคิดแผลงๆ ในใจ จึงพูดว่า
“เจ้าอยากให้ข้าช่วยหาวิธีพาเจ้าไปพบกับเสมียนหลี่ มีเงินใช้ผีโม่แป้งได้ เรื่องนี้ง่ายมาก แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องไป ให้พี่ชายแท้ๆ ไปดูก่อนว่าเป็นหวังเจียวที่เราตามหาหรือไม่ ถ้าเจอหน้ากันแล้ว เรื่องนี้ก็ถือส่าเป็นเรื่องของเรา”
ถังเฉียนพยักหน้า หวังหลงออกเดินทางทันที หวังเจียวถูกขังห่างออกไปห้าสิบลี้ ออกเดินทางตอนนี้ ไปถึงตอนฟ้าสางพอดี เขาเดินเร็วมาก ยังไม่ทันสว่างก็จะพบน้องสาว ถึงตอนนั้นก็จะรู้ว่าเป็นน้องสาวตนหรือไม่ พวกเขาต้องวางแผนระยะยาว
เมื่อในห้องเหลือเพียงสองคน เถิงเฟิงกวักมือเรียกถังเฉียนที่นั่งสัปหงกรอข่าวอยู่ ให้มานั่งซบอกเขา
“สาวน้อยอย่างเจ้าใจกล้านัก จู่ๆ ก็โผเข้าหาอ้อมกอดผู้ชาย แต่ยังดีที่คนที่เจ้าโผเข้าหา ก็คือคู่หมั้นเจ้า”
เถิงเฟิงพูดพลางเชยคางนางขึ้น จงใจพูดหยอกล้อนางเช่นนี้
