ฆาตกรหมายเลข 02 คดีความ
02
คดีความ
การประชุมดำเนินผ่านไปได้อย่างราบรื่น ประเด็นหลักคือการแนะนำสมาชิกในทีมและมอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคน
จากนั้นอธิบดีเปาก็มอบแฟ้มข้อมูลกองใหญ่ให้กับไป๋อวี้ถังแล้วบอกว่า “พวกนี้เป็นคดีใหญ่ในช่วงสิบปีนี้ที่ยังไม่ได้รับการสะสาง จับพวกสารเลวนี้เข้าคุกให้หมดก่อนที่พวกมันจะตาย” พูดจบก็หันหลังเดินออกไป แต่ก่อนที่จะออกจากประตู ก็หันมามองจั่นเจากับไป๋อวี้ถังอย่างมีนัยแล้วพูดว่า “พวกคุณทั้งสองคน…ห้ามทะเลาะกัน ทำงานร่วมกันให้ดี!” พูดจบก็เดินออกไป คำพูดนี้ทำให้จั่นเจากับไป๋อวี้ถังเกิดขนลุกซู่ขึ้นมาที่ท้ายทอ
เมื่อเปาเจิ่งเดินออกไปแล้ว บรรยากาศตึงเครียดในห้องทำงานก็ผ่อนคลายลงมา ทุกคนมาจากแต่ละแผนกที่คุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว ตอนนี้ต้องมาทำงานร่วมกัน ก็ย่อมต้องทักทายกันสักสองสามประโยค
ไป๋อวี้ถังโบกไม้โบกมือแล้วกล่าวว่า “แยกย้ายกันไปจัดการสะสางให้เรียบร้อย อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ห้องประชุม!” พูดจบก็ส่งสายตาให้จั่นเจา เพื่อสื่อความหมายว่า “เข้าไปคุยกันในห้องทำงาน” จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้อง
โครงสร้างของหน่วย S.C.I. ไม่มีอะไรซับซ้อนมากนัก มีห้องทำงานสองห้องและห้องประชุมที่ค่อนข้างทันสมัยอีกหนึ่งห้อง
ในห้องโถงมีโต๊ะทำงานที่มีรูปแบบเฉพาะสำหรับสมาชิกแต่ละค เนื่องด้วยส่วนใหญ่เป็นตำรวจภาคสนาม ดังนั้นอุปกรณ์จึงมีน้อยมาก
ห้องทำงานสองห้องเป็นของไป๋อวี้ถังกับจั่นเจา
ห้องของไป๋อวี้ถังค่อนข้างกะทัดรัด ตกแต่งอย่างหรูหราตามรสนิยมของเขา
คนที่มีสมบัติส่วนตัวมากที่สุดเห็นจะเป็นจั่นเจา เนื่องด้วยตำแหน่งหน้าที่ ในห้องทำงานของเขามีชั้นหนังสืออยู่หลายชั้นเต็มไปด้วยกองหนังสือ ชั้นวางแฟ้มข้อมูลก็เต็มไปด้วยเอกสารหลากสีสัน
หลูฟางโผล่หน้าเข้ามาแวบหนึ่งแล้วรีบไปทำอย่างอื่น ส่วนหันจางต่อผู้รับผิดชอบเรื่องข่าวกรองยิ่งไม่เห็นตัวเลย
กงซุนมีห้องชันสูตรส่วนตัวกับสมาชิกในทีมหลายคน ซึ่งอยู่ถัดไปคน จากหน่วย S.C.I. ที่นั่นมีสิ่งอำนวยความสะดวกจำนวนมาก
ความจริงชั้น 13 เคยเป็นห้องชันสูตรมาก่อนและเคยเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับทุกคน สิ่งแรกที่เจ้าหู่ทำเมื่อมาถึงที่นี่ก็คือจุดธูปไหว้พระโพธิสัตว์เพื่อขับไล่พลังมืดออกไป จนกงซุนต้องดึงเขามาเพื่ออธิบายอย่างมีจุดประสงค์ร้ายว่าทำไมต้องตั้งห้องชันสูตรเอาไว้ที่ชั้น 13 ไปจนถึง เรื่องราวลี้ลับสิบประการที่เคยเกิดขึ้นที่ชั้น 13 เจ้าหู่หวาดกลัวจนต้องเอามือปิดหูร้องตะโกนว่า “พี่ชาย ไว้ชีวิตด้วย” …
ในห้องทำงานของหัวหน้าหน่วย จั่นเจากำลังนั่งพาดขาอยู่บนเก้าอี้ หน้าโต๊ะทำงานอย่างสง่าผ่าเผย เงยหน้าขึ้นมองไป๋อวี้ถังที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“เจ้าแมว มองอะไร!” ประสบการณ์การต่อสู้หลายปีของไป๋อวี้ถังบอกเขาว่า ถ้าจั่นเจาเผยท่าทางแบบนี้ออกมาเมื่อไรต้องระวังให้ดี
“เปล่านี่” จั่นเจายักไหล่ “ฉันทำตามคำแนะนำของหัวหน้าไป๋ ต่างหาก”
ไป๋อวี้ถังมีสีหน้าไม่พอใจ “อย่ามาใช้มุกเดิม ๆ เลย ห้ามหักหน้าฉัน ต่อหน้าสมาชิกคนอื่นนะ!”
“ไม่มีปัญหา! ถ้านายออกภาคสนามฉันจะไปด้วย ปัญหาที่ต้องใช้ความเชี่ยวชาญพิเศษนายต้องฟังฉัน” จั่นเจาเสนอเงื่อนไข
“เฮ้อ…ตกลง” ไป๋อวี้ถังถอนหายใจแล้วพยักหน้า ผลักกองเอกสารนั้นไปอยู่ตรงหน้าของจั่นเจา “อันนี้คืนให้นาย ท่านผู้เชี่ยวชาญ!”
“มีสิทธิ์อะไร” จั่นเจาโมโห หยิบไปครึ่งหนึ่งแล้ววางที่เหลือคืนลงตรงหน้าไป๋อวี้ถัง “คนละครึ่ง!”
ไป๋อวี้ถังขบฟันแน่น “นายก็รู้ว่าฉันเกลียดการอ่านพวกนี้ที่สุด”
จั่นเจาจ้องกลับ “นี่เป็นหน้าที่ของหัวหน้าหน่วย นายควรจะหาดูอันที่มีระดับความยากต่ำกว่าออกมา ลองปิดให้ได้สักคดีสองคดีก่อนไม่เช่นนั้นหน่วย S.C.I. จะอับอายขายขี้หน้านะ ท่านนักสืบเทพไป๋!”
ไป๋อวี้ถังระอาใจ “นายรู้จักไหมว่าอะไรคือคดีที่คาราคาซังอยู่ บอกจะปิดก็ปิดได้งั้นเหรอ ไม่ใช่สิ…” ไป๋อวี้ถังมองพิจารณาจั่นเจาที่อยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดเคล้าเสียงหัวเราะ “ฉันว่านะเจ้าแมว นายนี่ท่าทางแปลก ๆ นะ อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเป็นหัวหน้าใหญ่ ส่วนนายเป็นรอง คิดไม่ออกแล้วใช่ไหมล่ะ ท่านดอกเตอร์จั่น”
จั่นเจาเองก็เริ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันบ้าง เอาแฟ้มเอกสารอีกครึ่งหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าวางฟาดลงตรงหน้าไป๋อวี้ถัง “ฮึ! คางคกขึ้นวอ อ่านเอาเองก็แล้วกัน!”
ไป๋อวี้ถังมองเอกสารกองนั้นด้วยความเบื่อหน่าย “เลือกมาเลย เลือกอันไหนมาก็อันนั้นแหละ ยังไงก็เป็นคดีทั้งนั้นมีอันไหนบ้างที่ไม่ต้องปิดล่ะ” ว่าแล้วก็หยิบแฟ้มออกมาจากกองเอกสารนั้นแฟ้มห “อันนี้แหละ…”
พูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูดังกังวาน หลายครั้ง จึงเงยหน้าขึ้นมา
เห็นเพียงกงซุนถือแฟ้มเอกสารแฟ้มหนึ่งยืนอยู่ข้างประตู “คดีเก่าค้างปีพวกนั้นเก็บไว้ก่อนเถอะ ทางฉันมีคดีสำเร็จรูปอยู่คดีหนึ่ง”
ไป๋อวี้ถังชูมือขึ้นมา “เดี๋ยวก่อน…เรียกทุกคนมารวมกัน แล้วไปคุยกันที่ห้องประชุม”
กงซุนประหลาดใจเล็กน้อย “นายไม่ฟังก่อนสักหน่อยเหรอ”
ไป๋อวี้ถังยิ้ม “ไม่จำเป็น ถ้าเป็นสิ่งที่ไม่คุ้มค่า คนอย่างกงซุนจะเสนอ ขึ้นมาเหรอ”
กงซุนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วเดินไปทางห้องประชุม จั่นเจาที่อยู่ด้านหลังพึมพำกับตัวเอง “ขี้ประจบชะมัด ไอ้หนูขี้ขโมย!”
