คู่แข่งของฉันถังแตก ตอนที่ 2.2

บทที่ 2 (2)
Lilac Novel
ถึงจี้หรานจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแวดวงเกย์มากนัก แต่เขารู้ว่าเลข 1 และ 0 หมายถึงอะไร
“…ก็ที่ฉันไปหาหมอนั่นเพราะอยากนอนกับเขาไง ว่าแต่ทำไมฉินหม่านถึงเป็นเลข 0 ไม่ได้”
“ฉันจะอธิบายแบบนี้ละกัน ทุกคนที่ฉันรู้จัก… เกย์ทุกคน! ไม่ว่าจะเลข 0 หรือ 0.5 ไม่มีใครไม่อยากโดนฉินหม่านคร่อม” เยว่เหวินเหวินเอ่ยต่อ “เขาคือผู้ชายที่พวกเราปรารถนา! หนุ่มในฝัน! สวรรค์ของเหล่าเก้ง! แต่เขาถูกนายย่ำยีไปแล้ว!!”
อารมณ์จี้หรานแปรปรวนไปหมด เยว่เหวินเหวินคนนี้เก่งจริงๆ เมื่อกี้เขายังโมโหอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกพูดอะไรไม่ออก
“เยว่เหวินเหวิน แล้วศักดิ์ศรีความเป็นผู้ชายของนายล่ะ”
“ศักดิ์ศรีมีค่ากี่หยวน” เยว่เหวินเหวินส่งเสียงเยาะหยัน “อีกอย่าง ต่อให้มันมีค่าจริงๆ นายเห็นฉันขาดแคลนเงินหรือไง”
บ้านเยว่เหวินเหวินเป็นมหาเศรษฐี มหาเศรษฐีที่รวยมากจริงๆ ดังนั้นต่อให้พูดแบบนี้จึงไม่น่าหมั่นไส้สักนิด
จี้หรานหมดอารมณ์จะคุยแล้ว “ฉันวางแล้วนะ”
“เฮ้ เดี๋ยวสิ หรานหราน อย่าเพิ่งวาง” เยว่เหวินเหวินเรียกเขาไว้ “ว่าแต่…นายจ่ายให้ฉินหม่านไปเท่าไหร่”
จี้หรานขมวดคิ้ว “นายคิดจะทำอะไร”
เยว่เหวินเหวินหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว รูปร่างหน้าตาแบบฉินหม่าน แค่นอนกับนายครั้งเดียวยังไงก็ไม่มีทางเป็นเลข 0 ได้100%หรอก…”
“ไม่ได้” จี้หรานรีบแทรกแล้วตัดบททันที “เยว่เหวินเหวิน นายเลิกคิดไปได้เลย ระหว่างฉันกับเขาเป็นความสัมพันธ์แบบระยะยาว หนึ่งปี”
“ชิ จี้หราน นายนี่น่าเบื่อจริงๆ คิดจะเก็บของดีไว้กินคนเดียว?” เยว่เหวินเหวินทำเสียงจิกกัดสุดๆ ก่อนถามต่อ “โอเคๆ งั้นนายก็บอกฉันมาได้แล้วว่านายจ่ายไปเท่าไหร่กันแน่”
คราวนี้จี้หรานฉลาดขึ้นบ้างแล้ว เขาไม่ตอบแต่ย้อนถาม “ราคาตลาดอยู่ที่เท่าไหร่ล่ะ”
“ราคาตลาด? ฉันไม่เคยใช้บริการแบบนั้นซะด้วยสิ คนฮอตๆ อย่างฉันยังไม่ตกต่ำจนเหมือนพวกเลข 0 ที่น่าสงสารพวกนั้นหรอกนะ แต่เพื่อนฉันบางคนก็เคยใช้บริการหนุ่มๆ พวกนั้นเหมือนกัน อืม… ธรรมดาๆ ก็ห้าพัน แต่ถ้าตัวท็อปก็ห้าหมื่นต่อคืน”
“…เอาเป็นว่าเงินที่ฉันจ่ายมากพอที่จะเลี้ยงเขาไปได้หนึ่งปี นายเลี้ยงไม่ไหวหรอก เลิกคิดได้แล้ว” จี้หรานเอ่ยต่อ “วางแล้วนะ!”
หลังจากวางสายจี้หรานก็รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาต้องไม่ไหวแน่ๆ
เขาควรซื้อยาทาแก้ปวดมาให้ตัวเองเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเขาคงไม่มีทางนอนได้
เขาเข้าแอพพลิเคชั่นเดลิเวอรี่ ไม่นานนักแมสเซนเจอร์ก็นำของที่เขาสั่งซื้อมาส่งให้
จี้หรานบอกให้แมสเซนเจอร์วางของไว้หน้าบ้าน รอจนกระทั่งแมสเซนเจอร์กลับไป เขาจึงค่อยๆ ย่องออกไปเอายา
การทายาเต็มไปด้วยความยากลำบาก พอทายาเสร็จจี้หรานก็เริ่มเสียดายที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขาไม่ได้อัดฉินหม่านแรงๆ ไปสักทีสองที
จี้หรานปีนกลับขึ้นเตียง ยังไงตอนนี้ก็นอนไม่หลับอยู่ดี ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะหาหนังดูฆ่าเวลา ถึงเห็นว่ามีข้อความหนึ่งถูกส่งมาในวีแชท จากชื่อ Q
[นายโอเคดีไหม]
จี้หรานจ้องรูปโปรไฟล์สีดำสนิทอยู่นานสองนานถึงรู้ว่าเป็นใคร
เขาขี้เกียจพิมพ์จึงกดปุ่มอัดเสียงแล้วเลื่อนโทรศัพท์มาจ่อริมฝีปาก จากนั้นก็รัวคำพูดลงไปทันที
[ฉันโอเคดีไหมงั้นเหรอ เหอะ ให้ฉันลองคร่อมนายดูไหมล่ะ ฉินหม่าน ฉันจะบอกอะไรไว้นะ ถ้าพรุ่งนี้สะโพกฉันยังไม่หายดี ฉันจะเผาบ้านนายซะ!]
ฉินหม่านส่งข้อความเสียงกลับมา
[นายอยู่ไหน ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล]
[นายจะได้ไม่ต้องไปเผาบ้านฉัน]
แม้แต่แมสเซนเจอร์จี้หรานยังไม่กล้าลงไปเจอหน้า นับประสาอะไรกับการไปหาหมอ แบบนั้นปล่อยให้เขาตายไปเสียเลยยังดีกว่า
[จะให้ฉันไปทำบ้าอะไรที่โรงพยาบาล!] พูดถึงตรงนี้จี้หรานก็นึกอะไรออก [นายนั่นแหละที่ต้องไปตรวจ! เมื่อคืนฉันแค่พูดเรื่อยเปื่อยไปเพราะเมา นายก็ขึ้นเตียงกับฉันแล้ว ง่ายแบบนี้นายคงไม่ได้เป็นโรคอะไรหรอกใช่ไหม]
แน่นอนว่าจี้หรานรู้ว่าฉินหม่านไม่ได้ป่วย ก็ฉินหม่านคือใครกันล่ะ ก่อนที่จะล้มละลาย ในสายตาทุกคนฉินหม่านเป็นเหมือนลูกรักพระเจ้า ทำได้แค่มองจากระยะไกลแต่แตะต้องไม่ได้ ถือตัวยิ่งกว่าอะไรซะอีก
เขาคิดว่าที่เมื่อคืนฉินหม่านยอมไปกับเขาคงเป็นเพราะอีกฝ่ายก็เมามากเหมือนกันแน่ๆ
แต่ที่เขาพูดแบบนั้นก็เพราะต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉินหม่านเท่านั้นเอง
เขานึกว่าฉินหม่านจะโมโหหรือไม่ก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีก แต่ใครจะไปคิดว่าไม่กี่นาทีต่อมาอีกฝ่ายจะส่งรูปรูปหนึ่งกลับมา แถมยังมีข้อความเสียงตามมาด้วย
จี้หรานเปิดรูปดู เป็นใบรับรองแพทย์จริงๆด้วย
[หาตั้งนานถึงเจอ] น้ำเสียงที่ส่งมาดูสบายๆ ไม่มีความโกรธกับคำพูดของเขาสักนิด [นี่เป็นใบรับรองแพทย์ที่ได้มาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว วางใจเถอะ ฉันไม่ได้ป่วย]
ถึงคราวจี้หรานพูดไม่ออกบ้างแล้ว
ขณะที่เขายังตกตะลึงไม่หาย กล่องข้อความวีแชทก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง
[Q โอนเงินให้คุณ 20,000 หยวน]
ปะป๊าจี้ [???]
Q [เพิ่งเป็นครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าต้องใช้แรงแค่ไหน ถือว่าฉันบริการบกพร่องเอง ในเมื่อทำได้ไม่ดี ฉันคงรับเงินไว้ทั้งหมดไม่ได้ คืนให้นายสักหน่อยละกัน สองหมื่นพอไหม]
คราวนี้จี้หรานโมโหจนเกือบหายใจไม่ออก