ตอนที่ 1-5 ความผิดพลาด (Miss-Take)
“…ถ้างั้น วันนี้ไม่ได้มาคุยเรื่องงานหรอกเหรอครับ”
เมื่อแก้วว่างเปล่า ขวดเหล้าก็เข้ามาพร้อมกับเหยื่อล่อที่เขาไม่กัดไม่ได้
“งานเหรอครับ พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ไม่ใช่เรื่องงานระหว่างผมกับคุณจองโอใช่ไหมครับ”
แทฮยอนสลัดการหลอกล่อของเหยื่อที่ถามกลับมาอย่างรวดเร็วทิ้งไป แม้ว่าจะเป็นความประทับใจแรกที่สกปรกและน่าคลื่นไส้มากสักแค่ไหน เขาก็ยังเสียดายสถานการณ์นี้ไม่เปลี่ยน ความจริงมันไม่มีอะไรให้น่าเสียดาย หากว่าไม่ได้ทำงานร่วมกันก็หยุดไว้แค่นี้ ต่อให้ภายภาคหน้าจะไม่ทำเลยตลอดชีวิต เขาก็ไม่ได้สนใจ
และอย่างที่พูด เช็กรับประกันความนิยมบนถนนชงมูไม่ได้มีแค่ผู้ชายคนนี้คนเดียวเสียหน่อย
“พี่เจฮุนคงไม่ได้คิดแบบนั้นมั้งครับ ว่าแต่ช่วงนี้…ได้ยินมาว่าลำบากเหรอครับ”
ซงเจฮุน ไอ้ชาติหมา ฉันจะฆ่าแก จะพูดจาส่งเดชไปถึงไหน แทฮยอนขอข้ามวันช็อตเย็นๆ ที่จะลองสักครั้งนี่ไปก่อนแล้วกัน
“หาคนที่ไม่เหนื่อยกับงาน มันก็ยากอยู่แล้วใช่ไหมล่ะครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ผมไม่อยากจะเปิดใจคุยปัญหาส่วนตัวในที่แบบนี้น่ะครับ ”
“เหมือนผมจะไม่ได้พูดว่าเป็นห่วงอะไรเลยนะ”
คำตอบที่ตอบกลับมามันไม่ใช่ไร้มารยาทในระดับทั่วไปแล้ว ไม่ว่าจะซงเจฮุน หรือไอ้เวรนี่ เวลาเปิดปากทีก็เหมือนๆ กันหมด นึกว่าจองโอจะไม่ใช่แบบนี้ เมื่อกี้เกือบคิดไปเองแล้ว ถึงจะพูดหรือปิดปากพูดไม่ได้ แต่ความคิดความอ่านก็รู้เลยว่าเป็นไอ้พวกนี้แน่นอน
แทฮยอนยกมุมปากขึ้นด้วยความเคยชินก่อนจะเติมเหล้าในแก้วของอีกฝ่ายและแก้วของตัวเองตามลำดับ
“เสียใจนะครับ ถ้าไม่ใช่ความเป็นห่วง ก็คงเป็นแค่ความไร้มารยาทงั้นสิ”
“ไร้… ไร้มารยาท? ผมเหรอ”
สีหน้าสับสนราวกับเกิดมาเพิ่งได้ยินคำพูดนั้นเป็นครั้งแรก ไม่สิ จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้เหรอวะ ใบหน้าของแทฮยอนก็บิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาดตามไปด้วย แน่นอนว่าไม่ได้นาน มันแค่นิดเดียวจริงๆ แค่หายใจเฮือกหนึ่งเท่านั้น
“ไม่ครับ ขออภัยด้วยนะครับ คำพูดของผมคงแรงเกินไป”
แทฮยอนยอมรับในทันที เขาไม่อยากสร้างคำติฉินนินทาโดยไม่จำเป็นไปมากกว่านี้
จากตัวอย่างตั้งแต่ตอนที่พูดเรื่องยาเสพติด มันไม่ใช่การกระทำที่เหมาะสม คนว่างงานตรงหน้าก็ยังเป็นคนว่างงาน เป็นเรื่องจริงที่ตัวเขาเองก็ปฏิเสธสิ่งที่เป็นเสี้ยนหนามจากคำพูดที่ไม่ธรรมดาไม่ได้
อย่างไรก็ตาม เหมือนคำวิจารณ์ในแง่ลบเกี่ยวกับภาพยนตร์ของตัวเองที่ได้ยินเมื่อครู่นี้จะเกิดผลกระทบกว่าที่คิดไว้เยอะ แม้การพูดคุยเกี่ยวกับตัวของเขาอย่างนู้นอย่างนี้มันจะดีมากแค่ไหน แต่ถ้าได้ยินว่าหนังของเขามันแย่เหมือนงานหมาๆ วันนั้นก็ไม่ต้องคิดจะกินแม้แต่ข้าวเลย
ท่ามกลางความวุ่นวาย สายตาของจองโอก็ยังมองตรงมาที่แทฮยอน คงไม่ได้ทำอะไรผิดไปหรอกใช่ไหม ความจริงเขาเข้ามาช้าไปหนึ่งก้าว ถึงจะบอกว่าไม่ได้ทำงานด้วยกันก็จบ แต่การอยู่ในวงการเดียวกัน ความสัมพันธ์แบบที่อาจจะได้เผชิญหน้ากันอีกเมื่อไหร่ไม่รู้จึงไม่มีความจำเป็นต้องลดขั้นลงไป
แทฮยอนเป็นผู้กำกับ ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นนักแสดง มันเป็นความสัมพันธ์ที่แยกออกจากกันไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้เรื่องที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้าด้วย
“รู้ด้วยเหรอว่าผิดเรื่องอะไร”
อย่างนี้ไง แค่นี้เอง แค่นี้เท่านั้น แทฮยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับจองโออีกครั้ง
“ที่บอกว่าคุณนักแสดงยุนเป็นพวกติดยาน่ะเหรอครับ”
ว่าจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว แต่คำพูดนั้นก็หลุดออกไปตามอำเภอใจโดยที่เจ้าของยังไม่ทันได้อนุญาต
“เปล่า ไม่ได้สนอะไรแบบนี้หรอก ผมไม่เคยเล่นยาอะไรพวกนั้นอยู่แล้ว”
“งั้นเหรอครับ น่าเสียดายจังที่ตรงนี้ไม่มีนักข่าวนะครับ”
“ยิ่งกว่านั้น คุณยังว่าผมว่าไร้มารยาทด้วย”
โอ้ พระเจ้า ส่วนนั้นมันโคตรจะเป็นปัญหาเลย แทฮยอนมองไปทางอีกฝ่ายนิ่งๆ แล้วระเบิดหัวเราะออกมา คงไม่รู้ว่าตัวเองไม่มีมารยาทจริงๆ
“แต่ตอนนี้คุณก็กำลังพูดไม่สุภาพอยู่นะ”
คิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกวันนี้จะเมาเร็วจัง รู้ทั้งรู้แต่แทฮยอนก็จะกระดกเข้าไปอีกแก้ว ข้ามแก้วที่ยังเต็มอยู่ของจองโอเพื่อเติมเหล้าของแก้วตัวเองที่วางอยู่ตรงหน้า ขณะนั้นแทฮยอนก็ตระหนักได้ว่าทั้งวันมานี้เขายังไม่ได้กินข้าวเลย ใช่ ตอนนี้ท้องว่างอยู่
“บอกเอาไว้เพราะเหมือนคุณน่าจะไม่ทราบ แต่ผมแก่กว่าคุณสามปีนะครับ”
รู้แล้วน่า นี่เป็นนิสัยอีกอย่าง จองโอชอบส่งยิ้มทางสายตามาให้แทฮยอน ดวงตาโค้งกลมที่มองในตอนจบ ค่อยๆ ละลายหายไปจากเดิมอย่างช้าๆ การยิ้มทางสายตาให้กับแทฮยอนก็เป็นความเคยชินอีกอย่างหนึ่งของผู้ชายคนนี้
“…อะ มาแล้ว… เอ๊ะ ทำไมบรรยากาศมันเป็นงี้”
“ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ”
แทฮยอนลุกพรวดขึ้นเหมือนรับไม้วิ่งผลัดต่อจากเจฮุนที่กลับมานั่งที่อย่างประจวบเหมาะ จองโอดูอยากจะพูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะอ้าปากพูด แต่เขาไม่มีหน้าที่ที่ต้องปรับตัวเองให้เข้ากับผู้ชายคนนี้อยู่แล้ว เหนือสิ่งอื่นใด เขาขอตัวไปสูบบุหรี่ก่อน
แทฮยอนเดินผ่านห้องน้ำแล้วถามหาห้องสูบบุหรี่กับพนักงานที่เดินผ่านมา ถึงแม้ตึกสมัยนี้ ไม่ใช่ที่ที่ห้ามสูบบุหรี่ภายในตัวอาคาร แต่ก็ไม่ใช่จะไม่ต้องสนใจว่าจะดูดปากกันหรือจะดูดบุหรี่กันในที่นั่งตรงนั้นได้เลย
แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น เขาก็ได้รับคำตอบว่า ‘ไม่มีห้องสูบบุหรี่นะครับ แต่ถ้าคุณไปทางออกฉุกเฉินตรงนั้น…’ จากพนักงานที่ส่งสายตามาหาเขาราวกับจะถามว่าทำไมหัวฟัดหัวเหวี่ยงกันนะ แทฮยอนเดินผ่านพนักงานไป จะเป็นบลูเลเบิลหรือแบล็กเลเบิล ตอนนี้ในปากเขาก็เหลืออยู่แค่รสของจอห์นนี่ วอล์กเกอร์
เมื่อเปิดประตูไปก็เห็นราวเหล็กอยู่ แทฮยอนทอดสายตาไปยังบันไดที่เป็นทางลงไปข้างล่างพร้อมกับจุดบุหรี่ในท่าทางที่ถนัด อยากกลับบ้านไปแช่น้ำในอ่างจะแย่อยู่แล้ว ในอนาคตเขาก็อยากจะเอาเงินก้อนโตซื้อเตียงคิงไซซ์ไว้นอนเปื่อยไปเรื่อยๆ เลย
หลังจากสูบบุหรี่ให้ลึกเข้าไปในปอดก็ปล่อยควันออกมาจนฟุ้งกระจาย พอคิดว่าจะจัดการเรื่องคอนโดและเตียงแน่ๆ แต่จู่ๆ ทุกอย่างตรงหน้าก็มืดดำสนิท
