ตอนที่ 1-7 ความผิดพลาด (Miss-Take)
เจฮุนอ้าสองแขนออกต้อนรับคนสองคนที่เดินกลับมายังที่นั่ง เขาคาดหวังให้สองคนนี้สนิทกันมากขึ้นสักนิดก็ยังดีในเวลาอันสั้นนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย
แทฮยอนปล่อยวางลง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แค่ได้ยินคำขอโทษจากปากนั่นก็พอใจแล้ว ถึงจะตะขิดตะขวงใจที่อีกฝ่ายยังพูดจาแบบไม่สุภาพเหมือนเดิม แต่หลังจากวันนี้ เขาก็คงไม่มีธุระอะไรกับจองโออีกแล้ว
สัญญากับตัวเองเลยว่าจะไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องงานอีก แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เจฮุนก็ต้องซักไซ้แน่ๆ ว่าทำไมถึงกลับเข้ามาที่นี่อีก แต่สิ่งที่ชัดเจนเลยคือแทฮยอนมาเพื่อจะขุดหลุมฝังเจฮุนด้วยตัวเองนั่นแหละ
อีกคนจะมาด้วยฐานะอะไรเขาก็ไม่รู้ ส่วนตัวเขาที่ได้ยินคำพูดนั่นนี่เกี่ยวกับการขายตัวแบบนั้น มันต้องเป็นเจฮุนเท่านั้นที่ต้องเป็นคนจ่ายค่าเสียหายในความผิดนี้ให้คุ้มค่า
คิดในแง่ดีกันดีกว่า ก็มาแค่ดื่มเหล้ากันในคืนวันศุกร์เท่านั้น เมื่อแทฮยอนสรุปความได้แล้วก็เบาใจลงอย่างมาก ไหนๆ ก็มาแล้ว มันก็ต้องกินไปด้วย ดื่มไปด้วย สนุกไปด้วยกันแบบนี้สิ ตรงหน้าเขาเป็นชายหนุ่มรูปงาม ส่วนข้างๆ มีปรปักษ์นั่งอยู่ ช่างเป็นปัจจัยดีเยี่ยมในการดื่มเหล้าเลย ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ผลาญเงินในกระเป๋าตังค์ของเจฮุนให้สิ้นซาก
“โอ๊ะ จะสั่งเหล้าเพิ่มอีกเหรอ”
“ไปที่ไหนก็ไม่เคยเมาแอ๋สักที”
“งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ต้องดื่มสิ”
แก้วเหล้าเพียวๆ มาจากที่ไหนไม่รู้ พอมองดูแทฮยอนกำลังเทออนเดอะร็อคลงแก้วโดยที่ไม่มีน้ำแข็ง เจฮุนก็เริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา เหล้าที่ลดลงไปภายในพริบตา แม้ว่ามันจะเป็นแค่ตัวเลข ก็เป็นตัวเลขของจำนวนขวดเปล่าที่เพิ่มขึ้นตามอัตราความเร็วของพวกเขา เพราะจองโอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแตกต่างไปจากเวลาปกติมาก หมอนั่นไม่ได้ผสมเหล้าเลยด้วยซ้ำ แถมยังกระดกเพียวๆ รวดเดียวหมดแก้ว
พวกนาย… ทำไมวันนี้ทำกับฉันแบบนี้ เจฮุนอยากจะถามอย่างจริงจัง แต่เมื่อเสียงกระซิบที่ผ่านมาไม่นานของแทฮยอน ‘พรุ่งนี้ตายแน่ครับท่านประธาน’ โผล่ขึ้นมา คำพูดที่ตั้งใจจะพูดก็หายไปหมด .
แก้วเหล้าถูกรับส่งผ่านกันไปมาเป็นอย่างดี จะเข้าไปเผาหลอดอาหารของใครก็ไม่สำคัญ เพราะมันก็เข้าไปตามลำดับเหมือนๆ กันหมด ยังไงพวกเขาทั้งสองคนก็จะวิ่งเข้าไปจนถึงจุดสิ้นสุดอยู่ดี
โดยเฉพาะแทฮยอนที่คิดว่าวันนี้จะเอาให้มันสุดๆ ไปเลย ช่วงนี้เขาก็ไม่มีเงินพอจะไปลองเหล้านอกเองอยู่แล้ว การมีเพื่อนดีๆ นี่มัน… ต่อให้จะคำนึงตามความเป็นจริง ทว่าวันนี้แทฮยอนก็จะช่วยสุดแรงกำลัง จนทำให้เจฮุนมีสภาพเหมือนพวกวิตกกังวลจนใช้เงินไม่ได้อีก
ข่าวซุบซิบที่ว่าผู้กำกับแพคเป็นพวกขี้เหล้าไม่ใช่เรื่องโกหก ชายวัยกลางคนที่อายุยังไม่เลยวัยสามสิบกลับดื่มเหล้าเข้าไปหกสิบเหมือนพวกคอทองแดง ผู้กำกับที่มีอายุหลายๆ คนหัวเราะร่าเป็นพยานได้เลยว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาไม่ได้เลือกดื่มประเภทใดประเภทหนึ่งแบบเจาะจง แต่ร่างกายก็ขาดเหล้าไม่ได้เลย
จะเป็นเหล้ากลั่นหรือเหล้านอกสุดท้ายมันก็คือแอลกอฮอล์ด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ เขาดื่มออนเดอะร็อครวดเดียวจนเกลี้ยง และแน่นอนว่าไม่มีน้ำแข็งเช่นเคย
“นี่ ผู้กำกับแพค เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วนะ พ่อตามว่ะ”
เวลาเข้าใกล้เที่ยงคืนโดยไม่รู้ตัว เหลือเพียงแค่แทฮยอนที่มัวแต่ดื่มเหล้าอย่างสนุกสนานกับจองโอเท่านั้น ส่วนเจฮุนที่นั่งอยู่เงียบๆ เหม่อลอยไม่พูดไม่จากับใคร ท้ายที่สุดก็ยกธงขาวยอมแพ้
“เจฮุน… ไปแล้วเหรอ”
“เออดิ ทำไมเป็นงั้นวะ เมาแล้วเหรอ”
“….จะไปแล้วเหรอ”
เมาแล้วสินะ เมาแล้ว เจฮุนเดาะลิ้นไม่พอใจ มันค่อนข้างเป็นภาพที่หาดูยาก ไม่ว่าจะเป็นจอห์นนี่ วอล์กเกอร์ รอยัลซาลูท เรมี่ มาร์แตงค์… มันกลับกลายเป็นขวดเปล่าจนเกินหกขวดไปแล้ว แน่นอนว่าคงจะเมาแล้วล่ะ เจฮุนถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองจองโอ ใบหน้าเย็นชาและอยู่ในระดับที่ทุกคนยอมรับว่าเป็นเพอร์เฟ็คกายที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดไม่ได้มีท่าทีว่าจะแดงขึ้นเลย
นี่มัน… ปล่อยไว้แบบนี้แล้วกลับเลยได้ไหมวะ อยู่ๆ ก็มีความคิดแบบนั้นแวบขึ้นมา แต่ว่านี่มันอะไรกัน แม้ว่าเพื่อนของเขาจะเป็นเกย์ แต่ถ้าเมาแล้วมันก็เป็นคนที่แยกแยะอะไรไม่ออกนะ ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ระดมเครือญาติยันชั้นโหลนมาก็ไม่เคยได้ยินว่ายุนจองโอเหมาะสมกับผู้ชายเลย มันคงเป็นเรื่องแปลกไปหน่อยไหม ทว่าเสียงตบมือดังแปะก็ดังขึ้น
“อ่า… ไม่นะ ฉันต้องไปแล้วจริงๆ ตอนนี้มันกี่โมงแล้วรู้ไหม ไม่งั้น นายก็ลุกขึ้น … งั้นแหละ ลุกพร้อมกันให้หมด เดี๋ยวฉันจะเรียกรถให้”
แต่เมื่อเจฮุนพูดจบ จองโอกลับกดกระดิ่งเรียกพนักงานทันทีแล้วสั่งรอยัลซาลูทเพิ่มโดยไม่มีใครได้ทันห้ามปราม อันนั้นมันปียี่สิบเอ็ดเลยนิ รสนิยมของคุณนักแสดงนี่ ดูเหมือนจะชอบวิสกี้และบรั่นดีนะ
“…เฮ้อ ดี… ดีเลย งั้นแต่ละคนจัดการตัวเองแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านก็แล้วกัน ส่วนนาย ไอ้ผู้กำกับแพค ถ้ากลับแล้วโทรหาฉันด้วย เข้าใจไหม”
“ผู้จัดการซงครับ…”
เจฮุนพยายามอดกลั้นไม่สบถคำหยาบออกไปแล้วลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง มือของแทฮยอนจับเข้าที่ปลายแจ็กเก็ตของเขา นัยน์ตาดำที่ดูกลมโตกว่าปกติเงยหน้ามองเขาอย่างเจาะจง
แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วขณะ แต่หัวใจของเจฮุนเต้นดังตุบก่อนที่จะลดตัวนั่งลงที่เดิม บางครั้งถ้ามองแทฮยอนก็จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายสวยจนไร้ที่ติ มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้ว แทฮยอนไม่ได้มีรูปร่างหรือนิสัยเหมือนกับผู้หญิง แต่ก็มีความรู้สึกที่ดูงดงามเป็นเอกลักษณ์
มันมีข่าวลือแพร่ไปทั่วว่าพวกชมรมนักกีฬาเองก็เล็งกันไว้มากด้วยนะ เจฮุนที่เพิ่งเดาะลิ้นไม่พอใจ ลดสายตาลงไปมองแทฮยอน ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ กี่ปีมาแล้วเขายังใจอ่อนให้กับใบหน้านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เอาการ์ด… มาก่อนดิ แล้วค่อยไป”
เออ ไอ้เวร เกือบโดนหลอกแล้วนี่ไง เจฮุนควักกระเป๋าตังค์ออกมาทันที วางการ์ดทองลงบนโต๊ะแล้วเดินหายออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
“เหมือนจะโกรธนะ”
“ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิครับ”
หลังจากที่ทอดมองสายตาตามเจฮุนที่หายออกจากห้องไป ทั้งสองก็ระเบิดหัวเราะออกมาโดยทันทีทันใด จัดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรมากๆ แล้วล่ะสำหรับเจฮุนในวันนี้
“งั้น… ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้แล้ว เราพอแค่นี้ดีไหมครับ”
แทฮยอนที่เริ่มกลับมาเป็นปกติแตกต่างจากเมื่อสักครู่นี้ ยกยิ้มขึ้นและเทเหล้าเพิ่มลงไปในแก้วของจองโอ ครั้งนี้เป็นแก้วเพียวๆ เลย
“แสดงดีนี่ เก่งกว่านักแสดงอีก”
“คุณจองโอก็ดื่มเก่งนี่ครับ เชือดผมได้สบายเลย”
สถานการณ์แปลกๆ อย่างกคนที่พูดไม่สุภาพอ่อนกว่าสามปีกับอีกคนที่ใช้คำสุภาพแต่กลับแก่กว่าถึงสามปี ไม่ได้ทำให้รู้สึกประหลาดอีกต่อไป ก็จริงที่ตัวของเขาเริ่มจะมึนๆ จากการดื่มแล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเมาจนย่ำแย่ แทฮยอนเสยผมของตัวเองขึ้น เดี๋ยวต้องไปร้านตัดผมซะแล้ว แต่อย่างมากสุดก็แค่ตัดผมข้างหน้าออกเท่านั้น
แก้วเหล้ายังคงวนเวียนไม่ขาดสาย คราวนี้พวกเขาพูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติและน่ารื่นรมย์กว่าเดิม แม้จะไม่ได้คุยกันเรื่องงาน แต่ก็ไม่มีหัวข้ออื่นนอกจากภาพยนตร์ที่ทั้งคู่มีส่วนที่เกี่ยวข้องกัน บ้างครั้งก็โต้ตอบกันไปมาอย่างออกรส
และบางครั้งที่แทฮยอนหัวเราะออกมาเสียงดัง จองโอที่เหมือนจะถูกใจก็ยกมุมปากทั้งสองบ่อยขึ้น ยิ้มการค้าหายไปอย่างปลิดทิ้ง
