ตอนที่ 1-8 ความผิดพลาด (Miss-Take)
กว่าทั้งสองคนที่ดื่มและพูดคุยกันเสียงดังอย่างไม่มีสติจะออกมาจากร้านก็ล่วงเลยไปจนถึงตีสาม แน่นอนว่าพวกเขาใช้การ์ดของเจฮุนจ่ายค่าเหล้าทั้งหมด และเมื่อรับใบเสร็จมาดูแล้วต่างคนต่างสบสายตากัน ก่อนจะขำคิกคักโดยไม่มีเหตุผล
บรรยากาศริมถนนยามค่ำคืนดูอ้างว้างเงียบเหงา แต่ก็ยังคงมีแสงไฟเป็นประกายระยิบระยับอยู่เช่นเดิม ทันทีที่ออกมาด้านนอกจองโอก็ใส่ผ้าปิดปากสีดำ ซึ่งมันก็เป็นการกระทำที่แทฮยอนเข้าใจได้ ก็อีกฝ่ายเป็นนักแสดงที่ขายหน้าตานี่นา ประเทศเกาหลีช่างเป็นประเทศที่ลำบากแม้กระทั่งช่วงดึกดื่นจริงๆ
“วันนี้สนุกมากครับ คุณเป็นคนที่ตลกมากกว่าที่คิดเยอะเลย”
ดูเหมือนจะไม่สุภาพ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดคำนั้นออกมาก็ได้ ทั้งคู่ไม่ได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน วันนี้ แค่วันนี้เท่านั้น เพราะหลังจากแยกจากกันในตอนเช้าตรู่ของอีกวัน พวกเขาก็จะกลับไปรู้จักกันเพียงแค่ชื่อเสียงเรียงนาม
จองโอดูสมบูรณ์แบบ แทฮยอนยกยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไป โชคดีที่มันเป็นเวลาที่น่าพอใจและน่ายินดีกว่าที่คาดการณ์ไว้ในตอนแรก
ทว่าความรู้สึกดีๆ เกี่ยวกับการพบกันในวันนี้ มันคงเป็นแค่ความคิดของแทฮยอน เพราะเมื่อยื่นมือออกไป ฝ่ายตรงข้ามก็นิ่งงันไม่ไหวติง จองโอเอามือสอดทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ตสีกากีที่ยาวจนถึงต้นขา พลางมองดูแทฮยอนที่ลดมือลงไปอย่างเงียบๆ โดยที่ตัวเองไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด
มือที่ยื่นออกไปช้าๆ ดูไม่เป็นธรรมชาติ ขณะนั้นจองโอก็เปิดปากพูด
“เหมือนคำพูดหลังจากเดทกันเสร็จเลยนะ”
“อะไรนะครับ”
“คราวหน้าถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องพูดออกความเห็นแบบนั้นก็ได้”
กำลังจะไปได้สวยแล้วแท้ๆ แต่ทำไมกลับมาเป็นอย่างนี้อีกแล้วล่ะ แทฮยอนขมวดคิ้วแน่น ยอมรับว่าอีกคนมีเซนส์ตลกมากกว่าที่คิดไว้ แต่สถานการณ์ตอนนี้ หากพ้นยกที่สองไปก็จะเป็นส่วนในการตัดคะแนนแล้ว พอถึงจุดนั้นเขาก็ได้แต่ขอให้อีกฝ่ายช่วยหุบปากลง เพราะยังไงแล้ว ถ้ามันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ ก็จะได้เหลือความรู้สึกดีๆ ทิ้งไว้บ้าง
เวลานั้นจองโอกลับกล่าวข้อเสนอที่เขาไม่เคยแม้แต่จะคาดคิดออกมา
“เดี๋ยวไปส่ง”
ในที่สุดจองโอก็เอามือที่ไม่ยอมโผล่พ้นกระเป๋าเสื้อ ยื่นไปจับข้อมือของแทฮยอนอย่างฉับไว เรื่องราวที่ออกมามันต่างจากที่คิด ทำเอาดวงตาของเขาเบิกกว้าง
“…ฮะ? แป๊บนะครับ คุณจองโอ”
“บอกว่าจะไปส่งที่บ้านไง คุณเมาแล้วนี่”
อีกฝ่ายตัดสินใจเองเรียบร้อย และไม่ได้ต้องการความคิดเห็นจากแทฮยอน สุดท้ายยุนจองโอก็คืออันธพาลอยู่ดี หลังจากจับข้อมือของแทฮยอนแน่นโดยไม่พูดไม่จา ก็เดินออกไปตรงถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ ซึ่งกว่าแทฮยอนจะตั้งสติได้ก็อยู่บนรถแท็กซี่เสียแล้ว และพอหมดหน้าที่จองโอก็ปล่อยมือทันที
“บ้านอยู่ไหน”
“ไม่ครับ เดี๋ยวครับ คุณจองโอ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ครับ ก่อนอื่นเลยคือ ผมยังไม่เมา…”
“ถึงไม่เมาแต่ที่ทำอยู่ก็เหมือนคนเมานั่นแหละ”
ยิ่งคุยไปเท่าไหร่ก็สับสน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แทฮยอนต้องการเวลาคิด แต่คนขับแท็กซี่ที่กำลังมองผ่านกระจกหลังก็กำลังขมวดคิ้วใส่เขาจนไม่มีเวลาให้คิดเลย
ประตูรถฝั่งซ้ายไม่ได้ถูกเปิดออก ยิ่งไปกว่านั้นชายหนุ่มทั้งสองก็ไม่ได้คิดอยากจะทำให้เรื่องเกิดวุ่นวายบนท้องถนน แถมยังมีผู้ร่วมทางเป็นยุนจองโอที่ใช้ใบหน้าตัวเองแสดงตัวตนแทนบัตรประชาชนอีกต่างหาก แทฮยอนจึงยินยอมแต่โดยดี เพราะการบอกที่อยู่บ้านมันก็ไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร อย่างน้อยการเดินกลับบ้านก็น่ารำคาญมากกว่า
เมื่อใส่ที่อยู่เข้าไปในเนวิเกเตอร์บนรถแท็กซี่แล้วก็เริ่มออกเดินทาง การสั่นสะเทือนของตัวรถที่รู้สึกไปถึงก้นและแผ่นหลังทำเอาดวงตาปรือลงอัตโนมัติ อาการเมาที่เริ่มแสดงอาการอย่างช้าๆ ทำให้หัวของเขามึนงงเล็กน้อย ความจริงแล้วระหว่างที่เดินออกมาจากร้านก็เริ่มเซเบาๆแล้ว เหล้าจำนวนมากถูกเติมลงไปในท้องที่ว่างเปล่า เพราะถ้ารู้สึกเครียดก็จะสูญเสียการรับรส ได้ทานอาหารอย่างดีครั้งล่าสุดตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ความรู้สึกเริ่มเลือนราง
ค่อยคิดเรื่องที่ว่าทำไมยุนจองโอถึงทำแบบทีหลังเถอะ แทฮยอนวางใจให้สงบลง อีกเหตุผลหนึ่งที่เขาดื่มก็เป็นเพราะคำพูดของจองโอที่บอกว่า ‘ไม่สนใจผู้ชายด้วยกันเองสักนิด’ ยังไงล่ะ ถึงจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ต้องการพูดดูถูกตัวเขาใช่ไหมนะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ แทฮยอนก็หลับตาลงแล้วหัวเราะหึขึ้นมา ถึงยังไงเขาก็กำลังเมาอยู่แล้ว ถ้าลองจินตนาการอะไรที่เป็นไปไม่ได้ดู…
“ยิ้มอะไร”
“ก็ขำอะครับ”
“แล้วคิดอะไรอยู่”
“คิดถึงคุณจองโอ”
ปากพูดออกไปโดยยังไม่ทันได้คิด มันน่าขำกับการโพล่งความคิดอันเหลือเชื่อให้อีกฝ่ายฟัง แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมแล้ว อีกคนใช้สายตาจ้องเขม็งจนคนที่กำลังหลับตาอยู่อย่างแทฮยอนจินตนาการไม่ออกเลย
และแล้วแท็กซี่ก็จอดลงหน้าคอนโด ท่ามกลางหน้าต่างจำนวนมากมายราวๆ หนึ่งร้อยสี่ยิบห้าห้อง มีห้องหนึ่งที่ปิดไฟอยู่ นั่นคือบ้านของแทฮยอนนั่นเอง ซึ่งภายในห้องนั้นมีเตียงนอนที่กำลังรอเขาอยู่ เขาจะบอกกับเธอว่าขอโทษที่ปล่อยให้อยู่คนเดียวจนดึกดื่นแล้วพุ่งตัวเข้าไปกอดทันทีที่เข้าไป
“ขอบคุณที่มาส่งครับ ถ้างั้น…”
“เปิดประตู”
ฉากที่เหมาะสมที่สุดในตอนนี้คือต้องลากันตรงหน้าทางเข้าตัวอาคาร แต่คำพูดของจองโอก็สร้างความตกใจแทฮยอนอีกครั้ง โชคดีที่ไม่ได้สับสนวุ่นวายเหมือนเมื่อสักครู่ การที่อีกฝ่ายเป็นคนประเภทชอบสบประมาทคนอื่นยิ่งกว่าที่คิด มันก็น่าตกใจนิดหน่อย หลังจากเจอเข้ากับตัวครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งที่สองก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย
“จะไปส่งถึงไหนครับ แค่นี้ก็มากพอแล้ว มันดึกแล้วด้วยนะครับ”
“จะไปส่งที่หน้าบ้าน”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็คุณเมาแล้วไง”
เหมือนจะเคยพูดไปแล้วนะ ว่าไม่ได้เมา…จองโอยังดื้อดึงอยู่ได้ เรื่องนี้จะจบลงตรงไหนก็ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะมาทะเลาะด้วยเหมือนเดิม แถมตอนนี้ก็ยังอยู่ข้างนอก ถึงจะมีคนอยู่ไม่มาก ใครจะเดินผ่านมาบ้างก็เป็นปัญหาที่ให้คำตอบไม่ได้ แต่ว่าในบรรดาคนที่ผ่านมาหนึ่งคนก็มีโอกาสรู้จักยุนจองโอแน่ๆ มันมีความเป็นไปได้สูงมากกว่าปัจจัยอื่นๆ
รีบๆ จบมันเถอะ โดยเร็วที่สุดเลย อาการเมาทำให้แทฮยอนเริ่มมึนหัวขึ้นเรื่อยๆ และยอมแพ้ไวกว่าตอนไหนๆ ไม่รู้ว่าอีกคนต้องการอะไร แต่จะรีบจัดให้เลย
เมื่อนึกถึงเตียงของตัวเองที่กำลังหวาดกลัวเพราะอยู่ตัวคนเดียวจิตใจก็ว่าวุ่นขึ้นกว่าเก่า
