ตอนที่ 1-10 ความผิดพลาด (Miss-Take)
นี่มันคือการฝ่าฝืนกฎอย่างชัดเจน เคยฆ่าคนด้วยใบหน้ารึเปล่าวะ พูดตามตรง ใช้หน้าแบบนั้นมาถามว่าจูบได้ไหมเนี่ย จะมีคนที่สามารถตอบว่าไม่ได้สักกี่คนกัน แทฮยอนไม่มีความมั่นใจเลย
แถมยังรู้สึกยุบยิบขึ้นมาแปลกๆ จากตรงไหนก็ไม่รู้ หลังจากได้สบตากันก็เริ่มรู้สึกจั๊กจี้ตรงด้านหลังจนขนลุกเล็กน้อย มันรู้สึกคล้ายๆ กับมีใครมาลูบหัวตัวเองอย่างนั้นแหละ แทฮยอนจึงก้าวถอยหลังหนีอย่างไม่รู้ตัว ราวกับมีเสียงจี๊ดๆ ดังอยู่ในหัว ไม่สามารถอธิบายด้วยคำอื่นนอกเหนือจากคำนั้นได้แล้ว สำหรับเขาในตอนนี้มีทางเลือกอยู่เพียงแค่สองทางเท่านั้น
คือจะปิดประตูลงแล้วทำให้นิ้วของจองโอหักไปเลย หรือจะทำเป็นเมาแล้วแกล้งบ้า…
“หมดเวลาแล้ว”
กำลังคิดอยู่เลย ริมฝีปากที่เตือนเขาว่าหมดเวลาแล้วประกบปิดริมฝีปากของแทฮยอนทันทีไม่ให้แม้แต่โอกาสได้โต้แย้ง มันน่าขำที่หลังจากริมฝีปากของเราประกบกันแล้วอาการเมาก็หายวับ ประตูหน้าบ้านยังคงเปิดอยู่ แล้วตัวของจองโอยังอยู่ตรงทางเดินหน้าห้อง แทฮยอนเพิ่งนึกได้ว่าตรงทางเดินมีกล้องวงจรปิดติดไว้ ซึ่งมันสามารถใช้เป็นหลักฐานได้ และเขาไม่สามารถมองข้ามอะไรพวกนั้นได้เพราะคนตรงหน้ามีชื่อเสียงมากเกินไป
แทฮยอนเลยใช้เรี่ยวแรงที่มาจากไหนไม่รู้ดึงตัวจองโอเข้ามาในบ้านตามด้วยเสียงประตูปิดดัง ปัง! นั่นเป็นเรื่องที่ดีแล้ว ระหว่างนั้นลิ้นของจองโอก็แทรกเข้ามาผ่านริมฝีปากที่เชื่อมกันอยู่ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดภายในอย่างรุนแรง
เหมือนอีกฝ่ายกำลังเข้าใจปฏิกิริยาของแทฮยอนผิดไป เรียวลิ้นที่สมกับเป็นลิ้นของอันธพาลจู่โจมเข้ามาอย่างคล่องแคล่วโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น
“อะ…อืม…”
เขาไม่ได้จูบรุนแรงแบบนี้มานานแล้ว ครั้งล่าสุดก็ตอนคบกับแฟนเมื่อสามเดือนก่อน หากพูดอีกนัยหนึ่งก็หมายความว่าแทฮยอนบังคับหัวใจตัวเองมาได้มากกว่าสามเดือนแล้ว ไม่มีทั้งเซ็กซ์พาร์ทเนอร์ ไม่มีทั้งวันไนต์สแตนด์ ต่อให้คบกันเพียงหนึ่งสัปดาห์แล้วรู้สึกดี การแตะเนื้อต้องตัวกันมากกว่าจูบก็ต้องได้รับการยินยอมจากคนรักก่อนเท่านั้น เป็นเงื่อนไขที่แทฮยอนยึดถือมาตลอด
แม้แต่จูบก็ไม่มีข้อยกเว้น ถึงอย่างนั้นลิ้นที่ดุนดันเข้ามาอย่างบ้าระห่ำกลับไปกระตุ้นประสาทส่วนปลาย เขาเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดและต้านทานมันไม่ได้
“อะ…เดี๋ยว ดะ…เดี๋ยวก่อน…ได้โปรด!”
เรี่ยวแรงกลับขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะถูกเรียกว่าเป็นคนผอมกะหร่องมาทั้งชีวิต แต่จริงๆ แทฮยอนที่ยกของหนักได้คล่องแคล่วอยู่บ่อยครั้งก็ไม่ได้มีแรงกำลังมากมายนัก
ไม่สิ พูดตามตรง ความแตกต่างของพละกำลังจะเป็นข้ออ้างที่ดี แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด ลิ้นของเขาถูกผัวพันด้วยลิ้นของอีกฝ่ายที่กำลังบดขยี้อย่างไร้ความปราณี ละลายแล้ว ผู้ชายคนนี้มีทั้งใบหน้ารวมไปถึงรสจูบที่เยี่ยมยอด นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ถ้าจะหยอกล้อก็ควรพอประมาณสิจริงไหม
ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
ในขณะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับความคิด สะโพกของแทฮยอนก็ชนเข้ากับกระจก ไม่มีพื้นที่ให้หลีกหนีอีกแล้ว อย่างที่เคยพูดไว้ชัดเจน นี่มันไม่ใช่ความตั้งใจของเขาเลย
ระหว่างนั้นมือใหญ่และท่อนแขนของจองโอก็สอดเข้ามาตรงช่วงเอวทันทีก่อนจะดึงตัวแทฮยอนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างสมบูรณ์ หมอนี่มันไม่ได้สูงอย่างเดียวนะ ต่อให้ไม่ได้ปลดเสื้อออกมาดู ต่อให้ไม่อยากรู้ แต่เอาเข้าจริงแล้วหากวางปลายนิ้วมือลงไปก็ไม่มีทางไม่รู้เลยว่า ต้นแขนของจองโอที่เขาต้องคว้าไว้เพราะไม่มีอะไรให้จับก็แข็งแกร่งราวกับท่อนเหล็ก
แทฮยอนจะเลิกซักไซ้ถามความไม่ยุติธรรมของพระเจ้าแล้ว เพราะมันไม่มีความหมายอะไรเลย
กระเป๋าที่สะพายไว้บนไหล่แกว่งไกวไปมา ร่างกายของแทฮยอนก็เช่นเดียวกัน ทันใดนั้น จองโอก็สอดมือเข้ามาในเสื้อไหมพรมตัวหลวม ไม่ได้นะ แทฮยอนคิดแล้วก็กังวลไปพร้อมๆ กัน ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ มือที่ต้องขยับไปตามความคิดกลับทำได้มากสุดคือจับเสื้อโค้ตของจองโอเอาไว้
ร่างกายร้อนผ่าววูบวาบขึ้นมาผ่านช่องว่างของเสื้อหลายชั้น รสจูบที่แทรกเข้ามาในปากอย่างบ้าคลั่ง เรียกความมัวเมาที่เคยคิดว่าสร่างแล้วให้กลับมาอีกครั้งจนเหมือนจะหลอมละลายลงไป ไม่สิ กำลังละลายอยู่หรือเปล่านะ ลมหายใจของจองโอที่กำลังรดต้นคอมันร้อนรุ่มเท่ากับอุณหภูมิของร่างกายเลย แทฮยอนก้าวถอยหลังไปอีกจนสะโพกถูเข้ากับกระจก ทว่าจะให้บอกว่าครั้งนี้ไม่ใช่ความตั้งใจของตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจแล้ว
ขณะที่นิ้วโป้งกดขยี้ลงบนยอดอก หลังของแทฮยอนแอ่นสูงขึ้นทันที พิสูจน์แล้วว่าเขามีปฏิกิริยาตอบรับกับการลูบไล้จากจองโอ ไม่ใช่สิ มันไม่ใช่การตอบรับ ในระหว่างที่คำที่ตัวเขาไม่กล้าเอ่ยออกไปยังวนเวียนอยู่ในปาก ก็เงยหน้าขึ้นไปพบกับใบหน้าของชายตรงหน้า
อีกฝ่ายกำลังยกยิ้มมุมปากข้างเดียว น่าหมั่นไส้จนขนลุกชัน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกวาบหวิว
“อ๊ะ!”
เสียงที่ไม่รู้ว่าโดนปลุกเร้าเพราะอะไร และไม่ควรโพล่งออกมามากกว่าคำไหน กลับหลุดออกไปก่อนเป็นสิ่งแรก ช่วงเวลานั้นร่างกายรู้สึกดีขึ้นมา จองโอใช้ต้นขาด้านล่างออกแรงยกตัวแทฮยอนขึ้น เขารู้สึกเหมือนกำลังจะร่วงตกลงไป ความไม่มั่นคงก็เป็นข้ออ้างที่ดี มือที่ปัดป่ายไปมาตลอดเวลาจึงรีบโอบกอดตัวจองโอทันที
เวลานั้นเหมือนเกิดประกายไฟขึ้นในตัวเขา กระเป๋าที่น่าเป็นห่วงท้ายสุดก็ร่วงตกไปที่พื้น และไปโดนเข้ากับมุมแหลมส่งผลให้มันเปิดออก สิ่งของภายในเทร่วงออกมากระจัดกระจาย แต่แทฮยอนไม่สามารถหยิบจับหรือเก็บกลับคืนได้เลย
มือที่ไม่ใช่เพียงปลายนิ้ว เขาใช้ฝ่ามือปัดป่ายไปตามร่างกายของจองโอ กล้ามเนื้อที่ขึ้นรูปของอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นส่วนล่างของเขา เริ่มรู้สึกว่าเสื้อหลายชั้นที่ปกคลุมตัวอยู่มันเกะกะน่ารำคาญ จนอยากถอดออก อยากแนบชิดกับผิวกายอีกคนแล้ว
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาต้องเมาแล้วแน่ๆ
ใช่ นี่มันเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด
