ตอนที่ 1-14 ความผิดพลาด (Miss-Take)
“อึก! ฮื้อ… อื้อ! อะ…ฮึก…อื้อ…!”
แทฮยอนสั่นคลอนตามความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดจากแกนกายที่ขยับเข้าออกภายในช่องทางค่อยๆ หายไป ซึ่งจองโอก็ขยับตามร่างกายที่สั่นไหว
ในที่สุดเขาก็ปล่อยหมอนให้หลุดจากอ้อมกอด การเคลื่อนไหวอย่างดุเดือดของทั้งคู่ทำเอาเตียงสั่นสะเทือนไปหมด หมอนที่เคยน่าเป็นห่วงสุดท้ายก็ร่วงตกลงไปที่พื้น
ตอนนี้แทฮยอนคว้าอะไรไม่ได้เลยนอกจากผ้าปูที่นอน ความรู้สึกที่เริ่มตีตื้นขึ้นมาทีละนิด เทียบกับความเจ็บปวดแล้วมันช่างแตกต่าง คงเป็นเรื่องจริงที่จองโอบอกว่าไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน เพราะความเป็นชายของอีกคนเข้าออกเฉียดจุดนั้นไปอย่างหวุดหวิด และเลือกแตะสัมผัสแต่จุดที่น่าเสียดาย
หลังจากนั้นแทฮยอนก็กระวนกระวายกับการสัมผัส ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว ต้องรู้สึกดีไม่ใช่เหรอ จนถึงตอนนี้อีกฝ่ายก็ยังไม่ถอนตัวตนออกจากร่างกายเขาเลย แทฮยอนผ่อนลมหายใจสะท้านด้วยความลำบากก่อนจะมองขึ้นไปหาจองโอที่กำลังสนุกกับร่างกายเขาอย่างเร่าร้อน
“ฮ่า ฮะ… นี่มันอะไรกัน”
มองริมฝีปากที่ทวนคำถามเดิมซ้ำๆ
“อ๊ะ ฮึก…!”
เริ่มแรกก็เหมือนจะสอดใส่เข้ามาอย่างเต็มที่ ตอนนี้เหลือไว้แต่ความเสียดายกับการถอนตัวไปทางด้านหลัง แม้เขาจะยกตัวขึ้นไปสูงอีกแต่มันก็ยังไม่ตรงจุดนั้นอยู่ดี ทว่าหลังจากเริ่มคุ้นเคยกับสถานการณ์ ร่างกายก็ปรับตัวได้ทันที แทฮยอนเร่งการตอบรับให้เร็วขึ้น พอได้ยินเสียงกระทบดังตุบตับก็ตกอยู่ในห้วงของความกังวล บอกให้เอาออกตอนนี้เลยดีไหมนะ ช่วงเวลาที่ใบหน้าของผู้ชายที่คิดว่าดูดีที่สุดในโลกกำลังเหยเกกับความกดดัน ก็เหมือนเป็นประสบการณ์ใหม่ที่เพิ่งค้นพบ
“คุณ อื้อ…”
แต่แทฮยอนตระหนักได้ว่าทำอย่างนั้นไม่ได้
“…จริงๆ อือ ช่วย… จบมันที…”
สายตาเฉือนคมราวกับจะเลาะเนื้อในของเขาออกทั้งหมดภายในครั้งเดียว ทำให้หว่างขาร้อนผ่าวเหมือนกับแก่นกายของอีกฝ่าย สายตาที่ซ่อนความปรารถนาเอาไว้ไม่อยู่ ความต้องการที่ฝังไว้มันร้อนรุ่มยิ่งกว่าอุณหภูมิร่างกายเสียอีก
แทฮยอนหายใจติดขัดไปชั่วขณะ ขณะนี้สายตาของจองโอปรารถนาในตัวเขาอย่างเร่าร้อนกว่าสิ่งอื่นใด เป็นความรู้สึกที่ผิดคาดไปมาก ความปรารถนามันยิ่งใหญ่เสมอ และในบางครั้งก็อาจจะยิ่งใหญ่กว่าความรัก หัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิดตอบสนองกลับอย่างรุนแรง
แทฮยอนบีบรัดตัวตนของจองโอที่ยังอยู่ในร่างกายของตัวเองอย่างอ้อนวอนด้วยความตั้งใจ
“ที่บอกว่า…ช่วยจบมัน คืออะไร บอกได้ไหม”
เรียวขาขาวโอบกระชับรอบสะโพกจองโอจนระยะห่างระหว่างทั้งสองคนแคบลง ในเวลาเดียวกันปลายแกนกายที่สอดเข้ามาด้านในก็เปลี่ยนทิศทางไปจากเดิม สองแขนอ้ากว้างเพื่อโอบกอดจองโอ ตอนนี้ตัวเขาถูกยึดติดกับจองโอโดยสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว แทฮยอนกัดริมฝีปากที่สั่นระริก
“…ขยับที ตอนนี้”
ไม่ใช่คำสั่ง มันเป็นคำขอร้องมากกว่า แต่กลับมีพลังอย่างประหลาดจนปฏิเสธไม่ได้
จองโอจึงขยับตัวอีกครั้งตามคำขอของแทฮยอน ทว่ารวดเร็วกว่าเมื่อสักครู่ เหมือนมีกำลังขึ้นมาอย่างกระปรี้ประเปร่า แทฮยอนบีบรัดและผ่อนคลายช่วงล่างของตัวเองอย่างไม่มีสติขณะที่ร่างกายกำลังสั่นไหว ทั้งจากความตั้งใจของตัวเองและทั้งไม่ใช่ด้วย
ตัวอย่างเช่น เมื่อจองโอกัดเข้าที่ไหล่ แทฮยอนก็ไม่สามารถขัดขืนได้ หรือว่าแกนกายที่กำลังหยอกล้อเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดถอนตัวออกมา แทฮยอนก็ต้องคลายแรงออก พอปลายตัวตนอัดแน่นเข้ามาจนสุด เขาก็เกร็งช่องทางตอบรับไม่ให้เอามันออกไป บีบรัดอีกฝ่ายไว้อย่างนี้
เสียงครวญครางเริ่มดังขึ้น และครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะความสุขสม จองโอดุนดันเข้ามาภายในช่องทางแคบอย่างไม่มีสติ ศีรษะของแทฮยอนกระแทกเข้ากับหัวเตียงไม่หยุดหย่อน ไม่มีเวลาให้รู้สึกเจ็บปวด แต่พอมือใหญ่โอบรอบศีรษะถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเจ็บ
ต่างคนต่างไม่รู้วิธีหยุดสะโพกที่เคลื่อนไหวรัวแรงนี้ได้ ร่างกายไหลลื่นแน่วแน่อย่างไม่มีจุดสิ้นสุด ทั้งโลมเลียและกลืนกิน
“ฮือ.. อะ.. ตรงนั้น…! อ๊า!”
หัวใจแทบระเบิดไปกับความร้อนวูบวาบ เช่นเดียวกับร่างกายของพวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้
* * *
บ้าไปแล้ว
รีวิวเพียงบรรทัดเดียวสำหรับค่ำคืนที่มรสุมโหมกระหน่ำคือ ‘ไม่ขาดตกบกพร่อง’
ไม่มีคำใดจะพูดนอกจากมันบ้ามาก ถึงแม้ว่าจะมีสติครบถ้วนเมื่อลืมตาตื่นหลังจากยามเช้ามาถึง ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะลืมได้ กลับรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
บ้ามากจริงๆ ไม่มีส่วนไหนให้ปฎิเสธได้เลยว่ามันคือความฝัน ถึงจะน่าเสียใจ แต่แทฮยอนก็ไม่ใช่มนุษย์จำพวกที่เมามายจนไม่ได้สติ
หากจะพูดถึงคำปลอบใจเดียวของตัวเขา ก็คงจะมีแค่เตียงคิงไซซ์ที่แทฮยอนเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่ว่างข้างๆ ไม่มีใคร เพราะผู้ชายคนนั้นไม่อยู่ ข้างกายที่ต้องมีน้ำหนักตัวของใครอีกคนอยู่ด้วย ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า จองโอหายไปแล้ว แทฮยอนจินตนาการถึงแผ่นหลังของอีกคนที่หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วเดินเลี่ยงไปที่ประตูหน้าบ้านราวกับจะหลบหนี
บ้าไปแล้วใช่ไหม ตอนนี้เขาพึมพำแต่ความรู้สึกเดิมๆ
“เวร”
บ้าแล้วเหรอวะ บ้าเอ้ย! ความรู้สึกที่นึกว่าจะเย็นลง กลับยิ่งทวีความเดือดพล่านจนต้องส่ายหัว มันคืออาการเมาค้างที่ต่างจากเมื่อก่อน ปกติเขาไม่เคยมีปัญหาตามมาภายหลังเวลาดื่มเหล้านอกเลย ไม่สิ การเมาค้าง นี่มันความปั่นป่วนจากคนอันธพาลต่างหาก
ไม่น่าดื่มเหล้าเลยจริงๆ อยากจะฝังตัวเองที่เอาแต่พูดว่าเทเลย ดื่มเลย ทำไมทำแบบนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้วะ แพคแทฮยอน!
ชัดเจน และด้วยเหตุนี้การแคสติ้งของยุนจองโอจึงสิ้นสุดลงโดยสมบูรณ์ ถึงแม้จะปล่อยวางไปแล้ว แต่มันคือการบอกลาปลายความหวังสุดท้ายที่เหมือนเส้นด้ายตลอดกาล หลังจากปล่อยให้เกิดเรื่องนี้ เขาก็ทำให้ความหวังกลายเป็นคำพูดไร้สาระด้วยตัวเอง
แทฮยอนพิจารณามัน และทันทีที่คิดทบทวนก็อยากตายกว่าเดิม
แล้วทำไมมันเป็นแบบนั้นได้ล่ะ คำถามเดิมๆ โผล่เข้ามาไม่หยุดหย่อน แน่นอนว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง คำพูดพล่อยๆ จองโอว่าเขากำลังเมาทั้งที่ตัวเขาก็ไม่ได้เมา แถมยังจะพาไปส่งที่บ้านอีก มันเป็นตราบาปกับค่าชดเชย หลังจากที่ไม่สามารถพูดออกไปว่า ‘ไม่ได้’ ตอนที่อีกคนถามว่าจูบได้ไหม ความเสียใจที่อย่างน้อยก็ไม่ควรจะบอกไปว่าถุงยางอยู่ที่ไหน พันกันยุ่งเหยิงวุ่นวายอยู่ในหัว
นั่นแหละ ก็มีเซ็กซ์กันไปแล้วไง เซ็กซ์น่ะ!
ถึงจะปฏิเสธสักเท่าไหร่ก็ชัดเจนว่ามันคือเซ็กซ์กับคุณยุนจองโอสุดยอดนักแสดงหนุ่มคนนั้น ที่เมื่อคืนพวกเขาสนุกสนานกันจนสุขสม แทฮยอนระเบิดหัวเราะออกมาโดยอัตโนมัติ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่จืดชืดกว่าครั้งไหนๆ
ไม่ เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ แล้วไอ้หมอนั่นมันจะทำไม
ไม่สามารถเอาชนะความคิดที่ถาโถมเข้ามาได้ คงต้องหลบหลีกความรับผิดชอบจากอีกฝ่าย แล้วยังไง เขาเป็นเกย์แล้วก็เลยทำไง แค่อยากจะลิ้มรสไอ้หมาบ้าที่ทั้งหล่อทั้งหุ่นดีก็เลยยอมไง พูดตามตรงแล้ว นั่นมันก็ไม่ใช่ความผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ หากซื่อสัตย์กับความปรารถนาแล้วมันจะเป็นความผิด แต่แทฮยอนก็ยังจะยืนยันว่า ไม่มีตรรกะใดๆ บนโลกยิ่งใหญ่กว่าความปรารถนาอีกแล้ว
จองโอไม่ใช่เกย์แน่นอนไม่ต้องสงสัยเลย ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าไม่เคยลองมีเซ็กซ์กับผู้ชายเลยสักครั้ง ก็คงยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่าตัวเองไม่ได้มีรสนิยมกับผู้ชายด้วยกันเอง แต่แล้วทำไมถึงต้องทำท่าเหมือนไม่ยอมพอกับเขาแล้วร้อนอกร้อนใจแบบนั้นด้วยล่ะ
ฮ่าๆ แทฮยอนขำออกมาอีกครั้ง
