คืนเหงา
เคยรู้สึกมั้ยครับ ว่าต่อให้โลกนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ลึก ๆ ภายในใจของเราก็ยังถวิลหาแค่เพียงใครซักคนที่อยู่ข้าง ๆใครซักคนที่มีไว้ปรึกษาได้ทุกเมื่อ ใครซักคนที่รักในตัวตนของเราจริง ๆ ไม่ใช่เพียงรูปร่าง หน้าตา ฐานะหรือว่าอำนาจ…
ฟ้ามืดแล้ว แต่จุดที่ผมกำลังนั่งอยู่กลับเต็มไปด้วยแสงสว่างที่ส่องประกายวูบวาบจนน่าเวียนหัว เสียงเพลงกระหึ่มดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะ ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างขยับสะโพกโยกย้ายไปตามจังหวะดนตรี แต่น่าแปลกใจบรรยากาศครึกครื้นกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสนุกไปด้วยเลยแม้แต่น้อย
เหล้าราคาแพงถูกเสิร์ฟมาแก้วแล้วแก้วเล่าจนสติผมเริ่มพร่าเบลอ บรรยากาศเดิม ๆ ถูกฉายวนซ้ำ ๆ จนนับครั้งไม่ถ้วน น่าเบื่อชะมัด
ผมเป็นแค่เด็กอายุ 19 ที่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยได้ด้วยการใช้เส้นสาย และที่เข้ามานั่งในผับแห่งนี้ได้แม้อายุจะยังต่ำกว่า 20 ก็เพราะผมเป็นเจ้าของผับยังไงล่ะครับ
บ้านผมติดหนึ่งในสามครอบครัวที่รวยที่สุดในประเทศ มันคงไม่ใช่เรื่องผิดแปลกหรอกนะครับที่ผมจะมีทุกอย่างตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ
“ไอ้พายุ โต๊ะติดมุมตรงนั้นเขามองมึงว่ะ”
ไอ้โอเล่เพื่อนสนิทผมกระแทกเข้าที่ไหล่ผมเบา ๆ เพื่อสะกิดให้ผมมองตาม
กลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดีสี่คนกำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่วางตา หนึ่งในนั้นชูแก้วเหล้าขึ้นเป็นการเชื้อเชิญ แต่ผมก็เบี่ยงหน้ากลับทันทีไม่ได้มีท่าทีจะสนใจ
ผมมักจะได้รับความสนใจจากคนแปลกหน้าอยู่เสมอ โดยเฉพาะเพศเดียวกัน ใช่ครับ ผมชอบผู้ชาย
แต่ผมไม่ได้ชอบไปมั่ว ๆ นะ ผมตั้งสเปกไว้สูงมากกกกก มากเสียจนเพื่อนมีผัวกันหมดแล้ว แต่ผมยังไม่เคยได้ลิ้มรสคำว่าเปิดซิงด้วยซ้ำ
“วันนี้มึงเป็นไรวะ ทำไมหน้าหงอย ๆ งอนไอ้ภีมหรอที่มันไม่ได้”
ไอ้เฟียสเอ่ยถามบ้าง หลังจากที่มันเฝ้ามองผมหายใจรอบที่ร้อยได้ล่ะมั้ง
“กูไม่ได้งอนมัน กูแค่เหงา”
“เหงาเหี้ยไรวะ กูกับไอ้เฟียสก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ มึงคิดว่าพวกกูเป็นขอนไม้หรอ”
“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น” ผมว่าอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับกระดกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง
“กูอยากมีแฟนว่ะ”
“ฮะ!?” ไอ้สองตัวนี้โพล่งตะโกนออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จะตกใจอะไรขนาดนั้นวะ
“มึงเมาเหล้าหรือเมากาววะ คนอย่างมึงเนี่ยนะ” ไอ้เฟียสถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ก็เออดิ พวกมึงเห็นไอ้ภีมปะ แม่งรักกับพี่คิงส์หวานฉ่ำจะตายห่า กูไม่เคยเห็นมันบ่นเหงาซักครั้ง”
“ก็แหงล่ะ ผัวมันหลงซะขนาดนั้น เอาเวลาไหนมาเหงา”
“เห็นมั้ย สรุปแล้วคือมีแฟนแล้วจะไม่เหงา”
“กูว่านะ มึงมีแฟนไม่ได้หรอกไอ้พายุ พี่สายฟ้าน่ะหวงมึงซะยิ่งกว่าอะไรดี”
คงจริงอย่างที่ไอ้เฟียสว่านั่นล่ะครับ พ่อแม่ผมอยู่ที่ฮ่องกงกันหมด ผมต้องอยู่กับพี่ชายตั้งแต่ยังเด็ก ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เขาจะหวงแล้วก็ห่วงผมเสียยิ่งกว่าไข่ในหิน
“ก็อย่าให้พี่สายฟ้ารู้สิ”
ไอ้เฟียสกับไอ้โอเล่มองหน้ากันด้วยความเอือมระอา คงรู้ว่าผมไม่มีทางปิดพี่สายฟ้าได้มิด ก็เส้นสายเขาออกจะเยอะขนาดนั้น
ปัง!!!
“กูตัดสินใจแล้ว วันนี้ล่ะกูจะมีแฟน”
ผมทุบโต๊ะพร้อมกับยืนขึ้นด้วยความมุ่งมั่น เอาสิวะ กะอีแค่หาแฟนซักคน ถ้าระดับผมหาดี ๆ ไม่ได้ให้มันรู้ไป
“เดี๋ยวก่อนนะพายุ มึงช่วยมีสติก่อน มึงจะไปหาแฟนจากไหน”
ผมครุ่นคิดตามคำพูดไอ้เฟียสอยู่ครู่หนึ่ง ใครบางคนที่พิเศษพอจะเป็นแฟนคนแรกของผม
คน ๆ นั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก พี่นาวิน พี่ที่สนิทกันตั้งแต่ผมเข้าวงการแข่งรถมาใหม่ ๆ ผมรู้ว่าพี่เขาคิดกับผมเกินน้องชายมาตลอด ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดเลยเถิดกับเขาเกินพี่ชาย แต่เท่าที่รู้จักผู้ชายคนนี้มา เขาก็ถือได้ว่าเป็นคนดีมาก ๆ คนหนึ่ง คบ ๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั้นแหละ
“กูกลับละนะ จะไปหาแฟน”
ผมไม่ตอบคำถามมันซ้ำยังหยิบกุญแจรถแล้วเดินโซซัดโซเซออกมาจากผับ ไม่ฟังคำทักท้วงของเพื่อนรักทั้งสองที่ตะโกนไล่หลังอยู่ไกล ๆ
พวกมันหยุดผมไม่ได้หรอกผม ผมมีปณิธานแรงกล้า อย่ามาห้ามซะให้ยาก!!!!
