ตอนที่ 697 ชีวิตดังละคร! ทุกอย่างต้องอาศัยทักษะการแสดง (7)
ค่าตอบแทนเหล่านั้น เธอเก็บเงินทั้งชีวิตก็จะยังไม่ได้เลย
แต่ถ้าเจียงซื่อเซิ่งเข้าไป ไม่ใช่แค่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย ต่อไปออกมาแล้วก็ยังคงไม่มีอะไร ในใจของซย่าเสี่ยวหร่านน่าจะคิดวิธีนี้เอาไว้
อวี๋กานกานขมวดคิ้วมุ่น “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าซย่าเสี่ยวหร่านไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องดึงทุกอย่างเอาไว้กับตัว”
“ก็เพราะรู้ว่าตนเองทำผิดอะไร” ฟังจือหันจับแขนเธอเบาๆ อยากให้เธอนอนลงอีกครั้ง “ฤทธิ์ยาในตัวคุณยังไม่หมดไป จะต้องง่วงมากแน่ คุณนอนต่อเถอะ”
อวี๋กานกานยกแขนกอดเอวเขา ดวงหน้าแนบไปที่หน้าอกเขาเบาๆ “ตอนนี้นอนไม่หลับแล้ว วุ่นมาทั้งวัน หรือว่าจะจบตรงที่ซย่าเสี่ยวหร่านเหรอ”
ฟังจือหันจูบบนหน้าผากเธอครู่หนึ่ง “คุณวางใจเถอะ สวรรค์มีความยุติธรรมเสมอ ซย่าเสี่ยวหร่านนึกว่าตัวเองรับทุกอย่าง ตำรวจก็จะสืบไม่ได้อะไร งั้นเธอก็คิดง่ายเกินไปแล้ว”
เจียงซื่อเซิ่งไม่มีทางที่ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ซย่าเสี่ยวหร่านโดนจับ คนที่ตื่นตระหนกที่สุดคือโจวหย่วนเฉวียน ซย่าเสี่ยวหร่านติดต่อกับเขาอยู่ตลอด ตอนนี้ตำรวจจับซย่าเสี่ยวหร่าน หากสืบมาถึงตัวเขาจะทำยังไง
เขารีบไปหาเจียงซื่อเซิ่งด้วยความร้อนใจ อยากให้เจียงซื่อเซิ่งหาวิธีให้เขา ไม่ว่าอย่างไรล้วนอย่าให้ตำรวจสืบมาถึงเขาได้
เจียงซื่อเซิ่งพูดเสียงเย็น “คุณกังวลอะไร เดิมระหว่างคุณกับซย่าเสี่ยวหร่านก็ไม่ได้ติดต่ออะไร ไม่มีทางที่พวกเขาจะสืบมาถึงตัวคุณ ต่อให้สืบมาได้ว่าพวกคุณเจอกัน พวกคุณทั้งคู่เป็นหมอ เจอกันก็ถือเป็นเรื่องปกติ ใช่แล้ว บันทึกล่ะ ยังหาไม่เจอเหรอ”
โจวหย่วนเฉวียนส่ายหน้า “บันทึกของเจียงป๋อซื่อยังหาไม่เจอ ไม่รู้ว่าเหอสือกุยเก็บไว้ที่ไหน ตลอดเวลานั้นผมให้คนไปค้นหาอย่างละเอียดแล้ว แต่ว่าก็หาไม่เจอ นี่มันแปลกเสียจริงเลย”
“หาให้ละเอียดและต้องหามาให้ได้”
“แต่สองวันนี้มีฝนตกตลอด ต่อให้หาบันทึกไม่เจอก็น่าจะโดนน้ำฝนเปียกหมดแล้ว ขอแค่เหอสือกุยไม่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแน่”
“เหอสือกุยเป็นระเบิดเวลาลูกหนึ่ง ซย่าเสี่ยวหร่านก็เข้าไปแล้ว เผื่อเอาไว้ก่อน คุณไปต่างประเทศช่วงนี้ดีกว่า รีบจองเที่ยวบินเร็วที่สุด ไปประเทศไหนก็ได้ตามใจ หลังจากที่ถึงแล้วก็ติดต่อผม รอให้ทางนี้จัดการให้เรียบร้อยผมจะค่อยเรียกคุณกลับมา”
น้ำเสียงของเจียงซื่อเซิ่นนั้นยากที่จะปฏิเสธ คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะสืบมาถึงตัวของตน ถึงอย่างไรเขากับซย่าเสี่ยวหร่านก็ติดต่อกันโดยใช้อีกหมายเลขหนึ่งที่ไม่ได้ลงทะเบียน
แต่ว่าหากไปต่างประเทศก็ปลอดภัยยิ่งกว่าไปบ้าง จะได้ไม่อกสั่นขวัญแขวนทุกวัน
กันไว้ดีกว่ามาเสียใจที่หลังถ้าถูกโยนเข้าคุก
เพียงแต่ว่าเจียงซื่อเซิ่งให้เขารีบหนี เขากลับไม่ได้รีบ หลังจากกลับมาจากไปหาเจียงซื่อเซิ่งโจวหย่วนเฉวียนกลับไปเอาพาสปอร์ตที่บ้าน และไม่ได้นั่งเครื่องบินในคืนนั้นแต่เช้าวันถัดไปค่อยเดินทาง
ขณะที่ผ่านจุดตรวจความปลอดภัย ดวงตาของพนักงานตรวจจ้องโจวหย่วนเฉวียนอยู่ตลอด โจวหย่วนเฉวียนพลันใจเต้นรัวขึ้น รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างแบบที่บอกไม่ถูก
เขาพยายามใจเย็นและยิ้มออกมา
คนข้างๆ ต่างก็ผ่านจุดสแกนก่อนขึ้นเครื่องไปหมดแล้ว ผลคือเขายังตรวจอยู่ตรงนี้ โจวหย่วนเฉวียนใจเต้นเร็วขึ้น ความตื่นเต้นพุ่งมาที่ระดับคอ
เขาเร่งออกไป “ทำไมช้าขนาดนี้ เร็วหน่อย”
เสียงยังไม่ทันหยุดลง ก็มีตำรวจสองคนเดินมาจากข้างหลัง “คุณโจวหย่วนเฉวียน พวกเราเป็นตำรวจจากหน่วยย่อยของเมืองหลวง มีคดีทำร้ายร่างกายต้องการให้เราช่วยตรวจสอบ รบกวนคุณตามพวกเรามาด้วย”
ตอนที่ 698 ชีวิตดังละคร ทุกอย่างต้องอาศัยทักษะการแสดง (8)
หลังโจวหย่วนเฉวียนโดนจับ เจียงซื่อเซิ่งไม่มีทางใจเย็นต่อไปได้อีก
เขาไม่เป็นห่วงซย่าเสี่ยวหร่าน เป็นเพราะต่อให้สอบสวนซย่าเสี่ยวหร่านอย่างไรก็ไม่อาจสืบมาถึงตัวเขาได้ แต่ว่าโจวหย่วนเฉวียนนั้นไม่เหมือนกัน เขารู้มากเกินไปแล้ว
ว่าตามเหตุผลโจวหย่วนเฉวียนคงไม่สารภาพ
แต่ถ้าหากล่ะ?
อ่านเอกสารในมือต่อไปไม่ได้สักคำ เจียงซื่อเซิ่งขมวดคิ้ว สองมือกำหมัด กำลังคิดแค่ว่าจะทำอย่างไรถึงสามารถแก้สถานการณ์ยากลำบากตรงหน้าได้
เขาทำอะไรต่อไม่ไหวแล้ว เหลือเพียงแค่ความทรมาน
ตอนนี้วิธีเดียวนั่นก็คือรีบออกนอกประเทศ แบบนั้นไม่ว่าโจวหย่วนเฉวียนจะสารภาพหรือไม่ เขาก็ปลอดภัยอยู่ดี
เพียงแต่พอเป็นเช่นนี้ แผนการของเขาล้มเหลวทั้งหมดแล้ว
รู้สึกไม่พอใจมาก แต่ทำได้เพียงแค่หนีไป
แม่ของเด็กกับพี่รองต่างอยู่ที่ฝรั่งเศส พี่ใหญ่อยู่ที่นี่ มีชายแก่อยู่เขาไม่มีทางไม่สนใจ และตอนนี้พี่ใหญ่ก็กลายเป็นผักแล้ว ฟังจือหันก็ไม่อาจเอาตัวเขามาทำอะไรได้
แม้บอกว่าไม่อาจให้ฟังจือหันเข้าไปในคุก แต่ว่าเหอสือกุยตอนนี้เป็นอย่างนี้ ก็ไม่ถือว่าไม่มีการแก้ตัวให้พี่ใหญ่
เจียงซื่อเซิ่งจับรถมุ่งไปที่สกุลเจียง พาสปอร์ตของเขาอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเจียง เจียงซื่อเซิ่งขับรถไป รถจอดอยู่บริเวณใกล้เคียง ได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจอยู่ไกลๆ
เจียงซื่อเซิ่งตระหนกตกใจครู่หนึ่ง
หรือว่าโจวหย่วนเฉวียนสารภาพแล้ว เจียงซื่อเซิ่งตัดสินใจไม่กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเจียงเผื่อเอาไว้ เขาจับรถผ่านคฤหาสน์ตระกูลเจียงอย่างรวดเร็ว และออกไปทางออกอีกทางหนึ่งแล้ว
เขาขับรถไปจอดตรงที่จอดรถด้านนอกบริเวณใกล้ๆ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
โทรศัพท์ต่อสายถึงเจียงฉี่ซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ เจียงฉี่ยังไม่รู้อะไรสักอย่าง เป็นเพราะปู่เจียงเข้าโรงพยาบาลอีกเธอถึงได้กลับประเทศมา หลังจากกลับมาก็รู้เรื่องที่ฟังจือหันอยู่ในสถานีตำรวจ แต่ว่าเพราะชายแก่ไม่ได้บอกเธอเรื่องฟังจือหันที่มีเจียงซื่อเซิ่งเกี่ยวข้อง
เธอแค่นึกว่าฟังจือหันมีเรื่องทะเลาะกับเหอสือกุย ถึงอย่างไรเธอก็รู้ว่าเหอสือกุยชอบอวี๋กานกาน และพี่ชายของเธอก็เป็นจอมขี้หึงอีก…และตอนนี้กำลังเศร้าอยู่
ไม่นานเจียงฉี่ก็รับสาย น้ำเสียงเจือความไม่แน่ใจ “ลุงรอง?”
“เธออยู่ไหน” เจียงซื่อเซิ่งเหมือนจะถามไปเรื่อยเปื่อย
“หนูอยู่โรงพยาบาลกับคุณปู่ค่ะ”
มุมปากของเจียงซื่อเซิ่งหยักเป็นรอยยิ้มออกมา ในเมื่อเธออยู่โรงพยาบาล งั้นตำรวจมาที่ที่บ้านเธอก็ย่อมไม่รู้แน่ เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องติดต่อเกินไป
เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสี่ยวฉี่อ่า ลุงรองต้องเดินทางไปดูงาน แต่ว่าตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก เธอกลับไปเอาพาสปอร์ตมาให้ลุงรองหน่อยได้ไหม เงินสดในตู้เซฟก็เอามาพร้อมกันด้วยเลย”
เจียงฉี่รู้สึกแปลกมาก
ต่อให้เขายุ่งยังไงก็ให้เลขาเขากลับไปเอาที่บ้านได้ ทำไมต้องให้เธอเอาไปส่งให้
“ยังนิ่งอยู่ทำไม ยังไม่รีบกลับไปเอาอีก” น้ำเสียงของเจียงซื่อเซิ่งวางอำนาจ เจือออกคำสั่งราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร จึงเสริมมาอีกหนึ่งประโยค “รหัสตู้เซฟย่อมไม่อาจให้ใครก็ได้มารู้”
เจียงฉี่ขมวดคิ้วอย่างหมดหนทาง ทำได้เพียงตอบตกลง
เธอทำได้แค่กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเจียง ไปที่ห้องอ่านหนังสือของเจียงซื่อเซิ่ง เปิดรหัสตู้เซฟตามที่เจียงซื่อเซิ่งบอก หยิบพาสปอร์ตกับเงินสดใส่ในกระเป๋าของตนเอง จากนั้นก็เตรียมเอาไปส่งให้เจียงซื่อเซิ่ง
ขณะเตรียมจะสตาร์ทรถโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นมา
เจียงฉี่เปิดหูฟังไร้สาย ขับรถไปด้วยรับโทรศัพท์ไปด้วย
เสียงของอวี๋กานกานดังขึ้นมาจากปลายสาย “ขอโทษที ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเหตุผลบางอย่างฉันจึงกินยาเข้าไป เพราะงั้นจึงหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน เพิ่งตื่นก็เลยเห็นข้อความของเธอ เธอกลับมาแล้วเหรอ”
