ตอนที่ 2102 ใช้ชีวิตอย่างไม่เสียดายและตายอย่างไม่เสียใจ (4)
“เป็นเจ้า…”
เมื่อเห็นใบหน้าซีดของชายหนุ่มในอ้อมแขนของเขา หัวใจของเฟิงจิ่นก็กระตุกด้วยความเจ็บปวดทันที ความเจ็บนี้ราวกับว่าก่อตัวมาชั่วศตวรรษแล้วพุ่งเข้าสู่หัวใจของเขาอย่างแรง
“โม่เชียนเฉิง?” อวิ๋นลั่วเฟิงเองก็เห็นชายหนุ่มในอ้อมกอดของเฟิงจิ่นเหมือนกัน นางอึ้งไป
“แค่กๆ!” โม่เชียนเฉิงเริ่มไอแล้วเลือดก็ไหลออกมาจากปากเขาไม่หยุด หมอกสีขาวจางๆ คืบคลานเข้าสู่ดวงตาใสกระจ่างในตอนแรกของเขา
เขาหันหน้าอย่างยากลำบากแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงตาไม่กะพริบ
“ความจริงข้าควรรู้ตั้งนานแล้วว่าเจ้าไม่ใช่เจวี๋ยเชียน…”
เขาหัวเราะเบาๆ อย่างขมขื่นและสิ้นหวังด้วยความเจ็บปวดลึกซึ้งจนคนทั่วไปไม่มีทางได้รับรู้
“แต่ว่า ข้าเอาแต่โกหกตัวเอง! ถึงแม้ว่าเจ้าจะบอกข้าหลายครั้งว่าตอนแรกเจ้าโกหกข้า ข้าก็ยังเอาแต่บอกตัวเองในใจว่าเจ้าคือเจวี๋ยเชียน!”
“เพราะว่า…ข้ารอมาหลายปีเกินไป! แม้จะเป็นแค่จินตนาการก็ยังดี…
โม่เชียนเฉิงหลับตาลงช้าๆ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม ไม่นานเขาก็ลืมตาแล้วหันไปมองเฟิงจิ่นด้วยความหลงใหลและคะนึงหา
“เจวี๋ยเชียนในที่สุดข้าก็พบเจ้า ถึงแม้ว่านิสัยของเจ้าเปลี่ยนไปมากแต่เจ้าก็ยังเป็นคนที่ข้าคอยไล่ตามไปทั้งชีวิต! …
…สำหรับเจ้าแล้ว ข้าใช้ชีวิตอย่างไม่เสียดายและตายอย่างไม่เสียใจ”
มือของเฟิงจิ่นแข็งค้างแล้วหลุบตา “ถึงแม้ว่าข้าจะจำเจ้าไม่ได้แต่ข้ารู้ว่าพวกเราต้องมีความสัมพันธ์ที่พิเศษระหว่างกันแน่ ดังนั้นข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย!”
“เจวี๋ยเชียน ข้าไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ข้าจะได้เห็นเจ้าอีก! แล้วข้าก็ไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้มาตายในอ้อมกอดเจ้า นี่เป็นจุดจบที่ดีที่สุดของข้าแล้ว”
หลังจากพูดจบ ดวงตาของโม่เชียนเฉิงก็ปิดลง ลมหายใจของเขาอ่อนแรงมากราวกับว่าจะหายไปได้ทุกเมื่อ
“ข้าบอกว่าเจ้าตายไม่ได้ดังนั้นใครก็ทำให้เจ้าตายไม่ได้!”
เฟิงจิ่นไม่ได้สังเกตว่าเสียงของเขาสั่น เขารู้แค่ว่าเขาไม่มีทางยอมให้โม่เชียนเฉิงตายที่นี่แน่นอน
“หลีก!” อวิ๋นลั่วเฟิงเดินไปหาเฟิงจิ่นแล้วพูดว่า “ให้ข้าดูแผลเขา”
เฟิงจิ่นถอยหลังไปเล็กน้อย เขาหันหน้าไปมองดวงตาใสกระจ่างของหญิงสาวแล้วพยักหน้า “ได้”
เขาถอยไปด้านข้างแต่ใบหน้าของเขายังถูกปกคลุมไปด้วยความกังวลอย่างหนักหนา
“ภายในเขาฉีกขาดหมดแล้ว ไม่มีวิธีไหนช่วยเขาได้อีก!” อวิ๋นลั่วเฟิงดูบาดแผลของโม่เชียนเฉิงก่อนจะพูดต่อ “แต่ว่าถ้าเจ้าอยากช่วยเขาก็ยังพอมีวิธี…”
อวิ๋นลั่วเฟิงสะบัดมือและผลไม้สีเขียวดุจหยกก็ปรากฏขึ้นในมือนาง
“ข้าได้สิ่งนี้มาจากเผ่ามังกรตอนที่อยู่เมืองสัตว์อสูร ผลของมันสามารถทำให้ฟื้นจากความตายได้ ผลไม้นี่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ภายในหนึ่งชั่วโมงหลังจากเขาตาย”
ขณะที่พูดหัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงก็ส่งเสียงความเจ็บปวดออกมา ถ้าตอนนั้นนางกลับไปที่แคว้นเจ็ดเมืองเร็วกว่านี้ ไม่แน่หงหลวนก็คงไม่ตาย…
ถึงแม้ว่านางจะตาย อวิ๋นลั่วเฟิงก็ยังสามารถดึงนางกลับมาจากโลกหลังความตายได้!
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยัดผลไม้เข้าไปในปากของโม่เชียนเฉิง
“ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่ตาย กินผลไม้นี้ซะแล้วรีบฟื้นฟูเข้า”
โม่เชียนเฉิงเงยหน้าขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน เขาหันหน้าไปก็เห็นดวงตาโศกเศร้าของเฟิงจิ่นและพยักหน้าช้าๆ
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิง หัวใจของเฟิงจิ่นก็สงบ เขาเดินไปหาโม่เชียนเฉิงแล้วกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงคนึง
ตอนที่ 2103 ใช้ชีวิตอย่างไม่เสียดายและตายอย่างไม่เสียใจ (5)
“ขอบคุณ แม่นาง ถ้าเจ้าช่วยเขาได้ ข้าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้าไปตลอดชีวิตนี้โดยไม่เงื่อนไข!”
ตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในความคิดของเฟิงจิ่นและนั่นก็คือเขาไม่มีทางยอมให้โม่เชียนเฉิงทิ้งเขาไปแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม…
แต่ว่าหัวใจของเฟิงจิ่นก็สงบลงเมื่อมือที่เขากุมอยู่ค่อยๆ เลื่อนหลุดจากมือและร่วงลงไปที่พื้น
“เกิดอะไรขึ้น”
สีหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงเปลี่ยนไปแล้วรีบเดินขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะจับคางดึงปากโม่เชียนเฉิงให้กว้างออกแล้วผลไม้สีเขียวดุจหยกก็ร่วงลงมาจากปากของเขาทันที
เมื่อเห็นแบบนั้นดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงก็มืดครึ้ม “ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะตาย เขาไม่ยอมกินผลไม้ที่ข้าให้เขา!”
ใบหน้าหล่อเหลาของเฟิงจิ่นซีดเผือด เขามองโม่เชียนเฉิงด้วยความไม่เชื่อแล้วถามเสียงสั่นๆ ว่า “ทำไมล่ะ…”
ทันใดนั้นเฟิงจิ่นก็นึกบางอย่างออกแล้วหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงทันที
“ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกว่าเจ้าสามารถช่วยเขาจากความตายได้ภายในหนึ่งชั่วโมงหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้นก็คิดหาวิธีช่วยเขาสิ! ตราบใดที่เจ้าช่วยเขาได้ ข้าสัญญาว่าจะทำทุกอย่าง!
แม้ว่านางจะต้องการชีวิตเขา เขาก็ยินดียกให้!
อวิ๋นลั่วเฟิงก้มตัวลงแล้วหยิบผลไม้ขึ้นมาก็จะวางลงบนริมฝีปากของโม่เชียนเฉิง นางรวบรวมพลังฌานไว้ที่ฝ่ามือแล้วส่งไปที่ผลไม้ จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นของเหลวสีเขียวไหลสู่ปากของโม่เชียนเฉิง
แต่ดูเหมือนว่าโม่เชียนเฉิงได้ตัดสินใจแล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะตายไปแล้ว นางก็ยังไม่สามารถทำให้ของเหลวไหลลงคอเขาไปได้
คิ้วของอวิ๋นลั่วเฟิงผูกกันแน่น หลังจากนั้นสักพักนางก็ดึงของเหลวที่ถูกหุ้มด้วยพลังฌานกลับมาพร้อมทำสีหน้าหนักใจ
“เขา…ไม่สามารถช่วยได้อีกต่อไปแล้ว”
ไม่ใช่ว่านางไม่สามารถช่วยโม่เชียนเฉิงได้แต่คนที่อยากตายไม่ว่านางจะเก่งกาจแค่ไหน นางก็ไม่สามารถดึงเขามาจากราชันแห่งนรกได้
ตูม!
เฟิงจิ่นเหมือนโดนลูกธนูปักเข้ามาอย่างแรงจนทุกข์ทรมาน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถอดสีขณะที่ก้มมองชายหนุ่มที่นอนอยู่ในแอ่งเลือด ความเสียใจภายในตัวเขาไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปแล้วทะลักออกมา
“เหตุใดเจ้าถึงทำแบบนี้” เฟิงจิ่นก้มตัวลงไปอุ้มโม่เชียนเฉิงขึ้นมาจากพื้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเสียใจอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน “เจ้าทำแบบนี้เพื่อแก้แค้นข้างั้นหรือ”
“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเหตุใดข้าถึงทำให้เจ้าเจ็บปวด แต่ข้าก็เข้าใจว่าเจ้าเป็นเนื้อคู่ที่ข้าตามหา…”
นิ้วเรียวของเขาลูบผ่านใบหน้าหล่อเหลาเบาๆ ด้วยสีหน้าอ่อนโยน “เจ้าคิดว่าเจ้าทำแบบนี้แล้วจะหนีข้าได้งั้นหรือ ไม่มีทาง! เจ้าไม่มีทางสมปรารถนาไปชั่วนิรันดร์!”
เฟิงจิ่นอุ้มร่างของโม่เชียนเฉิงขึ้นแล้วเดินจากไปช้าๆ
เมื่อเขาเดินผ่านอวิ๋นลั่วเฟิง เขาก็หยุดแล้วพูดด้วยเสียงที่มีแต่นางเท่านั้นที่ได้ยิน “ถึงข้าจะจำอดีตไม่ได้ แต่จู่ๆ ข้าก็เห็นภาพภาพหนึ่งปรากฏขึ้นมาตอนที่โม่เชียนเฉิงตาย”
“ดูเหมือนว่าข้าจะทิ้งบางอย่างไว้ที่นครอนันต์ สิ่งนั้นจะต้องมีประโยชน์กับเจ้าอย่างแน่นอน”
นครอนันต์งั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงสะดุ้ง นครอนันต์เป็นดินแดนใต้การปกครองของนางที่แดนลับแลไม่ใช่หรือ เจวี๋ยเชียนทิ้งบางอย่างไว้ที่นครอนันต์งั้นหรือ
ดูเหมือนว่านางคงเดินทางไปที่นครอนันต์หลังจากที่ออกไปจากที่นี่ได้…
