อิ๋งจื่อจินนวดศีรษะ ลืมตาแล้วมองออกไป
ดวงตาของเธอหลุบลงเล็กน้อย เจือไปด้วยความเย็นชา ข่มอารมณ์หงุดหงิดที่เริ่มมีขึ้นมา
สิ่งที่ซิวอวี่เอาให้เธอดูเป็นคลิปวิดีโอ
คลิปนั้นเป็นในมุมของการถ่ายตัวเอง ตัวเอกที่อยู่ในนั้นเป็นเด็กสาวผมทองอายุราวสิบเจ็ดปี
เด็กสาวพูดภาษาอังกฤษ ระหว่างนั้นมีหลุดภาษาละตินออกมาบ้าง ค่อนข้างที่จะฟังเข้าใจยาก
แต่ด้านล่างคลิปมีคำบรรยายภาษาจีน ความหมายคร่าวๆ คือ เด็กสาวรู้ว่าที่ประเทศจีนมีคนที่ได้อันดับหนึ่งของชาร์ตรวมไอเอสซี เก่งมาก เธอต้องการแข่งขันกับคนที่ได้อันดับหนึ่งของชาร์ตรวมในนัดตัดสินระดับนานาชาติ
อันดับแฮชแท็กยอดนิยมบนเวยปั๋วเป็นดังนี้
อันดับที่ 1 : #ไอริน่า อันดับหนึ่งของชาร์ตรวมทั่วโลก#
อันดับที่ 2 : #คำท้าที่มาจากประเทศอังกฤษ#
“ยัยเด็กเทพนี่ส่งคำท้าประลองเธอแหนะ” ซิวอวี่พูด “พ่ออิ๋ง คราวนี้เธอดังไปทั่วโลกแล้วนะ”
ดูไปดูมาอยู่ๆ เธอก็โมโห “แต่ยัยไอริน่านี่จะอวดดีเกินไปหรือเปล่า ยังพูดอีกว่าเธอไม่คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของนาง หวังว่ารอบตัดสินเธอจะอยู่พ้นรอบสาม ถุย อะไรของนาง”
วันนั้นเธอเห็นหน้าจอทำโจทย์ของอิ๋งจื่อจินโดยไม่ได้ตั้งใจ ถึงได้รู้ว่าอิ๋งจื่อจินเป็นอันดับหนึ่งของชาร์ตรวม
เจียงหรานก็ไม่รู้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น
อิ๋งจื่อจินดูคลิปนั้นใหม่อีกรอบ ครุ่นคิดเล็กน้อย
เธอรู้ข้อมูลเกี่ยวกับไอริน่ามาจากจั่วหลี อีกทั้งเรื่องสะกดจิตเธอก็เคยถามอวี้เสวี่ยเซิงมาแล้ว
อวี้เสวี่ยเซิงบอกว่า นักสะกดจิตเก่งๆ สามารถช่วยปลุกความสามารถที่ซ่อนเร้นออกมาได้ แต่ในขณะเดียวกันก็จะเกิดความเสียหายอย่างรุนแรง
ต่อให้ผู้ป่วยขอร้อง เขาก็ไม่มีทางทำแบบนั้น
ส่วนสถานการณ์ของไอริน่าเป็นอย่างไรกันแน่ อิ๋งจื่อจินกลับไม่สนใจเท่าไร
เธอเปิดโทรศัพท์มือถือก็พบว่ามีคนมาทิ้งข้อความไว้มากมายในแอปฉลามไลฟ์สด
[ท่านเทพ อัดคลิปบ้างสิ ข่มยัยนั่นไปเลย!]
[พวกชาวเน็ตเมืองนอกดูถูกประเทศเราอีกแล้ว ท่านเทพ เร็วเข้า แสดงอภินิหารตอกกลับพวกนั้นให้หน้าหงายไปเลย]
[จะว่าไปยัยไอริน่านี่จะท้าก็ท้าสิ ทำไมต้องมาเหยียดกันด้วย]
อิ๋งจื่อจินกวาดตาอ่านคร่าวๆ แล้วปิดกล่องจดหมายส่วนตัว
จากนั้นเธอก็กดเข้าหน้าข้อมูลส่วนตัวอย่างใจเย็น เปลี่ยนภาพโปรไฟล์
อักษรขาวบนพื้นดำ
ข้อความสั้นๆ แต่ได้ใจความ
คนนี้ตายแล้ว อยากติดต่อโปรดเผากระดาษ
พวกแฟนคลับที่กำลังรอคำสั่งด้วยความตื่นเต้น พร้อมจะไปท้าชนได้ทุกเมื่อ “…”
ซิวอวี่ “?”
เอาแบบนี้เลยเหรอ
การที่ไอริน่าส่งคำท้าแบบนี้ได้ฮือฮาไปทั่วแพลตฟอร์มโซเชียลขนาดใหญ่ทั่วโลก
ชาวเน็ตก็กำลังรอการตอบกลับของอันดับหนึ่งชาร์ตรวมทั่วโลก แต่ก็ไม่มีอะไรใดๆ
ด้วยเหตุนี้พวกเขามามุงดูเพียงชั่วครู่ก็แยกย้ายกันไปหมด
หลังจากที่อิ๋งจื่อจินปิดแอปฉลามไลฟ์สด แอปแชทในมือถืออีกแอปหนึ่งก็มีข้อความแจ้งเตือน
นี่เป็นโปรแกรมแชทแบบทางการของมหาวิทยาลัยนอร์ตัน
คนที่ส่งข้อความให้เธอมีแค่คนเดียว
รองอธิการบดี
[อย่าบอกผมนะว่า ที่หนึ่งของชาร์ตรวมไอเอสซีก็คือคุณ]
น้ำเสียงระมัดระวัง
อิ๋งจื่อจินหลุบตาลง พิมพ์ตอบสั้นๆ
[มีปัญหาเหรอ]
รองอธิการบดีพูดไม่ออก
[ดีมากครับ ผมจะได้บอกให้พวกศาสตราจารย์แผนกรับนักศึกษาตัดใจให้หมด :)]
แบบนี้เรียกว่าอะไร
เรียกว่าบอสอยู่ทุกที่
รองอธิการบดีปวดใจเล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้
เขากลัวว่าถ้าตัวเองพูดอะไรอีกจะถูกบล็อก
รองอธิการบดีถอนหายใจ เขาหวังเพียงว่าอธิการบดีจะรีบหาสมุนไพรให้เจอแล้วรีบกลับมา เขาจะได้รู้สึกกดดันน้อยหน่อย
ถึงแม้ต่อให้อธิการบดีกลับมาแล้วจะไม่มีที่เหลือให้ยืนก็ตาม
…
ผู้เฒ่าฟู่อยู่ที่โรงพยาบาลสามวันก็ไม่เต็มใจจะอยู่ต่อแล้ว
เขายืนกรานจะออกจากโรงพยาบาล ใครก็ห้ามไม่ได้
คนแก่หัวรั้น ทำได้เพียงตามใจเขา
ฟู่อวิ๋นเซินทำตามความต้องการของเขา พาไปส่งที่บ้านตระกูลจง
ผู้เฒ่าฟู่นอนอยู่บนเตียง เริ่มพักผ่อน
ฟู่อวิ๋นเซินได้ยินเสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ นั่งอยู่ที่ข้างเตียงสักพักแล้วลุกขึ้นจะไปปิดประตู
“เจ้าเจ็ด เดี๋ยวก่อน” ทันใดนั้นผู้เฒ่าฟู่ก็ลืมตาขึ้น “วันนี้จะไปทำอะไรบ้าง”
เขาอยู่โรงพยาบาลนานแค่ไหน ฟู่อวิ๋นเซินก็เฝ้าอยู่นานเท่านั้น
“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินเอียงหน้า “วันนี้เป็นวันเปิดโรงเรียนของพวกเยาเยา ผมว่าจะไปดูหน่อยครับ”
ปลายเดือนตุลาคมของทุกปีจะเป็นวันเปิดโรงเรียนมัธยมชิงจื้อ ในขณะเดียวกันก็จะเรียกประชุมผู้ปกครองทั้งโรงเรียน เพื่อแจ้งความคืบหน้าในช่วงหนึ่งปีนี้
อีกทั้งทิวทัศน์ของโรงเรียนมัธยมชิงจื้อก็ดี จึงมีคนไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึกในช่วงเวลานี้มากมาย
“งั้นไปเถอะๆ” ผู้เฒ่าฟู่อารมณ์ดี “แกอยู่ที่นี่ก็ได้แต่มองปู่นอน สนุกตรงไหน ไปอยู่กับพวกหนุ่มสาวให้มากๆ”
อาศัยช่วงที่ตาแก่จงไม่อยู่ เขาต้องรีบสร้างโอกาสให้เด็กทั้งสองคน
ไม่แน่ว่าเกิดวันไหนความรักผลิบาน ฟิ้ว… ตื่นเต้นจัง
พอเห็นฟู่อวิ๋นเซินไม่พูดอะไร ผู้เฒ่าฟู่ก็เร่งรัดต่อ “รีบไป ถ้ายังไม่ไปอีกปู่จะโกรธแล้วนะ”
“ต่อให้วันนี้ปู่พูดจนปากฉีกก็ไม่มีประโยชน์” ฟู่อวิ๋นเซินนั่งบนเก้าอี้ “ปู่พูดถูก ผมจะเฝ้าปู่นอนอยู่ที่นี่”
ผู้เฒ่าฟู่ “…”
ไอ้หลานบ้า ไม่มีหัวเรื่องความรักเล้ย
จุดนี้ไม่เหมือนเขาจริงๆ
สมัยเขาหนุ่มๆ รู้จักเขียนจดหมายรักแล้ว
ผู้เฒ่าฟู่หลับตาลงด้วยความโมโห พลิกตัว หันหลังให้ฟู่อวิ๋นเซินอย่างไร้เยื่อใย
…
พักผ่อนไปอีกหลายวัน ในที่สุดผู้เฒ่าฟู่ก็หลุดพ้นจากการเฝ้าของฟู่อวิ๋นเซิน
เขาแอบหนีออกไปเดินเล่น ตอนเย็นถึงกลับบ้านตระกูลจง เขาเห็นหลานสะใภ้ในดวงใจกำลังคุยบางอย่างกับผู้เฒ่าจง
ผู้เฒ่าฟู่ลูบคาง ในใจรู้สึกเสียดาย
น่าเสียดายเหลือเกิน
หลานสะใภ้ของเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังเร็วไปกว่าจะถึงวัยแต่งงาน ไม่อย่างนั้นเขาจะพาสองคนนี้ไปจดทะเบียนก่อน
“เอ๊ะ ตาฟู่ หลานสาวของฉันดูดวงได้” ผู้เฒ่าจงเห็นผู้เฒ่าฟู่กลับมาแล้วก็พูดด้วยความภูมิใจ “แกให้หลานฉันดูให้สิ เมื่อกี้หลานดูลายมือฉัน ยังบอกว่าฉันจะอยู่ถึงร้อยแปดปีเลยนะ”
ไม่มีใครไม่อยากอายุยืน
โดยเฉพาะคนแก่
ปีนี้ผู้เฒ่าจงอายุเจ็ดสิบแปด ถ้าลองคำนวณดูก็จะเหลือเวลาอีกสามสิบปี
ซึ่งก็ถือว่าอายุยืนมากแล้วในหมู่คนทั่วไป
แต่ผู้เฒ่าจงก็ไม่ได้คิดจริงจัง
ใครจะไปทำนายอายุขัยที่แน่นอนได้ขนาดนั้น
แม้แต่ปรมาจารย์ทำนายชะตาที่โด่งดังในเน็ตก็ยังทำไม่ได้
ผู้เฒ่าจงคิดแค่ว่าอิ๋งจื่อจินคงพูดเอาใจเขา แต่เขาก็ดีใจ
“งั้นเหรอ” ผู้เฒ่าฟู่ยิ้ม ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาก เดินเข้าไป “งั้นก็ดูให้ปู่บ้างสิ”
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าหลานฉันเก่งทุกอย่าง” ผู้เฒ่าจงภูมิใจยิ่งกว่าเดิม “ตาฟู่ แกยื่นมือขวาออกมาให้จื่อจินดูสิ”
แม้ผู้เฒ่าจงจะไม่รู้ก็ตามว่าทำไมดูลายมือต้องเป็นมือขวา
แต่เมื่อครู่เขาได้ยินอิ๋งจื่อจินพูดว่า การดูลายมือมีคำพูดที่ว่า
‘ขวาอดีต ซ้ายปัจจุบัน’
ความหมายโดยรวมคือ มือขวาส่งผลมากกว่ามือซ้าย
ดังนั้นเวลาดูลายมือ มือซ้ายจะเป็นตัวช่วยเสริมของมือขวา
พอได้ยินแบบนี้ผู้เฒ่าฟู่ก็เริ่มตื่นเต้น
เขาค่อยๆ ยืดตัวขึ้น แบมือขวา
สามเส้นที่ชัดเจนจากบนลงล่างเรียงตามลำดับคือ เส้นความรัก เส้นสติปัญญา และเส้นชีวิต
สามเส้นนี้ถูกเรียกอีกอย่างว่า เส้นสวรรค์ เส้นพื้นดิน เส้นมนุษย์
และก็เป็นสามเส้นที่สำคัญที่สุดในบรรดาทุกเส้นบนฝ่ามือ
เส้นอื่นๆ อย่างเช่นเส้นแต่งงาน เส้นการงาน เป็นต้น ล้วนเป็นตัวช่วยเสริม
“เป็นไงบ้าง” ผู้เฒ่าฟู่ไม่รีบร้อน พูดอย่างอารมณ์ดี “ลายมือของปู่เป็นไงบ้าง”
“ดูจากเส้นความรัก ปีที่คุณปู่อายุสิบแปดปีได้เจอกับคนที่จะรักมั่นไปตลอดชีวิต” อิ๋งจื่อจินหลุบตาลง พูดอย่างใจเย็น “แต่ว่าตอนนั้นสงครามพัวพัน เจ็ดปีต่อมาปู่ฟู่กับย่าฟู่ถึงได้อยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน มีลูกทั้งหมดสี่คน”
ฟังถึงตรงนี้ผู้เฒ่าฟู่ก็ตะลึง อดจริงจังขึ้นมาไม่ได้
“จื่อจิน แม่นมาก” ผู้เฒ่าจงอดพูดขึ้นไม่ได้ “เขากับเย่ว์หวาแต่งงานกันตอนนั้นจริงๆ”
“ปู่ฟู่กับย่าฟู่รักกันมากค่ะ” อิ๋งจื่อจินพูดต่อ “เพียงแต่ย่าฟู่จากไปเร็ว เส้นความรักเส้นนี้ของปู่ฟู่จะบอกว่าดีก็ไม่เชิง แย่ก็ไม่ใช่ค่ะ”
ผู้เฒ่าฟู่พยักหน้า “แล้วเส้นสติปัญญาล่ะ”
“เส้นสติปัญญาไม่มีอะไรน่าดูหรอก” ผู้เฒ่าจงส่ายมือ “เส้นสติปัญญาของแกต้องสู้ฉันไม่ได้แน่นอน เพราะแกเดินหมากแพ้ฉันตลอด”
ผู้เฒ่าฟู่ยิ้มตาหยี ไม่ได้ตอบโต้ “ก็จริง ยังไงซะแกมีหลานสาวที่ฉลาดขนาดนี้ ฉันสู้ไม่ได้อยู่แล้ว”
พอได้ยินแบบนี้ ผู้เฒ่าจงเกือบกระตุกหนวดตัวเอง “ตาฟู่ ฉันว่าช่วงนี้แกดูเพี้ยนจริงๆ นะ”
ปกติถ้าได้ยินแบบนี้ผู้เฒ่าฟู่สามารถเถียงไม่หยุดตลอดหนึ่งชั่วโมงได้เลยทีเดียว
หลายวันมานี้กลับประจบ
ประหลาดมาก
ผู้เฒ่าจงทำเสียงฮึดฮัด “ถึงเส้นชีวิตแล้ว จื่อจิน ลองดูหน่อยสิว่าปู่ฟู่จะอยู่ได้นานแค่ไหน”
อิ๋งจื่อจินหลุบตาลง เป็นครั้งแรกที่ดวงตาฉายแววเคร่งเครียด
ครั้งนี้เธอทำนายอายุขัยของผู้เฒ่าฟู่จากเส้นชีวิตได้
