เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 880 มีเรื่องให้ต้องใช้จ่ายอีกแล้ว

ตอนที่ 880 มีเรื่องให้ต้องใช้จ่ายอีกแล้ว

โลโก้สีแดงปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

คำว่าปฏิทินพยากรณ์ปรากฏที่ตรงกลาง

และถ้าลองสังเกตดูให้ดี ก็จะเห็นตัวอักษรเล็กๆ เขียนว่า ‘ฉบับพื้นฐาน’ อยู่มุมขวามือด้านบน

หลินเป่ยเฉินกดโลโก้ของแอปนี้

หน้าต่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมา ตัวอักษรสีแดงบนพื้นหลังสีขาว

การนับวันเดือนปีเปลี่ยนเป็นระบบของโลกแห่งวรยุทธ์อย่างไม่ต้องสงสัย

ระบบการนับวันเวลาของโลกแห่งวรยุทธ์ แทบไม่ต่างไปจากโลกมนุษย์เท่าไหร่ มีวันเดือนปี เพียงแต่ไม่ได้แยกวันเป็น ‘สัปดาห์’ เท่านั้น

ชื่อเดือนและชื่อปีปรากฏด้านบนสุดของหน้าจอ

ธันวาคม ปี 8888

สิ่งที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอหลัก คือจำนวนวันของเดือนธันวาคม

ตั้งแต่วันที่ 1 ไปจนถึงวันที่ 31

หลินเป่ยเฉินสังเกตเห็นว่าภายใต้ตัวเลขของแต่ละวันจะมีถ้อยคำแตกต่างกันไปกำกับเอาไว้

ยกตัวอย่างเช่น คำว่า ‘ผู้เยาว์พานพบ’ ‘มังกรเริงระบำ’ ‘ปักษาสยายปีก’ ‘เซียนกระบี่ตวัดคม’ บางคำก็เป็นตัวหนังสือสีแดงเข้ม

หลินเป่ยเฉินไม่รู้เลยว่าถ้อยคำเหล่านี้สามารถสื่อความหมายอะไรได้บ้าง

เขารีบกดดูข้อมูลของวันที่ 9 ธันวาคม ปี 8888

ตามประสบการณ์ใช้งานจากโลกที่แล้ว หลังจากนี้ หน้าจอก็จะเปลี่ยนเป็นคำพยากรณ์ประจำวัน

อีกเก้าวันหลังจากนี้ เด็กหนุ่มอยากรู้ว่าจะมีเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แต่สิ่งที่ทำให้หลินเป่ยเฉินประหลาดใจก็เกิดขึ้น…

‘ติ๊ง! ความสามารถในการพยากรณ์มีเพียงผู้ใช้ VIP เท่านั้นจึงจะสามารถเข้าถึงได้ ท่านต้องการอัปเกรดเป็นผู้ใช้ระดับ VIP หรือไม่?’

หน้าต่างข้อความเด้งขึ้นมาแจ้งเตือน

หลินเป่ยเฉินใบหน้ากระตุกอยู่ตรงนั้น

อะไรกันครับเนี่ย?

ต้องเป็นผู้ใช้ VIP อย่างนั้นหรือ?

สรุปก็คือจะให้เติมเงินใช่ไหม?

ต้องการสูบเลือดสูบเนื้อกันว่างั้น?

อะไรก็ต้องใช้เงินไปหมดแฮะ

หลังจากลังเลอยู่เล็กน้อย คุณชายหลินก็ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว จึงกดหน้าต่างข้อความด้วยมือที่สั่นเทาเข้าสู่หน้าการสมัครสมาชิก VIP

บางทีอาจใช้แค่เหรียญทองคำไม่กี่สิบเหรียญในการสมัคร VIP ก็ได้

ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าพอรับไหว

แต่ลมหายใจต่อมา เมื่อเห็นราคาการสมัครแพ็คเกจผู้ใช้ระดับ VIP หลินเป่ยเฉินก็ต้องเบิกตาโตด้วยความเหลือเชื่อ

“เชี่ย สมัคร VIP หนึ่งวัน ต้องใช้ศิลาบูชาถึง 10 ก้อน ถ้าสมัครรายเดือนต้องใช้ 250 ก้อน และสมัครรายปีก็ใช้ 2,500 ก้อน…”

แพงเกินไปแล้ว

หลินเป่ยเฉินรู้สึกเหมือนหัวใจจะวายตายเสียให้ได้ เขาเกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้วด้วยซ้ำ

นี่ไม่ได้เรียกว่าขูดเลือดขูดเนื้อกันแล้ว

แต่นี่มันตั้งใจปอกลอกกันให้หมดตัวเลยต่างหาก!!!

ไม่มีทาง ทำไมเขาจะต้องเสียศิลาบูชาไปกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย

หลินเป่ยเฉินมีความคิดที่จะถอนการติดตั้งแอปปฏิทินพยากรณ์ออกไปทันที

เขากดออกมาจากหน้าการสมัครสมาชิก VIP และกำลังจะกดออกจากระบบ

ทันใดนั้น หน้าต่างข้อความก็เด้งขึ้นมาแจ้งเตือนอีกครั้งว่า…

‘ขอแสดงความยินดี! ท่านคือผู้โชคดีลำดับที่ 1,111,111 ที่ใช้งานแอปพลิเคชันของเรา เพราะฉะนั้น ท่านจึงได้รับแพ็คเกจ VIP โดยไม่มีค่าใช้จ่าย ต้องการอ่านรายละเอียดหรือไม่?’

หลินเป่ยเฉินนั่งปากกระตุกอยู่ที่เดิม

ให้ตายสิ

เอากันอย่างนี้เลยหรือ?

ทำไมถึงไม่แจ้งเตือนว่าเขาได้รับแพ็คเกจ VIP ฟรีตั้งแต่ตอนเข้าแอปล่ะ แต่พอเขาจะกดออกจากระบบ ก็มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาเชียวนะ

ทางผู้ผลิตแอปคงคำนวณไว้แล้วล่ะสิท่า

ถ้าก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินหน้ามืดกดสมัคร VIP ไป เขาก็คงไม่มีทางได้แพ็คเกจ VIP ฟรีใช่ไหม?

ไอ้แอปผีสางนี่!

สมควรถูกสาปแช่งจริงๆ

หลังจากนั้น

เด็กหนุ่มพยายามสงบจิตใจ ลังเลอยู่เล็กน้อย สุดท้ายก็กดปุ่ม ‘อ่านรายละเอียด’ ที่ปรากฏบนหน้าจอ

‘ติ๊ง! ท่านคือผู้โชคดี ได้รับสิทธิ์เป็นผู้ใช้ VIP ของแอปพลิเคชันปฏิทินพยากรณ์เป็นเวลา 10 วัน’

หลังจากอ่านข้อความนั้นจบ บนหน้าจอก็แสดงภาพการยิงพลุไฟสว่างไสวละลานตา

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

มีให้ทดลองเป็นผู้ใช้ VIP ด้วย

ต้องการให้เขาเสพติดสินะ?

ฮ่าๆๆ

รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินเป่ยเฉิน

เขากดกลับเข้าไปดูคำพยากรณ์ประจำวันที่ 9 ธันวาคมอีกครั้ง

เมื่อมีสถานะเป็นผู้ใช้ VIP หน้าต่างข้อความจึงเด้งขึ้นมาอย่างราบรื่น

‘วันที่ 9 ธันวาคม ปี 8888 ปีชวด เดือน 12 วันที่ 9 : สิ่งที่จะเกิดขึ้น : การเสียสละตน การแต่งงาน การจับกุมตัว การพังถล่ม การเปิดตลาด การเข้าสู่บ้านพัก การพบแขก…’

‘เทพเจ้าแห่งโชคลาภ : ทิศเหนือ’

‘เทพเจ้าผู้พิทักษ์ : ทิศตะวันออกเฉียงใต้’

‘เทพเจ้าแห่งความสุข : ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ’

‘เทพเจ้าแห่งการรบ : ทิศตะวันตกเฉียงใต้’

‘เวลาที่ควรหลีกเลี่ยง…’

บนหน้าจอมีข้อความเกี่ยวกับการพยากรณ์มากมาย

หลินเป่ยเฉินอ่านจนเวียนหัวตาลาย

“เหมือนกับที่เราเคยใช้ในโลกที่แล้วเลยแฮะ แต่ไม่รู้ว่าพอมาอยู่ในโทรศัพท์เครื่องนี้ มันจะแม่นขนาดไหนกันนะ?”

หลินเป่ยเฉินได้แต่เม้มริมฝีปากครุ่นคิดอยู่ในความเงียบ

เขาเข้าใจพอสมควรว่าความหมายและคำพยากรณ์เหล่านี้หมายถึงอะไร ถ้าคนไม่ถนัดเรื่องการตีความก็น่าจะมึนงงอยู่ไม่ใช่น้อย หลายคำจำเป็นต้องอ่านดูดีๆ ชั่งน้ำหนักอยู่ในใจว่ามันควรหมายถึงอะไร และก็ยังมีอีกหลายคำหลินเป่ยเฉินเองก็ตีความไม่ออกเพราะมันยากเกินไป

หลินเป่ยเฉินคิดว่าตนเองต้องศึกษาการใช้งานแอปพลิเคชันนี้ให้ลึกซึ้งมากขึ้น ถ้าเขาสามารถตีความหมายคำพยากรณ์ได้แม่นยำ มันก็น่าจะมีประโยชน์ต่อการวางแผนในภายภาคหน้ามากทีเดียว

แต่เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เสียงเคาะประตูห้องก็ทำลายสมาธิไปหมดสิ้น

“นายน้อยขอรับ”

เสียงของพ่อบ้านหวังจงดังขึ้น “มีคนมาขอเข้าพบขอรับ”

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า เก็บโทรศัพท์มือถือ เดินตรงไปเปิดประตูและถามว่า “ผู้ใดมาขอเข้าพบข้า?”

หวังจงยิ้มแห้ง “เป็นเด็กรับใช้จากโรงเตี๊ยมขอรับ”

“โรงเตี๊ยมไหน?”

หลินเป่ยเฉินถามกลับไปด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็โรงเตี๊ยมนั้นไงขอรับ” หวังจงตอบ

หลินเป่ยเฉินชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ “ข้าจะรู้ไหมว่าโรงเตี๊ยมนั้นของเจ้ามันคือโรงเตี๊ยมไหน”

หวังจงชะงักไปเล็กน้อย “ก็โรงเตี๊ยมนั้นไงขอรับ นายน้อย”

หลินเป่ยเฉินกระโดดถีบขาคู่ใส่หวังจง ก่อนคำรามว่า “เจ้าตัวบัดซบ ไม่ยอมตอบคำถาม เจ้ามีเวลามากหรือถึงได้มายอกย้อนข้าเช่นนี้?”

สีหน้าของหวังจงแสดงออกถึงความสุขที่ล้นปรี่ เขาไม่รู้ว่าตนเองสมควรหัวเราะหรือร้องไห้มากกว่ากัน “นายน้อยลืมโรงเตี๊ยมที่อยู่บริเวณถนนอู่ถงแล้วหรือขอรับ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเป่ยเฉินก็ถึงกับสะดุ้งโหยง

จริงด้วยสินะ

ที่แท้ก็เป็น ‘โรงเตี๊ยมนั้น’ นี่เอง!!!

เขาจำได้แล้ว

ถ้าเด็กรับใช้ของที่นั่นมาตามหาตัวเขา ย่อมหมายความว่าพวกของหลี่ซิวเยวียนกับหลิวเหวินฮุยคงต้องการพบกู่เทียนเล่อเป็นแน่แท้

อีกอย่าง เขาเป็นคนให้ที่อยู่เอาไว้เอง

ระหว่างทางกลับที่พักหลังร่วมชุมนุมเสร็จ เขาก็แวะไปที่โรงเตี๊ยมและสั่งงานกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเอาไว้

“เจ้าสั่งให้เด็กรับใช้กลับไปก่อน บอกเขาว่าข้าทราบแล้ว”

หลินเป่ยเฉินออกคำสั่ง

หวังจงรีบออกไปหาเด็กรับใช้ไม่รีรอ

หลินเป่ยเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมใส่หน้ากาก ก่อนจะออกไปจากจวนซางจั้วหยวนทางประตูหลัง

ว่าแต่กลุ่มนักเคลื่อนไหวพวกนั้นต้องการพบเขาทำไมนะ?

…

ถนนอู่ถง

โรงเตี๊ยมที่นัดหมาย

ยามเย็น ท้องถนนคราคร่ำด้วยผู้คนและแสงโคมไฟ บรรยากาศเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

“พี่หลี่ ท่านคิดว่าพี่กู่จะมาหรือไม่?”

กานเซียวซวงมีสีหน้าวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

กลุ่มนักเคลื่อนไหวคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าคาดหวังและวิตกกังวลเช่นกัน

หลี่ซิวเยวียนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าต่าง เคียงข้างหลิวเหวินฮุยแบบไหล่ชนไหล่ มือของทั้งสองคนจับกันแนบแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เขามองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับตอบว่า “พี่กู่เป็นวีรบุรุษตัวจริง เมื่อเขาบอกว่าจะมาเขาก็ต้องมา พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล”

ใบหน้าทรงกลมของกานเซียวซวงไม่สามารถซ่อนเร้นความคาดหวังได้อีกต่อไป นางเอ่ยว่า “ไม่รู้ครั้งนี้พี่กู่จะยินดีช่วยเหลือพวกเราหรือไม่?”