จากนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดด้วยความทอดถอนหายใจว่า: “เฉียนหงเย่นเป็นพี่สะใภ้ของฉัน พวกเราก็ล้วนซวยไปแปดชั่วโคตรกลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเซียว ดังนั้นพวกเราสองคนก็ถือเป็นคนที่ประสบชะตากรรมเดียวกันก็จะเข้าใจ……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หม่าหลันพูดด้วยความเสียใจว่า: “เฮ้อ! พี่สะใภ้เธอน่าสงสารกว่าฉัน! อายุมากขนาดนี้ ยังตั้งท้องแล้วแท้ง ทำร้ายร่างกายเกินไปจริงๆ ดังนั้นฉันอยากเรียกเธอออกมา นั่งรถใหม่ของบ้านพวกเราออกไปผ่อนคลายกัน แบบนี้อารมณ์ก็ดีขึ้นบ้าง!”
เซียวฉางเฉียนได้ยินหม่าหลันเสแสร้งพูดมากขนาดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงเฉียนหงเย่นตั้งท้องแล้วแท้ง ก็โกรธควันออกหูในทันที ชี้ไปที่หม่าหลัน และด่าว่าอย่างโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้: “หม่าหลันแก……แก……แกมันนังสารเลว……ทั้งที่แกรู้ว่าเฉียนหงเย่นหนีไปตั้งนานแล้ว ยังแม่งมาสร้างความอัปยศอับอายให้กับกู……กู……กูจะทุบตีคนเลวระยำหมาอย่างแกให้ตาย!”
จากนั้น เซียวฉางเฉียนก็เตรียมที่จะโยนไม้ค้ำยันใต้แขนของตัวเอง และทุบตีออกไปที่บนหัวหมาของหม่าหลันในทันที
เมื่อหม่าหลันเห็นเซียวฉางเฉียนจะใช้ไม้ค้ำยันทุบตีตัวเอง ก็หวาดกลัวจนเหงื่อแตก
ไม่ต้องพูดถึงว่าเซียวฉางเฉียนสามารถที่จะทุบตีโดนตัวเองหรือเปล่า รถคัลลิแนนคันใหญ่ขนาดนั้นจอดอยู่ที่นี่ เซียวฉางเฉียนก็สามารถทุบไม้ค้ำยันลงบนรถคันนี้ได้อย่างง่ายดาย
หม่าหลันรู้สึกว่า นี่เป็นรถมูลค่าสิบกว่าล้าน ถ้าเกิดทุบพังจริงๆ ครอบครัวของตัวเองจะมีเงินที่ไหนไปซ่อนกัน?
ทุบให้ยุบยังพูดง่าย ไม่ซ่อนก็สามารถที่จะขับไปได้ แต่ถ้าเกิดทุบกระจกแตก ถึงเวลานั้นคงจะไม่สามารถเอาแผ่นพลาสติกมาห่อหุ้มหน้าต่าง หรือว่าใช้สกอตช์เทปติดหน้าต่างที่แตกร้าวเหมือนใยแมงมุมได้นะ?
กว่าครอบครัวของตัวเองจะมีรถหรูหราคันหนึ่งไม่ง่ายเลย ถ้าเกิดได้รับความเสียหายอีก ถ้าอย่างนั้นก็ร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตาไม่ใช่หรอกเหรอ?
ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ นายหญิงใหญ่เซียวรีบก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของเขาไว้อย่างแน่นหนา และโพล่งออกมาว่า: “ฉางเฉียน ทุบไม่ได้นะ! อย่าได้ทุบเด็ดขาด! แกไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดถึงฉันและไห่หลงนะ! ถ้าแกทุบไป พวกเราทั้งครอบครัวจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง…….”
เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินคำพูดนี้ น้ำตาของความอัปยศอดสูก็ไหลรินลงมาในทันที และพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “แม่……ผมไม่ได้ต้องการต่อต้านกับแม่ แต่หม่าหลันหล่อนรังแกคนมากเกินไปจริงๆ!”
นายหญิงใหญ่เซียวจับไม้ค้ำยันอย่างแน่นหนา และพูดอย่างเศร้าใจว่า: “ฉางเฉียน! การประนีประนอมเป็นวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้งที่ง่ายที่สุด!”
เซียวฉางเฉียนเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ถอนหายใจยาว และโยนไม้ค้ำยันลงบนพื้น
เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่เซียวออกหน้าห้ามเซียวฉางเฉียนไว้ หม่าหลันถึงได้โล่งใจ จากนั้น เธอก็พูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า: “อีแก่ รู้จักกับแกมาจะสามสิบปีแล้ว ในที่สุดวันนี้แกทำเรื่องที่คนทำเขาทำกันสักที!”
นายหญิงใหญ่เซียวใหญ่รู้สึกอัปยศอดสู แต่ก็ทำได้เพียงพูดกับหม่าหลันว่า: “หม่าหลัน ครอบครัวของพวกเราแตะต้องเธอไม่ได้ ถือซะว่าคนแก่อย่างฉันขอร้องเธอ จากนี้ไปเธออย่าได้เอาคนในครอบครัวของพวกเรามาแสวงหาความสุขอีกเลย……”
หม่าหลันคาดไม่ถึงว่า นายหญิงใหญ่เซียวที่หยิ่งทะนง และเจ้าคิดเจ้าแค้นมาโดยตลอด จะเป็นคนเริ่มก้มหัวให้กับตัวเองก่อน สิ่งนี้ทำให้เธอตกตะลึงในทันที แต่เธอกลับไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร
ในเวลานี้ หางตาของเธอเห็นทั้งสองคนเดินเข้าหากันภายใต้แสงไฟถนน มองแวบหนึ่ง โดยไม่รู้ตัว และโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ: “พระเจ้า เฉียนหงเย่น?! เธอ…….เธอกลับมาได้ยังไง?!”
เซียวฉางเฉียนไม่ได้เห็นสองคนนั้น ในเวลานี้เมื่อได้ยินหม่าหลันพูดถึงเซียวฉางเฉียนอีกครั้ง ความโกรธของเมื่อกี้นี้ไม่ง่ายเลยที่นายหญิงใหญ่เซียวจะโน้มน้าวได้ ก็บันดาลโทสะออกมาหลายเท่าในทันที!
เขาด่าว่าอย่างโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้: “หม่าหลัน! แกแม่งสันดอนขุดง่ายสันดานขุดยากจริงๆ! กู! กูจะสู้สุดชีวิตกับแกในวันนี้!”
หลังจากพูดจบ หยิบไม้ค้ำยันอีกข้างหนึ่งก็จะโยนไปข้างนอก นายหญิงใหญ่เซียวรีบกอดไม้ค้ำยันไว้อย่างแน่นหนา และพูดเสียงดัง: “ฉางเฉียน! ความใจร้อนผลีผลามมันเป็นเหมือนปีศาจ!”
ในเวลานี้หม่าหลันกังวล ชี้ไปที่ร่างคนที่หลบซ่อนอยู่ไม่ไกล และพูดเสียงดัง: “เซียวฉางเฉียนนายดูให้ดี! เฉียนหงเย่นกลับมาจริงๆ!”
เซียวฉางเฉียนเหลือบมองไป และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเลือดทั่วร่างกายเป็นเหมือนบ่อน้ำมันที่ถูกเจาะ ก็พุ่งตรงขึ้นไปกลางกะโหลกศีรษะด้วยเสียงดังตูม
เขามองดูร่างที่คุ้นเคยนั้น และด่าว่าอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า: “ให้ตายเถอะ! เฉียนหงเย่น! เธอแม่งยังมีหน้ากลับมาจริงๆ!”
