เมื่อได้ยินชื่อเทียนเซียงฝู่สามคำนี้ เฟ่ยเข่อซินก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจพักหนึ่ง
เธอแอบไตร่ตรองในใจ : “อาหารของเทียนเซียงฝู่นี้แน่นอนว่าไม่เลวเลย แต่ว่าต่อให้ไม่เลว ก็ทนกินทุกวันไม่ไหว……”
“อีกอย่าง หลายวันมานี้ฉันอยู่ที่เทียนเซียงฝู่ก็ถือว่าเป็นลูกค้าประจำแล้ว ถ้าหากถูกเย่เฉินรู้เข้าอีกล่ะก็ ไม่แน่ก็อาจจะคิดมาก มีแต่ผลเสียไม่มีผลดีแน่นอน”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มและพูดกับเย่เฉินว่า : “คุณเย่ เทียนเซียงฝู่ฉันเคยไปแล้ว อาหารไม่เลวเลยจริงๆ แต่ว่าทานข้าวที่นั่น ค่อนข้างที่สิ้นเปลืองเกินไป ไม่รู้ว่าท่านพอจะมีที่อื่นๆที่ติดดินมากกว่านี้ให้เลือกบ้างไหม？เหมือนกับร้านอาหารบ้านไร่ของวันนี้ ฉันคิดว่าดีมากเลยนะ…… ”
เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจว่า : “คุณเคยไปเทียนเซียงฝู่มาแล้ว？ไอ๊หยา ถ้าหากรู้ตั้งแต่แรกผมจะได้บอก เถ้าแก่ทางฝั่งนั้นไม่ต้องคิดเงินคุณ”
พูดแล้ว เย่เฉินก็พูดอีกว่า : “แบบนี้ อีกเดี๋ยวผมจะโทรศัพท์ไปหาเถ้าแก่ของเทียนเซียงฝู่ ไม่ว่าคุณจานจะไปเมื่อไหร่ ให้เขาไม่ต้องคิดเงินคุณ！”
เฟ่ยเข่อซินรีบพูดว่า : “ได้ยังไงกันละคะ！คนเขาเปิดร้านทำธุรกิจนะ จะให้คนเขาไม่คิดเงินได้ยังไง คุณเย่ห้ามเกรงใจกันแบบนี้เด็ดขาด……”
เดิมทีเย่เฉินก็ไม่ได้เกรงใจ เขาก็แค่เห็นเฟ่ยเข่อซินเป็นเพียงหนูตัวน้อยๆเท่านั้นเอง ตอนนี้แค่หยอกล้อเธอเล่นเท่านั้น รอดูท่าทางที่วุ่นวายสับสนจนทำอะไรไม่ถูกของเธอ
เพราะงั้น เย่เฉินก็ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นกลับไปจะไปหาร้านอาหารที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์สักหน่อย พอถึงตอนนั้นค่อยพาคุณจานไปลองชิมดู”
เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ยิ้มที่สวยงาม พูดว่า ： “ฉันอยู่ที่จินหลิงไม่คุ้นชินกับสถานที่และผู้คน ก็มีคุณเย่เป็นเพื่อนแค่คนเดียว ในช่วงเวลานี้ก็ขอบคุณการดูแลของคุณเย่แล้ว！”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า ： “ชมเกินไปครับๆ ผมจัดการเอง！”
พูดแล้ว เย่เฉินมองดูเวลา ยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดว่า ： “คุณจาน ดึกมากแล้ว ไม่งั้นวันนี้เราก็พอแค่นี้？”
“ได้ค่ะ ！” เฟ่ยเข่อซินพยักหน้ายิ้มพร้อมพูดว่า ： “วันนี้ขอขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณเย่นะคะ！”
“เกรงใจกันเกินไปแล้ว！” เย่เฉินยิ้มกริ่มพร้อมลุกขึ้นยืน เห็นเฟ่ยเข่อซินก็หยิบกระเป๋าลุกขึ้นยืนเช่นกัน ก็เดินมาถึงที่หน้าประตูก่อน เปิดประตูห้องVIP ยิ้มพร้อมพูดว่า : “เชิญ คุณจานครับ”
เฟ่ยเข่อซินโค้งตัวพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมพูดว่าขอบคุณ หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องVIPออกไปแล้ว
ในเวลานี้ ท้องฟ้าด้านนอกก็เป็นสีดำสนิทหมดแล้ว แม้ว่าในสวนจะมีแสงสว่างของโคมไฟติดกำแพง แต่ว่าเส้นแสงยังคงสลัวๆมาก
เมื่อเฟ่ยเข่อซินเดินออกประตูไป ก็หาเงาร่างของลั่วเจียเฉิงทันที แต่คิดไม่ถึงว่า ลั่วเจียเฉิงไม่ได้ยืนอยู่ที่ข้างรถเหมือนปกติ
เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไตร่ตรองในใจ : “คุณลั่วล่ะ？เมื่อก่อนเขาก็จะยืนอยู่ที่ข้างรถทุกครั้ง ทำไมวันนี้ถึงหายไป？หรือว่าพักผ่อนอยู่ในรถงั้นเหรอ？”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็รีบก้าวเดินไปยังคาดิลแลคคันนั้นเลยทันที
แต่เมื่อเธอถึงหน้าต่างรถแล้ว แนบตัวมอง พบว่าในรถว่างเปล่า ไม่มีเงาร่างของลั่วเจียเฉิงเลย
ดังนั้นเธอก็รีบมองไปรอบๆอีกครั้งทันที ทั่วทั้งสวนบ้านไร่ ก็ไม่เห็นลั่วเจียเฉิงเลย
นี่ทำให้ในใจของเธอ ค่อนข้างลนลานทันที
เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเป็นกังวล ลองโทรศัพท์ออกไปหาลั่วเจียเฉิง แต่ว่าโทรศัพท์กลับปรากฏว่าไม่สามารถติดต่อได้
นี่ก็ยิ่งทำให้เขาลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที ลองกดโทรต่อไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งยืนหมุนด้วยความร้อนใจอยู่ที่เดิมอย่างไม่หยุดหย่อน
เย่เฉินแสร้งพูดถามอย่างประหลาดใจ : “คุณจาน คุณเป็นอะไรเหรอ？”
เฟ่ยเข่อซินโพล่งพูดออกไปโดยทันที : “คนขับรถ……คนขับรถของฉันหายไปนะ……”
“หายไป？” เย่เฉินพูดอย่างประหลาดใจว่า :”คนอยู่ดีๆทั้งคน ทำไมถึงพูดว่าหายไปก็หายไปแล้วล่ะ？เมื่อกี้ตอนที่ผมออกมารับโทรศัพท์ ยังพูดทักทายกับเขาอยู่เลยนะ……”
พูดจบ เขาก็รีบพูดอีกว่า : “ไปเข้าห้องน้ำแล้วหรือเปล่า？”
เฟ่ยเข่อซินพูดด้วยท่าทางที่ลนลานยากที่จะเก็บซ่อนได้ : “แต่โทรศัพท์ของเขาก็โทรไม่ติดแล้ว……คนอย่างเขา ไม่เคยโทรไปไม่ติดเลย อีกอย่างสไตล์การทำงานของเขาก็ระมัดระวังมาก ไม่มีทางหายตัวไปโดยไม่บอกกัน เพราะงั้น……เพราะงั้นฉันสงสัยว่า เป็นไปได้มากว่าเขาอาจจะเจอเรื่องวุ่นวายอะไรเข้าแล้ว…… ”
