บทที่ 192 ความเศร้า[รีไรท์]
เย็นเยือก หนาวเหน็บไปจนถึงกระดูกดำเหมือนกับตกอยู่ในนรกขุมที่เก้า
เจ็บปวด เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เหมือนมีใครเอามีดมากรีดแทงหัวใจของเขา ฉู่ชวิ๋นไม่เคยหวาดกลัวเท่ากับวินาทีนี้มาก่อน เขาทั้งหวาดกลัวและเดือดดาลจนตัวสั่น
“ย๊ากกกกกกกกกก…”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงคำรามเหมือนกับสัตว์ร้ายที่กำลังบาดเจ็บ ดวงตาของเขาแดงก่ำ พื้นหินรอบตัวเกิดรอยปริแตกเป็นบริเวณกว้าง
โครม!
พื้นดินระเบิดตัว ก้อนหินบนภูเขาเซวียนฉีถล่มลงมา ฉู่ชวิ๋นลอยตัวขึ้นไปบนท้องฟ้า เต่าคะนองร้องคำราม ร่างกายขนาดใหญ่ยักษ์ของมันถูกฉู่ชวิ๋นพลิกคว่ำกระเด็นไป ฉู่ชวิ๋นร่อนลงมาแตะพื้น คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เส้นผมของเขาปลิวไสว ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยไอสังหารที่รุนแรงยิ่งกว่าสัตว์ปีศาจทั้งสี่ตัวรวมกันเสียอีก ดวงตาสีแดงก่ำของเขาเป็นประกายเย็นเยียบ
โฮก!
มังกรปีศาจเงื้อกรงเล็บขนาดใหญ่ หมายจะตะปบฉู่ชวิ๋น
ฉู่ชวิ๋นเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาไหลเป็นสายเลือด บริเวณปอยผมของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวในเวลาเพียงพริบตาเดียว ผมขาวของเขาเกิดจากความโศกเศร้า!
“อ๊ากกกกก…”
ฉู่ชวิ๋นเงยหน้าคำรามใส่ท้องฟ้า เหมือนกำลังถามคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ ซึ่งทำให้เขาเศร้าเสียใจหนักมากกว่าเดิม
“พวกแก ต้องตาย!!!”
ในขณะที่คำรามประโยคนี้ออกมา ฉู่ชวิ๋นยกกำปั้นที่เปล่งประกายเรืองรองต่อยใส่มังกรปีศาจ มังกรปีศาจบินโฉบเข้ามาทิ้งตัว
ผลั่ก!
กำปั้นของชายหนุ่มปะทะเข้ากับกรงเล็บขนาดใหญ่ของมังกรปีศาจ หลังจากนั้น มังกรปีศาจก็ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
เงาร่างของฉู่ชวิ๋นดีดตัวขึ้นไปกลางอากาศอีกครั้งเหมือนกับลูกศรหลุดออกจากสาย เขาพุ่งตรงขึ้นไปยังหัวของมังกรปีศาจ กำปั้นเปล่งแสงสว่างเป็นประกาย
ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก!
ฉู่ชวิ๋นรัวกำปั่นใส่ไม่ยั้งอย่างบ้าคลั่ง บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยประกายแสงจากกำปั้นของเขา เสียงการปล่อยพลังดังกังวาน เลือดจำนวนมากสาดกระจายออกมาจากหัวมังกร
มังกรร้องคำรามด้วยความโกรธแค้น ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่ฉู่ชวิ๋นต่อยหมัดใส่หัวของมัน จะทำให้หัวของมันกลายเป็นรูโหว่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มังกรปีศาจบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ดวงตาของฉู่ชวิ๋นแดงก่ำ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด ชายหนุ่มกลับลงมาที่พื้นดินอีกครั้ง ก่อนที่จะดีดตัวเคลื่อนไหวไปรอบร่างกายมังกรปีศาจ ด้วยความเร็วที่มากกว่าความเร็วเสียงถึงสองเท่า
มังกรปีศาจคำรามและตวัดกรงเล็บ มันพ่นลมหายใจและสะบัดหาง พื้นหินแตกกระจาย เศษดินปลิวไปทั่ว เหมือนฉากในภาพยนตร์แนวระเบิดภูเขาเผากระท่อม ฉู่ชวิ๋นยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นดิน ยังคงต่อยหมัดใส่มังกรปีศาจรัวๆ ทุกครั้งที่เขาปล่อยหมัดออกไปจะเกิดคลื่นพลังปะทะเข้าใส่ร่างกายของมังกรปีศาจ
“ตายไปซะ!”
ฉู่ชวิ๋นพลันหยุดมือ ร้องตะโกนและกำหมัดแน่น
ตู้ม!
หลังจากนั้น ร่างกายของมังกรปีศาจก็ระเบิดออก เลือดเป็นสายไหลทะลักออกมาเหมือนท่อน้ำแตก วินาทีต่อมา อวัยวะส่วนต่าง ๆ อย่างเช่นหัว หน้าอก ขาและหางของมันก็ทยอยระเบิดต่อ ๆ กันมาตามลำดับ ส่งผลให้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยม่านหมอกเลือด
กลุ่มผู้รับชมถึงกับตะลึงลาน ได้แต่จ้องมองมังกรปีศาจที่ยาวกว่าสิบเมตร ร่างแหลกสลายหายไปกลางอากาศ บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยม่านหมอกเลือดของมังกรปีศาจ
เส้นผมของฉู่ชวิ๋นปลิวไสว ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด ในตอนนี้ ชายหนุ่มบ้าเลือดขึ้นมาแล้ว เขาหันกลับมาเดินตรงเข้าไปหาพยัคฆ์ขาวทันที
โฮก!
พยัคฆ์ขาวคำรามและเงื้อกรงเล็บตะปบใส่ฉู่ชวิ๋น
ฉู่ชวิ๋นดีดตัวขึ้นจากพื้น ตีลังกาข้ามหัวมันไป กรงเล็บของพยัคฆ์ขาวจึงตบลงไปบนพื้น ทำให้พื้นหินแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ
ฉู่ชวิ๋นหันขวับกลับมาคว้าจับหางเสือไว้ด้วยสองมือ หลังจากนั้น เขาก็เหวี่ยงมันหมุนเป็นวงกลม ทุกคนเฝ้ามองด้วยใจเต้นระทึก ในขณะนี้ฉู่ชวิ๋นที่เดิมทีก็มีความโหดร้ายอำมหิตอยู่แล้ว ตอนนี้เขาได้กลายเป็นปีศาจกระหายเลือดไปอย่างสมบูรณ์แบบ
พยัคฆ์ขาวที่มีลำตัวยาวหลายเมตร ถูกฉู่ชวิ๋นจับหางมาเหวี่ยงไปรอบ ๆ ไม่หยุด
โครม!
ลำตัวของพยัคฆ์ขาวกระแทกกับกำแพงหินอย่างรุนแรง ทำให้กำแพงหินพังทลายไปทันที หางเสือมีขนาดใหญ่มาก แต่เมื่ออยู่ในมือของฉู่ชวิ๋น มันกลับเหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่ง พยัคฆ์ขาวถูกฟาดลงไปบนพื้น
โครม!
พื้นหินแตกกระจายเป็นวงกว้าง
โครม!
ฉู่ชวิ๋นบ้าคลั่งไปแล้ว เขาใช้มือจับหาง ลากพยัคฆ์ขาวตัวนั้นไปฟาดใส่เต่าคะนองอย่างแรง
ผลั่ก!
ลำตัวขนาดใหญ่ของพยัคฆ์ขาวฟาดเข้าใส่กระดองของเต่าคะนองเสียงดังสนั่น ทำให้พื้นดินบริเวณนั้นยุบตัวลงไปครึ่งเมตร!
ขาที่ใหญ่โตเหมือนกับเสาหินของเต่าคะนองหักพับลงไปกับพื้น งูดำที่อยู่บนกระดองเต่าพยายามจะพ่นลมหายใจในขณะที่อ้าปากกว้าง แต่ผลที่ได้ก็คือ มันถูกลำตัวของพยัคฆ์ขาวฟาดใส่จนบี้แบนกลายเป็นเศษเนื้อกองหนึ่ง
ความตายของงูดำทำให้เต่าคะนองโกรธแค้น มันสั่นไปทั้งตัวในขณะที่ลุกยืนขึ้นมาอีกครั้ง
แต่หลังจากนั้น ฉู่ชวิ๋นก็จับพยัคฆ์ขาวฟาดใส่กระดองของมันอย่างแรง เต่าคะนองส่งเสียงร้องโหยหวน พื้นดินยุบตัวลงไป ลำตัวของมันครึ่งหนึ่งจมลงไปใต้พื้นดินแล้ว
ผลั่ก!
ฉู่ชวิ๋นใช้ร่างกายของพยัคฆ์ขาวเป็นเหมือนค้อน เขาใช้มันทุบลงไปบนกระดองเต่าคะนองอย่างบ้าคลั่ง พื้นดินบริเวณนั้นยุบตัวและแตกกระจาย พื้นที่รัศมีสิบเมตรย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด ไม่มีใครรู้ว่านั่นเป็นเลือดของเต่าคะนองหรือพยัคฆ์ขาวกันแน่
พยัคฆ์ขาวที่มีสภาพเป็นเหมือนตุ๊กตาผ้าขาดๆ ร่ำร้องด้วยความทรมาน
แต่ฉู่ชวิ๋นยังคงไม่หยุดมือ เขาจับพยัคฆ์ขาวฟาดใส่เต่าคะนองครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แล้วกระดองเต่าก็แตกออก ลำตัวขนาดใหญ่ของมันจมหายลงไปใต้พื้นดิน
บนพื้นดินเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ เต่าคะนองนอนแน่นิ่งอยู่เนิ่นนาน มีแต่เพียงเลือดสีแดงสดเท่านั้นที่พวยพุ่งขึ้นมาด้านบน และสุดท้าย ลำตัวของเต่าคะนองก็จมหายลงไปใต้พื้นดิน แน่นิ่งไปตลอดกาล
ฉู่ชวิ๋นจับพยัคฆ์ขาวเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพงหิน จากนั้นจึงเดินตามเข้าไปติด ๆ ชายหนุ่มใช้มือจับที่ลำคอของมัน แขนของเขาเปล่งแสงสีขาวสว่างจ้า แล้วลำแสงสีแดงก็ไหววูบ
กร๊อบ!
เสียงกระดูกแตกหัก ชวนให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกหนาวเย็นไปถึงไขสันหลัง
ลำคอของพยัคฆ์ขาวมีขนาดเท่ากับเอวคนสองคน แต่ฉู่ชวิ๋นก็ยังคงหักคอมันได้อย่างง่ายดาย ทุกคนได้แต่เฝ้ามองอย่างขนลุก โดยเฉพาะคนจากสำนักสวรรค์ฟ้า ที่หวาดกลัวจนแทบขาดใจตายแล้ว
แว๊ก!
สี่สัตว์ปีศาจในขณะนี้เหลือแค่เพียงหงส์แดงเท่านั้น ส่วนอีกสามตัวที่เหลือถูกฉู่ชวิ๋นฆ่าตายไปหมดแล้ว มันจึงรู้ตัวดีว่ายากที่จะหนีพ้นชะตากรรมไปได้ หงส์แดงเงยหน้าขึ้นส่งเสียงร้องก้องกังวาน เสียงกรีดร้องของมันถึงกับทำให้ก้อนหินระเบิดจำนวนมาก
ฉู่ชวิ๋นเงยหน้ามอง เส้นผมปลิวไสว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยไอสังหาร ชายหนุ่มยกมือหนึ่งขึ้นมาหมุนวนเป็นกระบวนท่าลึกลับ
แว๊ก!
พลันบังเกิดเสียงนกเพลิงอีกตัวหนึ่งดังก้องท้องนภา ทุกคนได้แต่จ้องมองด้วยความตกตะลึง
บนท้องฟ้าปรากฏลูกไฟขนาดยักษ์ดวงหนึ่งและลูกไฟดวงนั้นก็คือนกเพลิงที่มีความยาวมากกว่าสิบเมตร ดวงตาของมันเป็นเปลวไฟสีแดงฉาน มันโบยบินไปบนท้องฟ้า ทุกที่ที่มันบินผ่าน จะเกิดเปลวไฟขนาดใหญ่ลามเลียไปทั่วท้องนภา
เมื่อนกเพลิงตัวนี้ปรากฏตัวขึ้น พลังของหงส์แดงตัวเก่าก็ถูกกดลงไปทันที แต่มันไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
แว๊ก!
หงส์แดงพ่นลูกไฟรวมตัวกันเป็นมังกรไฟตัวหนึ่ง พุ่งโจมตีใส่นกเพลิงของฉู่ชวิ๋น
นกเพลิงของฉู่ชวิ๋นกางปีกออกกว้าง แล้วก็กระพือปีก มังกรไฟแตกสลายกลายเป็นลูกไฟจำนวนมาก ปลิวกระจายไปทั่วอากาศอีกครั้ง แล้วร่างของหงส์แดงก็ถูกเปลวไฟของอีกฝ่ายหนึ่งกลืนกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
เปลวเพลิงลามเลียด้วยความรวดเร็ว ในที่สุด บรรดารูปปั้นหินถูกเผาไหม้จนหมดสิ้น!
ครืน!
พื้นดินสั่นสะเทือนเพราะเกิดการยุบตัวจากความร้อนของเปลวเพลิง
เปรี๊ยะ!
รูปปั้นหินแตกตัวออก แหลกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อสลายม่านพลังของฝ่ายตรงข้ามลงไปได้ ดวงตาของ ฉู่ชวิ๋นก็เป็นประกายสดใส ม่านพลังสี่สายที่ห้อมล้อมตัวเขาอยู่ก็หายวับไปแล้วเช่นกัน
เฮือก!
เฉินหวูฮุยและหวูฉางเฟิง พร้อมกับผู้อาวุโสทั้งสิบกระอักเลือดออกมาจากปากในเวลาเดียวกัน ดวงตาแดงก่ำของฉู่ชวิ๋นหันไปมองพวกเขา แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นกลุ่มคนที่ถูกจ้องมองหวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ
แต่อย่างไรก็ตาม ฉู่ชวิ๋นกลับดีดตัวกลับมา กระโดดหนึ่งครั้ง ร่างของเขาก็ลอยไกลสิบกว่าเมตร
พริบตาเดียว ฉู่ชวิ๋นก็ไปปรากฏกายอยู่ข้างฮวาชิงหวู่ในกอหญ้าข้างทาง หญิงสาวดูเหมือนคนนอนหลับแต่ไม่ใช่ แม้ใบหน้าของเธอจะยังคงสวยงามอยู่ก็ตาม
“สะ…เสี่ยวหวู เลิกนอนหลับได้แล้ว ตื่นขึ้นมาเถอะ…”
“เสี่ยวหวู่ เลิกเล่นได้แล้ว ผมรู้ว่าคุณแกล้งนอนหลับ คุณอยากจะให้ผมตกใจใช่ไหมล่ะ? คราวนี้ผมจะไม่ยอมพูดอะไรน่าอายออกมาอีกแล้ว ผม…ผม….” เสียงของเขาติดค้างอยู่ในลำคอ ชายหนุ่มไม่สามารถพูดคำใดออกมาได้อีกแล้ว
ฉู่ชวิ๋นพูดอะไรไม่ออก หัวไหล่ของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ในขณะที่น้ำตาของชายหนุ่มไหลหยดลงจากแก้มตกลงสู่กอหญ้า
กลุ่มผู้รับชมดวงตาแดงก่ำ ได้แต่หันหน้าหนีไป เพราะทำใจรับชมต่อไปไม่ไหวแล้ว ยัยตัวร้ายและจอมยุทธ์หญิงอีกหลายคน ต่างพากันยกมือปิดปากร้องไห้โดยไม่รู้ตัว
แม้ว่าพวกเธอจะเคยเห็นคนตายมาจนชินตา แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ชวนให้หัวใจสลายมากเกินไป ไม่มีใครสามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปแล้ว
