ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) – บทที่ 43 ทุบมัน! (4)

“คุณเสียสติไปแล้วเหรอ? ว่าไง คุณจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ในนามของตระกูลหลี่ของพวกคุณงั้นหรือ? หรือว่าพวกคุณอยากให้ผมจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ไปเดินเล่นที่ตระกูลหลี่สักหน่อยดีไหม?”
น้ำเสียงของพ่อบ้านซุนเต็มไปด้วยความดูถูก หลี่จั่นกลัวมาก โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายของพ่อบ้านซุนยิ่งทำให้เขาสั่นสะท้านและเหงื่อแตกพลั่ก
“ทำไมคุณไม่ลองสืบข่าวดูล่ะ อย่าว่าแต่ไอ้เด็กเวรอย่างคุณเลย ต่อให้พ่อของคุณมาด้วยตัวเอง ก็ยังไม่กล้าแม้แต่ทวงคืนศักดิ์ศรีจากผม!”
หลี่จั่นก้มหน้าลง ไม่กล้าโต้แย้งอะไรอีก เพราะถึงอย่างไรการเผชิญหน้ากับตระกูลซุนหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ ตระกูลหลี่อ่อนแอกว่าตระกูลซุนเกินไป เขาจะไม่มาหาเรื่องคุณก็ดีแล้ว ยังกล้าไปทวงศักดิ์ศรีอีก? นั่นไม่เท่ากับเป็นการรนหาที่ตายหรอกเหรอ?
พ่อบ้านซุนลุกขึ้นยืนช้าๆ หลี่จั่นทนไม่ไหวต้องถอยหลังออกไปสองก้าว
พ่อบ้านซุนชำเลืองมองเขาอย่างดูถูก “ไสหัวออกไปจากที่นี่ ถ้ากล้าพูดมากอีกแม้แต่ประโยคเดียว ผมก็จะจัดการคุณด้วย!”
“ครับๆ!”
หลี่จั่นสั่นสะท้านไปทั้งตัวเหมือนได้รับพระราชทานอภัยโทษ แม้แต่เหงื่อก็ยังไม่กล้าเช็ด รีบหลีกทาง แล้วไปยืนหลบอยู่ข้างๆ อย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ซี้ด!
เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนก็อ้าปากค้าง!
พ่อบ้านคนนี้จองหองขนาดนี้เชียวหรือ?
อย่างไรก็ตาม พ่อบ้านก็แสดงท่าทีเช่นนี้ต่อแขกที่นี่ทุกคนเหมือนกัน
ตระกูลซุนตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลเจียง หากต้องการพูดแทนตระกูลเจียง ก็เท่ากับว่าต้องการเป็นปฏิปักษ์กับตระกูลซุน เป็นการดีที่สุดที่จะพิจารณาความสามารถของตัวเอง!
“คุณย่าเจียง ดูเหมือนว่าคุณไม่คิดจะประนีประนอมแล้วใช่ไหม?”
พ่อบ้านซุนมองไปทางคุณย่าเจียง หมดความอดทนแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจล่ะ”
สีหน้าของพ่อบ้านซุนเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นเขาก็โบกมือและยิ้มเยาะกล่าวว่า “นี่มันเหมือนงานศพตรงไหน พวกนายมัวรีรออะไรอีก รีบมาช่วยตกแต่งให้ตระกูลเจียงสิ!”
“ครับท่าน!”
บอดี้การ์ดทั้งหกรับคำสั่งพร้อมกัน พวกเขายกเก้าอี้ขึ้นมาทุบลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรงโดยไม่รีรอ บอดี้การ์ดสองคนรีบพุ่งเข้าไป คว่ำโต๊ะที่เต็มไปด้วยไวน์และอาหาร!
แขกและญาติของตระกูลเจียงที่นั่งอยู่ไม่มีใครไม่ตกใจ ต่างพากันถอยหลบเพื่อไม่ให้โดนลูกหลงไปด้วย
“ปังปัง!”
“โครม!”
บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งหกลงมือพร้อมกัน เสียงทุบโต๊ะและเก้าอี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง อาหารที่ตั้งใจเตรียมอย่างพิถีพิถัน ไวน์หกราดเต็มพื้น และแม้แต่โคมไฟสีแดงที่แขวนอยู่ตรงทางเข้าห้องโถงก็ถูกดึงลงมา พังทลายลงกระจัดกระจายไปทั่ว
ในเวลาไม่ถึงสองนาที ห้องโถงจัดงานวันเกิดที่ตกแต่งอย่างพิถีพิถันก็รกเละเทะ
“ตระกูลซุน ข่มเหงรังแกกันจนเกินไปแล้ว!”
เจียงเฟิ่งหยุนกำหมัดแน่น สีหน้าซีดเซียวด้วยความโกรธ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
มารดาโกรธจนกระอักเลือด งานเลี้ยงวันเกิดดีๆ ถูกฉีกออกอย่างไม่มีชิ้นดี ใครจะคิดได้ว่า ในเวลานี้ในใจเขาโกรธแค่ไหน
“แม่ แม่หลบไปก่อน อย่าให้ต้องบาดเจ็บ”
ถึงอย่างไรเจียงเยว่ถงก็เป็นเด็กสาวที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอยังรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่ก็รีบเข้าไปประคองมารดาที่ตื่นตระหนกไว้
หลี่จั่นนั้นฝากความหวังไว้ไม่ได้แล้ว ไม่มีใครในตระกูลเจียงสักคนที่พูดจามีน้ำหนัก
เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกรกับตระกูลซุนได้เลย
“เวรกรรม นี่คือเวรกรรม!” เสิ่นหัวน้ำตาแทบไหล
ถ้ายังถูกทุบแบบนี้ต่อไป แม่สามีคงโกรธจนอกแตกตาย งานวันเกิดก็จะกลายเป็นงานศพจริงๆ!
“พ่อบ้านซุน ตระกูลเจียงของเรารู้ตัวว่าผิดแล้ว ได้โปรดยกมืออันสูงส่งของท่านปล่อยพวกเราตระกูลเจียงไปเถอะ” เสิ่นหัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนนต่อพ่อบ้านซุน
“ฮ่า ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าผิด?” พ่อบ้านซุนเหลือบมองเสิ่นหัว แล้วพูดอย่างไม่แยแส “มันสายเกินไปแล้ว!”
พ่อบ้านซุนไม่ขยับเขยื้อนเลย เขาพูดอย่างเย็นชา “ทุบทิ้งให้หมด! ให้พวกเขาดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากล่วงเกินตระกูลซุนของเรา!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ยอดฝีมือทั้งหกก็ลงมือหนักขึ้น
ในชั่วพริบตา ไม่เพียงแต่โต๊ะจีนเท่านั้นที่ถูกทุบ แม้แต่ของขวัญวันเกิดก็ยากที่จะรอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจ ถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเต็มพื้นเช่นกัน…
“ขอร้องล่ะ พวกคุณได้โปรดอย่าทุบอีกเลย!”
“ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ไม่ต้องไปขอร้องพวกเขา ปล่อยให้พวกเขาทุบให้พอใจ!” เจียงเฟิ่งหยุนจ้องเขม็งใส่ภรรยา แล้วพูดอย่างเย็นชา
“ฮ่า คุณนี่ใจเด็ดมาก มาสิ เอาของขวัญชิ้นสุดท้ายมาให้ผม ถือเชือกมา เอาเชือกแขวนนาฬิกาสีเลือดไว้ที่ประตู ฮ่าฮ่า!” พ่อบ้านหูหัวเราะลั่นอย่างจองหอง
คุณย่าเจียงได้ยินเช่นนี้ก็ตัวสั่น ทรุดลงกับพื้นทันที!
เจียงเฟิ่งหยุนเบิกตากว้างด้วยความโกรธ พร้อมกับตะโกนว่า “พวกคุณช่างกล้านัก!”
เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดสองคนหยิบเชือกออกมาจากรถออฟโรดจริงๆ เจียงเฟิ่งหยุนก็ทนไม่ไหวแล้ว รีบสาวเท้าก้าวเข้าไปทันที
เจียงเฟิ่งหยุนมีอารมณ์ร้อน เหตุผลที่เขาอดทนมาตลอดก็เพราะคิดถึงตระกูลเจียงทั้งหมด ถึงอย่างไรเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลเจียงตกอยู่ในสถานการณ์จนตรอกได้ในเวลาอันสั้น
แต่ตระกูลซุนนั้นข่มเหงรังแกกันเกินไปแล้ว แค่ขี้รดบนหลังคาตระกูลเจียงยังพอทนไหว แต่ตอนนี้ถึงกับเอามาสาดใส่ปากผู้คนโดยตรง!
เรื่องแบบนี้ไม่มีใครทนได้ ถ้าปล่อยให้ตระกูลซุนแขวนนาฬิกาเรือนใหญ่ไว้หน้าประตูบ้านพวกเขา มารดาต้องโกรธจนอกแตกตายแน่ๆ!
“ปัง!”
เจียงเฟิ่งหยู่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในขณะที่กำลังโกรธ จนบอดี้การ์ดคิดไม่ถึงว่าจะมีคนจากตระกูลเจียงกล้าที่จะลงมือ เขาถูกเจียงเฟิ่งหยุนเตะล้มลง
“คนไร้ประโยชน์ ตีมันให้ตาย!” พ่อบ้านซุนเลิกคิ้ว แล้วออกคำสั่งอย่างเย็นชา
“รนหาที่ตาย!”
บอดี้การ์ดทั้งหกนี้ไม่ใช่นักฆ่าธรรมดา เมื่อครู่เจียงเฟิ่งหยุนเพิ่งทำการลอบโจมตี บอดี้การ์ดก็ป้องกันทันทีที่เขาถูกเตะ แม้ว่าจะถูกเตะล้มลง แต่กระดูกก็ไม่บาดเจ็บ
“บัดซบ! รนหาที่ตาย!” บอดี้การ์ดกระโดดลุกขึ้นทันที มองลงไปที่รอยเท้าบนหน้าอก รู้สึกขายหน้าเล็กน้อย สีหน้าเยือกเย็นลงในทันใด เมื่อได้ยินคำสั่งของพ่อบ้านซุนฟิลิป ก็รีบตรงดิ่งไปหาเจียงเฟิ่งหยุน
“พ่อ ระวัง!” เจียงเยว่ถงดูตื่นตระหนก เตือนเขาอย่างร้อนใจ
“เจ้าหยุน รีบหลบไป!”
แต่เจียงเฟิ่งหยุนจะหลบเลี่ยงได้อย่างไร!
บอดี้การ์ดทั้งหกคนที่พ่อบ้านซุนพามานั้นเคยผ่านการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ใครก็ตามที่รู้จักพวกเขาสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็วว่า พวกเขาล้วนเป็นทหารที่ปลดประจำการแล้ว
แม้ว่าเขาจะเป็นทหารที่ปลดประจำการแล้ว แต่เขาก็มีโรคประจำตัวก่อนที่จะเกษียณ ตอนนี้อายุก็มากแล้วด้วย เขาจะเทียบกับทหารหนุ่มปลดประจำการเหล่านี้ได้อย่างไร
บอดี้การ์ดด่ากราดด้วยความโกรธ สาวเท้าวิ่งไปถึงตัวเจียงเฟิ่งหยุนเพียงไม่กี่ก้าว กำปั้นขนาดใหญ่พุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเจียงเฟิ่งหยุน!
แม้ว่าเจียงเฟิ่งหยุนจะอายุมาก แต่เขาก็มีรากฐานที่มั่นคง เขารีบยื่นมือออกไปเพื่อป้องกันไว้
แต่ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งเกินไป แค่หมัดเดียวเท่านั้น แม้ว่ากองกำลังส่วนใหญ่ของเขาจะถูกเขาต่อต้าน แต่พลังสะสมก็ระเบิดออกมา ชกแค่หมัดเดียวก็สั่นสะเทือน ร่างกายของเจียงเฟิ่งหยุนก็อ่อนแอเกินกว่าจะประคองตัวเองได้ เขาเซไป 7-8 ก้าว ก่อนจะถอนพลังออกได้
ในขณะเดียวกันใบหน้าก็แดงขึ้น เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะออกแรงมากเกินไป
แต่นี่ยังไม่ถือว่าจบ หลังจากที่มือใหญ่ของบอดี้การ์ดโจมตีได้สำเร็จ เขาก็พุ่งตัวเข้ามาอีกครั้ง!
ด้วยกระบวนท่าเหมือนกัน!
เขาชูกำปั้นขึ้น ชกเข้าไปที่ใบหน้าของเจียงเฟิ่งหยุนอีกครั้ง
“เจ้าหยุน!” เสิ่นหัวอุทานออกมา! ทันทีที่เจียงเฟิ่งหยุนต้านทานหมัดได้ เขาก็รู้สึกปวดชาที่แขนทั้งสอง ร่างกายออกแรงไม่ได้มากนัก คู่ต่อสู้ทั้งเร็วและแรงเกินไป เขารีบไขว้แขนเพื่อป้องกัน!
“ปัง!”
กำปั้นของบอดี้การ์ดเหมือนร่วงลงมาจากฟากฟ้า!
เมื่อกำปั้นสัมผัสกับท่อนแขนทั้งสอง ก็ได้ยินเสียงอู้อี้ดังขึ้นมา เจียงเฟิ่งหยุนพยายามต้านทาน กลั้นหายใจไว้ ใบหน้าแดงขึ้นอย่างมาก
“ฮึ่ม!”
เมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ้มเยาะ ตะโกนด้วยความโกรธทันที ท่ามกลางแรงกระตุ้นแขนที่ไขว้กันของ เจียงเฟิ่งหยุนถูกกดลงมา กำปั้นกระแทกที่หน้าอกของเขา!
เจียงเฟิ่งหยุนส่งเสียงคำรามอู้อี้ ถูกพลังสะสมของคู่ต่อสู้โจมตีกระเด็นออกไป!
“พ่อ!” เจียงเยว่ถงตะโกนดังลั่น น้ำตาหลั่งไหลออกมาทันที
“ไม่เอา! ได้โปรด! ไม่เอา! พวกเราไม่กล้าแล้ว! ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะ!” เสิ่นหัวน้ำตาไหลพรากออกมา น้ำเสียงอ้อนวอน เขากำลังจะคุกเข่าลงให้กับบอดี้การ์ด
“คนไร้ประโยชน์! กล้ามาประลองกำลังกับผม คุณเบื่อโลกแล้วเหรอ?”
บอดี้การ์ดดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำขอร้องของเสิ่นหัว พวกเขามองไปที่เจียงเฟิ่งหยุนซึ่งนอนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ใบหน้าแดงก่ำ หายใจรวยริน
ในเวลานี้แม้ว่าเจียงเฟิ่งหยุนจะถูกเขาโจมตีล้มลง แต่สองตากลับจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ยอมแพ้ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนอย่างสั่นสะท้าน
บอดี้การ์ดเลิกคิ้วขึ้น นึกไม่ถึงว่าชายชราคนนี้จะดื้อรั้นขนาดนี้!
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับชายหัวแข็งเช่นนี้ วิธีที่เป็นการให้เกียรติเขาที่สุดก็คือ ต้องตีเขาจนลุกไม่ขึ้นอีก!
บอดี้การ์ดยิ้มเย้ยหยัน รองเท้าหนังส่งเสียงดัง ‘แต๊กๆ’ บนพื้น เขาเดินเข้าไปหาเจียงเฟิ่งหยุนอีกครั้ง เขาอยากจะเอารองเท้าหนังของตัวเองเหยียบลงบนใบหน้าของเจียงเฟิ่งหยุน
จะดูว่ารองเท้าของตัวเองหรือกระดูกของเขาแข็งกว่ากัน!
แต่ทว่าเมื่อเดินออกไปเพียงสองก้าว จู่ๆ บอดี้การ์ดก็สัมผัสได้ถึงลมปราณอันตรายที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตน
เขาอยู่ในกองทัพเป็นเวลาห้าปี ดังนั้นเขาจึงได้ฝึกฝนประสาทสัมผัสถึงภยันตรายอย่างฉับพลันจนสำเร็จแล้ว
ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นเงาดำแว่บเข้ามาอยู่ตรงหน้า ชายอายุประมาณ 26-27 ปีปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเขา
เปลือกตาของบอดี้การ์ดกระตุก เพราะอีกฝ่ายเร็วเกินไป
เมื่อเขารู้สึกได้ถึงอันตราย อีกฝ่ายก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าแล้ว
คนที่ออกมาก็คือฉินเฟย!
บอดี้การ์ดก็รู้สึกเช่นเดียวกัน รู้สึกได้ถึงกำปั้นขนาดใหญ่ที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้า!
ด้วยความกะทันหัน บอดี้การ์ดใช้กระบวนท่าเดียวกัน รีบไขว้แขนทั้งสองเพื่อป้องกัน
เขาไม่เห็นอยู่ในสายตา อีกฝ่ายเพียงแค่ฉวยโอกาสที่ตัวเองไม่ทันระวังแอบลอบโจมตี ความแข็งแกร่งและการป้องกันของเขาเป็นที่เลื่องลือในกองทัพตอนนั้น รอให้ตัวเองต้านทานการลอบโจมตีของอีกฝ่าย
ตนจะกลับไปสอนเขาถึงวิธีการปฏิบัติตัว!
“ปัง!”
เมื่อหมัดถึงตัว ใบหน้าที่เย็นชาของบอดี้การ์ดก็ถูกแทนที่ด้วยความตกใจในทันใด
นี่มันคือหมัดอะไร!
นี่มันคือพลังอะไรกัน!
บอดี้การ์ดรู้สึกเพียงว่าแขนทั้งสองที่ใช้ป้องกันของตัวเองถูกรถไฟพุ่งเข้าชน ทันทีที่กำปั้นของอีกฝ่ายสัมผัสกับแขนของเขา ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงแขนหัก!
พลังของหมัดของคู่ต่อสู้เกินขอบเขตการต้านทานของเขาโดยสิ้นเชิง
“อ๊าก!”
“ตูมตูมตูม…”
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น บอดี้การ์ดถอยหลังออกไปสิบกว่าก้าว เซจนเกือบจะล้มลงกับพื้น แขนทั้งสองข้างไม่มีแรงจะยกขึ้นมา เขาได้หมดสติและล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายกระทำก่อนหน้านี้ ฉินเฟยโจมตีได้สำเร็จ และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้รอด เขาสาวเท้าก้าวออกไป พุ่งตัวไปข้างหน้าอีกครั้ง!
บอดี้การ์ดเซถอยหลัง ก่อนที่จะทรงตัวได้ ก็สัมผัสได้ถึงอันตรายกำลังใกล้เข้ามา ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น รูม่านตาของเขาหดเล็กลงจนมีขนาดเท่าเข็ม
กำปั้นขนาดใหญ่ขยายขนาดในรูม่านตาของเขา!
“ปัง!”
บอดี้การ์ดผู้จองหองต้านทานไม่ทันเวลา หมัดของเขาก็ฟาดลงบนใบหน้าที่ตกใจและหวาดกลัวของเขาอย่างแรง เลือดกำเดาไหลพุ่งกระฉูด ตัวเขากระเด็นออกไป ร่างกายกระแทกเข้ากับกระโปรงหน้ารถออฟโรดที่อยู่ข้างหลังอย่างแรง ร่างกายไถลลงมาอย่างอ่อนระทวย ศีรษะเอียง หมดสติไปอย่างสิ้นเชิง
ใบหน้าช้ำเลือดช้ำหนองไปหมดแล้ว
ต่อให้ไม่ตาย แต่ก็กระทบกระเทือนไปถึงสมองแล้ว!
เหตุการณ์ที่เข้ามาอย่างกะทันหันทำให้นักสู้สองคนที่อยู่รอบนอกประหลาดใจ
ความจริงตอนที่ฉินเฟยพุ่งเข้ามาเมื่อครู่ พวกเขาก็สังเกตเห็นเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
ถึงอย่างไรนี่คือหัวหน้าทีมของพวกเขา พวกเขาต่างรู้ดีว่าความแข็งแกร่งของหัวหน้าทีมของเขานั้นน่ากลัวเพียงใด
แต่ทว่า…
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ทุกคนอึ้งไปตามๆ กัน!
หัวหน้าทีมถูกฆ่าโดยเจ้าหนุ่มที่โผล่มาอย่างกะทันหัน แค่สองหมัดก็ฆ่าตายแล้วงั้นเหรอ??!
นี่คือหัวหน้าทีมของพวกเขาเลยนะ!