หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อมาถึงทำเนียบหลิวลี่พร้อมกัน
อวี๋หมินหมิ่นเองก็พึ่งรู้ว่ากู้จิ้งหมิงเชิญกู้จิ้งเจ๋อมาทานข้าวด้วยกัน ดังนั้นจึงรีบออกมารับทั้งสองคน
“หมินหมิ่น” หลินเช่อยิ้มเดินเข้าไปหา
อวี๋หมินหมิ่นบอก “วันนี้เธอกลับไปกะทันหัน ฉันนึกว่าเธอมีเรื่องอะไรแล้วซะอีก”
“ใช่ มีเรื่องนิดหน่อย แต่ดีที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไปเถอะ เราเข้าไปข้างในกัน”
กู้จิ้งเจ๋อเองก็หันมามองหลินเช่อ พยักหน้าให้เธอ
กู้จิ้งหมิงเหลือบมอง ราวกับดูออกว่ากู้จิ้งเจ๋อมีเรื่อง จึงเดินนำเขาไปที่ห้องหนังสือ
หลังจากนั้นกู้จิ้งเจ๋อจึงเรียกเฉินอวี่เฉิงตามมาสมทบ เมื่อทั้งสามอยู่ในห้องหนังสือพร้อมเพรียงแล้ว กู้จิ้งเจ๋อจึงเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เฉินอวี่เฉิงบอก “นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน สเปิร์มถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี ฉันเองก็ไม่ได้บอกใคร และไม่มีร่องรอยว่ามีใครบุกเข้ามา”
กู้จิ้งหมิงเอ่ยขึ้น “แล้วฝั่งคุณโม่…”
กู้จิ้งเจ๋อส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น”
เฉินอวี่เฉิงบอก “ใครใช้ให้คุณไปบอกเธอในตอนแรกกันเล่า เดิมตกลงกันแล้วว่าจะไม่บอกใคร…”
เขาเหลือบมองกู้จิ้งเจ๋อ ตั้งใจเหน็บแนมเขา
กู้จิ้งเจ๋อทำได้เพียงถลึงตาใส่เฉินอวี่เฉิง
เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงได้ชอบโม่ฮุ่ยหลิงได้ขนาดนั้น วันนี้พึ่งเข้าใจว่าตัวเองในตอนนั้นโง่ขนาดไหน
ผู้หญิงแบบนั้น เขาไปเชื่อใจเธอขนาดนั้นได้อย่างไรกัน
ทว่าตอนนี้ กลับไม่เหลือเยื่อใยอะไรใดๆ ต่อโม่ฮุ่ยหลิงเลยสักนิด
เฉินอวี่เฉิงบอก “นี่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ให้เธอเอาออกก็จบแล้วไหมล่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อถาม “แล้วถ้าเธอไม่ยอมล่ะ”
กู้จิ้งหมิงบอก “นายก็จะทิ้งคุณโม่ไม่ได้ ค่อยให้เธอไปเอาเด็กออกเถอะ ถ้าคนอื่นรู้ เรื่องยิ่งจะไปกันใหญ่”
“อ้อ แบบนั้นก็ดีนะ ให้เธอคลอดออกมา ตรวจว่าเด็กเป็นลูกของใคร ยังไงก็ไม่ใช่คุณ แต่ก็ไม่แน่” เฉินอวี่เฉิงหัวเราะ “บางทีคุณอาจไม่ทันระวังไปกินอะไร…เหอะ” ยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็โดนสายตาคมของกู้จิ้งเจ๋อจ้องเขม็งมาที่เขา
รีบแสร้งทำเป็นไม่เคยพูด ลูบจมูกเบาๆ “ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีโอกาสได้มาทำเนียบหลิวลี่ ไม่ชวนผมทานข้าวหน่อยเหรอครับ”
“ไปเถอะ ทานข้าวกัน”
ทั้งสามคุยกันเสร็จแล้ว ค่อยเดินออกมาด้านนอก
หลินเช่อเองก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้อวี๋หมินหมิ่นฟังเช่นกัน อวี๋หมินหมิ่นเองทำได้เพียงถอนหายใจและตบบ่าเธอ “มีสามีดีเกินไปก็ไม่ดี ถ้ามีสามีธรรมดาๆ ทั่วไป ก็คงไม่ต้องมากังวลว่าจะมีผู้หญิงคอยจับจ้อง ใครใช้ให้สามีเธอดีขนาดนั้น เป็นฉันก็ไม่ยอมรามือง่ายๆ หรอกนะ แต่ว่า พวกเธอสามีภรรยามีใจเป็นหนึ่งเดียว ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาแทรกกลางได้ วางใจเถอะ กู้จิ้งเจ๋อรักเธอขนาดนั้น ไม่ยอมให้เธอต้องเสียใจหรอก”
หลินเช่อบอก “ฉันก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้หรอก เพียงแต่…เธอพูดก็ถูก ต้องโทษกู้จิ้งเจ๋อ นี่เพราะอดีตของเขาทั้งนั้นเลย หึ”
ตอนนั้นเองที่ทั้งสามคนเดินออกมา หลินเช่อและอวี๋หมินหมิ่นจึงรีบลุกขึ้น
กู้จิ้งเจ๋อเดินมาหยุดอยู่ข้างหลินเช่อ มองหลินเช่อ จับมือของเธอขึ้นมา สบตากับเธอ จากนั้นพาเดินไปนั่งอีกฝั่ง
กู้จิ้งเจ๋อโน้มลงไปบอกกับเธอ “มั่นใจแล้ว สเปิร์มไม่มีปัญหา”
หลินเช่อตอบรับ รู้ว่าเขาเรียกเฉินอวี่เฉิงมาเพื่อยืนยัน เมื่อไม่มีปัญหาก็ไม่มีอะไรผิดพลาด
เฉินอวี่เฉิงมอง วันนี้ทุกคนมารวมตัวทานข้าวกันที่นี่ หลินเช่อจึงเอ่ยถามขึ้นมา “อ้าว ทำไมวันนี้ไม่พาโยวหรานมาด้วยล่ะคะ”
เฉินอวี่เฉิงเอ่ย “พาเธอมาทำไมล่ะ”
“พวกคุณไม่ใช่…ตัวติดกันเป็นเงาหรอกเหรอคะ อาจารย์ที่ดี ลูกศิษย์ที่ดี แน่นอนว่าต้องอยู่ด้วยกันตลอดสิ”
เรื่องสำคัญแบบนี้ ไม่รู้จะพาเธอมาด้วยทำไม อีกอย่าง…” เฉินอวี่เฉิงคีบอาหารขึ้นมาแล้วบอก “เธอเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะอยู่กับผมตลอดขนาดนั้น”
คำพูดนี้ดูเจ็บปวดเกินไปหรือเปล่า
หลินเช่อถาม “ทำไมคะ เธอไม่สนใจคุณเหรอ”
เฉินอวี่เฉิงบอก “คุณไปถามเพื่อนรักคุณเอาเองเถอะ”
หลินเช่อแปลกใจ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว หลินเช่อก็รีบส่งวีแชทไปถามเธอ
“โยวหราน เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับคุณหมอเฉิน”
เนิ่นนานเฉินโยวหรานจึงตอบกลับเธอ “ไม่มีอะไรนี่”
“บอกความจริงฉันมา ไม่งั้นฉันจะใช้วิธีบีบบังคับเอาคำตอบจากเธอให้ได้”
“ก็แค่…” เฉินโยวหรานตั้งใจทำเป็นหยุดคิดเล็กน้อย จากนั้นจึงเอ่ย “เพราะฉันกับเขาเราต่างกันเกินไป คนชอบเอาไปพูด ฉันไม่อยากเป็นภาระของเขา ไม่อยากอยู่กับเขา ต้องไปเป็นตัวถ่วงเขา เขาควรเจอคนที่ดีกว่า”
หลินเช่อได้ฟัง ไม่รู้จะพูดอย่างไร “ถ้าเธอพูดแบบนี้ ฉันก็ควรหย่ากับกู้จิ้งเจ๋อไปนานแล้วเหมือนกันน่ะสิ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ เธอมีความพยายาม และตอนนี้ก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก แต่ว่าฉันเป็นลูกศิษย์ของเขา ถึงฉันจะทำได้ทุกอย่าง คนอื่นก็ไม่ได้มองว่าฉันประสบความสำเร็จ ยังคิดว่าฉันอาศัยเขาอีก ยิ่งไปกว่านั้นฐานะทางบ้านเราก็ต่างกัน ครอบครัวฉันคงเป็นตัวถ่วงเขาเกินไป และ…ครอบครัวของเขาก็คงไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกันแน่ๆ”
หลินเช่อได้ฟังดังนั้นก็ยิ่งแปลกใจ “แบบนี้หมายความว่า เขาเคยสารภาพรักกับเธอ แต่เธอปฏิเสธเขาใช่ไหม”
“ใช่…ฉันก็แค่ลองคิดดู แต่พอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ก็คิดว่ามันไม่เหมาะสม”
หลินเช่อไม่รู้จะพูดอย่างไร
แต่ว่าเรื่องของพวกเขา เธอจะยุ่งมากเกินไปก็ไม่ได้
อย่างไรก็เป็นความรู้สึกของเขา เธอเคยผ่านมันมาก่อน รู้ว่าไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์
ถ้าคนอื่นพูดแล้วมีประโยชน์ เธอคงไม่ชอบฉินชิงนานหลายปีขนาดนั้น
กู้จิ้งเจ๋อพลันมาโผล่อยู่ด้านหลัง
“เธอทำอะไรอยู่”
หลินเช่อตกใจ หันกลับไปถามในทันที “คุณ คุณ คุณทำอะไรเนี่ย มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยสักนิด”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “แค่ดูว่าเธอทำอะไรอยู่”
“เล่นวีแชทไง”
“ทำไมพวกเธอถึงชอบเล่นวีแชทกันจังเลย” กู้จิ้งเจ๋อถามอย่างแปลกใจ
หลินเช่อตอบ “คนหัวโบราณอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไรล่ะ”
“ไม่เข้าใจจริงๆ นั่นแหละ” เดิมกู้จิ้งเจ๋อเองก็ไม่มีกลุ่มสนทนาในแอปพลิเคชันแบบนี้อยู่แล้ว โทรศัพท์ของเขา นอกจากเอาไว้อ่านข่าวก็ไม่ได้ใช้อย่างอื่น
หลินเช่อบอก “นี่มันก็เหมือนจิตวิทยาการซุบซิบนินทา ดูความเคลื่อนไหวโพสต์ ก็จะรู้ว่าช่วงนี้กำลังทำอะไรอยู่ ดูเรื่องราวของคนอื่น และอวดเรื่องราวของตัวเอง”
หลินเช่อให้กู้จิ้งเจ๋อดูเรื่องราวที่เธอโพสต์ แบ่งปันแต่เรื่องดีๆ โพสต์แต่รูปภาพดีๆ ทั้งนั้น สถานที่ที่ไป สิ่งที่เห็น ได้รับรางวัล เปิดกิจการ แต่เรื่องราวที่เธอโดนด่า โดนใส่ร้าย เรื่องพวกนี้ไม่เคยพูดถึง
กู้จิ้งเจ๋อถาม “พวกนี้มันน่าสนใจเหรอ”
“น่าสนใจแน่นอนสิคะ หึหึ ความสนุกของการโอ้อวดคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก ไม่งั้นเดี๋ยวฉันดาวน์โหลดให้ แค่ลองดูคุณก็รู้แล้ว”
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วมุ่น
หลินเช่อไม่สนใจเขา หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา “มา เดี๋ยวฉันช่วยดาวน์โหลดให้”
“ไม่ต้องหรอก”
“ลองสักหน่อยน่า บางทีอาจจะชอบมากก็ได้”
