Ye Chen ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่ He Hongsheng และถามว่า: “คุณนายเขา คุณนำมีดออกมาหรือยังในวันนี้?”
เฮ่อ หงเซิง กล่าวด้วยความเคารพ: “คุณฮุ่ย เย่ รับไป!”
หลังจากนั้นเขาก็หยิบใบมีดสั้นที่แหลมคมออกมาจากเอวและส่งให้เย่เฉินด้วยมือทั้งสองข้าง
เย่เฉินหยิบดาบสั้นแล้วขว้างต่อหน้าว่านโพจุนและพูดเบา ๆ ว่า: “เพื่อเห็นแก่คุณเป็นลูกกตัญญู ฉันสัญญากับคุณ! หลังจากที่คุณตาย ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อคุณเช่นกัน หรือซากศพ พ่อแม่ของคุณอาจถูกกีดขวางหรือสัมผัสกับถิ่นทุรกันดาร ตรงกันข้าม ฉันจะแก้แค้นด้วยคุณธรรมและฝังคุณและพ่อแม่ของคุณไว้ด้วยกันเพื่อที่คุณจะได้เดินทางอย่างสบายใจ!”
เมื่อ Wan Pojun ได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มที่ผ่อนคลายก็ปรากฏขึ้นในที่สุด และเมื่อเขามองไปที่ Ye Chen การแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความกตัญญู
หลังจากนั้นเขาเอนหลังอีกครั้งและทุบเย่เฉินอย่างแรง
คราวนี้เขาเอนตัวมาเป็นเวลานานก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบนร่างกายของเขาและกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า: “ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตาและผลบุญอันยิ่งใหญ่ของเขา ความเมตตาของนายเย่ ฉันไม่สามารถตอบแทนนายได้ ชีวิตนี้มีแต่ความกรุณา หม่า ตอบแทนน้ำใจของนายเย่!”
หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและหยิบดาบสั้นในมือ
ขณะที่เขากำลังจะชี้ปลายมีดไปที่หัวใจของเขาและตั้งใจจะแทงมันด้วยกำลัง ทหารในวังว่านหลงเกือบจะทรุดตัวลง และคนกลุ่มใหญ่ก็โพล่งออกมาและร้องว่า: “ท่านเจ้าข้า อย่า! ข้าแต่พระเจ้า!”
วันโพจันหันศีรษะ มองไปที่ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเขา ยิ้มและกล่าวว่า “พี่น้องทั้งหลาย เป็นวันโปจุนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านในวันนี้ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”
“นอกจากนี้ จำไว้นะว่าหลังจากที่ข้าตาย วังว่านหลงจะสลายไปโดยอัตโนมัติ และทุกคนจะต้องไม่เป็นศัตรูกับตระกูลนายเย่และตระกูลเย่ หากเจ้ายังอยู่ในอุตสาหกรรมรับจ้าง ชาตินี้เจ้าจะต้องไม่เข้าเมืองจีนอีก และเธอต้องไม่รบกวนความสงบสุขของจีน จำได้ไหม”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ร้องไห้แล้ว
พวกเขารู้ว่าวันโพจันพร้อมที่จะตาย และการมอบความไว้วางใจครั้งนี้เป็นการอำลาครั้งสุดท้าย!
มีคนสำลักและพูดว่า: ” Hallmaster… เราเห็นด้วยกับคนอื่น ๆ แต่ทำไมคุณไม่ให้เราเข้าไปในจีนอีกครั้ง ถ้าคุณไม่สามารถเข้าประเทศจีนได้อีก เราไม่มีโอกาสได้กวาดหลุมฝังศพของคุณ !”
วันโพจันยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า: “พี่น้องมีเจตนานี้ ไม่ว่าคุณจะบูชาหรือไม่ก็ตาม”
อย่างที่เขาพูด วันโพจุนพูดอีกครั้ง: “ครอบครัววานของฉันไม่มีลูกหลาน แต่ครอบครัวของเรามีสามคน ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมาฉันอาศัยอยู่ต่างประเทศด้วยตัวเอง พ่อแม่ของฉันต้องรู้สึกเหงาอยู่เสมอ คุณเย่กล่าวในวันนี้ , เพื่อให้ครอบครัวสามคนของเราสามารถกลับมารวมกันอีกครั้งด้านล่าง และในที่สุดฉันก็สามารถไปกับพ่อแม่ของฉันได้ดี และชดเชยความเสียใจของฉันตลอด 20 ปีที่ผ่านมา ดังนั้นคุณไม่ต้องมาหาฉันจนสุดทาง”
ณ จุดนี้ในคำพูดของ Wan Pojun ทหารเกือบร้อยนายในวัง Wanlong ได้ร้องไห้เป็นลูกบอล
ทหารรับจ้างชั้นแนวหน้าเหล่านี้ที่มักจะฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา ในเวลานี้ล้วนแต่เปราะบางเหมือนเด็กอายุสามหรือห้าขวบ
พวกเขารู้ว่าตอนนี้วังหมื่นมังกรได้หายไปแล้ว และสถานการณ์โดยรวมได้รับการกำหนดแล้ว และกองทัพว่านโปจะต้องตาย
Wan Pojun ถือว่า Ye Chen สั่งให้ฆ่าตัวตายเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า Wanlong Palace สูญเสียไปในครั้งนี้อย่างถี่ถ้วน
ตอนนี้ ไม่มีใครสามารถช่วยชีวิต Wan Pojun ได้ เพราะชีวิตของทุกคนอยู่ในมือของ Ye Chen
และดูเหมือนว่า Ye Chen จะไม่พร้อมที่จะปล่อยให้กองทัพ Wan Po ทำมาหากิน
ว่านโปจุนยิ้มเล็กน้อยในเวลานี้และพูดกับลูกน้องของเขาว่า: “ทุกคนโลกต้องถูกแบ่งแยกเป็นเวลานานและต้องรวมกันเป็นเวลานาน คุณต่อสู้กับฉันมาหลายปีแล้วและคุณมี ทำงานหนักมาก! วันนี้ฉันและพวกคุณต่างก็เป็นเพราะสิ่งนี้ ลาก่อน !”
เมื่อพูดอย่างนั้น จู่ๆ วันโพจันก็ยกดาบสั้นขึ้น เล็งไปที่หัวใจของตัวเองแล้วแทงอย่างดุเดือด!
แนะแนวเรื่อง
Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 3391
Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 3393
