“ซ่งเผิง?”
เฟยซานไห่ถามด้วยความประหลาดใจ “ซ่งเผิงคือใคร?”
แม่บ้านอธิบายอย่างเร่งรีบ: “ซอง เผิงเป็นผู้อำนวยการทีมธุรกิจของเรา คุณพูดเมื่อวานนี้ว่าคุณต้องการซื้อเครื่องบินโดยสารคองคอร์ด และเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่รับผิดชอบในการติดต่อ”
เฟยซานไห่ขมวดคิ้วและถามว่า “เขามีเงื่อนงำใด ๆ ที่จะรายงานให้ฉันทราบหรือไม่ ถ้าสายการบินคองคอร์ดปลอดภัย เขาจะปล่อยให้ผู้รับผิดชอบฝ่ายจัดซื้อเจรจาราคาโดยตรง และเขาไม่จำเป็นต้องรายงานตัวต่อฉันโดยตรง .”
แม่บ้านส่ายหัวและพูดว่า “นายท่าน ซ่งเผิงกล่าวว่ามันเป็นเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับนายน้อยห่าวหยาง!”
“โอ้!?” เมื่อเฟยซานไห่ได้ยินสิ่งนี้ เขาเลิกคิ้วขึ้นและโพล่งออกมา “เขาอยู่ที่ไหน ปล่อยให้เขามา!”
แม่บ้านรีบพูดว่า: “อยู่ที่ประตูฉันจะพาเขาเข้ามา!”
หลังจากนั้นไม่นาน ซ่งเผิง ซึ่งรับผิดชอบด้านธุรกิจก็วิ่งเหยาะๆ ในการเข้าร่วมประชุม
ทันทีที่เขาเห็น เฟย ซานไห่ และ เฟย เสวี่ยปิน เขารีบโค้งคำนับและพูดว่า “นายท่าน นายน้อยคนโต ฉันชื่อ ซ่งเผิง จากทีมธุรกิจ…”
เฟยซานไห่ขัดจังหวะเขาโดยตรงและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันได้ยินมาว่าคุณมีเบาะแสเกี่ยวกับห่าวหยาง รีบพูดออกมา!”
ซ่งเผิงพูดอย่างรวดเร็ว: “ท่านอาจารย์ มีคนใช้อยู่ข้างๆ นายน้อย ฉันคิดว่าเธอดูน่าสงสัยนิดหน่อย!”
เฟยซานไห่ขมวดคิ้วและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
ซ่งเผิง อธิบายว่า: “ใช่แล้ว เมื่อคืนคุณบอกให้เราหาเครื่องบิน คองคอร์ด และผมก็รีบติดต่อกับครอบครัวในฝรั่งเศส ผมบังเอิญไปเจอ หวาง หยวนหยวน และนัดกับเธอเพื่อไป ลาสเวกัส วันหยุดสุดสัปดาห์ ตอนนั้น เธอถามฉันโดยเฉพาะว่าฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ดึกแค่ไหน ฉันบอกว่าช่วยเธอซื้อคองคอร์ด แล้วเธอก็ถามฉันว่าคองคอร์ดคืออะไร…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซ่งเผิงรีบตบตัวเองและพูดอย่างประหม่าว่า “นายท่าน เป็นความผิดของข้าเองที่พูดจาไม่ดี! ตอนนั้นข้าคิดว่านางเป็นข้ารับใช้ของตระกูลเฟยด้วย ดังนั้นความตระหนักรู้ความลับของนางจึงเพิ่มขึ้นในทันใด ฉันเพิ่งบอกว่าคุณส่งคนไปญี่ปุ่น แต่เวลาเที่ยวบินปกติยาวเกินไปดังนั้นคุณต้องซื้อสายการบินคองคอร์ด … แต่ไม่ต้องกังวลฉันไม่ได้บอกว่าคุณส่งใครไปญี่ปุ่นอย่างแน่นอนไม่ ว่าจะส่งคนไปญี่ปุ่นเพื่ออะไร…”
เฟยซานไห่คำรามอย่างไม่อดทน “พูดถึงประเด็นนี้!”
ซ่งเผิงสั่นเทาด้วยความตกใจและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ประเด็น…ประเด็นคือ หวาง หยวนหยวน เธอไม่มีทางรู้ว่าคุณส่งคนไปญี่ปุ่นเพื่ออะไร แต่เธอถามฉันในตอนนั้น ข้อหนึ่ง ประโยค: คุณส่งคนไปญี่ปุ่นเพื่อหานินจาหรือไม่ ตอนนั้น ฉันรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนได้ยินว่าคนที่คุณส่งไปญี่ปุ่นประสบอุบัติเหตุ และฉันเห็น ปล่อยวิดีโอของ อิงะ นินจา ของญี่ปุ่น จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีอะไรผิด!”
ซ่งเผิงพูดต่ออย่างมั่นใจมาก: “อาจารย์ เธอหวัง หยวนหยวน เป็นคนใช้ และเธอยังคงเข้ามาจากข้างนอก แล้วเธอรู้เรื่องนินจาได้อย่างไร ดังนั้นฉันจึงสรุปว่าเธอจงใจ ลองใจฉันจาก ฉัน! ต้องมีอะไรผิดปกติกับผู้หญิงคนนี้! บางทีเธออาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีลักพาตัวของอาจารย์ห่าวหยาง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟยซานไห่ก็ระเบิดออกเป็นเส้นสีน้ำเงินทันทีและโพล่งออกมา “ยามกลางวันและกลางคืนก็ยากที่จะป้องกันโจร!”
หลังจากนั้นเขาจ้องไปที่แม่บ้านและคำราม “ไปและนำหวางหยวนหยวนมาพบฉัน!”
……
ในเวลานี้ หวาง หยวนหยวน กำลังรับใช้แม่ของเฟย ห่าวหยาง
อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอไม่มีสมาธิเล็กน้อย
เหตุผลที่เธอขาดสติก็เพราะคนรักของเธอ ปรมาจารย์เฉียว เฟยหยุน เฉียวผู้โด่งดังในซีแอตเทิล ได้หายตัวไปจากโลกตั้งแต่ที่เธอส่งข้อความหาเขาเมื่อคืนนี้
เธอไปที่วิลล่าที่เฉียวเฟยหยุนอาศัยอยู่และเฉียวเฟยหยุนหายตัวไปจากนั้นเธอก็โทรและส่งข้อความหาเฉียวเฟยหยุน แต่โทรศัพท์เตือนเขาว่าอีกฝ่ายถูกปิดและข้อความก็เหมือนกับไม่มีอะไร
การหายตัวไปอย่างกะทันหันของคนรักของเธอทำให้หัวใจของ หวาง หย่วนหยวน หายไปอย่างกะทันหัน
เธอมีภาพลวงตาอยู่ครู่หนึ่ง โดยคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเฉียวเฟยหยุนเป็นเพียงความฝันที่สวยงาม
อย่างไรก็ตาม นาฬิกา ริชาร์ด มิลล์ ที่มีมูลค่าหลายสิบล้านในกระเป๋าของเธอนั้นของจริงมาก เข็มวินาทีของนาฬิกาได้เต้นไปอย่างไม่หยุดยั้ง ราวกับจะเตือนเธอว่าทุกสิ่งก่อนหน้านี้ไม่ใช่ความฝัน .
แต่ผลที่ตามมาคือเธอมีความกังวลใหม่ในใจเธอกลัวว่า เฉียว เฟยหยุน จะปลอมตัวปลอมตัว
แม้ว่าชิ้นส่วนของ ริชาร์ด มิลล์ ที่เฉียวเฟยหยุนมอบให้เธอก็มีค่ามหาศาลเช่นกัน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตของย่าสาวผู้มั่งคั่งในอนาคต เธอไม่ได้สนใจนาฬิกาเพียงเรือนเดียว
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4215 คุณมีเรื่องฉาวโฉ่ที่ฉันไม่รู้หรือไม่
บทที่ 4217 นินจาญี่ปุ่นก็มีชื่อเสียงมาโดยตลอด
