โดยทั่วไปแล้วไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสีเขียวจักรพรรดิ และในสีเขียวจักรพรรดิเกิดเป็นชิ้นที่สามารถใช้เป็นสร้อยข้อมือและจะต้องเป็นสีเขียวเต็มไม่มีรอยแตกไม่มีผ้าฝ้ายไม่มี ปุย, อัตราต่อรองต่ำเพียงหนึ่งในพันล้าน.
สร้อยข้อมือของหญิงชราเป็นแก้วหยกแท้ของจักรวรรดิสีเขียวสมัยนั้น และมันถูกสืบทอดมาจากวังในราชวงศ์ชิง
ในบรรดาผู้เล่นหยก สร้อยข้อมือที่มีอยู่เพียงในตำนานและมีมูลค่าห้าพันล้านหยวนคือสร้อยข้อมือนี้
แม้ว่า กู่ซิวอี้ จะไม่เข้าใจหินหยก แต่เพียงแค่ดูสีของสร้อยข้อมือนี้ เธอก็เดาได้ว่ามันคุ้มค่ามาก ดังนั้นเธอจึงรีบเบือนหน้าหนี: “คุณยาย ฉันจะรับอะไรจากคุณได้อย่างไร… “
หญิงชราพูดอย่างจริงจัง: “เด็กน้อย เจ้าเป็นคู่หมั้นของ เฉินเอ๋อ และนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่ประตูบ้าน ตามกฎของเรา งานประชุมต้องไม่พลาด! นี่คือของฉัน มอบสำหรับคุณหลานสะใภ้ในอนาคต ที่มาพบและทักทาย!”
อัน ฉีซาน ที่อยู่ข้างๆ เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ต้องให้ของขวัญการประชุม! ฉงชิว คุณสามารถหาใบรับรองทรัพย์สินของลานบ้านของเราใน ยาเอ๋อ หูทง, หยานจิง และโอนบ้านไปยังชื่อ นางสาวกู่ !”
อันฉงชิวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
อันฉีซานพูดกับกู่ชิวอี้ ในเวลานี้: “คุณกู ฉันมีทางเข้าสามทางและทางออกสามทางในบ้านลานบ้านในยาเออร์หูถง ทับหลังและเสาของบ้านทุกหลังทำด้วยหนานมู่สีทอง และบ้านหลังนั้น เป็นคฤหาสน์ที่ยิ่งใหญ่ในราชวงศ์ชิง คฤหาสน์ของเจ้าชายถูกซื้อโดยผู้อื่นในช่วงสาธารณรัฐจีนและกลายเป็นทรัพย์สินส่วนตัว เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ฉันใช้เงิน 30 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อซื้อจากชาวจีนโพ้นทะเลที่เก่าแก่ ตอนนี้ หนานมู่สีทอง ในนั้นมีมูลค่าหลายสิบล้านเหรียญ!”
หญิงชราที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ฉีซาน นั่นเมื่อสี่สิบปีก่อน…”
เนื่องจากขนาดประสิทธิภาพของยา ซานเซว่จิ่วซินดัน จึงช่วยชีวิต อันฉีซาน แต่อาการของโรคอัลไซเมอร์ไม่บรรเทาลง ดังนั้นความรู้ความเข้าใจเรื่องเวลาของเขาจึงคงอยู่ในสถานะเดิมเมื่อ 20 ปีที่แล้ว
กู่ซิวอี้ โบกมือของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความตกใจ และพูดด้วยความตื่นตระหนก “คุณปู่…ฉันไม่สามารถมีสิ่งล้ำค่าเช่นนี้ได้…”
“คุณทำอะไรไม่ได้” อันฉีซานโพล่งออกมา: “แต่เดิมบ้านหลังนี้ตั้งใจจะสงวนไว้สำหรับเฉินเอ๋อ แต่ตอนนี้ไม่พบเฉินเอ๋อ หากแต่เราพบคู่หมั้นของเฉินเอ๋อก่อน บ้านจะมีครึ่งหนึ่งของคุณตามธรรมชาติ คุณต้องเอามันก่อน มาเถอะ เมื่อคุณพบ เฉินเอ๋อ คุณจะถือว่ามันเป็นบ้านใหม่!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวอย่างอดไม่ได้ว่า “เฉินเอ๋ออายุแค่แปดขวบเองนะ… ฉันเกรงว่าจะใช้เวลาอีกสองสามปีในการแต่งงาน และเธอก็แก่กว่ามาก กว่าเฉินเอ๋อ แต่อย่ารังแกเขา…”
ทันทีที่หญิงชราได้ยินเรื่องนี้ เธอก็รีบพูดขึ้นว่า “ฉีซาน ฉันบอกคุณแล้วเหรอ ยี่สิบปีต่อมาแล้ว ถ้าเฉินเอ๋อยังมีชีวิตอยู่ ปีนี้ก็จะยี่สิบแปด!”
“เอ๋?” อันฉีซานตะลึงและโพล่งออกมา “เฉินเอ๋ออายุยี่สิบแปดแล้วหรือ เขาเพิ่งผ่านวันเกิดปีที่แปดของเขาไปเมื่อไร?”
หลังจากพูดจบ การแสดงออกของ อันฉีซาน ก็ตกใจ และดวงตาของเขาเป็นสีแดงในขณะที่เขาพูดว่า: “เฉิงซี… เฉิงซี… พ่อเองขอโทษสำหรับเธอ… ไม่ต้องกังวล พ่อขอแค่ทำ นี่ ถ้าเจ้าไม่ตาย เจ้าจะพบเฉินเอ๋อด้วย…”
หญิงชราเห็นว่าท่าทางของ อันฉีซาน เจ็บปวดอย่างมาก และหัวใจของเธอก็ถูกตัดเหมือนมีด เธอรีบพูดกับทุกคนว่า “จิตใจของเขาเริ่มสับสนอีกแล้ว ออกไปก่อนเถอะ อย่ามารบกวนเขาที่นี่.. .”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4266 หญิงชรารู้สึกซาบซึ้งมาก
บทที่ 4268 คุณยายจะไปกับคุณ!
