เมื่อหม่าหลานได้ยินสิ่งนี้ เธอก็อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
แต่เพื่อรักษาสถานะของเธอในฐานะสตรีผู้สูงศักดิ์ เธอทำได้เพียงทุบปากและกลืนน้ำลายเข้าไปในท้องของเธอ
ท้ายที่สุด เธอคิดในใจว่า “ฉันไม่สามารถทะเลาะกับยอดขายนี้ได้ตลอดระยะเวลากว่า 70,000 หยวนที่จะมาถึง ท้ายที่สุด การทำยอดขายก็ค่อนข้างดีสำหรับฉัน ทำให้ฉันได้ส่วนลดมากมาย.. . . . “
“ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่ได้บอกว่าไม่ให้เงินมากกว่า 70,000 หยวน มันเป็นเพียงกระบวนการปกติ ฉันจะเลิกกับพวกเขาด้วยเหตุนี้ได้อย่างไร คุณตาบอดหรือเปล่า?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หม่าหลานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ: “เหตุผลหลักคือฉันเหลือเงินในบัตรเพียง 2,000 หยวน มากกว่า 2,000 หยวน พอสำหรับสองสามวัน…”
หลังจากตัดสินใจแล้ว หม่าหลานไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ต่อ แต่แสร้งทำเป็นหัวเราะเยาะพนักงานขายอย่างไม่เป็นทางการ: “ไม่เป็นไร ฉันจะกลับไปแลกเงินค่าขนมก่อน”
คนขายพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นอย่าลืมมาที่ร้านเพื่อร่วมจับสลากประมาณหนึ่งหรือสองโมงเย็น”
“ตกลง!” หม่าหลานพูดด้วยรอยยิ้ม: “ต่อสู้เพื่อเวลาเพื่อรับรางวัลใหญ่ของคุณ!”
พนักงานขายหัวเราะ: “ฉันแน่ใจว่าคุณจะสบายดี!”
หม่าหลานพยักหน้า ถอดสร้อยคอออก แล้วพูดกับเฉียน หงหยาน “หงหยาน ไปกันเถอะ”
เฉียน หงหยาน อิจฉามากจนเธอตอบอย่างไม่ใส่ใจและตาม หม่าหลาน ออกจากร้าน
ทันทีที่เธอออกไป เฉียน หงหยาน อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่สาวหลาน… โชคดีจริงๆ คุณตามทันสิ่งดีๆ แบบนี้ ไม่มีใครเลยจริงๆ… . นี่คือ 200,000 เต็ม ถูกกว่า!”
หม่าหลานก็มีความสุขมากและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พูดจริงนะ ตั้งแต่ฉันเริ่มวาดเส้นกับครอบครัว เซียว ฉันรู้สึกว่าโชคของฉันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ”
เฉียน หงหยาน ถอนหายใจอย่างไม่รู้จบ: “เมื่อไหร่ฉันจะสามารถขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนกับครอบครัวนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหญิงชราที่เสียชีวิต ตอนนี้ฉันน่ารำคาญมากที่ได้พบเธอทุกวัน!”
หม่าหลานยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ว่านางจะทำอะไร นางคงไม่มีชีวิตที่ดีสักสองสามปีอยู่แล้ว”
เฉียน หงหยาน พยักหน้า จำบางสิ่งได้ และถามหม่าหลานอย่างรวดเร็ว: “ยังไงก็ตาม พี่หลาน คุณบอกว่าจะซื้อ Chow Tai Fook ให้ฉัน ทำไมเราไม่ไปดูตอนนี้ล่ะ”
หม่าหลานพูดด้วยท่าทางเขินอาย: “มองอะไร? ฉันมีเงินในบัตรแค่ 2,000 กว่า ตัวคุณคิดอย่างไร ไม่มีเงินซื้อมัน”
เฉียน หงหยาน รู้สึกหดหู่ใจมากและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น… คุณจะแลกเงินตอนนี้และซื้อมันในวันพรุ่งนี้ได้อย่างไร”
“ไถ่ถอน? แลกการตด…” หม่าหลานไม่ได้แสร้งทำเป็นบังคับต่อหน้าเฉียนหงหยานและพูดด้วยปากมุ่ย: “คุณเข้าใจสถานการณ์ของฉันด้วย เงินทั้งหมดมอบให้โดยเย่เฉิน และมันก็เป็น มอบให้โดยเย่เฉินก่อนจะจากไป ฉันเก็บไว้ 500,000 และตอนนี้เหลือเพียง 2,000 กว่าเท่านั้น”
“อา?” เฉียน หงหยาน อุทาน “คุณใช้เงินไป 500,000 หยวนแล้วหรือยัง!”
หม่าหลานยักไหล่: “ใช่ ใช้จ่ายไปหมดแล้ว รอเงินคืนมา”
เฉียน หงหยาน ทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเราก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะมาในไม่ช้านี้…”
หลังจากพูดจบ นางก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “นั่น พี่หลาน… เมื่อเงินมาถึง อย่าลืมที่สัญญากับข้าไว้…”
หม่าหลานพยักหน้าและพูดอย่างร่าเริง: “ตั้งแต่ที่ฉันสัญญากับคุณ ฉันจะไม่ผิดสัญญาอย่างแน่นอน”
“ก็ดี” เฉียน หงหยาน ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับเธอว่า: “พี่หลัน ชั้นบนของฮาร์เบอร์ซิตี้อร่อยมาก ช่วงบ่ายคุณไม่ไปจับสลากไปที่ร้านหรือ หาที่กินข้าวกลางวันกันไหม”
หม่าหลานโบกมือและพูดด้วยใบหน้าขมวดคิ้วว่า “การทานอาหารที่นี่จะมีค่าใช้จ่ายมากกว่า 1,000 สำหรับพวกคุณสองคนที่จะทานอาหารมื้อสบาย ๆ เงินที่เหลือของฉันอาจใช้เวลามากกว่าหนึ่งสัปดาห์”
หลังจากพูดแล้ว หม่าหลานก็พูดอีกครั้ง: “กลับไปที่ทอมสัน ยี่ปินก่อน กลับไปสั่งข้างนอก สั่งบะหมี่ราเม็งสองอัน แล้วกลับมาจับสลากกินเสร็จ”
เฉียน หงหยาน รีบพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องกลับ ฉันรู้ว่ามีร้านก๋วยเตี๋ยวหลานโจวอยู่ใกล้ๆ ที่รสชาติดี ทำได้ในราคา 15 หยวนต่อคน ทำไมเราไม่ไปที่นั่นและจัดการกับมัน !”
หม่าหลานขมวดคิ้ว: “คุณให้ฉันขับรถโรลส์-รอยซ์ไปกินอาหารหลานโจวเหรอ?
เฉียน หงหยาน พูดอย่างช่วยไม่ได้: “ไม่เป็นไร กลับไปหา ทอมสัน ยีปิน กันเถอะ…”
ทั้งสองขับรถกลับไปที่ ทอมสัน ยีปิน ทันที หลังจากที่หม่าหลานสั่งอาหารแล้ว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะสวมสร้อยคอใหม่และนำกระจกโต๊ะเครื่องแป้งอันเล็กๆ มา ในร้านอาหาร คนหนึ่งกินราเม็งชามหนึ่ง
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4427 ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะได้เงินคืนบัญชีมา!
บทที่ 4429 มันคือรางวัลที่หนึ่งจริงๆ!
