เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗] – ตอนที่ 378 : จุดจบที่สมบูรณ์แบบ

บทที่ 378 : จุดจบที่สมบูรณ์แบบ

สมาคมแห่งสัจธรรม

แอนดรูว์เดินตามเรซิเอลไปตามทางในสังสาระจักรกลที่ใต้พื้นดิน

ห้องแล็บที่ถูกทิ้งร้างรอบ ๆ ตัวพวกเขาเงียบสงัด มีเพียงอาคมที่ดูซับซ้อนเหนือร่างพวกเขาที่ส่องแสงสว่างจาง ๆ ให้กับทางเดิน และทางเดินที่ว่างเปล่าก็มีเพียงเสียงจากรองเท้าหนังของทั้งสองคน

นี่คือเมืองในเมืองของนอร์ซิน…สังสาระจักรกล

สังสาระจักรกลตั้งอยู่ใต้ดินของนอร์ซินเขตกลาง เชื่อมไปถึงเขตบนและเขตล่าง ส่วนลึกสุดของเมืองในเมืองแห่งนี้คือประตูสู่เมืองเขตล่างซึ่งถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนาและอารักขาไว้เป็นชั้น ๆ และเป็นสถานที่ลับสุดยอดที่สุดในสมาคมแห่งสัจธรรมทั้งหมด

นอกจากบุคคลที่ได้รับอนุญาตให้ลงไปยังเมืองเขตล่างเพื่อสำรวจ และบุคลากรที่รับหน้าที่เกี่ยวกับเมืองเขตล่างของบริษัทโรลล์แล้ว ใครก็ตามที่ต้องการผ่านที่นี่จะต้องเผชิญกับการโจมตีจากทั้งสมาคมแห่งสัจธรรม

ห้องแล็บและโรงงานทั้งหมดในสมาคมแห่งสัจธรรมต่างเป็นส่วนหนึ่งของสังสาระจักรกล และที่นี่คือสถานที่ที่พวกเขาทำการสร้างศิลานักปราชญ์คุณภาพต่ำเพื่อทำการทดลองมนุษย์ประดิษฐ์ และเป็นจุดผลิตผลงานสุดท้ายของ ‘เทวรูปดิน’ S-227 ขึ้นมา

ส่วนพื้นที่ต้องห้ามที่ก้นบึ้งซึ่งถูกละทิ้งไปเนิ่นนานก็เป็นฐานที่มั่นภายใต้การควบคุมของเรซิเอลมาหลายพันปี ทุกการกระทำดำมืดที่สนองอุดมการณ์ของวิถีแห่งดาบอัคคีและตัวเขาเอง รวมไปถึงการควบคุมจิตใจของสมาชิกสมาคมแห่งสัจธรรมทั้งหมด การวิจัยโครงสร้างสมองของนักวิชาการผู้เลิศล้ำจนมอบอัตตารู้คิดให้มนุษย์ประดิษฐ์อย่างแท้จริง…

ทุกสิ่งต่างเกิดขึ้นที่นี่

หรือก็คือ…ที่นี่คือสถานที่ซ่อนความเน่าเฟะ

แอนดรูว์จ้องห้องแล็บขนาดยักษ์ที่ดูเหมือนรังผึ้ง ณ จุดศูนย์กลางที่มีกลไกยึดห้องแต่ละห้องเข้าหากัน ทำงานร่วมกันราวกับเป็นอวัยวะของมนุษย์ เจ้าหน้าที่ห้องแล็ปที่หน้าตาเหมือนกันมากมายซึ่งสวมเสื้อโค้ตสีขาวและไร้สีหน้าเดินไปเดินมาในแต่ละห้อง

นับแต่เรซิเอลสร้างพวกเขาขึ้นมา พวกเขาก็ไม่เคยหยุดทำงานเลย

ทว่าวันนี้…พวกเขาจะจบความซึมกะทือนี้ลง

เพราะถึงอย่างไร ‘สมาคมแห่งสัจธรรมที่แท้จริง’ ก็ไม่ต้องซ่อนตัวอีกต่อไปแล้ว

แอนดรูว์มองแผ่นหลังของเรซิเอล สูดหายใจลึก แล้วรู้สึกตื่นเต้นในใจอย่างคุมไม่ได้

ในตอนนี้ที่เขาเข้าใกล้แก่นของสมาคมแห่งสัจธรรมทั้งหมดเข้าไปทุกที เขาไม่เคยรู้สึกใกล้ชิดกับอำนาจมากเท่านี้มาก่อน

ตู้ม…!

เหมือนจะมีเสียงบางอย่างพังทลายดังมาจากเบื้องบน แล้วฝุ่นเขม่าเล็กน้อยก็ร่วงลงบนหัวของเขา

เรซิเอลที่เดินอยู่ข้างหน้าพูดว่า “น่าสนใจ…คนทั้งสองนั้นเลื่อนขั้นเป็นระดับเหนือนภาพร้อมกันเลย”

คนทั้งสองนั้น? โจเซฟกับไวลด์เหรอ?

แอนดรูว์อึ้งไปครู่หนึ่ง เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เจ้าของร้านหลินเลือกที่จะเลื่อนขั้นพวกเขาพร้อมกัน…นึกว่าจะเป็นสถานการณ์ที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งใช้อีกฝ่ายเป็นแท่นเหยียบเสียอีก

“สถานการณ์ที่เจ้าพูดถึงเกิดขึ้นไปแล้วครั้งหนึ่ง”

แต่เขาไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เรซิเอลจะหันกลับมา ดันแว่นของตัวเองแล้วพูดอย่างทึ่ง ๆ “ข้าต้องยอมรับว่าการที่สามารถทำให้อานาเอลบาดเจ็บสาหัสได้ในพริบตา แล้วใช้ทิศทางหลบหนีของศัตรูกับผลกระทบจากการตายเปลี่ยนกระแสสงครามและจุดจบใหม่ หลิน…ไม่สิ เจ้าของร้านหนังสือผู้นั้นเขียนบทและดูละครได้ดีกว่าที่ข้าคิด”

สิ่งเหล่านี้ย่อมเป็นภาพที่เขาเห็นผ่านแว่นเมื่อเขามองย้อนประวัติ

ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของวิถีแห่งดาบอัคคี เรซิเอลรู้ดีถึงพลังแห่งกฎเกณฑ์ของอานาเอล แต่ทุกอย่างมีราคาของมัน เจ้าแมลงตัวนี้มักจะขาดเหตุผลในการลงมือ พึ่งพาแต่พลังอย่างมุทะลุไร้สมอง

เป็นธรรมดาที่จะตกสู่เงื้อมมือของคนผู้นั้น

นักวิชาการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเจ้าของสมญา ‘ปัญญาแห่งสวรรค์’ คิดเช่นนั้นขณะล้วงนิ้วเข้าไปในรูที่ขมับ

อานาเอล หนึ่งในสิบเทวดาของวิถีแห่งดาบอัคคีที่เขาพูดถึงในการสนทนาก่อนหน้านี้…ตายคามือเจ้าของร้านหลินไปเงียบ ๆ?

ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติระดับเหนือนภาถูกบี้ตายเหมือนมดในพริบตา เหตุนี้มากพอจะทำให้แอนดรูว์เปลี่ยนมุมมองทุกอย่างใหม่หมดอีกครั้ง และเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่ว่าเวลาถูกย้อนเหรอ?

ถ้าเป็นคนธรรมดา ตอนนี้พวกเขาคงเหงื่อแตกซิกแล้ว แต่แอนดรูว์นับตัวเองเป็นญาติสนิทกับร้านหนังสือไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาคิดถึงอำนาจร้ายกาจของเจ้าของร้านหลิน เขาก็เต็มไปด้วยความทึ่งและตื่นเต้น

ในขณะเดียวกัน ฮู้ดซึ่งตรวจดูสถานการณ์อยู่ตลอดที่เบื้องบนก็โทรเข้าอุปกรณ์สื่อสารของเขา “การตรวจจับอีเธอร์ล้มเหลว แต่ดูเหมือนว่าสงครามเกือบจบแล้วครับ ไวลด์กับโจเซฟตีกันแรงมาก ผมไม่รู้ว่าตกลงพวกเขายังอยู่หรือตายไปแล้ว หอพิธีกรรมต้องห้ามก็เร่งเรายิก ๆ เลย คุณอยากส่งใครไปไหมครับ?”

แอนดรูว์ยักไหล่ เผยรอยยิ้มชั่วร้ายที่ดูเหมือนเย้ยหยันพลางพูดว่า “อย่างนั้นก็รอก่อน ไม่ว่าอย่างไร ผมก็ไม่ได้คิดว่าหอพิธีกรรมต้องห้ามจะใส่ใจชีวิตของโจเซฟจริง ๆ หรอก เจ้าหมอนี่ยังภักดีต่อหอพิธีกรรมต้องห้าม อยากเห็นปฏิกิริยาจริง ๆ เมื่อถึงวันที่เขาค้นพบความจริง”

“ครับ อย่างนั้นเราจะรอจนการต่อสู้จบลงโดยสมบูรณ์นะครับ”

ฮู้ดตอบรับแล้ววางสาย

เรซิเอลเดินต่อ “เจ้าดูจะไม่สนใจผลสรุปของคนทั้งสองนั้นเลยนะ”

“ท่านเรซิเอล ท่านก็รู้นะครับว่าพวกเขาจะแพ้หรือชนะก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมหรือสมาคมแห่งสัจธรรมเลย”

แน่นอน แอนดรูว์ย่อมพูดไม่ได้ว่าความภักดีของเขามีไว้แค่สำหรับเจ้าของร้านหลิน จะเป็นการดีที่สุดถ้าเจ้าพวกไร้ประโยชน์คนอื่น ๆ ตาย ๆ ไปซะ เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ชัยชนะของโจเซฟก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมากไปกว่าการที่เขาจะได้คืนศักดิ์ศรีดั้งเดิมให้หอพิธีกรรมต้องห้าม ส่วนชัยชนะของไวลด์ก็แค่ดำเนินศึกกับหอพิธีกรรมต้องห้ามต่อ สำหรับเราก็เหมือนเดิมทุกอย่างครับ โลกนี้จะไม่มีหอพิธีกรรมต้องห้ามกับนิกายกลืนศพก็ได้ แต่ไม่มีสมาคมแห่งสัจธรรมไม่ได้”

“ไม่ว่าใครก็ตามที่ปกครองนอร์ซิน นักวิชาการจะมีที่ของพวกเขาเสมอ”

เรซิเอลเห็นด้วยอย่างยิ่งแล้วพยักหน้า “เจ้ามองกระจ่างมาก…ข้าชักชอบเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ”

เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องจักรขี้โอ่ที่ทำได้แค่สะท้อนความเห็นคนอื่น แอนดรูว์ก็พูดยิ้ม ๆ “ดังนั้น เพื่อให้สมาคมแห่งสัจธรรมมีสิทธิ์มีเสียงที่ทรงพลังขึ้น ถึงเวลาที่สมาคมแห่งสัจธรรมควรกลับสู่เส้นทางที่ถูกต้องแล้วครับ”

“ใช่แล้ว สิ่งไร้ประโยชน์ทั้งหมดควรหายไปได้แล้ว”

เรซิเอลหรี่ตาน้อย ๆ มองเจ้าหน้าที่มนุษย์ประดิษฐ์ด้านล่าง สูดหายใจลึก ๆ แล้วกล่าวว่า “สมาคมแห่งสัจธรรมไม่ต้องการพวกเขาอีกต่อไปแล้วจริง ๆ ทุกสิ่งที่นี่ต้องถูกทำลายเพื่ออนาคตที่ดีกว่าของสมาคม”

แอนดรูว์พูดขึ้นทันที “ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจัดเตรียมไว้แล้ว และผมส่งน้องสาวของพรีม่าออกไปก่อนแล้ว”

“ข้อมูลถูกเปิดเผยสู่โลกภายนอกแล้วว่าศึกระหว่างไวลด์กับโจเซฟในครั้งนี้ทำให้เกิดระเบิดวัตถุทดลองและห้องแล็บ ส่วนที่พังทลายนี้ทำให้ทางเข้าออกเมืองเขตล่างใช้ไม่ได้ไปชั่วคราว และการเติมสินค้าของบริษัทพัฒนาทรัพยากรโรลล์ก็จะชะงักชั่วคราว ทางเข้าที่สองจะถูกประกาศและเข้ามาตีตลาด เบนความสนใจของเขตกลางไป แล้วเราก็จะมีเวลาพอให้ยืดเวลาการเปิดทางเข้าออกได้”

เขายิ้มเยาะ “แล้วท่านประธานมาเรียที่เคารพรักผู้อาสาไปยังเมืองเขตล่างเพื่อสำรวจและทดลองก็จะ…เป็นหนึ่งในผู้เสียสละเยี่ยงวีรบุรุษที่ใต้ดินตลอดไป”

“จุดจบที่สมบูรณ์แบบ”

เรซิเอลทอดถอนใจ

เขาพาแอนดรูว์เดินไปรอบ ๆ ห้องแล็บที่เหมือนรังผึ้ง ในฐานะผู้ออกแบบ ความคุ้นชินของเรซิเอลต่อสถานที่นี้แทบจะสลักเข้าไปในวิญญาณของเขาแล้ว และสุดท้ายก็พาแอนดรูว์ไปยังลิฟต์แก้ว

เรซิเอลก้มหน้าลงมองเจ้าหน้าที่ที่ใต้ดินอยู่เนิ่นนาน ในขณะที่ลิฟต์แก้วไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อย ๆ

นี่คือหลักฐานว่าเรซิเอลเคยทำงานให้กับวิถีแห่งดาบอัคคีและเคยทำการทดลองผิดมนุษยธรรม มันเป็นสถานที่ที่ต้องกำจัด ไม่อย่างนั้น เรซิเอลจะไม่มีทางเป็นสัญลักษณ์ใหม่ของผู้นำที่จะนำทางสมาคมแห่งสัจธรรมได้

แม้เขาจะเสียความนึกคิดไปหมดแล้ว แต่เขาก็เหมือนจะรู้สึกเสียดายอยู่หรือเปล่า?

แอนดรูว์มองเรซิเอลที่ดูเหมือนจะแสดงอารมณ์ที่ต่างออกไปแล้วครุ่นคิดเช่นนี้ เพราะถึงอย่างไรเรซิเอลก็ร่วมงานกับมนุษย์ประดิษฐ์เหล่านี้มาหลายต่อหลายปีในห้องแล็บใต้ดินเหล่านี้ และดูจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่สามารถแสดงความรู้สึกต่อพวกมัน

เมื่อลิฟต์แก้วไต่ระดับสูงขึ้น ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงพื้น

ท้องฟ้ากระจ่างใส สิ่งที่เห็นก็ยังขาวโพลนสุดตา…หิมะและน้ำแข็งยังไม่ละลายไปหมด

แอนดรูว์ยืนที่ชั้นบนสุดของสมาคมแห่งสัจธรรม มองไปยังสนามรบทั้งแถบ แม้เขาจะไม่สนใจผลของศึกนี้ เขาก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าระหว่างโจเซฟกับไวลด์ เจ้าของร้านหลินจะเลือกใครกันแน่?

แสงสว่างจ้าที่ระเบิดออกมาในจุดที่ท้องฟ้าและผืนดินพบกันวาบขึ้น และพลังมหาศาลนั้นส่งคลื่นลมมาถึงกระทั่งที่นี่ ลมที่ร้อนสุด ๆ ในฤดูหนาวนี้พัดเส้นผมและเสื้อผ้าของแอนดรูว์และเรซิเอล…

ซอยต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงถูกทำลายจนจำไม่ได้ และโครงเหล็กที่ค้ำใต้เมืองนอร์ซินก็ถูกเผยออกมา มันยุบเป็นหลุมลึกสีดำที่เหมือนมีสัตว์ประหลาดล่องหนกำลังจ้องมองออกมา

“ท่านเรซิเอล ลงมือกันเถอะครับ…” แอนดรูว์พูด

เรซิเอลสั่งการให้กลไกระเบิดตัวเองของเหล่ามนุษย์ประดิษฐ์ที่ใต้ดินทำงานทันที เกิดเสียงระเบิดขึ้นจากเบื้องล่าง และเมืองในเมืองอันโอ่อ่าก็ถูกปกคลุมด้วยฝุ่นอีกครั้ง เสียงเตือนของสมาคมแห่งสัจธรรมดังขึ้น

ปี๊บ! ปี๊บ!

แอนดรูว์พลันได้ยินเสียงและการสั่นจากกระเป๋าเสื้อของเขา เขาชะงัก ขมวดคิ้ว แล้วหยิบอุปกรณ์สื่อสารออกมา หมายเลขที่เรียกเข้าไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในรายชื่อคู่สนทนา

แต่เนื่องจากช่วงนี้อารมณ์ดี เขาจึงยังรับสาย

“ใครครับ?”

“ประธานแอนดรูว์ครับ” เสียงของคนที่ปลายสายหอบเล็กน้อย ดูเหมือนจะบาดเจ็บอยู่ “นี่ผมเอง หัวหน้าหน่วยรบของหอพิธีกรรมต้องห้าม วินสตันครับ”