ในเวลานี้ เธอไม่รู้ว่าอะไรจะรอเธอต่อไป
หม่าหลานเข้าไปในสนามบิน และไม่รีบไปที่จุดตรวจความปลอดภัย แต่พบห้องรับรองชั้นหนึ่งตามคำแนะนำของ จง ชิวฮวา
เธอนั่งอยู่ได้ไม่ถึงสิบนาทีเมื่อผู้หญิงที่แต่งตัวหรูหราเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าถือ
หม่าหลาน จำผู้หญิงคนนี้ได้อย่างรวดเร็วด้วยรูปประจำตัวบน วีแชท และรูปถ่ายในแวดวงเพื่อน และนั่นคือ จง ซิวฮวา เพื่อนใหม่ของเธอ
ดังนั้น เธอจึงประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ตื่นเต้นเล็กน้อยและโบกมือให้เธอ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีครับ คุณจง ฉันชื่อหม่าหลาน โชคดีที่ได้พบคุณ!”
เมื่อ จง ซิวฮวา เห็น หม่าหลาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความประหลาดใจว่า “โอ้ หม่าหลาน ในที่สุดเราก็ได้พบกัน! คุณรอที่นี่มานานแล้ว ฉันขอโทษจริงๆ ฉันยังคงจัดประชุมอยู่ ก่อนมาสนามบินฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรทั้งวันเลย มันทำให้หัวฉันใหญ่ขึ้นจริงๆ”
หม่าหลานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้หญิงเข้มแข็งอย่างเธอคงยุ่งมากในยามปกติ”
จง ซิวฮวา นั่งลงข้าง หม่าหลาน และพูดด้วยรอยยิ้ม: “หม่าหลาน คุณเป็นเพื่อนของ พี่เฉิน นั่นคือเพื่อนของฉันอย่าสุภาพระหว่างเรามันเป็นคุณเสมอคุณพูดตามตรงเถอะ ฟังดูเคอะเขินสำหรับฉัน ปกติแล้วในบริษัท ทุกคนพูดกับฉันแบบนี้ ในที่สุดฉันก็ได้เพื่อนใหม่ แต่อย่าใช้คำนี้อีก”
หม่าหลานคาดไม่ถึงจริงๆ ว่า จง ซิวฮวา ที่มีฐานะร่ำรวยเช่นนี้จะเข้าถึงผู้คนได้มากขนาดนี้โดยไม่ต้องเสแสร้ง และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำได้
เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ: “อนิจจาแม่ มีคนบอกว่ายิ่งคนนี้รวยเท่าไหร่ คุณภาพก็จะยิ่งสูงขึ้น ฉันไม่เชื่อมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันเชื่อนิดหน่อย! แค่ ดูคำพูดและพฤติกรรมของคนสิ ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาจะทำได้ หม่าหลาน เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้พบเพื่อนกับคนแบบนี้!”
ด้วยความคิดในใจนี้ หม่าหลานยิ้มอย่างรวดเร็วและพูดว่า: “เอาล่ะ ในเมื่อคุณพูดอย่างนั้น ฉันจะไม่สุภาพกับคุณแล้ว ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน มันเป็นคุณเสมอ คุณชัดเจนเกินไป กำเนิด .”
“ใช่” จง ซิวฮวา ยิ้มเล็กน้อยและถอนหายใจ: “โอ้ พูดตามตรง ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน และเป็นเวรเป็นกรรมที่จะได้กลับจีนในวันเดียวกัน เธอควรนั่งกับฉันจริงๆ นะ กลับด้วยกันโดยเครื่องบินส่วนตัว เราจะได้คุยกันดีๆ คุยกันระหว่างทาง… แต่เรื่องเลวร้ายมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ “
หม่าหลานพูดอย่างรวดเร็ว: “โอ้ นี่มันอะไรกัน อย่าคิดอย่างนั้น เราจะมีโอกาสในอนาคต บางทีครั้งต่อไปที่เรามาสหรัฐอเมริกา เราจะสามารถขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของคุณได้!”
จง ซิวฮวา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “หลังจากที่คุณมาถึงเกาะฮ่องกงแล้ว คุณสามารถขอคืนเงินค่าตั๋วสำหรับการเดินทางครั้งต่อไปและใช้เวลาสองสามวันบนเกาะฮ่องกงกับฉันได้ เครื่องบินของฉันน่าจะมาจากฝั่งกัลฟ์สตรีมด้วย หลังจากการซ่อมบำรุงตามปกติ ลูกเรือได้บินเครื่องบินโดยตรงไปยังเกาะฮ่องกง จากนั้นฉันจะใช้เครื่องบินลำนี้เพื่อพาคุณไปที่จินหลิงเป็นการส่วนตัว!”
หม่าหลานดีใจมาก แต่รีบพูดอย่างสุภาพว่า “โอ้ ทำไมคุณถึงอาย เป็นปัญหามากเกินไปสำหรับคุณ เที่ยวบินจากเกาะฮ่องกงไปจินหลิงใช้เวลาเพียงสองหรือสามชั่วโมง ฉันจะขึ้นเครื่องบินเอง “
จง ซิวฮวา โบกมือของเขา: “คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อคุณมาถึงเกาะฮ่องกง นั่นคือสถานที่ของฉัน คุณเป็นแขกรับเชิญ ในฐานะเจ้าบ้าน คุณสามารถทำตามการเตรียมการของฉันได้ มันเกิดขึ้นแล้ว ที่ยังไม่เคยไปจินหลิง แวะมาดูได้นะคะ”
เมื่อหม่าหลานได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่สุภาพต่อ จง ซิวฮวา อีกต่อไป แต่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าคุณมาถึง จินหลิง ฉันจะขับรถไปรอบ ๆ จินหลิง อย่างแน่นอน! ฉันไม่มีเครื่องบินส่วนตัว แต่ โรลส์-รอยซ์ ยังมีอีกอันสำหรับสคัลลิแนน และฉันจะดึงการ์ดขึ้นมาให้คุณอย่างแน่นอน!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4678 โบกมือลาทั้งน้ำตา
บทที่ 4680 ผู้สมรู้ร่วมคิดของเธอ
