ในพื้นที่กึ่งเปิดโล่งนี้มีเตียงเดี่ยวขนาดเล็กทางซ้ายและขวา
ในเวลานี้ นักโทษภายในกำลังพักผ่อน บางคนกำลังนอนอยู่บนเตียง และบางคนกำลังนั่งอยู่ที่หัวเตียงและพูดคุยกับคนอื่นๆ
เมื่อได้ยินเสียงคำรามดังจากผู้คุม ผู้คุมกลุ่มก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและเข้าแถวที่ส่วนด้านในของทางเดินกลาง
ผู้คุมเรือนจำไม่รีบเปิดประตูในเวลานี้แต่นับจำนวนคนข้างนอกและยืนยันว่าทุกคนเข้าแถวแล้วจึงบอกกับเครื่องส่งรับวิทยุว่า “เปิดประตู 12”
ทันทีที่สิ้นเสียง ประตูรั้วเหล็กหนาทึบก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ
ผู้คุมเรือนจำสองคนเดินเข้ามาก่อนพร้อมกับกระบอง ในขณะที่ผู้คุมอีกสองคนจับหม่าหลานและเดินตามหลังไป
หลังจากเข้าไปแล้ว หม่าลานก็ถูกนำตัวตรงไปยังด้านหน้าของกลุ่มนักโทษหญิงโดยผู้คุม
และนักโทษหญิงกลุ่มนี้ที่มีสีผิวต่างกัน ซึ่งมีอายุตั้งแต่ 18, 9 ถึง 50 หรือ 60 ปี ต่างมองมาที่หม่าหลานด้วยความดูถูกหรือยั่วยุ
ในสายตาของพวกเขา ผู้หญิงผิวเหลืองในวัยห้าสิบของเธอ มองแวบแรกดูเหมือนคนโชคร้ายที่กลั่นแกล้งได้ง่าย
ผู้คุมชี้ไปที่หม่าหลานและพูดกับฝูงชน: “เธอคือหมายเลข 1024 และต่อจากนี้ไปเธอจะอยู่ในคุกนี้”
หม่าหลานกัดกระสุน โบกมือให้ทุกคน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฮา…สวัสดี…”
ผู้ต้องขังหญิงไม่ได้สนใจเธอ ในทางกลับกัน หลายคนมองมาที่เธอด้วยความสนใจและดูเหมือนจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้นอยู่ในสายตาของพวกเขาซึ่งทำให้หม่าลานค่อนข้างประหม่า
เจ้าหน้าที่เรือนจำคนหนึ่งชี้ไปที่เตียงที่ว่างเปล่าและพูดกับหม่าหลาน: “1024 คุณจะนอนบนเตียงนี้ในอนาคต!”
หม่าหลาน พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
ผู้คุมเรือนจำสองสามคนไม่พูดมาก หลังจากตั้งหลัก หม่าหลาน พวกเขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องขังโดยตรง
ทันทีที่ผู้คุมจากไป ผู้หญิงผมแดงและผิวขาวอายุสามสิบกว่าๆ ก็เข้ามาหาหม่าหลานพร้อมไหล่ในอ้อมแขน แล้วถามอย่างดูถูกว่า “นี่ ผู้มาใหม่ บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณเข้ามาทำไม”
“เอ๋?” หม่าหลานตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างลังเลว่า “ฉัน…ฉันเพราะ…เพราะ…”
เมื่อเห็นว่าหม่าลานบ่นและไม่ได้พูดถึงประเด็นหลัก หญิงสาวจึงตำหนิทันที: “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันใหญ่ที่สุดในห้องขังนี้ ฉันถามอะไร เธอตอบอะไร สิ่งที่ฉันพูด สิ่งที่คุณทำ หรืออย่างอื่น ระวังฉันจะชกแก!”
หม่าหลานตัวสั่นด้วยความตกใจและรีบพูดขึ้นว่า “ฉัน…ฉันกำลังแบกของเถื่อน…”
ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วและถามเธอว่า “นำของเถื่อนมา?
หม่าลานรีบพูด: “ฉันเอาห้ากิโลกรัมมา…”
“ไอ้บ้า!” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความประหลาดใจ: “ห้ากิโลกรัม! คุณแน่ใจหรือว่าไม่ได้เล่นกับฉัน”
หม่าลานรีบพูด “ไม่กล้า… ฉันพูดความจริง…”
ผู้หญิงคนนั้นมองหม่าหลานขึ้นลงครู่หนึ่งแล้วถามว่า “คุณเป็นพ่อค้ายาหรือเปล่า”
หม่าหลานรีบส่ายหัว “ข้า…ข้าไม่ใช่…”
หญิงคนนั้นถามอีกครั้ง “แล้วคุณทำงานให้กับพ่อค้ายาหรือสมาชิกแก๊งค์?”
หม่าลานกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด เขารีบส่ายหน้าอีกครั้ง: “ไม่ ไม่… ฉันไร้เดียงสา… ฉันถูกหลอกให้แบกสัมภาระขึ้นเครื่องบิน และฉันก็ตกอยู่ในความมึนงง …… “
เมื่อผู้หญิงได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่หม่าหลานด้วยรอยยิ้มที่ดูถูก และตบหน้าเธอ ทำให้หม่าหลานเห็นดาวสีทองในดวงตาของเธอ
หม่าลานกรีดร้องและกำลังจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงทุบตีเธอเมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “ฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่กลับกลายเป็นว่าคุณเป็นหมูโง่ที่ถูกหลอกให้เป็นล่อ!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4726 เดินเข้าสู่เรือนจำ
บทที่ 4728 คุณเป็นใครมายั่วฉัน
