หม่าหลานรู้ว่าที่แห่งนี้เต็มไปด้วยงูและหนู และตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้เหตุผลกับผู้คุมเรือนจำชาวอเมริกันคนนี้ เขาจึงรีบถามเธอว่า “ตอนนี้ฉันโทรกลับบ้านได้ไหม”
“ไม่เป็นไร” เจสสิก้า บราวน์สโตน พูดเบา ๆ “หลังอาหารเย็น ถึงเวลาต้องปล่อยวาง แล้วคุณสามารถใช้บัตรประชาชนโทรหาครอบครัวได้”
พูดแล้วเธอก็ส่งโน้ตในมือของ หม่าหลาน อย่างเงียบ ๆ และกระซิบว่า “นี่คือหมายเลขโทรศัพท์ของพี่สาวฉัน ถ้าคุณต้องการซื้อบุหรี่ โปรดติดต่อเธอ”
ทันทีที่เธอได้ยินว่าเรียกครอบครัวได้ หม่าหลาน ก็ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เมื่อเธอทานอาหารในร้านอาหาร มือของเธอสั่นมากจนหยิบช้อนไม่ได้เลย ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ไม่กี่คำอย่างไม่เต็มใจและรีบตามทหารใหญ่ไปที่สถานที่เพื่อปล่อยลมด้วยกัน
ที่ซึ่งลมพัดผ่านเป็นสนามเด็กเล่นกลางเรือนจำล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและอาคารสูงประมาณครึ่งสนามฟุตบอล นักโทษเกือบพันคนที่นี่เวลานี้ ริมสนามเด็กเล่น ,มีนักโทษ ร้านค้าเล็กๆ เฉพาะ และบัตรโทรศัพท์แบบเติมเงิน
หม่าหลาน มาถึงครั้งแรก
หม่าหลาน รู้ว่าที่แห่งนี้เต็มไปด้วยงูและหนู และตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้เหตุผลกับผู้คุมเรือนจำชาวอเมริกันคนนี้ เขาจึงรีบถามเธอว่า “ตอนนี้ฉันโทรกลับบ้านได้ไหม”
“ไม่เป็นไร” เจสสิก้า บราวน์สโตนพูดเบา ๆ “หลังอาหารเย็น ถึงเวลาต้องปล่อยวาง แล้วคุณสามารถใช้บัตรประชาชนโทรหาครอบครัวได้”
พูดแล้วเธอก็ส่งโน้ตในมือของหม่าหลาน อย่างเงียบ ๆ และกระซิบว่า “นี่คือหมายเลขโทรศัพท์ของพี่สาวฉัน ถ้าคุณต้องการซื้อบุหรี่ โปรดติดต่อเธอ”
เมื่อเธอได้ยินว่าเธอสามารถโทรหาครอบครัวของเธอได้ หม่าหลานรู้สึกตื่นเต้นมากจนไม่สามารถพูดเพิ่มได้อีก
ตอนนี้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะโทรหา เย่เฉิน ร้องไห้และปล่อยให้ เย่เฉิน ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยตัวเอง
อย่างไรก็ตาม หากต้องการโทรกลับบ้าน ต้องรอจนกว่าอาหารเย็นจะหมด และทุกคนจะออกไปที่สนามเด็กเล่น
หม่าหลาน จึงทำได้เพียงตามกองทัพไปที่ร้านอาหาร
ในร้านอาหาร หม่าหลาน ทำได้เพียงถือจานอาหารค่ำเพราะมือของเขาอ่อนเกินไป จากนั้นจึงหยิบจานอาหารค่ำอย่างไม่เต็มใจไปที่มุมที่ว่าง
เมื่อเธอนั่งลง โคลอี้ก็ปรากฏตัวขึ้นและนั่งตรงข้ามกับเธอพร้อมกับจานอาหารค่ำ
และสมาชิกในปาร์ตี้ของเธอ นั่นคือ นักโทษหญิงที่เพิ่งสนุกกับการทำเล็บของหม่าหลาน ก็รุมล้อมหม่าหลาน
หมาหลาน ตื่นตระหนกเล็กน้อยและถามโคลอี้อย่างรวดเร็ว “คุณโอเคไหม”
โคลอี้ มองมาที่ หม่าหลาน ยิ้ม เลิกคิ้วแล้วถามว่า “ฉันได้ยินจากเจสสิก้าว่าครอบครัวคุณรวย และคุณสามารถเรียกเก็บเงินครั้งละ 10,000 ดอลลาร์เมื่อคุณเรียกเก็บเงินจากบัตรของคุณ”
หม่าลานพูดได้เพียงคำสัญญาว่า “ฉัน…ลูกเขยของฉันกตัญญูมากกว่า…เขา…เขาคงกลัวว่าฉันจะถูกทำร้ายที่นี่ ดังนั้น… …นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ทนาย…ประหยัดเงินเพิ่ม…”
โคลอี้พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อครอบครัวคุณรวยมาก เงื่อนไขที่ฉันเสนอวันนี้อาจต้องปรับเปลี่ยนเล็กน้อย”
หม่าหลานถามอย่างประหม่า “เจ้า…จะปรับตัวอย่างไร…”
โคลอี้ยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเปลี่ยนบุหรี่วันละหนึ่งมวนเป็นวันละสองมวน นี่ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสภาพครอบครัวของคุณใช่ไหม”
หม่าหลานพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด: “คุณ…คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าคุณสามารถซื้อบุหรี่จากเจสสิก้าคนนั้นได้ และบุหรี่ราคาเพียง 400 ดอลลาร์ แต่เธอเพิ่งบอกฉันว่าบุหรี่ราคา 1,000 ดอลลาร์… ..”
โคลอี้ไม่แปลกใจเลยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “1,000 ดอลลาร์ไม่มีประโยชน์สำหรับคุณ สองรายการเป็นเพียง 2,000 ดอลลาร์ แต่ถ้าคุณใช้เงิน 2,000 ดอลลาร์ ฉันรับรองได้เลยว่าที่สถาบันบาเดอร์ ฟอร์ด ทัณฑสถาน จะไม่มีใครรังแกคุณอีก .”
เมื่อหม่าหลานได้ยินดังนั้นก็รีบถามว่า “ที่เจ้าพูดจริงหรือ?”
“แน่นอน” โคลอี้พูดด้วยรอยยิ้ม: “ตราบเท่าที่คุณสามารถให้ครอบครัวซื้อบุหรี่ให้เจสสิก้าได้วันละ 2 มวน สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณในวันนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก และน้องสาวของฉันและฉันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป” ไม่เพียงแต่จะไม่รังแกคุณ แต่จะปกป้องคุณด้วย!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4731 ครอบครัวคุณรวยไหม
บทที่ 4733 คุณต้องช่วยฉัน ช่วยแม่
