หม่าหลานไม่เคยคิดฝันว่าคนที่กระดิกหางไว้ข้างหน้าเขาและอ้อนวอนขอความสงสารมาก่อน แล้วตามเขาด้วยความเคารพและเศร้าใจ จะกลายเป็นใบหน้านี้ในตอนนี้
เธอไม่สามารถโกรธและโพล่งได้มากกว่านี้: “เสี่ยวจาง เราไม่สามารถมีสติเหมือนคนได้ฉันจะทำอย่างไรเมื่อพวกคุณคุกเข่าต่อหน้าฉันและร้องไห้และขอร้องให้ฉันช่วยคุณไปข้างหน้า ตอนนี้ฉัน ต้องการเธอ ตอนที่เธอช่วย ปล่อยฉันไปได้ไกลแค่ไหน เธอยังมีมโนธรรมอยู่ไหม?”
ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวจางทำให้หม่าหลานดูน่าเกลียดและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่ามองหน้าฉัน อย่าโทษฉันที่หยาบคายกับคุณถ้าคุณไม่ออกไป!”
หม่าหลานรู้สึกขุ่นเคืองอย่างมาก และอดไม่ได้ที่จะกัดฟันและพูดว่า “เธอต้องหยาบคายกับฉัน ฉันช่วยคุณมามากแล้ว ยังจะตบฉันอีกไหม!”
การด่าว่าโกรธของหม่าลานดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมากในเรือนจำ
หลายคนรู้ว่านักโทษหญิงชาวจีนไม่กี่คนเหล่านี้อยู่เคียงข้างหม่าหลานมาโดยตลอด ดังนั้น ผู้คนจำนวนมากที่ต้องการโจมตีหม่าหลานจึงเฝ้าสังเกตการแสดงของผู้หญิงเหล่านี้ด้วยเพื่อดูว่าพวกเขาจะปกปิดหรือไม่ กับหม่าหลาน
เสี่ยวจางก็เห็นว่าทุกคนรอบตัวเขาให้ความสนใจเขา
เธอไม่ต้องการให้คนเหล่านี้คิดผิดว่าเธอจะช่วยหม่าหลานให้ก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าของเธอก็มืดลง เธอตบหน้าหม่าหลานด้วยการสะบัดมือของเธอ และดุเสียงดัง: “ให้ตายสิ ไร้ยางอายจริงๆ! ออกไปจากที่นี่! ถ้านายไม่ออกไป ฉันจะทำนาย!”
ในความฝัน หม่าหลานไม่เคยคิดว่าผู้หญิงคนนี้ที่เคยร้องไห้ขอความช่วยเหลือต่อหน้าจะยกมือขึ้นตบเธอเมื่อต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด
เธอปิดหน้า น้ำตาก็ไหลแล้วไหลเข้าตา เธอสำลักและถามว่า “เสี่ยวจาง แม้ว่าคุณจะไม่ช่วยฉันมาก่อน อย่างน้อยคุณควรให้มือฉันเพื่อเห็นแก่เพื่อนร่วมชาติของฉัน แม้ว่าคุณจะ อย่าให้ฉันต้องตกหลุมพรางในเวลานี้ใช่ไหม!”
เซียวจางพูดอย่างไม่อดทน: “ใครเป็นเพื่อนร่วมชาติของคุณ ฉันมีหนังสือเดินทางอเมริกัน! ฉันไม่มีแม้กระทั่งกรีนการ์ด ฉันมีวีซ่านักท่องเที่ยว!
“คุณ…” หม่าหลานรู้สึกเพียงว่าหัวใจของทุกคนเย็นชาถึงขีดสุด
เธอไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าคนที่เธอช่วยจะใจร้ายได้ขนาดนี้!
สิ้นหวังและทรุดโทรม น้ำตาของหม่าลานไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เหมือนด้ายขาด
เธอยังคิดว่าเธอไร้หัวใจมากพอ และเธอไม่เคยคิดว่าเธอจะได้พบกับตัวตนที่ไร้ยางอายมากไปกว่าตัวเธอเอง
ในเวลานี้เธอรู้ว่าเมื่อก่อนเธอช่างน่าขัน
สิ่งที่ผีเบดฟอร์ดเมาน์เท่นมองเห็นความเศร้าโศก แต่มันเป็นเพียงสุนัขจิ้งจอกกับเสือโคร่ง
และคนที่เคยให้เกียรติตัวเองมาก่อนก็ไม่กลัวหรือเคารพตัวเองเลยจริงๆ
ในท้ายที่สุดคุณคือเรื่องตลกที่แท้จริง
เมื่อเซียวจางเห็นหม่าหลานหลั่งน้ำตาต่อหน้าเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างดุเดือดว่า “ถ้าเจ้าอยากร้องไห้ก็ออกไปร้องไห้ อย่าร้องไห้ต่อหน้าข้า ไม่งั้นก็อย่าพูด” คนอเมริกันพวกนั้นกำลังจะฆ่าคุณ ฉันไม่สน ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น!”
หม่าหลานรู้สึกขุ่นเคืองในใจ แต่เธอทำได้เพียงหันหลังกลับอย่างเงียบ ๆ และซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านอาหารตามลำพัง
ในเวลานี้ หญิงชาวจีนที่อายุน้อยกว่าเธอไม่กี่ปีจึงริเริ่มนั่งต่อหน้าเธอ และในขณะเดียวกันก็ยื่นขาไก่ทอดให้ตรงหน้าเธอ และกล่าวว่า “ในที่เช่นนี้ ไม่มีใครสามารถเชื่อได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณต้องระมัดระวังมากขึ้นเมื่อคุณออกไป”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4925 ทั้งหมดถูกโยนลงถังขยะข้างๆ!
บทที่ 4927 ฉันกลัววันนี้ไม่รอดจริงๆ
