ภายใต้ความเศร้าโศกของ Ye Fan ทั้งวิลล่าเป็นเหมือนห้องใต้ดินน้ำแข็ง นัยน์ตาเย็นเยียบเย็นเยียบเย็นเยียบ
ไม่นานหลังจากที่ช่วย Tongshan จัดการกับอาการบาดเจ็บของเขา Ye Fan ก็ปล่อยให้เขารู้สึกสบายใจที่นี่ พรุ่งนี้เขาจะส่งคนไปดูแลเขา
หลังจากจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ที่นี่ เย่ฟานก็พร้อมที่จะจากไป
ก่อนจากไป เย่ฟานยืนอยู่ที่ประตูโดยหันหลังให้ Tongshan และโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้วาง
“ฉัน ฉู่เทียนฟาน ไม่มีญาติในโลกนี้”
“ยกเว้นแม่ของฉัน มู่เฉิง คนที่ฉันสามารถไว้ใจได้อย่างไม่มีเงื่อนไขคือคุณ”
“ท่านผู้เฒ่าฮั่น ถงซาน และหมิงหยู่ พวกเจ้าอยู่กับข้ามากว่าสิบปีแล้ว ญาติพี่น้อง”
“สิ่งที่ถูกละเลยที่สุดในชีวิตของฉันคือความอัปยศของญาติ”
“นี่เป็นครั้งแรก และฉันหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย”
“ในอนาคต ฉันจะทำในสิ่งที่คุณไม่แน่ใจ”
ถ้อยคำแผ่วเบาปลิวไปตามลมราตรีอันหนาวเหน็บ
เย่ฟานยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ในที่ที่แสงและความมืดตัดกัน ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน แสงไฟที่สว่างไสวและดับวูบวาบ ตราบใดที่คำพูดที่ลึกซึ้งของ Ye Fan ไหลช้าที่นี่
หลังจากนั้นไม่นาน Ye Fan ก็ออกไปแล้ว
แต่คำพูดก่อนหน้าของ Ye Fan ยังคงก้องอยู่ในหูของ Tongshan
ชายร่างใหญ่ที่โง่เขลาคนนี้ค่อยๆ ยิ้มออกมา
“ท่านอาจารย์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ตงซานของข้าติดตามท่านในชีวิตนี้”
ถงซานกล่าวอย่างลับๆ
ด้านเฒ่าฮันที่ปลายสายได้ยินคำพูดของเย่ฟานในตอนนี้ และในหัวใจของเขามีความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้
แม้ว่า Ye Fan จะโกรธในตอนนี้!
แต่ผู้เฒ่าฮั่นรู้ดีว่าเย่ฟานเคยโกรธเคืองเพียงใด แสดงให้เห็นว่าเขาห่วงใยคนที่ติดตามเขามากเพียงใด
“ไอ้ใหญ่โง่ ถ้าเจอคนอย่างนายน้อย ก็แค่สนุกใช่ไหม”
“ฮ่าๆ~”
ทางโทรศัพท์มีเสียงอ่อนโยนจาก Old Han ซึ่งเขาพูดกับ Tongshan
แต่ในขณะที่พูด Old Han ก็มีความสุขเช่นกัน เสียงหัวเราะดังก้องกังวาน
————
————
เมื่อเย่ฟานกลับถึงบ้านก็แปดโมงกว่าแล้ว
“ทำไมต้องวิ่งทั้งวัน”
“ไม่ทำอาหารเลยเหรอ”
“ดูกี่โมง”
หลังจากเข้าประตู มีคำสาปที่รุนแรงจาก Han Li และภรรยาของเขา
เนื่องจากอาชีพลูกสาวของพวกเขาเจริญรุ่งเรือง ทั้งคู่จึงดูถูกเย่ฟานมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขามักจะรู้สึกว่า Ye Fan ไม่คู่ควรกับลูกสาวของพวกเขา และพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องการปล่อยให้ Qiu Mucheng หย่ากับเขา
แต่สำหรับสิ่งเหล่านี้ Qiu Mucheng และ Ye Fan คุ้นเคยกับพวกเขามานานแล้ว และสำหรับคำพูดของ Han Li Ye Fan และทั้งคู่ก็เพิกเฉยโดยตรง
เธอชอบพูด แค่ปล่อยให้เธอพูด เขาแค่ไม่ได้ยิน
อย่างไรก็ตาม Qiu Mucheng รู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่สุภาพของ Han Li ในครั้งนี้ “แม่คุณช่วยพูดอะไรสักสองสามคำได้ไหม”
“แขกอยู่ที่ไหน ไม่กลัวทำให้คนหัวเราะเหรอ”
ตกลง?
“แขก?” เย่ฟานผงะเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตารอ
แน่นอนว่ามีคนพิเศษอยู่ที่โต๊ะ
เป็นผู้หญิงที่หล่อเหลาและมีความสามารถ สวมชุดสูทแบบสุภาพเรียบร้อย แต่งหน้าเบาๆ บนใบหน้าสวยของเธอ แต่ดวงตาที่สวยงามของเธอมีสัมผัสแห่งความเศร้าโศก เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในเวลานี้ มองดูเขาอย่างระมัดระวัง
“นาย. เย่ สวัสดี นี่คือหลิน เหวินจิง”
“เราเคยเห็นมันมาก่อน คุณไม่รู้หรือว่าคุณยังรู้จักฉันอยู่” เมื่อเห็น Ye Fan Lin Wenjing ลุกขึ้นและทักทายเธออย่างสุภาพและให้เกียรติ
เย่ฟานคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “อ้อ จำได้สิ คุณเป็นเลขาของประธานาธิบดีซูใช่ไหม”
“คุณมาได้ยังไง”
“มิสเตอร์ซูมาที่นี่หรือ?”
“ในตอนแรก ผมกับมู่เฉิงได้รับความโปรดปรานมากมายจากประธานาธิบดีซู คุณเคยต้องการที่จะแสดงความขอบคุณด้วยตนเองหรือไม่”
เย่ฟานมีความประทับใจบางอย่างเกี่ยวกับหลินเหวินจิงคนนี้
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 820
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 822
