เขายืนอยู่ที่นั่นจ้องมองเป็นเวลานาน
เหมือนกวีที่มองไปไกล
“พี่เสี่ยวฟาน อย่ามอง รีบกลับบ้าน”
“ญาติและเพื่อนของคุณอาจจะรอคุณอยู่”
“บราเดอร์เสี่ยวฟานตอนนี้ดีมาก และตอนนี้เขากำลังจะกลับบ้านในปีใหม่ ตามหนังสือ มันกำลังกลับบ้านด้วยเสื้อผ้าชั้นดี”
“หลังจากนั้นไม่นาน หลายคนจะออกมาต้อนรับพี่เสี่ยวฟานกลับบ้านเกิด”
“ฉันจำได้ว่าคนตัวใหญ่ในทีวีกลับบ้านโดยแต่งตัวเต็มยศ และคนจากหมู่บ้านชิลิบาจะมาทักทายพวกเขา”
Lu Wenjing ยิ้ม เธอเกือบจะตั้งตารอฉากต่อไปที่มีชีวิตชีวา
ท้ายที่สุดมันเป็นเด็กและชอบมีชีวิตชีวาตามธรรมชาติ
อย่างไรก็ตาม Ye Fan ส่ายหัวและหัวเราะเบา ๆ : “คุณ Nizi คุณกำลังฝัน พอกลับมาก็บอกแม่ว่า แม้ว่าคนอื่นจะต้องการทักทายฉัน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันจะกลับมาในวันนี้”
“พี่เสี่ยวฟาน ท่านสับสนหรือไม่? คุณบอกแม่ของคุณว่า เป็นไปไม่ได้ที่แม่ของคุณจะบอกคุณยาย คุณปู่ของคุณ ลุง น้าอา และคนอื่นๆ ของเธอก็ย่อมรู้ดีอยู่แล้ว”
“ในตอนนั้น ฉันจะออกมาทักทายคุณโดยธรรมชาติ ถ้าไม่เชื่อลองดูทีหลัง” หลู่เหวินจิงกล่าวอย่างปฏิญาณตน
เย่ฟานไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับลู่เหวินจิง หลังจากยิ้มแล้ว เขาเดินไปตามเส้นทางในความทรงจำเพื่อไปยังบ้านคุณปู่ของเขา
ย้อนกลับไปหลังจากที่เขาและแม่ของเขากลับมายังเมืองเย่หยาง พวกเขาพักอยู่ที่บ้านของคุณปู่
อีก 3 ปี ว่ากันว่าไม่นานแต่ไม่สั้น
ฉากทั้งสองข้างของถนนคล้ายกับที่เย่ฟานดูเหมือนเมื่อเขาจากไป
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือถนนด้านล่างได้รับการสร้างใหม่และขยายออกไปมาก
เมืองนี้ยังสะอาดและสะอาดกว่าเมื่อก่อน
ริมถนนมีผู้คนพลุกพล่าน ใกล้จะถึงวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว หลายคนกำลังวางแผนที่จะไปห้างสรรพสินค้าใกล้เคียงเพื่อซื้อสินค้าปีใหม่
แต่ถึงอย่างนั้น เย่ฟานก็ยังอยู่ในฝูงชน และในชั่วพริบตาเขาก็จำคนที่เขารักที่สุดในโลกได้
นั่นคือแม่ของ Ye Fan, Ye Ximei
สุดสายตา ชุดหนึ่ง
ผู้หญิงธรรมดายืนแบบนั้น
เธอไม่ได้พูดเพียงแค่ยิ้มที่ปากของเธอ
ท้องฟ้าสีคราม ทุ่งข้าวสาลีสีเขียว สายลมอ่อนๆ คนเดินถนนที่ไปมา…
ในขณะนั้น เย่ฟานรู้สึกเพียงว่าทุกสิ่งในโลกนี้กลายเป็นภูมิหลังของเธอ
เห็นได้ชัดว่าเมื่อเทียบกับโลกนี้ ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นมีขนาดเล็กมาก
อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเย่ฟาน ร่างนั้นสูงกว่าท้องฟ้าและกว้างกว่าทะเล
บางทีอาจเป็นความกังวลและความเหนื่อยล้ามากเกินไป และมีรอยย่นที่มุมดวงตาของผู้หญิงหลายคน ใบหน้าอันบอบบางถูกปกคลุมไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา
แต่ถึงกระนั้นก็ยังยากที่จะปกปิดรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและอารมณ์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นของเขา
เหมือนนางฟ้าที่เนรเทศไปทั่วโลก
เข้ากันไม่ได้กับโพรงในชนบทโดยรอบ!
คาดว่าคงไม่มีใครสงสัยว่าเมื่อผู้หญิงตรงหน้ายังสาว เธอจะต้องสวยไร้ที่เปรียบ
หลังจากนั้น ก็ไม่มีการกลับมาพบกันใหม่ ไม่มีการร้องไห้เสียใจ
เย่ฟานสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นอย่างนุ่มนวล และตะโกนว่า “แม่ ผมกลับมาแล้ว”
“ใช่.” ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า มองขึ้นไปที่เด็กชายตัวใหญ่ตรงหน้าเธอ และยิ้มอย่างสบายใจ “เสี่ยวฟาน เขาโตขึ้นและโตขึ้นแล้ว”
“โอเค กลับบ้าน แม่ทำเกี๊ยวให้คุณ”
เย่ฟานกล่าว
บทสนทนาไม่มากนัก แต่มีเพียงไม่กี่คำ มีหลายพันอารมณ์อยู่แล้ว
“แม่ ทำได้ไม่ใช่หรือ”
“ป้าเย่เป็นคนเดียวที่หยิบมันขึ้นมาจริงๆเหรอ?”
“พี่เสี่ยวฟาน คุณโด่งดังจริงๆ เหรอ?”
“รกร้างเกินไปหรือเปล่า”
“คุณไม่ได้กลับมาเป็นเวลาสามปีแล้ว และตอนนี้คุณกลับไปบ้านเกิดของคุณแล้ว ไม่ว่าท่านจะพูดอย่างไร ญาติพี่น้องทุกคนควรมาต้อนรับท่าน”
ในเวลานี้ เสียงของ Lu Wenjing ที่ผิดหวังและแปลกใจมาจากด้านหลัง
ฉากที่เยือกเย็นของคนเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างหน้าเขาอยู่ไกลจากฉากที่มีชีวิตชีวาที่หลู่เหวินจิงจินตนาการไว้
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1357
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1359
