“ครับพ่อ ลูกจะทำเดี๋ยวนี้”
Chu Qitian ถอยกลับด้วยความกลัว จากนั้นดำเนินการกอบกู้ศพผู้เสียชีวิตในทะเลที่เกิดเหตุต่อไป
“ยังไงก็เถอะ ยังมีของอยู่นะ”
ฉู่ เจิ้งเหลียง ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงเรียกชู ฉีเถียนเข้ามาอีกครั้ง
“ท่านพ่อ ท่านต้องการอะไรอีก”
ชู เจิ้งเหลียง ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น: “ในกรณีที่คุณกลับไปแล้ว แจ้งกองกำลังทั้งหมดที่อยู่ภายใต้ตระกูล Chu ทั่วโลกให้ฉันทราบ ทุกคนให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดว่ามีบุคคลที่ไม่รู้จักชื่อ Chu Tianfan อยู่หรือไม่”
“ใช่…” เมื่อฉู่ฉีเถียนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สับสนในทันทีและอยากจะถาม
“ไม่ต้องถาม ทำเลย!”
“ผู้ที่สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ควรเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่”
ชู เจิ้งเหลียง โบกมือ ราวกับว่าเขาไม่ต้องการพูดอีกต่อไป เขาปล่อยให้ชู ฉีเถียนจากไป
ในการศึกษานี้ ความสงบกลับคืนมาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม Chu Qitian ไม่ได้สังเกตเลย ในความมืดมิดเบื้องหลังพ่อของเขา มักจะมีเงาสีดำ ราวกับเงาที่คอยปกป้องเขาอยู่ข้างๆ ชู เจิ้งเหลียง
ไม่นานเสียงของชายผู้นั้นก็มาจากความมืด
“ท่านผู้เฒ่า เจ้าระมัดระวังเกินไปหรือไม่”
“สิ่งที่นายน้อยคนที่สามพูดก่อนหน้านี้ไม่มีเหตุผล โดยทั่วไปแล้ว ในกรณีนั้น อีกฝ่ายหนึ่งไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน?”
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่บุคคลนี้พูด ชู เจิ้งเหลียง ส่ายหัว: “สิ่งที่คุณพูดนั้นเป็นเพียงเรื่องทั่วไป”
“ฉู่เทียนฟานผู้นี้สามารถเป็นปรมาจารย์ที่มีตำแหน่งและได้รับการเสนอชื่อในรายชื่อสวรรค์ด้วยร่างกายของคนสุดท้ายและคนจน”
“คนระดับนี้จะถูกปฏิบัติด้วยสามัญสำนึกได้อย่างไร”
“ถ้าเขาไม่ตาย เขาจะกลายเป็นคนสนิทในอนาคต”
“ดังนั้น ถ้าฉันไม่เห็นกระดูกของเขาหนึ่งวัน ฉันจะอารมณ์เสีย”
ขณะพูด ชูเจิ้งเหลียงลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง
ข้างนอกกลางคืนนั้นลึกและลมก็ขม
ไม่นานในวันที่สองหลังจากที่ Chu Zhengliang ออกคำสั่ง กองกำลังของตระกูล Chu ทั่วโลกก็เริ่มสังเกตว่ามีคนชื่อ Chu Tianfan ปรากฏตัวหรือไม่
ชู เจิ้งเหลียง ระมัดระวังอยู่เสมอและต้องเตรียมมือทั้งสองข้างสำหรับทุกสิ่ง
หนึ่งคือการปล่อยให้ Chu Qitian นำคนไปกอบกู้ศพต่อไป
ประการที่สอง โดยธรรมชาติแล้ว มันคือป้องกันไม่ให้เย่ฟานไม่ตายจริงๆ
ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาสามารถเลือกที่จะปล่อยให้เขาตายอีกครั้งเท่านั้น
แน่นอน หลักฐานคือการกำหนดที่อยู่ของ Ye Fan ก่อน
ในเวลาเดียวกัน ในเมืองที่ห่างไกลทางตะวันออกของเจียงตงของจีน ชายหนุ่มที่สกปรกและสกปรกเหมือนขอทานเดินเซไปทีละขั้น เคลื่อนไหวด้วยความยากลำบาก
ผู้คนที่สัญจรไปมาก็ละสายตาอันน่าสะอิดสะเอียนต่อกัน หลีกเลี่ยงพวกเขาทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสังเกตเห็นดวงตาที่แหลมคมภายใต้ผมยุ่งของเขา
ลึกและไกลราวกับมีทะเลแห่งดวงดาว!
“เฮ้~”
“สังคมที่มั่งคั่งยังมีหนทางอีกยาวไกล”
ในบรรดาชาวเมืองมักมีคนที่เรียบง่ายและใจดีอยู่เสมอ
ชายชราคนหนึ่งที่เพิ่งกลับบ้านจากทุ่งนารู้สึกสมเพชและทนไม่ไหว เขาซื้อซาลาเปาร้อนสองสามอันจากร้านซาลาเปาถัดไปแล้วยื่นให้
อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นกลับหูหนวก
ก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดและเขาไม่แม้แต่จะมองคนอื่น
ความเย่อหยิ่งจากกระดูกนั้นแม้จะห่างกันร้อยเมตรก็ยังสดใส
“ถือหญ้า!”
“ฉันให้อาหารคุณ คุณไม่เห็นค่ามันเหรอ”
“โอเค คุณมีกระดูกสันหลัง อย่ากินอาหารที่มา”
“แล้วยังหิวอยู่ไหม”
“หิวข้าว ไอ้โง่!”
ชายชราโกรธมาก
ฉันได้กระทำความดีบางอย่างด้วยความเมตตาและเจตนาที่ดี และในที่สุดมันก็ดีด้วยใบหน้าที่ร้อนระอุและลาที่เย็นชา
ขอทานเหม็น ไม่เห็นค่าหรือ
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1948
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1950
