“หยานซี พูดขอบคุณทำไม”
“มันควรจะเป็น.”
“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ได้ออกแรงมาก เมื่อฉันมาถึงตอนนี้ คุณเกือบจะขับไล่หมาป่าส่วนใหญ่ออกไปแล้ว”
“ฉันรู้สึกว่าด้วยความแข็งแกร่งของคุณ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือเลย ความแข็งแกร่งของคุณก็เพียงพอที่จะต่อสู้กับหมาป่าทั้งฝูง”
“ตามที่คาดไว้จะเป็นลูกสาวของนายพลลู่ เธอเป็นพ่อเสือที่ไม่มีหมาจริงๆ”
หันหน้าไปทางความกตัญญูของ Lu Yanxi Lu Hua โบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม .
แม้ว่า Lu Tianhe เป็นแม่ทัพในกองทัพ แต่เขามีชื่อเสียงมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงมีชื่อเสียงเพียงเล็กน้อยในโลกศิลปะการต่อสู้ ดังนั้น Lu Hua จึงเคยได้ยินมาโดยธรรมชาติ
“แต่ตามจริงแล้ว มีสัตว์ป่ามากมายในป่าฝนแห่งนี้”
“ไอ้สารเลวหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้มันเป็นทางเลือกที่ฉลาด”
“มิฉะนั้น ด้วยกำลังของเขา ฉันกลัวว่าเขาจะถูกฆ่าตายบนถนนก่อนที่จะเห็น Yuan Ling Guo ใช่ไหม”
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมวิหารศิลปะการต่อสู้ปล่อยให้ไอ้เลวนั่นตามเรามา”
ลู่ฮัวไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่นำหัวข้อนี้มาให้เย่ฟานอีกครั้ง
ในขณะนี้ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเยาะเย้ยของ Ye Fan
หลู่หยานซีก็พยักหน้า และอยากรู้ด้วยว่าทำไมวิหารเทพยุทธ์จึงต้องการให้เย่ฟานเข้าร่วมทีมล่าสมบัติของพวกเขา นี่ไม่ใช่การกักขังพวกเขาไว้อย่างชัดเจนใช่ไหม
“โอเค เลิกคุยแล้ว ฉลาด”
“นี่เป็นพื้นที่หลักของป่าฝนอยู่แล้ว ถ้าไม่เป็นอย่างอื่น ต้นไม้ผล Yuanling น่าจะอยู่ใกล้เรามาก”
“ทุกคนให้ความสนใจ~”
ในเวลานี้ เสียงกระตุ้นที่ลึกล้ำของคงหมิงดังมาจากหูของเขา
Lu Yanxi และ Lu Hua หยุดพูดคุยและเริ่มค้นหาต้น Yuanling อย่างระมัดระวังทันที
อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะไปไกล Lu Yanxi ถูกดึงดูดโดยร่างทั้งสองข้างหน้าเขา
เพื่อความแม่นยำก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ตกลง?”
“พี่ลู่ฮัว ดูนั่นใช่เย่ฟานหรือเปล่า”
Lu Yanxi ชี้ไปข้างหน้าและถาม Lu Hua อย่างสงสัย
“เป็นไปไม่ได้?”
“ไอ้สารเลวนั่น เขาวิ่งกลับบ้านด้วยความตกใจเมื่อนานมาแล้ว”
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน มันไม่ใช่เขา!”
“ที่นี่อยู่ลึกเข้าไปในป่าฝน ถ้าไม่มีที่พักพิงของเรา ทำไมเจ้าเด็กนั่นถึงสามารถมาที่นี่ได้?”
“ถ้าคนๆ นั้นคือเย่ฟาน ฉันจะเรียกเขาว่าลู่ฮัวจากนี้ไป”
Lu Hua ส่ายหัวและเยาะเย้ยขณะที่เขาเดินตามสายตาของ Lu Yanxi
อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณไม่ดูมันไม่สำคัญ เมื่อมองด้วยสายตานี้ ตาแก่ของ Lu Hua ก็เบิกกว้าง
“ไอ้บ้า!”
“เป็นเขาจริงๆ เหรอ”
“ไอ้เด็กเวร มึงมาทำไม”
ตกตะลึง Kong Ming และทั้งสามรีบไปถามว่าทำไม Ye Fan จึงปรากฏตัวที่นี่?
เย่ฟานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเขา แต่ไม่คิดว่าจะพบพวกเขาที่นี่
อย่างไรก็ตาม ในการตอบคำถามของลู่ฮัว เย่ฟานหัวเราะเพียงเท่านั้น “มันแปลกจริงๆ ที่คุณถาม ถ้าคุณอยู่ที่นี่ได้ ฉันก็อยู่ไม่ได้?”
“คุณ~” ลู่ฮัวพูดไม่ออกของเย่ฟานพูดไม่ออกและไม่รู้จะตอบอย่างไรเป็นเวลานาน
สุดท้ายคงหมิงเดินออกไปและถามเย่ฟานอย่างไม่พอใจ: “เย่ฟาน ทำไมคุณถึงออกจากทีมและทำคนเดียว?”
“คุณลืมสิ่งที่ฉันพูดก่อนมาที่นี่หรือเปล่า”
“หรือเจ้าจงใจขัดคำสั่ง?”
“ตอนนี้ฉันสั่งให้เธอคุกเข่าขอร้อง!”
คำพูดที่เย็นชาของคงหมิงฟังอย่างเงียบ ๆ
เย่ฟานพ่นลมหายใจและตอบอย่างแผ่วเบา: “ขัดขืนคำสั่ง?”
“คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติที่จะออกคำสั่งกับฉันไหม”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 2492 ถูกหมาป่าโจมตี
บทที่ 2494 ดูแลตัวเอง
