ตอนที่ 763 คุณชายหาน คุณเพิ่งบอกว่าไม่กินแล้ว
ห้องทำงานท่านประธาน
ผู้ช่วยยืนห่างจากโต๊ะทำงานของอวี๋เยว่หานเพียงหนึ่งเมตร เขาโดนความเย็นจนตัวสั่นงกๆ
พลางแอบทอดถอนใจด้วยความหดหู่ ทุกคนเริ่มใช้เวลาช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ทำไมตัวเขายังคงดิ้นรนกับฤดูหนาว
ทุกวันนี้ไม่ง่ายเลยสำหรับผู้ช่วยอย่างเขา!
ตอนที่คุณชายหานกับคุณเหนียนยังดีกันอยู่ เขาก็โดนป้อนอาหารหมาทุกวัน ป้อนจนชีวิตสับสน
พอตอนนี้คุณชายหานกับคุณเหนียนเล่นแง่กัน เขาก็พลอยแช่แข็งไปด้วย ถ้าเป็นโรคข้อต่อรูมาตอยด์ก่อนเวลาอันควร เขาจะยื่นคำร้องได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติงานได้ไหม?
ในฐานะผู้ช่วยดีเด่น ในเวลานี้เขายังต้องพูดอะไรสักอย่าง
“คุณชายหานครับ นี่ใกล้จะเก้าโมงแล้ว ให้ผมช่วยสั่งอาหารเช้ามาไหมครับ?”
“……”
อวี๋เยว่หานนั่งบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าถมึงทึง
เมื่อได้ยินคำว่า “อาหารเช้า” ในหัวก็ฉายภาพเหนียนเสี่ยวมู่กำลังถืออาหารเช้าชุดใหญ่ไว้ในมือตอนที่อยู่ข้างล่างเมื่อกี้นี้
เห็นท่าทางเธอที่เป็นแบบนี้ ทั้งที่หนีเขาไปเมื่อวาน แต่เธอยังหลับสบายมาก
ไม่ใช่แค่หลับสบาย แต่ยังเจริญอาหารมากอีกด้วย
คงมีแค่เขาที่พอนอนแล้วไม่มีเธออยู่บนเตียงก็ได้แต่นอนพลิกตัวกลับไปกลับมา แม้เขาจะรู้ว่าเธอไปอพาร์ตเมนต์ของถานเปิงเปิงและไม่ได้มีอันตรายใดๆ เขาก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี
เป็นห่วงว่าเธอจะเป็นเหมือนเขาหรือเปล่า ไม่มีเขาอยู่ข้างกายแล้วจะไม่ชิน นอนไม่หลับ
เขาจึงเข้าบริษัทตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
ทำตัวราวกับเทพเฝ้าประตูที่ยืนอยู่ชั้นล่างแต่เช้าตรู่
แต่สภาพเธอกลับดีกว่า หน้าแดงระเรื่อ เจริญอาหารดีเยี่ยม
ดูก็รู้แล้วว่านอนหลับเต็มอิ่ม ทั้งยังเตรียมกินมื้อใหญ่
พอเจอเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิด
ดวงตาที่เหมือนกวางจับจ้องมาที่เขาตรงๆราวกับกังวลว่าเขาจะตะครุบกินเธออย่างไรอย่างนั้น…
ใบหน้าอวี๋เยว่หานยิ่งมืดมน
ตอนนี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าวิดีโอสองชุดที่อยู่ตรงหน้า คนที่วางแผนตั้งแต่ต้นจนจบก็คือเหนียนเสี่ยวมู่
เธอแอบคลอดลูกสาวของเขาโดยที่เขาไม่รู้
ส่งลูกมาอยู่กับเขาแล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
สุดท้ายก็ปรากฏตัวอยู่ข้างกายเขาอย่างอลังการ ขุดหลุมพรางเพื่อให้เขากระโดดลงมาโดยไม่อาจถอนตัว…
เขายังไม่ได้สอบถามเธอ เธอก็แอบย่องหนีไปอย่างรวดเร็ว
เป็นเพราะต้องการชิงเลิกกับเขาก่อนสินะ?
พออวี๋เยว่หานนึกถึงความเป็นไปได้ ใบหน้าเขาก็มืดมนจนหมึกหยด
ขณะที่กำลังปะติดปะต่อ มือที่วางอยู่บนโต๊ะก็กำหมัดแน่นอย่างเงียบๆ
บีบจนเกิดเสียง
“ไม่กิน!”
ขณะที่อวี๋เยว่หานเพิ่งเอ่ยปากออกไป ประตูห้องทำงานท่านประธานก็มีเสียงดังขึ้น
“ท่านประธานคะ แผนกออกแบบและแผนกประชาสัมพันธ์ส่งเอกสารมาแล้ว ตอนนี้คุณพอมีเวลาไหมคะ?” เสียงเลขาดังมาจากด้านนอก
เมื่อได้ยินคำว่า “แผนกประชาสัมพันธ์” อวี่เยว่หานก็หรี่ตาลง
พอคิดอะไรได้ ร่างสูงใหญ่ก็ค่อยๆเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ขาเรียวยาววางพาดกันด้วยความสุขุม
ในขณะที่กำลังจะพูดว่า “เข้ามา” ดวงตาดำขลับก็เหลือบมองไปทางผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับเงยหน้ากำชับว่า
“เมื่อกี้คุณเพิ่งถามผมว่าจะเอาอะไรมานะ? อาหารเช้าใช่ไหม? ไปเตรียมมา เอาชุดใหญ่ประเภทที่ว่าเห็นแล้วก็ดูออกว่าผมเจริญอาหารมาก”
ผู้ช่วย “….” ? ? ?
คุณชายหาน เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่าไม่กินแล้ว
ผมฟังผิดหรือว่าคุณลืมซะเอง…
ทุกวันนี้ไม่เพียงแค่ผู้หญิงโลเลเท่านั้นที่น่ากลัว ผู้ชายโลเลก็น่ากลัวมากเช่นกัน
“ยังยืนบื้อทำไมอีก?”
อวี๋เยว่หานพูดจบก็เห็นผู้ช่วยยืนนิ่งไม่ไหวติง เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ผู้ช่วยจึงรีบเงยหน้าเดินออกไป
ขณะที่กำลังจะออกไปเตรียมอาหารแบบจัดเต็มให้เจ้านายใหญ่ของตัวเองตามความต้องการของเขา พอเปิดประตูห้องทำงานก็เห็นแผนกออกแบบยืนรออยู่ข้างนอก ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลังเขา
“เดี๋ยวก่อน!”
ตอนที่ 764 เครื่องดื่มแอลกอฮอล์vsน้ำเปล่า 2·0
“…” ผู้ช่วยหยุดเท้าและหันกลับมามองอวี๋เยว่หาน
พลางคิดในใจ คุณชายหานคงไม่ได้เสียใจภายหลังแล้วไม่อยากกินแล้วหรอกนะ?
วินาทีต่อมาก็พบว่าคนที่อวี๋เยว่หานมองอยู่นั้นไม่ใช่เขา แต่เป็นผู้จัดการแผนกออกแบบที่ยืนอยู่ข้างนอกประตู
จากนั้นเขาก็จ้องมองไปด้านหลังผู้จัดการแผนกออกแบบ
พบว่าข้างนอกประตูไม่มีใครเลยนอกจากผู้จัดการแผนกออกแบบ
ส่วนโค้งตรงมุมปากที่ยกขึ้นหายไปในพริบตา
“ไหนบอกว่ามีสองแผนกที่มาส่งเอกสารไง?”
เมื่อได้ยินดังนั้นผู้จัดการแผนกออกแบบก็รีบเดินเข้าไปพร้อมกับกองเอกสารหนาๆที่หอบไว้
เขาเดินไปด้วยอธิบายไปด้วย
“คุณชายหาน สองแผนกจริงๆครับ เมื่อกี้ผมเพิ่งเจอผู้จัดการเหนียนที่หน้าลิฟต์ เธอบอกว่ามีเรื่องด่วนก็เลยให้ผมช่วยเธอเอาเอกสารมาส่ง ส่วนเธอก็กลับไปก่อนแล้ว…”
ผู้จัดการแผนกออกแบบยังไม่ทันพูดจบ ผู้ช่วยก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่คุ้นเคยจู่โจมมาทางประตู
กำลังแอบคาดคะเนในใจว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี อาหารเช้าก็อาจจะไม่ต้องเตรียม อวี๋เยว่หานพูดอย่างเย็นชา
“ไม่กินอาหารเช้าแล้ว!”
ผู้ช่วย “…”
เมื่อกี้เขาเพิ่งว่าอะไรนะ
เฮ้อ…
ผู้ช่วยเหลือบมองผู้จัดการแผนกออกแบบที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดด้วยความเห็นอกเห็นใจ พลางส่งสายตาเอาใจช่วยแล้วจากไปอย่างไม่ลังเล
ตลอดทั้งวัน
ใครก็ตามที่ไปรายงานที่ห้องทำงานท่านประธาน ไม่ว่ารายงานด้วยเนื้อหาอะไร ล้วนตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน
นั่นก็คือโดนด่าเละ
อวี๋เยว่หานเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจที่ได้รับการยอมรับ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยวิจารณ์ไปเรื่อยเปื่อย
ดังนั้นจึงไม่มีใครโกรธเพราะถือว่าเป็นการฝึกฝน
แต่พอได้รวมตัวกันก็อดไม่ได้ที่จะนินทา
“วันนี้คุณชายหานเป็นอะไร? รู้สึกว่าอารมณ์ไม่ดี เข้มงวดมากกว่าปกติถึงสิบเท่า…”
“สิบเท่าอะไรกัน? อย่างน้อยร้อยเท่าต่างหากล่ะ! ปกติโปรเจ็กต์วางแผนคุณภาพธุรกิจที่เหมือนๆกัน อีกนิดเดียวก็จะผ่านแล้ว แต่วันนี้กลับยกปัญหาออกมาตั้งสิบกว่าอย่าง ลางสังหรณ์บอกฉันว่ามีปัญหา! ปัญหาใหญ่ด้วย!”
“โดยทั่วไปผู้ชายปกติคนหนึ่งที่ทำงานเข้มงวดมากอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นเข้มงวดเกินไปจนเพี้ยนไปแล้วนั้น เป็นเพราะได้รับอะไรบางอย่างกระตุ้น อย่างเช่น…เขาอกหัก!”
“ให้ตายเถอะ! ใครกันที่หักอกคุณชายหานได้ลง?”
“……”
อวี๋เยว่หานไม่ได้ยินความคิดเห็นของทุกคน
ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว โดยปกติมักจะเป็นช่วงเวลาที่รอคอยเป็นพิเศษ ทว่าวันนี้กลับว้าวุ่นใจเป็นพิเศษ
พอคิดว่ากลับไปไม่เพียงแค่เผชิญกับบ้านที่เงียบเหงา แต่ยังมีเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยที่เอาแต่พึมพำอยู่รอบๆตัวเขา
“ป่าป๊า ทำไมหม่าม้าไม่กลับบ้าน? ไม่รักป่าป๊าแล้วใช่ไหม?”
“ป่าป๊าทำให้หม่าม้าโกรธแน่ๆเลย ไม่หล่อแล้วยังทำตัวไม่น่ารักอีก ไม่มีใครชอบป่าป๊าหรอก”
“ป่าป๊าต้องทำเหมือนเสี่ยวลิ่วลิ่วสิ～ทำตัวน่ารักๆ หม่าม้าจะจุ๊บๆ～”
“ช่างเถอะ ป่าป๊าโง่ขนาดนี้ เรียนไม่ได้เรื่องหรอก…”
“……”
อวี๋เยว่หานนั่งบนเก้าอี้พลางเอื้อมมือลูบหว่างคิ้ว
พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ เขาเอื้อมมือไปหยิบ
วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงถังหยวนซือดังมาจากโทรศัพท์
“ได้ยินมาว่านายอารมณ์ไม่ดี ออกมาดื่มอะไรหน่อยไหม?”
“…เข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ? เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือว่าน้ำเปล่าล่ะ?” อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว ก่อนจะวางสาย ถังหยวนซือก็พูดอีกครั้ง
“ก็อกหักเป็นหมาไร้คู่กันทั้งนั้น อย่ามาทำเก่งไปหน่อยเลยน่า ฉันออกโรงพยาบาลแล้ว มาเถอะ คืนนี้ไปดื่มกับฉันสักรอบ!”
อวี๋เยว่หาน “…”
แกน่ะสิอกหักเป็นหมาไร้คู่
เขาอกหัก แล้วยังโสดมีระดับด้วย!
และยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่ได้อกหัก!
