EP 512 ความจริงกําลังถูกเปิดเผย!
ในช่วงเช้าของวันหม่
ข้างนอกมีลมแรงอ่อนๆ และอุณหภูมิก็เย็นลงยังต่อเนื่อง
นกกระจอกร้องจิ๊บๆ สองสามตัวตกลงบนกิ่งไม้นอกหน้าต่าง เสียงแมลงและจิ้งหรีดร้องดัง ทําให้รู้สึกสบายหู
ดงซูบินที่ตื่นขึ้นเขาไม่ลดละความพยายามที่จะค้นหาพลังพิเศษรูปแบบใหม่ของเขา แต่ถึงตอนนี้ยังไม่ได้ผลลัพธ์ใดๆมากนัก มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยหรือยังไงกัน? หลังจากคิดเรื่องนี้มาสองวันแล้ว ก็ยังไม่เห็นผลใดๆ เลยทําให้ดงซูบินนั้นอารมณ์เสียมาก และสมองของเขากําลังจะสับสน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะหยุดพักชั่วคราวและเก็บการศึกษาเหล่านี้ไว้ในภายหลัง เขาคิดในใจและพูดกับตัวเองว่า ดงซูบิน นายต้องพักผ่อนบางนะ มิฉะนั้นนายจะกลายเป็นโรคประสาทแน่นอน
เอาล่ะถ้ายังไงเราออกไปข้างนอกบ้างจะดีกว่า!
ดงซูบินจึงตัดสินใจเดินทางไปมณฑลฮัวเหมียในทันที เมื่อถึงที่นั้นดงซูบินกดกริ่งหน้าประตูบ้านแต่ไม่มีใครเปิดประตูให้เขา
น่าจะออกไปซื้อของ? ดงซูบินมีกุญแจบ้านของเธอ ดังนั้นเขาจึงถือวิสาสะ เปิดประตูและเข้าไปในบ้าน นอนลงบนเตียงในห้องนอนแล้วหลับตา
ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูก็เปิดออกด้วยการคลิก เสียงของประตูดังขึ้นและเสียงฝีเท้าก็เข้ามาในห้องนั่งเล่น
“แม่ค่ะ วันนี้เราจะทําอะไรทานกันดีค่ะ” “ลูกไม่ต้องทําอะไรทั้งนั้นเอาของที่ซื้อมาไว้ตู้เย็นก็พอและไปทําการบ้าน”
“การบ้านหนูเสร็จแล้วเดียวหนูจะไปช่วยแม่ล้างผักเอง เอ้…ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าคุณลุงเลยนะคะ?”
“เอาเถอะลูก ช่วงนี้ลุงเขาคงงานยุ่งนะและเหมือนคุณลุงเองก็พึ่งได้พักด้วย”
“โอ”…
ทันทีที่ฉันได้ยิน ดงซูบินก็ลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม “โอ้ ที่นี้ยังจะมีคนตอนรับฉันอยู่ไหมเนี่ย ฮ่าฮ่า”
ดวงตาโตของหยูเซียวเซียวเป็นประกายและเธอก็ส่งเสียงดีใจขึ้นมา: “คุณลุง!”
หยูเหมยเซียวผงะ ลูบผมของเธออย่างเร่งรีบและจัดเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง “ซูบิน ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่กัน”
“ทําไมฉันจะมาไม่ได้ ไม่ หรือว่าที่นี้ไม่ต้อนรับฉันแล้ว”
“ไม่ ไม่ ไม่” หยุเหม่ยเซียวกล่าวอย่างเร่งรีบ
ดงซูบินยื่นมือออกมาและพูดว่า “เซียวเซียวมาหาฉันหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าหนูโตขึ้น ขนาดไหนแล้ว”
หยูเซียวเซียวเดินไปและเธอก็ถูกลูปไปที่หัวของเขาด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าของเธอ “หนูสูงขึ้นตั้งหนึ่งเซน”
“เก่งจริงๆเลย และแน่นอนเธอจะสูงกว่าอาผู้หญิงของฉันอย่างแน่นอนในอนาคต” หยูเหม่ยเซียวเองก็ไม่ได้พูดแทรกอะไรขึ้นมาระหว่างทั้งสองสนทนากัน แต่เธอรีบเข้าห้องน้ําและไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไร หยูเหมยเซียวเองนั้นดัดผม ใบหน้าก็ถูกทาด้วยเครื่องสําอางด้วย และผิวที่ขาว และอ่อนโยนของเธอก็ดูเป็นประกายมากขึ้น
ดงซบินรู้สึกขบขันกับเธอ “พี่สาวหยู คุณสวยขึ้นจริงๆ”
หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ไม่เลย”
“เซียวเซียวเธอหัวเราะอะไร”
หยูเซียวเซียวพูดหนัก ๆ พยักหน้า ” แม่ของหนูสวยที่สุด! ”
“เซียวเซียว”
หยเหมยเซียวยิ่งอายมากขึ้น เธอไปที่โต๊ะกาแฟและชงชาอย่างรวดเร็วแล้วยื่นให้ดงซูบิน จากนั้นเธอก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่ในมือของเธอแล้วนั่งลงข้างๆ ดงซูบินรอให้เขาสูบบุหรี่ และเห็นดงซูบินโบกมือและไม่ได้ทําอะไร หยูเหมยเซียวก้มศีรษะเพื่อดูว่าเขาไม่ได้ถอดรองเท้าและก้มลงนั่งยองเพื่อแก้เชือกผูกรองเท้าของเขา เธอค่อยๆ ถอดรองเท้าที่หายไปของเขาแล้วหยิบขึ้นมา ไปที่ชั้นวางรองเท้าที่ประตูและหยิบรองเท้าแตะไม่ไผ่ออกมาแล้วเดินกลับ เขาแต่งตัวดงซูบินเอง แทบจะทนไม่ไหวที่จะเจอหยูเหมยเซียว
หยูเหมยเซียวไม่มีอะไรจะพูดและปอกส้มให้ดงซูบิน
วันนี้เธอสวมกระโปรงยาว “สี” ที่ดูอบอุ่นและมี “กัน” ที่อวบอิ่มและสวยงามของเธอและรสนิยมของผู้หญิงที่อวบและเป็นผู้ใหญ่เช่นนี้
ดงซูจีนทําได้ มองดูเผินๆ
ไม่ได้ เขาไม่ได้แตะต้องมือผู้หญิงแม้แต่ครั้งเดียวในทะเลเป็นเวลาครึ่งเดือน ต่อมาเมื่อเขากลับมาที่เขตหยานไถ จูหยวนตั้งครรภ์ทําให้เขาไม่สามารถมีอะไรกับจูหยวนได้ “มองมาที่ฉัน” ดงซูบินเองไม่เห็นผู้หญิงคนไหนนอกจากหมูเหมยเซียวที่จะมีความพร้อมที่เขาจะมีอะไรกับเขาแล้ว และเปลวเพลิงในหัวใจของดงซูบินก็เริ่มปะทุ ยิ่งมองดูพี่หยูก็ยิ่งทนไม่ได้.
“เซียวเซียวช่วยไปซื้อบุหรี่ให้สักซองได้ไหม? ”
“….ได้เลยค่ะ! “
“อย่างงั้นมาเอาเงินไป”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยูเหมยเซียวก็เริ่มหน้าแดงมากขึ้น และเธอก็รีบบอกลูกสาวของเธอทันที “ไปที่ห้างหยงฮุยทางด้านทิศเหนือของถนนเพื่อซื้อมัน บุหรี่ที่นั่นเป็นของจริง และแผงบุหรี่ ที่หน้าหมู่บ้านชอบขายบุหรี่ปลอม”
หยูเซียวเซียวก็สบายใจก็ดูตั้งใจมาก ก่อนที่จะไปรับเงินจากดงซูบิน
“อย่าวิ่งนะ ดูถนนดูรถด้วยล่ะ”
” เมื่อเห็นลูกสาวของเธอลงไปข้างล่าง หยูเหมยเซียวก็ปิดประตูทันที
ห้างหยงฮุยมันไม่ได้อยู่ใกล้กัน ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการไป-กลับ
ดงซูบินรู้ว่าพี่สาวหยูกําลังหมายถึงอะไร “ฮิฮิ” เขากอดข้างๆเธอและจูบผมที่ด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรงของเขา และ “สัมผัส” มือของเธอที่ต้นขาของเธอ สัมผัสที่นุ่มนวลดูเหมือนจะกระทบหัวใจของฉันโดยตรง ทําให้ ดงซูบิน คันมาก
หยูเหมยเซียว หน้าแดงเล็กน้อยก้มศีรษะลง “ฉันรู้แล้ว” ” “วันนี้เกิดอะไรขึ้น?
“ไม่รู้”
“ไม่ค่อยสะดวก”
“ตรงนี้มันล่าบาก และร่างกายวันนี้ก็ไม่พร้อม ”
ดงซูบินเองรู้สึกหดหู และหยุเหม่ยเซียวก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ไปเข้าห้องน้ําได้ แค่ไม่ต้องทํากันบนที่นอนก็พอ”
” ไม่เป็นหรอก ถ้าไม่สะดวกก็วันอื่น”
“ไม่เป็นไร ขอแค่คุณมีความสุข”
ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น “มันก็ไม่ช่วยไม่ได้น”
” ไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันสุดท้ายของวันแล้ว” หยุเหม่ยเซียวพยายามว่าเธอพร้อมและเริ่มปลดสายเสื้อของเธอ
ดงซูบินจับตาดู “เดียวนี้คุณจะลุกเองแล้วหรอ” “ไม่…” หยุเหมยเซียวพูดด้วยความตื่นตระหนก: “ไม่ต้องขอ”
“เข้ามา
“ฮ่าฮ่า”
“จริงๆ”
เขากอดเธอแล้วพาไปในห้องน้ํา วางเธอลงในอ่างอาบน้ําเบา ๆ
กว่ายี่สิบนาทีต่อมา
ทั้งคู่กลัวว่า เซียวเซียวจะกลับมาเร็วและตัดสินใจเร็ว พวกเขาใช้หัวฉีดเพื่อล้างร่องรอยที่หายไปและเดินออกจากห้องน้ํา หยูเหมยเซียวนั่งดูดจมูกของเธอนั่งบนโซฟา เธอก้มศีรษะและเริ่มปาดน้ําตา เธอร้องเสียงต่โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และทําให้ดงซูบินตกใจ
“ทําไมกันเจ็บหรอ”
“ไม่เลย” “ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่น่าทําอย่างงั้นเลย”
” ไม่ “หยุเหมยเซียว เช็ดตาและร้องไห้: “ฉันคิดว่า…ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมา ”
กลายเป็นว่า ดงซูบินกอดเธออย่างทุกข์ระทม จูบหน้าผากของเธอแล้วพูดว่า “นี่จะไม่ใช่ หรืออย่าร้องไห้นะ คุณอายุสามสิบแล้ว ต้องเข้มแข็งสิ”
“หยุเหมยเซียว ดมกลิ่นและจับมือดงซูบินแน่น “…อืม “
เรื่องความรู้สึกของพี่หยุค่อนข้างจะอ่อนแอ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ดงซูบินยังรู้ว่าเธอไม่ได้ เสียน้ําตาในทุกวันนี้เมื่อเขาไม่อยู่ เรื่องนี้ยิ่งทนไม่ได้ กอดเธอไว้ครู่หนึ่งเขามีคําพูดหวาน ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิดเมื่ออยู่ในทะเล เธอ”ฉันฝันถึงคุณในความฝันทุกวัน” ทําให้พี่สาวหยูหน้าแดง
ในไม่ช้าเซียวเซียว ก็กลับมา
หยูเหมยเซียวรีบแต่งตัวในทันทีและรีบแยกตัวออกจากดงซูบิน
ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์มือถือ ของโต๊ะกาแฟดังขึ้น เมื่อดงซูบินมองดูหมายเลข เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร แม้ว่าจะดึงเบอร์จากโทรศัพท์ที่ตกในทะเลกลับคืนมา แต่หมายเลขที่เก็บไว้ในนั้น ก็ไม่สามารถเก็บได้ ตอนนี้เบอร์ในโทรศัพท์ถูกล้างไปหมดแล้ว จัดเก็บใหม่หลังงานศพของดงซูบิน เบอร์หลายเบอร์หายไป เมื่อเซียวเซียวมาถึง ดงซูบินก็สูบบุหรี่ในปากของเขาและรอให้พี่สาวหยูจุดบุหรี่ให้เขาอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“สวัสดี สวัสดี.” ”
“ดงซุบิน นี่ผมเอง ”
คุณคือ” “เสียงค่อนข้างคุ้นเคยดงซูบินไม่ได้ยิน” “ฮี่ฮี่ผมเองหลิวเฉิงหลง” ดงซูบินตะโกน “ลุงหลิว ผมขอต้องขอโทษจริงๆ พอดีว่าเบอร์มือถือ ในโทรศัพท์ผมมันหายไปหมดเลย”
หลิวเฉิงหลงยิ้ม: ตอนนี้ผมอยู่ในเมืองเฟินโจว พอดีผมมาทําธุรกิจที่นี้ , คุณพอมีเวลาไหม? จะเชิญคุณทานอาหารเพื่อตอบแทนตอนอยู่ที่โตเกียว ”
ดงซูบินกําาลังจะติดต่อเขาเช่นกัน “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ดีเลยตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว”
“ถ้าอย่างงั้นผมขอไปจัดการธุระก่อน เดียวใกล้ๆเที่ยงผมจะโทรไปหาคุณใหม่นะ และจะเดินทางไปหาคุณ ”
“ไม่ต้องหรอกครับ คุณจะเดินทางมาทําไม เดียวผมเขาไปหาคุณจะดีกว่า”
“ไม่เป็นไร ผมเองก็มีเรื่องที่จะต้องไปทําที่หยานไทอยู่แล้ว”
“เช่นนั้น…อย่างงั้นก็ได้ ผมจะรอ
“หลังจากวางสายแล้ว ดงซูบินก็เก็บเบอร์ไว้อย่างครุ่นคิด และเมื่อเขาเห็นหยูเหมยเซียว เธอเห็นว่าเธอเดินตามหลัง ดงซูบิน อย่างครุ่นคิด และค่อยๆ บีบไหล่ของเขาด้วยเทคนิคที่เป็นมืออาชีพมาก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รับ เวลาน้อยลงหยูเซียวเซียวกระพริบตาของเธอและเอนตัวเข้าไปนั่งยอง ๆ ข้างดงซูบินด้วยหมัดที่นุ่มนวลเพื่อทุบขาของเธอ หนึ่ง สาม ห้า เธอมีสติมาก ใบหน้าของดงซูบินดูผ่อนคลายที่เขารู้สึกผ่อนคลายซึ่งไม่ใช่แค่ค่าพูดหวานให้หยูเหมยเซียวเท่านั้น
หยเหมยเซียว กระซิบ: “มีอะไรตอนเที่ยงหรือไม่? จะไปทานข้าวกับใครหรอ” ดงซูบิน มองหน้าหยูเหมยเซียว
“พี่หยหมายถึงเบอร์กับเรื่องโตเกียวครั้งนี้หรือเปล่า?”
หยูเหมยเซียวกล่าวว่า ครอบครัวของฉันไม่เคยบอกอะไรเลย.เกี่ยวกับฉันเลย “ดงซบินพยักหน้า “อันที่จริง ฉันอยากจะติดตามเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่ฉันกลับมา เอาล่ะ เซียวเซียวกลับบ้านไปพักสักหน่อยเถอะ”
“ไม่จําเป็น” หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากของเขา “เรื่องของเซียวเซียว”
หยูเซียวเซียวเมื่อได้ยินก็ดูตื่นเต้นและตกใจ”คุณปู่ของหนู?”
เมื่อเห็นดงซูบินไม่ได้ซ่อนไว้ พี่สาวหยู อืม “ฉันอาจจะพบพ่อแม่แท้ๆของคุณแล้ว”
หยุเหม่ยเซียงตกใจ เธอถึงกับทําตัวไม่ถูก “ฉันพ่อแม่ของฉัน? พวกเขา..ยังอยู่ไหม? เห็นพวกเขา?
ดงซูบินกล่าวว่า: “ฉันไม่แน่ใจ 100% แต่ฉันอยู่ไม่ไกล ครั้งนี้ฉันไปโตเกียวเพื่อพบเขา และเห็นภาพอดีตภรรยาของเขา เมื่อตอนที่เธอยังสาวๆอดีตของเขา- ภรรยาหน้าคล้ายกับคุณมาก และมีเด็กหน้าเหมือนเซียวเซียว ฉันเองคิดว่าเขาน่าจะ… และครอบครัวของพวกเขาเคยมา จากเมืองเฟินโจว เมื่อประมาณ 20 หรือ 30 ปีก่อน ลูกของเขาถูกลักพาตัวไปตอนอายุห้าขวบชื่อตงตง.
สมองของหยูเหม่ยเซียว่างเปล่า และเธอยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่รู้ว่าต้องทําอะไร “เรียกว่าตงตง…”
“เขาที่โทรหาฉันเมื่อกี้นี้เอง แล้วถามฉัน มื้อเที่ยงเลยอยากจะเชิญฉันไ. “ดงซูบินพูดว่า:”คุณอยากไปกับฉันตอนเที่ยงพร้อมกับเซียวเซียวไหม?”
หยูเหมยเซียวไม่ได้พูดอะไร เธอจับมือเซียวเซียวแน่น
