EP 515 วันลําลา!
หกโมงเย็นกว่าๆ
ณ สํานักงานมณฑล
ซ้ายและขวา ในที่สุดเสี่ยวหลาน ก็กลับมาจากการประชุม
“ทําไมมาช้าจัง” ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขาอย่างช่วยไม่ได้ “ขนาดเล็กงานคุณยังไม่ได้พักเลย มันจะทําให้ร่างกายแย่ได้นะ” ดงซูบินกล่าว
เสี่ยวหลานเหล่ตาของเขาและเอนตัวพิงโซฟา ไหล่ตก แล้วพูดเสียงแหบ: “นี่……ซูบิน รินน้ําให้พี่สาวเสี่ยวสักแก้วได้ไหม”
“คุณไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดเลยอย่างงั้นหรอ” ดงซูบินรบรินน้ําให้เธอ
“ขอบคุณ” หลังจากจิบสองจิบอย่างสง่างามเสี่ยวหยานยิ้ม: “ตลอดทั้งบ่ายผมแทบจะไม่ได้หยุดใช้เสียงเลยต้องพูดอยู่ตลอดเวลา และผมก็พึ่งสูบมาด้วย คอแห้งมาก” เมื่อเหลนดงซูบินอ้าปากบ่นอีกครั้ง เสี่ยวหลานก็อดยิ้มไม่ได้ “คุณหัวเราะอะไร วันนี้ก็มีประชุมทั้งวันเลยสินะ แล้ว คุณพอจะได้เรื่องเกี่ยวกับการโยกย้ายตําแหน่งของผมบ้างไหม” ดงซูบินกล่าว “ผมได้ยินมา”
เสี่ยวหลานก้มศีรษะของเธออีกครั้งแล้วดื่มน้ําต้มก่อนพูดว่า: “เขตหนางฉางอยู่ไกลจากตัวมฑลของเราแต่แทบจะมีความเจริญพอๆกับมณฑลหยานไท่ และ ที่นี้นฉันก็ไม่ค่อยมีอิทธิพล หรือเส้นสายเท่าไรเลย และฉันช่วยคุณไม่ได้มาก ดังนั้นคราวนี้คุณจะต้องเผชิญกับความท้าทายครั้งใหญ่ สภาพแวดล้อมใหม่และสถานการณ์ใหม่ เป็นการทดสอบเล็กๆ น้อยๆให้กับคุณ ในหยานไท่ดงซูบินนั้นพอจะมีชื่อเสียง แต่ในเขตหนานฉาง ผู้คนไม่รู้ว่าคุณเป็นใครและแทบจะไม่คุ้น หน้าคุณเลยด้วยซ้ํา คุณรู้ไหมว่าฉันหมายความว่าอย่างไร?”
ดงซูบินมีชื่อเสียงมากใน มณฑลหยานไทมันเกี่ยวอะไรกับระดับตําแหน่งของเขาและตําแหน่งของเสี่ยวหลาน ความสัมพันธ์แบบชู้สาว นั้นไม่เหมาะกับงานราชการเท่าไรนัก อย่างไรก็ตาม ในเขตหนานฉาง ดงซูบินเองก็ไม่มีญาติหรือเพื่อนร่วมงานเก่าของเขาเลย ยิ่งกว่านั้น มณฑลและเมืองมักเกี่ยวข้องกันในทุกด้าน และความสัมพันธ์ก็ซับซ้อน บางทีคุณอาจพบใครบาง คนที่คุณอาจรู้จัก ดังนั้นการที่ดงซุบินไปที่นั้นก็เปรียบเสมือนดงซูบินต้องไปเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด ทุกคนจะไม่เคารพเขาเหมือนที่เขาอยู่หยานไท่
“อืม ผมเข้าใจแล้ว”
“เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดมากกว่านี้ ถ้าพูดมากกว่านี้ คิดคุณอาจเกลียดฉันเลยก็ได้”
“ถ้าอย่างงั้นผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า ผมแทบจะทนไม่ไหวแล้วที่จะไปดํารงตําแหน่งนั้น” เมื่อเดินขึ้นไปดงซูบินบีบไหล่ของเธอ “ผมไม่เห็นคุณทั้งวันและผมก็คิดถึงคุณมากๆ”
เสี่ยวหลานยิ้มอย่างขยันขันแข็งและหันหลังกลับมาก่อนจะพูดว่า “คุณนี้ปากหวานจริงๆ?”
ดงซูบินยิ้ม: “ก็เพราะว่ามันหวานจริงๆ” “จริงเหรอ?” เสี่ยวหลานเหลือบมองเขาด้วยรอยยิ้มที่มุมตาของเธอ
ดงซูบินไอมองไปที่ปากของเสี่ยวหลาน ก้มศีรษะลง และจูบเธอ
ใครจะไปรู้ เสี่ยวหลานพยายาม หลีกเลี่ยงและยิ้ม: “ที่นี่ยังคงเป็นสํานักงานถ้ามีใครบังเอิญมาเจอเขามันจะไม่ดี”
“คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือยังไงอย่าจะรู้ว่ามันหวานไหม”
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะชิมตอนนี้ ฮ่าฮ่า”
ดงซูบินเองรู้สึกเซงเล็กน้อยกับคําปฏิเสธนี้ เขาไม่ยอกเลิกความพยายาม เขาต้องจูบเธอ เสี่ยวหลานกล่าวว่า “ไม่เป็นไร โอเค” หลังจากที่ทั้งสองผลักเธอไปครู่หนึ่ง ดงซูบินชี้ไปที่ปากของเขาและนั่งลงบนโซฟาเสี่ยวหลานเหลือบมองเขาด้วยตาพระจันทร์เสี้ยวและก้มศีรษะเบา ๆ สัมผัสปากของเขาทําให้ดงซูบินคันมาก สองวินาทีต่อมาเสี่ยวหลานใช้ลิ้นของเธอเอง มันติดตะขอเล็กน้อย และกวาดปากของดงซูบิน ด้วยปลายลิ้นของเธอสามหรือสี่ครั้ง ทําให้ดงซูบินแทบจะทนไม่ไหว
เสี่ยวหลานถอยของเธอออกมายิ้มอย่างสง่างาม “มันมีเต็มไปด้วยกลิ่นของบุหรี่”
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “พี่เสียว ผมยังไม่กลับดีไหม?” ดงซูบินตะโกนออกมา
“ทําไม่? คุณคิดว่าการตะโกนจะทําให้ฉันใจอ่อนอย่างงั้นหรอ? ฮ่า ๆ ตัดสินใจให้ดีถ้าไม่อย่างงั้นคุณจะออกที่นี้ไม่ได้”
“ผมไม่กลัวหรอกไม่มีใครสามารถห้ามผมได้ในตอนนี้ ”
เสี่ยวหลานหัวเราะคิกคักแล้วตบหลังมือ “เด็กน้อย คุณต้องหัดอดทนอดกลั่นบางอย่างไว้นะ ตอนนี้คุณอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย เตรียมตัวของคุณให้พร้อมเถอะ”
“แต่คราวหน้าอาจไม่ได้มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วนะ เพราะระยะทางระหว่างหยานฉางกับหยานไท่นั้นค่อนข้างไกลกันมาก ผมเองก็ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไร”
“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงคุณเองก็ควรจะดูแลตัวเองให้ดีนะ เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง”
“ผมเข้าใจแล้ว”
แน่นอนช่วงเวลาหลังจากนี้จะเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างแน่นอน แม่ของดงซูบินองก็ได้ไปสอนในเมืองแล้ว พี่หยก็จะติดตามดงซูบินไปด้วย จูหยวนก็อยากไปทํางานในเมืองด้วย ซึ่งหมายความว่าดงซุบินจะต้องห่วงเสี่ยวหลานเป็นพิเศษคนเดียวเท่านั้น มันทําให้ดงซุบินนั้นกังวลใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงยังไงเขาก็ทําเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเพราะไม่สามารถทําอะไรได้อยู่ดี
เมื่อถึงจุดนั้นเชี่ยวหลาน ก็ตบโต๊ะแบบสบาย ๆ หยิบไฟแช็กขึ้นมาแล้วจุดไฟให้เขาด้วยรอยยิ้ม
ดงซูบินผงะไปครู่หนึ่งและโน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับบุหรี่ในปากของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่เสี่ยวหลาน จุดบุหรี่ให้เขา
เสี่ยวหลานชักมือกลับไป “คําสั่งโยกย้ายน่าจะมาถึงในไม่กี่วันนี้ สัปดาห์นี้น่าจะเป็นสัปดาห์ที่คุณต้องบอกลาเพื่อนๆของคุณที่นี้ ฮ่าฮ่า แต่สําหรับวันนี้เป็นวันของฉัน คุณจะต้องอยู่กับฉันและทานข้าวกับฉันด้วย”
“แค่นั้นก็พอแล้ว…”ดงซุบินพูดในใจว่า ไม่อยากแค่ทานข้าวและคุยกันเท่านั้น ฉันเองก็อยากจะนอนกับคุณด้วย
เป็นเวลาหลายวันดงซูบินกําลังเตรียมที่จะออกจากเขตหยานไม่
เพื่อๆและคนรู้จักของดงซูบินจัดงานเลี้ยงฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่…
ทุกคนที่รู้จักดงซูบินกลับมาหาเขาอีกครั้งมันเหมือนกับตอนที่เขาพึงรอดจากเหตุการณ์เครื่องบินตกยังไงยังงั้นเลย และบางครั้งมีคนหลายกลุ่มได้รับเชิญไปทานอาหาร อันที่จริงมีกิจกรรมมากมายให้ทํา ทั้งเซาว์น่า การพูดคุยสังสรรค์กัน นั้นร่วมถึงกาการเชิญเสียวหลานมาด้วย แต่ถึงอย่างงั้นหลายคนเองก็ไม่กล้าไปร่วมวงกับเธอเพราะท้ายที่สุดพวกเขายังกลัวว่าเสี่ยวหลานอยู่ดี เพราะต่อให้หัวหน้าซูบินออกไปแล้ว แต่พวกเขายังต้องทํางานกับเสี่ยวหลาน
ในตอนท้ายดงซูบินยังเชิญผู้นํามณฑลบางคน
ตัวอย่างเช่น รองเลขาธิการเฉาซูเผิงเช่น ครอบครัวของดวนเซ็งกัง เลขาธิการคณะกรรมการตรวจสอบวินัย และครอบครัวของจ้าวจินหยง หัวหน้าแผนกกองทัพ
เสียวหลานและดงซูบินก็เข้าร่วมการประชุมกับทั้งคู่ นี้เป็นความคิดของดงซูบิน เขาและสมาชิกคณะกรรมการประจําคณะกรรมการสามแห่งของมณฑลมีความเสน่หาเจียวบ้าง แต่สามคนนี้ล้วนเป็นฝ่ายของเซียงดาว ฉันต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อ ช่วย เสียวหลานสร้างความสัมพันธ์และเชื่อมต่อซึ่งกันและกันแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เปลี่ยนไปเป็นฝ่ายเสี่ยวหลาน เขาก็สามารถใช้เรื่องนี้เพื่อโปรยหมอกและปล่อยให้เซียงดาวต้องการไป
ในตารางงานที่ยุ่ง วันออกเดินทางใกล้เข้ามาแล้ว
ความรักของดงซูบินที่มีต่อมณฑลหยานไท่ นั้นไม่เล็กเลย ในตอนนี้ เขามีความรู้สึกอึดอัดในใจจริงๆ หลังจากการหยั่งรากมานานกว่าหนึ่งปี มันไม่ใช่ว่าคุณจะปล่อยมือได้
เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน ค่าสั่งโอนของแผนกองค์กรอยู่ในมือของดงซูบิน
ดงซูบันได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเลขานุการและผู้อํานวยการคณะทํางานพรรคของสํานักงานตําบลกวงหมิงเขตเมืองหนาฉาง นายกเทศมนตรีเมืองเฟิงโจว
