เย่เฉิน เติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาเข้าใจอารมณ์ของ คลอเดีย ในขณะนี้ดีเช่นกัน ย้อนกลับไปในตอนนั้น เมื่อเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับทุกสิ่งที่ ถัง ซื่อไห่ จัดการ เมื่อเขาขดตัวอยู่ที่มุมหอพักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง และร้องไห้จนกระทั่ง รุ่งอรุณ ฉันไม่รู้ว่าฉันเศร้าและสิ้นหวังเพียงใด
ทุกวันนี้ คลอเดียต้องผ่านกระบวนการเกือบเหมือนกับที่เธอเคยเป็น
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษกับ คลอเดีย โดยหวังว่าจะใช้ทัศนคติ และการกระทำของเขาเพื่อคลายปมในใจของเธอ และเผชิญกับชีวิตในอนาคตอย่างสงบ และมองโลกในแง่ดี
ดังนั้น เย่เฉินจึงเล่าประสบการณ์ของเขาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้ คลอเดีย ฟัง โดยหวังว่าเธอจะเห็นด้วยกับเขา
เมื่อ เย่เฉิน อธิบายสภาพจิตใจของเธอโดยละเอียดในตอนนั้น คลอเดีย รู้สึกได้ถึงเสียงสะท้อนที่หนักแน่นในหัวใจของเธอ ในขณะนั้นเองที่เธอตระหนักว่า เย่เฉิน อาจเป็นคนที่เข้าใจตัวเองได้ดีที่สุดในโลกนี้
แม้แต่ หลี่ เสี่ยวเฟิน ก็ทำไม่ได้
เนื่องจาก หลี่ เสี่ยวเฟิน ถูกทอดทิ้งและรับเลี้ยงไว้ตั้งแต่แรกเกิด และจากนั้นก็ถูกพาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอและ เย่เฉิน ต่างก็เป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลกที่คิดว่าพวกเขามีทุกอย่าง ถูกพรากไปอย่างไร้ความปราณี
หลี่เสี่ยวเฟินไม่เคยประสบกับบาดแผลแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจจิตใจของคลอเดียอย่างแท้จริง
ทั้งสองคุยกันตลอดทาง ไม่เพียงแต่ คลอเดีย รู้สึกว่าเธอได้พบกับ เย่เฉิน แล้ว แต่ เย่เฉิน ยังพบความรู้สึกเดียวกันจากผู้หญิงคนนี้ที่อายุน้อยกว่าเธอถึง 10 ปี
โชคดีที่ทั้งสองคนไม่ได้เป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงพูดคุยกันมากมายเกี่ยวกับหัวข้อทั่วไป และในไม่ช้า พวกเขาก็พูดถึงการมองโลกในแง่ดีแบบต่างๆ ที่อธิบายไม่ได้ และมีรายละเอียดจากประสบการณ์ที่เจ็บปวดแบบเดียวกัน
ระหว่างการสนทนา รถได้มาถึงประตูมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้ว
ในเวลานี้ มหาวิทยาลัย จินหลิง กำลังอยู่ในช่วงพักร้อน แต่สิ่งที่ เย่เฉิน ไม่คาดคิดก็คือมีเจ้าหน้าที่จำนวนมากอยู่ที่ประตูโรงเรียน กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมบางอย่าง และแม้กระทั่งขวางทางรถ
เย่ เฉิน บีบแตรสั้น ๆ และพนักงานรีบเข้ามาและพูดกับ เย่ เฉิน อย่างขอโทษว่า “ขอโทษครับท่าน เราต้องดึงป้าย และหยุดรถของคุณก่อนที่เราจะผ่านไปได้ มิฉะนั้นรถของคุณจะผ่านไปแน่นอน “ทำลายแบนเนอร์”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดว่า “ไม่เป็นไร งั้นฉันจะรอสักครู่”
“ขอบคุณ เราจะเสร็จในไม่กี่นาที”
ชายคนนั้นขอบคุณแล้วหันไปยุ่งกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ
ในไม่ช้า ป้ายสีแดงก็ถูกดึงขึ้นมาจากทั้งสองด้านของประตูโรงเรียนและแขวนไว้เหนือซุ้มประตูโรงเรียน
เย่เฉิน เงยหน้าขึ้นและเห็นป้ายอ่านว่า: “ยินดีต้อนรับคุณ ชิว หยิงชาน ผู้เฒ่าอย่างอบอุ่นและภรรยาของเขาเพื่อเยี่ยมชมโรงเรียนของเรา”
เย่เฉิน ดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อ ชิว หยิงชาน แต่สักพักเขาก็ลืมไปว่าได้ยินมาจากไหน
ในเวลานี้เจ้าหน้าที่วิ่งเข้ามาและถามอย่างสุภาพว่า “คุณเข้ามาทำอะไร”
เย่เฉิน กล่าวว่า: “ฉันได้นัดหมายกับ นานเฉิน เซ่ไค่ และ คุณเฉิน เพื่อพบกันที่นี่”
จู่ๆ ชายคนนั้นก็นึกขึ้นได้ และรีบพูดว่า: “คุณเฉินเข้าไปแล้ว โปรดเชิญคุณด้วย!
Spread the love
